Άμπρα, κατάμπρα, Αλάμπρα

«Οι μόνοι χαμένοι είναι κάποια μούτρα, όλως σιχαμένα, υπερπροβεβλημένα και άκρως «δικτυωμένα», τα οποία εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία, κάθε συγκυρία και κάθε αφορμή για να επιτεθούν εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας.»

Πώς θα σας φαινόταν να φτάσουμε να ζητήσουμε επανορθώσεις από αδικοπραξίες που υπέστημεν από τους Τούρκους τον 15ο αιώνα;

Υπάρχει μια συνομοταξία συμπολιτών μας, που είναι γερμανόφωνοι δίχως καν να γνωρίζουν γερμανικά. Επιπλέον, μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ελληνική για να εξυπηρετήσουν όλες τις επιδιώξεις όλων των εθνών του κόσμου – πλην του ελληνικού. Αυτοί έχουν ταυτίσει τη σύνεση με την ξενοδουλεία και την υπευθυνότητα με την ικανοποίηση των αξιώσεων που έχουν άλλες χώρες από την Ελλάδα.

Μπορείτε να φανταστείτε τις αντιδράσεις τους, αν κάποιοι Ελληνες ισχυρίζονταν ότι θα μπορούσε η πατρίδα μας να ρεφάρει «σπασμένα» του 1492; Οι «συνετοί» θα είχαν βγει στα κεραμίδια και θα νιαούριζαν σαν γάτοι στον καιρό της αναπαραγωγής: «Δεν είναι δυνατόν! Εκτίθεται η χώρα! Καταστρεφόμαστε!» Τέτοια θα έλεγαν και το αφελές τμήμα της κοινής γνώμης μπορεί και να έδινε βάση στα λόγια τους. Οι εθνοκτονίες, τα ποκγκρόμ, οι γενοκτονίες, τα ολοκαυτώματα, όλα τα εγκλήματα σε βάρος πληθυσμών δεν παραγράφονται και η υπόμνηση και η διεκδίκησή τους ουδέποτε αποτελούν ανεπίκαιρες ή απαράδεκτες δραστηριότητες από τους απογόνους όσων επέζησαν των διωγμών. Τρανό παράδειγμα, το διάταγμα της Αλάμπρα, που εξέδωσαν σαν σήμερα το 1492 ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλα, το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας.

Εφιάλτες

Με αυτό το διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1492, οι Εβραίοι της Ισπανίας καλούνταν είτε να ασπαστούν τον Χριστιανισμό είτε να φύγουν από τη χώρα. Οσοι αρνούνταν πέθαιναν στην πυρά. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 100.000 Εβραίοι αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ισπανία το 1492.

Το διάταγμα της Αλάμπρα, τυπικά, έμεινε σε ισχύ έως το 1967! Και πέρυσι τον Ιούνιο η κυβέρνηση της Ισπανίας αποφάσισε να δώσει υπηκοότητα, χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια, σε όλους τους απογόνους των σεφαραδιτών Εβραίων που εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους – χωρίς να χρειάζεται να εγκαταλείψουν την ισραηλινή ή όποια άλλη υπηκοότητα είχαν εκείνη τη στιγμή.

Αυτό αποδεικνύει ότι τίποτα δεν ξεχνιέται, τίποτα δεν μένει δίχως ανταπόδοση, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Οι μόνοι χαμένοι είναι κάποια μούτρα, όλως σιχαμένα, υπερπροβεβλημένα και άκρως «δικτυωμένα», τα οποία εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία, κάθε συγκυρία και κάθε αφορμή για να επιτεθούν εναντίον της ίδιας τους της πατρίδας. Δυστυχώς, στη χώρα που γέννησε το μέτρο και ζει με την υπερβολή πάντοτε υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα από Εφιάλτες, Χατζηαβάτες, και κουκουλοφόρους παντός είδους.

Παναγιώτης Λιάκος
Πηγή εφημ. "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου