Με έναν λαό σαν και αυτόν, τι μέλλον να ονειρευτείς…

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Εκείνοι που συνήθισαν να εντυπωσιάζουν αφελείς, με αοριστίες όπως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δείχνουν να στριμώχνονται άσχημα, όταν κληθούν να τον περιγράψουν με σαφήνεια, πολύ περισσότερο όταν καλούνται να τον διαμορφώσουν και ύστερα να τον διαχειριστούν.

Και ο λαός, η μάζα με τα άχρηστα προτερήματα και τα βρόμικα ελαττώματα, θα στρέψει μνησίκακα τα βέλη στον κυρίαρχο της γνώσης. 
Έστω και αν δεν ήταν εκείνος που τους παρέσυρε, του χρεώνουν μετ’ επιτάσεως ότι δεν έκανε τίποτα να τους σταματήσει….

Παντού η μάζα, ανώριμη και ανόητη, επιζητά σωτήρες να την οδηγήσουν και φθονεί όλους εκείνους που της ζητούν να ξυπνήσει. Όποιος ξέρει να της προκαλεί αυταπάτες γίνεται εύκολα ο κύριος της και όποιος προσπαθεί να την λυτρώσει από τις ψευδαισθήσεις της, είναι πάντα το θύμα της.

Η αθώα μάζα που έχει βγάλει την ετυμηγορία της και δεν βλέπει τον ένοχο στον καθρέπτη της.

Η μάζα δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, θέλει να έχει τη μνήμη ασθενή, δεν θέλει  να τηρεί αρχές και κανόνες, αγαπά την ομοιομορφία, είναι ενιαία, όχι ολότητα, αλλά «όγκος». Τα µέλη της είναι φανατικοί,  κατέχονται  από τα ίδια πάθη, που θολώνουν το µάτι και το νου, όπου η ατοµικότητα χάνεται, αδυνατεί να συλλάβει το αντικειμενικό και η αλήθεια θεωρεί ότι βρίσκεται στο ψέμα της.

Κατά τον Όσκαρ Ουάιλντ : « οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Η σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών».

Ρόλους παίζουν. Ακόμα και οι ιδέες που με φανατισμό υπερασπίζονται είναι τα ψέματα των άλλων.  Ο δημαγωγός καπηλεύεται ανθρώπινα σύνολα που έγιναν ψυχολογικές μάζες και όχι πολίτες που διατηρούν τις κριτικές τους ικανότητες.

Η ανάγκη να ανήκεις κάπου, λαχταρώντας την επιδοκιμασία, την αποδοχή της ασημαντότητας σου και την παρέα των πολλών, γιατί δεν μπορείς να βαδίσεις μόνος, με την δική σου σκέψη, με το δικό σου μυαλό.

 Ο Πλάτωνας λέει: «οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες σαν κοσμήματα. Σαν πολύτιμα εργαλεία που τους επιτρέπουν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου τους όπως τον αντιλαμβάνονται, χωρίς να βλέπουν πως είναι κάγκελα φυλακής που δεν τους επιτρέπουν να βγουν έξω να δουν το φως και μια άλλη πραγματικότητα ζωής. Ούτε που φαντάζονται πως υπάρχει ζωή έξω από την σπηλιά.»

 Ένα ατελείωτο μπουλούκι 3 εκατομμυρίων έτρεξε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα ενός ανθρώπου, για την αναγραφή η όχι του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ένα ασήμαντο θέμα, που κάποιος με την βοήθεια της απερίσκεπτης μάζας το ανέδειξε κυρίαρχο ζήτημα της πολιτικής ζωής του τόπου.

Μια τεράστια λαοθάλασσα βγήκε στους δρόμους για το όνομα των Σκοπίων παρασυρόμενοι από κάποιους που και οι ίδιοι δεν το πίστευαν. Η κατευθυνόμενη μάζα που κάθε επιτήδειος την χρησιμοποιεί όπως αυτός επιθυμεί.

Η απλή αλήθεια δε γίνεται πιστευτή από την μάζα, αντίθετα η υπερβολή τα μεγάλα λόγια και τα συνθήματα είναι που διεγείρουν τα πλήθη, την εντυπωσιάζουν και τα πιστεύει.

Εκατομμύρια πιστών οπαδών, πλούσιας κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ακολουθούν τα κόμματα και τις ανοησίες των αρχηγών τους, χωρίς γνώμη, χωρίς δική τους άποψη. Αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις προτιμήσεις που έχουν ήδη διαμορφώσει, για την πολιτική, τα κόμματα και τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν, επιλέγουν ποιον αφέντη θα εμπιστευθούν.

Χθες τον Γιωργάκη, σήμερα τον Αντώνη, αύριο τον Αλέξη. Ένας όχλος που απέναντι στους δημαγωγούς του είναι υποτακτικός, γιατί νιώθει απέραντο σεβασμό. Ουσιαστικά επιλέγουμε τον αφέντη, όχι βάσει της δικής του αξιοπιστίας, αλλά βάσει της δικής μας άγνοιας και ανυπαρξίας.

Είναι εντυπωσιακό πράγματι πως: «οι έξυπνοι λίγοι, ασελγούν στο σώμα της συνείδησης των αφελών πολλών. Όπου η αφέλεια των τελευταίων παίζει το ρόλο του μαστρωπού και του ρουφιάνου.» Λιαντινης.

Η σαχλή μάζα που δεν καταλαβαίνει από δίκαιο και ηθική, έχει οπαδοποιήσει την πολιτική ζωή, εκλέγει υπόδικους, άτομα με βεβαρημένο ποινικό μητρώο σε ανώτατα αξιώματα, τον Μπέο στον Βόλο, τον Μαρινάκη στον Πειραιά και βάζει ιδέες στον «Αγαπούλα» για τον δήμο των Αθηνών.

Ο Χίτλερ το ήξερε καλά το παιχνίδι του όχλου «Αν θέλεις να κερδίσεις τη συμπάθεια των μαζών πρέπει να τους λες τα πιο ηλίθια και τα πιο χυδαία πράγματα»

Η μάζα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι: "Δεν μπορείς να εξαρτάσαι από κανέναν. Δεν υπάρχουν οδηγοί, δάσκαλοι, αυθεντίες. Υπάρχεις μόνο εσύ -η σχέση σου με τους άλλους και τον κόσμο- τίποτε άλλο".

 Είμαστε οι σιωπηλοί μάρτυρες ενός ομαδικού βιασμού.Η αδράνεια της μάζας που πασχίζει να εξαφανίσει τα ίχνη του εγκλήματος.

Με έναν λαό σαν και αυτόν, τι μέλλον να ονειρευτείς…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση