Στη σκιά τουρκικής πειρατείας
«Έχουν γίνει μοιραία λάθη στο Αιγαίο και αλλού. Χάσαμε νησιά δίχως τότε να το καταλάβουμε…» Αυτά είναι τα λόγια του Μεσούτ Γιλμάζ, τα οποία διατύπωνε με σκεπτικισμό, όταν συζητούσε (ανεπίσημα) θέματα υφαλοκρηπίδας, Αιγαίου κ.α. εντός κι εκτός Τουρκίας. Προφανώς, ο νεότερος τούρκος υπουργός Εξωτερικών εγνώριζε από τότε, τέλη της δεκαετίας του ’80, τα ενεργειακά αποθέματα και τον ορυκτό πλούτο που κρύβεται κάτω από το θαλάσσιο υπέδαφος του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αναμφίβολα γνώριζε ήδη λεπτομερώς και το πρόβλημα με την υφαλοκρηπίδα των νησιών, το οποίο είχε ανακινήσει μεθοδικά η Τουρκία ήδη κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας. Η γείτων και «σύμμαχος» χώρα δεν προκαλούσε όμως τότε, όπως το πράττει σε καθημερινή βάση σήμερα, αναμένοντας απλά κάποιο «ελληνικό λάθος». Το οποίο έγινε, φευ, αλλά εκεί, όπου ούτε οι Τούρκοι δεν το περίμεναν: στη μαρτυρική Κύπρο.
Όταν προέβαινε σε τέτοιες «εξομολογήσεις», τις οποίες άκουγαν με άνεση δυτικοί παράγοντες, ο σκληρός κεμαλιστής Γιλμάζ είχε μάλλον κρυμμένο στο πίσω μέρος του μυαλού του το Καστελλόριζο, το γνωστό μας ακριτικό νησάκι, το οποίο σπάνια εμφανιζόταν στους χάρτες (ακόμη κι ελληνικούς…).
Οι σκέψεις αυτές του μοιραίου επίσης Μεσούτ Γιλμάζ επαληθεύονται, πλέον, μία ακόμη φορά σήμερα, όταν η στρατηγικά κομβική σημασία ενός μικρού «μοναχικού» νησιού, κειμένου μεταξύ δύο ελληνικών μεγαλονήσων, απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια του Αντιφύλλου (Μποντρούν), περιορίζει τα όρια της τουρκικής «Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)». Βεβαίως, η τουρκική πολιτική επιδιδόταν ανέκαθεν στην τακτική του τυχοδιωκτισμού και των απειλών, φθάνοντας να διεκδικεί ακόμη και τη Γαύδο, νοτίως της Κρήτης!
Ιδία γνώση των πραγμάτων κατείχαν βεβαίως προ πολλού διάφοροι τουρκικοί παράγοντες, έχοντας καταστρώσει ποικίλα σχέδια προκειμένου να δελεάσουν ή να υποχρεώσουν την ελληνική πλευρά σε παραχωρήσεις αναφορικά με τα θαλάσσια δικαιώματα του ελλαδικού χώρου.
Ένα από τα σχέδια αυτά επικεντρωνόταν στη βάση μίας «επωφελούς» συνεργασίας ανάμεσα στις δύο πλευρές, το οποίο προέβλεπε και την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ, σαν εγγύηση μιας αδιατάρακτης ελληνοτουρκικής οικονομικής σχέσης.
Έτσι, καταλήξαμε να συζητείται σε διάφορα επίπεδα και διεθνή φόρα θέμα «συνεκμεταλλεύσεων»(!) στο Αιγαίο, το οποίο ευτυχώς η ελληνική πλευρά ουδέποτε έκανε αποδεκτό. Στον χειρισμό του θέματος αυτού είχε αναδειχθεί ιδιαίτερα ο Μεσούτ Γιλμάζ, επιρρίπτοντας έμμεσα ευθύνες στο τουρκικό υπουργείο Άμυνας αναφορικά με παραβιάσεις που γίνονταν στο Αιγαίο ύστερα από το γνωστό μορατόριουμ του 1988, προφασιζόμενος πάντα άγνοια των συμβάντων: «Εδώ έχουμε να συνεργαστούμε σε επιχειρήσεις συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο και θα τις αφήσουμε επειδή πέταξαν εκεί για λίγα δευτερόλεπτα αεροπλάνα μας;»
Κι ενώ έχουν συμβεί διάφορα «περίεργα» ως τώρα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, από τις κιτς ζεϊμπεκιές μέχρι κοινές συνεδριάσεις υπουργικών συμβουλίων, δεν κατέστη ωστόσο δυνατό να αντιληφθεί η Τουρκία ότι στο Διεθνές Δίκαιο δεν προβλέπεται δίκαιο του ισχυρότερου. Μολονότι δε τούτο επιβάλλεται συχνά με την ισχύ των όπλων, δημιουργώντας έτσι αρνητικά προηγούμενα, έρχεται η ώρα που αυτό λειτουργεί και αντίστροφα εις βάρος του ισχυρού. Η Ελλάδα έχει πληρώσει άλλωστε αυτό το τουρκικό «έθιμο» με ιδιαίτερα ακριβό τίμημα από την Πόλη, στην Κύπρο και αργότερα στα Ίμια.
Κατά μία εξίσου «περίεργη» συγκυρία, όμως, η σημερινή, ισλαμική σχεδόν, Τουρκία, έκανε σχεδόν τα πάντα ώστε να απομονωθεί διεθνώς, συνεργαζόμενη σήμερα σχεδόν μόνο με τους αιμοχαρείς τζιχαντιστές του «ISIS». Σε τούτο οδηγήθηκε αφενός λόγω της ύπουλης οθωμανολαγνείας του Νταβούτογλου, αφετέρου δε κι εξαιτίας ρηξικέλευθων πρωτοβουλιών του «χαλίφη» Ερντογάν, που συνετέλεσαν στο να χάσει κάθε προσανατολισμό η εξωτερική πολιτική της γείτονος. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που διακατέχονται από το φόβο, ότι μετά την προβλεπόμενη επίσημη ανακήρυξη κουρδικού κράτους, το οποίο θα αξιώνει ντε φάκτο μέρος της τουρκικής επικράτειας, μπορεί να προκληθούν εκεί συνθήκες Γιουγκοσλαβίας. Τούτο βεβαίως μόνο σε καλό για την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να βγει. Κάθε άλλο…
Έχοντας καταληφθεί από την έμμονη ιδέα να αναδειχθεί σε «χαλίφη» όλων των σουνιτών, ο Ερντογάν έπεφτε από το ένα στο άλλο στρατηγικό λάθος, με αποτέλεσμα να πέφτουν στο κενό όλες οι τυχοδιωκτικές του επιλογές. Μία από αυτές είναι προφανώς και η πολιτική της πειρατείας που έχει ξεκινήσει από το Αιγαίο μέχρι τα συριακά παράλια με κορβέτες, ερευνητικά σκάφη και πολεμικά αεροπλάνα. Εν προκειμένω, έχει υιοθετήσει όμως τακτικές των στρατοκρατών, τις οποίες κάποτε αφόριζε ο ίδιος.
Η ελληνική πλευρά βρίσκεται σήμερα στο πλαίσιο μίας συνεργασίας με την Αίγυπτο, ελπίζοντας να ενισχύσει τις θέσεις και τα νόμιμα συμφέροντά της μαζί με την Κύπρο στην ευρύτερη περιοχή. Η συγκυρία είναι άκρως ευνοϊκή και τούτο έχει ήδη επιβεβαιωθεί στην τριμερή συνάντηση κορυφής του Καΐρου. Τούτο ενέχει άλλωστε και μία ιστορική συμβολική σημασία, καθότι και οι τρεις χώρες υπήρξαν κάποτε κατεχόμενα τμήματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Πηγή εφημ. «Ελευθεροτυπία»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...