Εκλογές, συμπεράσματα και τέσσερις «καμπάνες»

Γράφει ο Γιώργος Στράτος

Η ώρα της εξαγωγής συμπερασμάτων ξεγυμνώνει αναγκαστικά όποιον την επιχειρεί ως προς τα κίνητρα, τη γνώση, την ευθυκρισία αλλά και την ικανότητα αντιλήψεώς του. Είναι αυτός ένας λόγος που στη συντριπτική τους πλειονότητα οι μαραθώνιες τηλεαναλύσεις της βραδιάς των εκλογών αφήνουν την συντριπτική πλειονότητα των τηλεθεατών με την αίσθηση ότι όσοι μετέχουν σε αυτές είτε ζουν σε άλλη χώρα, είτε αναλύουν άλλη «πραγματικότητα» από την αληθινή, τη δική τους.

Ο άλλος λόγος για την αίσθηση αυτή είναι το επικίνδυνα θλιβερό, χωρίς στρογγυλέματα, επίπεδο πολιτικών και δημοσιογράφων. Αυτό το επίπεδο, εν συνδυασμώ με το διαζύγιο από την αλήθεια, τους εκθέτει αμφότερους ως υπηρέτες συγκεκριμένων συμφερόντων, ανίκανους να αντιληφθούν, να παραδεχθούν, να προτείνουν και να ενεργήσουν.

Στέκομαι σε τρεις όχι καμπάνες, αλλά καμπαναριά ολόκληρα, που και τα τρία κάνουμε πως δεν τα ακούμε. Οι σιωπές, εξίσου εκκωφαντικές, σχεδόν ένοχες.

Πρώτη, η πρωτιά του, ουσιαστικών τουρκικού, Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας, στις ευρωεκλογές στην Ξάνθη και την Ροδόπη. Ανατριχιαστική! Πολλοί αγνοούν ότι η απόσταση από την Αλεξανδρούπολη στην Ορεστιάδα είναι όση από την Αθήνα στη Λαμία. Η Θράκη είναι μία μεγάλη επαρχία για να χωρέσει και να αντέξει την αγωνία επιβίωσής της ένα μικρό κράτος, μικρότερων Ελλήνων.

Η δεύτερη, μαύρη καμπάνα κι αυτή, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Γεμάτοι υποκρισία αναρωτιόμαστε αν είναι… ναζί! Παραβλέπουμε τις περιουσίες που απέκτησαν στην Κατοχή εκατοντάδες δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Τα λεφτά, όπως και τα έργα τους, ξεπλύθηκαν στη λαίλαπα του Εμφυλίου. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους έγιναν «καθωσπρέπει» πρωθυπουργοί, υπουργοί, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες του… συνταγματικού τόξου φυσικά! Αλλά όλο και κάποια πλέμπα έμεινε στα λαϊκά να θυμίζει ότι κάποιους συνεργάτες είχαν μαζί τους, ασχέτως αν αυτοί έμειναν με τη ρετσινιά του γερμανοτσολιά και του ταγματασφαλίτη και δεν πρόλαβαν να ξεπλυθούν. Πόσους να ξεπλύνει και το σύστημα πια; Φράκαρε και χρεοκόπησε όλο μαζί.

Το τρίτο, μια και πλησιάζουμε στο γήπεδο, είναι… καμπανάκι αλλά εξίσου ηχηρό. Καθόλου εύηχο όμως, όπως τα «Παιδιά του Πειραιά» ή το «Τρία παιδιά βολιώτικα». Η απροκάλυπτη εμπλοκή επιχειρηματιών, με ταυτόχρονη παρουσία στο ποδόσφαιρο και στα μέσα, στην πολιτική ούτε στις ΗΠΑ δεν έγινε αποδεκτή ως σήμερα. Όποιος δεν θέλει να δει τι προοιωνίζεται για τη δημοκρατία και τους θεσμούς της μέσα από αυτή την εξέλιξη ας αναρωτηθεί ειλικρινώς για το μέγεθος της αφέλειας ή της συμμετοχής του. Στο καμπανάκι αυτό περιλαμβάνεται και το παπάκι που πήγε στην… ποταμιά για να βρει συντροφιά!

Υπάρχει όμως και η καμπάνα της εσωτερικής ανατροπής, αυτής που κάνουν πως δεν την ακούν ούτε όσοι με πείσμα την επιδίωξαν στις εκλογές ούτε όσοι πιστεύουν ότι την απέφυγαν.

Ως εσωτερική ανατροπή θεωρώ την διαδικασία που θα επιτρέψει:

- Στους νικητές μίας ιστορικής νίκης να αντιληφθούν τι πρέπει να κάνουν για να πείσουν περισσότερους και περισσότερο ότι θα εγγυηθούν πως θα υπηρετήσουν πραγματικότητες και όχι ιδεοληψίες

- Στους ηττημένους να αντιληφθούν για ποιόν λόγο ο λαός, ενώ ζητά με την ψήφο του λύση ομαλότητας με αδιαπραγμάτευτη την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν πιστεύει ότι αυτοί μπορούν ούτε και θέλει οι ίδιοι να τον οδηγήσουν σε αυτήν

Η ιστορικότητα αυτών των ευρωεκλογών έγκειται, κατά την άποψή μου και στο γεγονός ότι το γδύσιμο άρχισε. Έστω και με αργούς ρυθμούς, όπως ταιριάζει άλλωστε σε κάθε αξιοπρεπές στριπτίζ…!

Πηγή εφημερίδα «Δημοκρατία»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση