«Δώσαμε, δώσαμε…»
Του Τάσου Παππά
Το 2011 ήταν η εποχή των Ζαππείων, τότε που ο κ. Σαμαράς προσερχόταν τακτικά στη Βουλή, υποστήριζε με φανατισμό ένα άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής και θεωρούσε επικίνδυνη και αντιδημοκρατική την άποψη ότι εγγύηση για την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ειρήνη ήταν μόνον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην οποία συμμετείχε και ο Ευάγγ. Βενιζέλος.
Ο καιρός πέρασε, ο κ. Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός, ξέχασε το διαφορετικό μείγμα πολιτικής, ζήτησε συγγνώμη από τη Μέρκελ, εφαρμόζει ό,τι απέρριπτε και δεν έχει κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσει, για να αντικρούσει τον αντίπαλό του, την επιχειρηματολογία που το 2011 πολεμούσε με πάθος. Θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό δείγμα πολιτικού οπορτουνισμού. Και πράγματι είναι.
Ωστόσο είναι και κάτι παραπάνω.
Πρόκειται για μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη ιδιοκτησίας σ’ ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ το λένε ωμά:
Πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
«Ομαλότητα σημαίνει εκλογές, άμεσα, μέσα στις επόμενες έξι εβδομάδες αν είναι δυνατόν. Σημαίνει ακόμη ότι πρέπει να εξασφαλιστούν οι συνθήκες να εκφραστεί ελεύθερα το φρόνημα του ελληνικού λαού. Να φύγει ο φόβος που κυριαρχεί σήμερα και τα τεράστια ερωτηματικά αβεβαιότητας και μέσα την Ελλάδα και στο εξωτερικό για την Ελλάδα… Η χώρα μπορεί να πάει σε εκλογές και ο κόσμος να ψηφίσει απελευθερωμένος από το φάσμα του τρόμου που σκόπιμα του δημιούργησαν και σκόπιμα του καλλιεργούν… Να παραιτηθείτε, κύριε πρωθυπουργέ, να γίνουν εκλογές, να δώσει ο ελληνικός λαός τη δύναμη στον νέο πρωθυπουργό να διαπραγματευτεί καλύτερα μέτρα».Τα παραπάνω θα μπορούσε να τα έχει πει Αλέξης Τσίπρας. Είναι όμως λόγια του Αντ. Σαμαρά τον Σεπτέμβριο του 2011 προς τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Η απάντηση του Γ. Παπανδρέου ήταν ακριβώς ίδια μ’ αυτήν που δίνουν σήμερα Σαμαράς και Βενιζέλος στον Αλ. Τσίπρα: «Εμείς υπηρετούμε την πολιτική σταθερότητα, προσφυγή στις κάλπες σημαίνει ανωμαλία, η χώρα θα μπει σε περιπέτειες, δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για τη σωτηρία της Ελλάδας».
Το 2011 ήταν η εποχή των Ζαππείων, τότε που ο κ. Σαμαράς προσερχόταν τακτικά στη Βουλή, υποστήριζε με φανατισμό ένα άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής και θεωρούσε επικίνδυνη και αντιδημοκρατική την άποψη ότι εγγύηση για την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ειρήνη ήταν μόνον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην οποία συμμετείχε και ο Ευάγγ. Βενιζέλος.
Ο καιρός πέρασε, ο κ. Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός, ξέχασε το διαφορετικό μείγμα πολιτικής, ζήτησε συγγνώμη από τη Μέρκελ, εφαρμόζει ό,τι απέρριπτε και δεν έχει κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσει, για να αντικρούσει τον αντίπαλό του, την επιχειρηματολογία που το 2011 πολεμούσε με πάθος. Θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό δείγμα πολιτικού οπορτουνισμού. Και πράγματι είναι.
Ωστόσο είναι και κάτι παραπάνω.
Πρόκειται για μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη ιδιοκτησίας σ’ ό,τι αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ το λένε ωμά:
«Μόνον εμείς -στο παρελθόν αυτοδύναμοι, τώρα συνεργαζόμενοι- έχουμε τη γνώση και τα απαραίτητα προσόντα για να κυβερνήσουμε τη χώρα. Εμπιστευθείτε μας».Το μήνυμα όμως δεν περνάει κάτω. Η πιο ευγενική απάντηση που εισπράττουν οι ταχυδρόμοι είναι: «Δώσαμε, δώσαμε».
Πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ετσι όπως έχουμε καταντήσει το "μπατε σκύλοι αλέστε"-ελλαδιστάν, μάλλον το "original":"Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" θα ταίραζε καλύτερα.....
ΑπάντησηΔιαγραφή