Κύπρος: Το χρονικό της προδοσίας

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες που τιμούμε τους νεκρούς του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, ελληνικά και κυπριακά κόμματα και πολιτικοί απαιτούν το άνοιγμα του περίφημου «Φακέλου της Κύπρου», ο οποίος, υποτίθεται, περιέχει την λύση του μεγάλου μυστηρίου και την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα ποιοί σχεδίασαν και εκτέλεσαν τη μεγάλη προδοσία εναντίον της Κύπρου και του λαού της.

Έπειτα από πολυετή έρευνα στα αμερικανικά αρχεία και μετά την επιτυχία της ερευνητικής ομάδας στην οποία μετείχα να αποκτήσουμε πρόσβαση στα έγγραφα του Χένρι Κίσινγκερ, αντιμετωπίζω αυτές τις ιαχές, ιδιαίτερα τις ακραίες και εθνικιστικές της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής και των υποστηρικτών της χούντας, με τη ''σοβαρότητα'' που τους αξίζει: τις αγνοώ πλήρως. Διότι εάν την επιβεβαίωση της ενοχής του τότε Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών από τον «Φάκελο της Κύπρου», οι αποδείξεις υπάρχουν στα δικά τους έγγραφα.

Αλλά δεν είναι αυτή η πτυχή της ιστορίας που τους ενδιαφέρει. Όλα αυτά τα χρόνια, από την επομένη της τραγωδίας της πατρίδας μου μέχρι και σήμερα, οι υποστηρικτές της προδοτικής χούντας επιδιώκουν να επιρρίψουν τις ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλον εκτός της κλίκας των δικτατόρων της οποίας ηγείτο ο Δημήτρης Ιωαννίδης.

Θα προσπαθήσω με βάση την πολύχρονη έρευνα μας, τα αποτελέσματα της οποίας χρησιμοποίησαν σημαντικοί δημοσιογράφοι και συγγραφείς, να καταγράψω όσα γνωρίζουμε και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.

Τόσο η δικτατορία αυτού του θεόβλακα του Παπαδόπουλου όσο και η χούντα του ψυχοπαθούς Δημητρίου Ιωαννίδη αντιπαθούσαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στο όνομα του αντικομμουνισμού.

Βεβαίως, όπως αναφέρεται σε έγγραφο της κυπριακής κυβέρνησης που ανακαλύψαμε στα αμερικανικά αρχεία και το οποίο περιέχεται στο βιβλίο που γράψαμε με τον Κώστα Βενιζέλο [Τα μυστικά αρχεία του Κίσιντζερ - Η απόφαση για την διχοτόμηση (εκδόσεις Λιβάνη)],ο Μακάριος δεν ήταν κομμουνιστής, αντιθέτως συζητούσε με τον... Καντάφι να θέσει εκτός νόμου το ΑΚΕΛ που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές.

Στο όνομα λοιπόν αυτού του αρρωστημένου αντικομμουνισμού οι δικτάτορες «συναντήθηκαν» με τους Αμερικάνους οι οποίοι στα πλαίσια του «Ψυχρού Πολέμου» φοβήθηκαν ότι θα απωλέσουν την Κύπρο, την οποία δήθεν θα παρέδιδε ο Αρχιεπίσκοπος στη Σοβιετική Ένωση.

Ουδέν αναληθέστερον. Ο Μακάριος ''έπαιζε'' μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων επειδή είχε αυτή τη φιλοδοξία -θα τη χαρακτήριζα και "μεγαλομανία"- να θεωρείται παγκόσμιος παίχτης. Ήταν και αυτό ένα από τα πολλά λάθη που διέπραξε.

Ο Παπαδόπουλος προσπάθησε μερικές φορές να ανατρέψει και να δολοφονήσεις τον Μακάριο αλλά δεν τα κατάφερε.

Όταν ανέλαβε ο Ιωαννίδης ήταν φανερό ότι δεν θα έκανε τα ίδια λάθη με τον Παπαδόπουλο και το απέδειξε στις 15 Ιουλίου 1974: με συνοπτικές διαδικασίες και όχι το βράδυ που συνήθως γίνονται τα πραξικοπήματα, έπιασε τον Μακάριο στον ύπνο, διότι η αλαζονεία του δεν του επέτρεπε να αποδεχτεί ότι ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους μας, ότι δεν ήταν...Θεός.

Δεν άκουσε κανέναν εξ αυτών που τον προειδοποίησαν ότι επέκειτο η ανατροπή του.

Ο Ιωαννίδης συνεννοήθηκε και συνεργάστηκε με τον μεγαλοπράκτορα της CIA Γκας Λάσκαρη Αβρακώτο,ο οποίος ήλεγχε απόλυτα τους δικτάτορες όχι μόνο επειδή είχε φροντίσει να τους φωτογραφίσει με πουτάνες σε γιώτ τα οποία έπλεαν στον Σαρωνικό.

Οι δικτάτορες αντιμετώπιζαν τον Αβρακώτο ως αρχηγό τους. Όταν ο Ιωαννίδης υποστήριξε ότι τον ξεγέλασαν οι Αμερικάνοι, εννοούσε τον Αβρακώτο, ο οποίος δεν ενεργούσε μόνος του αν δεν είχε συνεννοηθεί ξεκάθαρα με την Ουάσιγκτον.

Μετά το πραξικόπημα όλες ανεξαιρέτως οι κινήσεις του Κίσινγκερ, του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρντμεντ και μερικών - ΟΧΙ ΟΛΩΝ- συνεργατών του ήταν προς την κατεύθυνση μείωσης και υποβάθμισης του Μακαρίου. Επέβαλαν τον Γλαύκο Κληρίδη στην προεδρία με στόχο να αποκλείσουν την επιστροφή του «ξεροκέφαλου» Μακάριου ,ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις έδειξε να έχει πολύ μικρό ανάστημα, με αποτέλεσμα να μην αποφύγει ένα τεράστιο λάθος.

Μην μπορώντας να ελέγξει την πίκρα για την ανατροπή του, κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν και να αποκαταστήσουν τη συνταγματική τάξη.

Από τη στιγμή που η ελληνική χούντα είχε διαπράξει το πραξικόπημα, οι άλλες δυο εγγυήτριες δυνάμεις που κλήθηκαν να επέμβουν ήταν η Τουρκία και η Βρετανία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τούρκοι και κάποιοι εκ των συμμάχων τους ισχυρίζονται ότι η εισβολή ήταν επέμβαση για να αποκατασταθούν ο… νόμος και η τάξη.

Βεβαίως η εισβολή είναι ΕΙΣΒΟΛΗ και η συνεχιζόμενη κατοχή κονιορτοποιεί κάθε τουρκικό επιχείρημα.

Η ευθύνη για την τραγωδία της Κύπρου, η οποία κινδυνεύει και σήμερα να τεθεί υπό τον έλεγχο της Τουρκίας, βαραίνει τους χουντικούς αξιωματικούς και τον Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος αρνήθηκε με επιμονή να ακούσει τις προτάσεις του Τζόζεφ Σίσκο και του Τόμας Μπόγιατ, δυο εντίμων διπλωματών που πάλεψαν με την CIA και έχασαν, επειδή δεν τους στήριξε το αφεντικό τους.

Όλα τα υπόλοιπα και ειδικά το «σχέδιο» Κίσινγκερ, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αρχιεπισκόπου Ιακώβου κ.ά, για να επιστρέψει η δημοκρατία μέσω της θυσίας της Κύπρου ΔΕΝ επιβεβαιώνονται και όχι επειδή οι Αμερικάνοι εξαφάνισαν τις αποδείξεις...

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 248

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση