Η Κύπρος στον λάκκο των λεόντων
Σχοινοβασία η διαδρομή της Κύπρου στους νεότερους χρόνους. Κι αποδεδειγμένα οδυνηρή η προσπάθεια ισορρόπησης ανάμεσα σε εθνικές προσδοκίες και τις επιδιώξεις του διεθνούς παράγοντα. Ο σημερινός επαναπροσδιορισμός των συσχετισμών στο χώρο της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου (με το βλέμμα στραμμένο τους υδρογονάνθρακες) δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις.
Το «χρυσοπράσινο φύλλο» μπαίνει και πάλι σε τροχιά κακορίζικης μοίρας. Δεν πάνε παρά λίγες ημέρες που το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου ήρθε και αναμόχλευσε τα ύδατα της Κυπριακής υπόθεσης κατά τρόπο που εγείρει ερωτηματικά και προξενεί ανησυχίες. Ένα πλαίσιο, ένα προδιάγραμμα λύσης που φανερώνει πίεση, βιασύνη, προχειρότητα και διόλου αγαθές προθέσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά…
Η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου διαμορφώθηκε από την εξής παράδοξη και αντιφατική πραγματικότητα: Από τη μία, η πληθυσμιακή σύνθεση, με το 80% των Ελληνοκυπρίων και το 18% των Τουρκοκυπρίων (το 2% αποτελούσαν οι Μαρωνίτες), συνιστούσε έναν τόπο ξεκάθαρα βαλκανικό, που σε περίοδο συγκρότησης εθνικών κρατών στην περιοχή καθιστούσε φυσική τη συμμετοχή του στη διαδικασία. Από την άλλη, η γειτνίαση με τη σημαίνουσα για τα δυτικά (αρχικώς βρετανικά, ακολούθως αμερικανικά και προσφάτως προστιθέμενα γερμανικά) συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, ήταν ο παράγοντας που τελικώς θα καθόριζε την τύχη του.
Τον Φεβρουάριο του 1959, η συμφωνία που υπογράφτηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας αναγνώριζε μεν την Κυπριακή ανεξαρτησία, αλλά κουτσουρεμένη και εγκλωβισμένη στις βρετανικές αποικιοκρατικές εμμονές και την ψυχροπολεμική αντιπαλότητα. Το νησί απέκτησε μία δυσλειτουργική διοίκηση, καταρτισμένη επί τη βάσει του διαχωρισμού και όχι της ενότητας, καθώς και σειρά από εγγυητές – κηδεμόνες.
Η Συνθήκη της Ζυρίχης αγνόησε επιδεικτικά την εσωτερική κατάσταση στην Κύπρο. Η τακτοποίηση της εξυπηρέτησης της τάξης εντός της ευρωατλαντικής οικογένειας. Γι αυτό και το εγχείρημα δημιούργησε πολλά περισσότερα προβλήματα από όσα υποθετικά έλυσε.
Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, έκανε δυναμική εμφάνιση και προωθήθηκε έντονα το «σχέδιο Ανάν». Κουβαλούσε την οσμή της Ζυρίχης. Δεν κόμιζε τίποτε καινούργιο. Αναμασούσε την παλιά συνταγή. Πρότεινε ξανά ένα πολύπλοκο κρατικό μόρφωμα αμφίβολης βιωσιμότητας, με κύριο γνώμονα την τακτοποίηση έξωθεν επιδιώξεων.
Είναι σαφές ότι η θέση της Κύπρου στον χάρτη αποτελεί το βάσανο και το κλειδί στην ιστορία επίλυσης του ζητήματος. Κι είναι ακόμη σαφέστερο ότι τα γεωπολιτικά παιχνίδια δεν μπορούν να κρατηθούν εκτός της υπόθεσης. Πόσω μάλλον όταν αυτή συνδυάζεται με τα εκμεταλλεύσιμα ενεργειακά κοιτάσματα. Επιπλέον, κάθε πνεύμα πρακτικό οφείλει να λαμβάνει υπόψιν του και τα στενά περιθώρια ελιγμών μίας μικρής χώρας.
Αν όμως τα εμπλεκόμενα μέρη μιλούν σοβαρά για λύση του Κυπριακού, αν ο άξονας περιστροφής της δεν είναι παρά το διεθνές δίκαιο και η νομιμότητα, όπως διατείνονται και ισχυρίζονται, τότε ποιος ο λόγος της μόνιμης επανάληψης ενός χιλιο-κακοπαιγμένου έργου; Πώς ακριβώς νοείται ανεξάρτητη χώρα με «εγγυήτριες δυνάμεις» και τα μισά της εδάφη υπό κατοχή; Η «διακήρυξη» Αναστασιάδη – Έρογλου δεν απαντά στα ουσιαστικά. Όσα προβλέπει και προετοιμάζει (πέραν των κινδύνων που εμπεριέχει και έχουν επισημανθεί από πολλούς αναλυτές) κινούνται πάλι στο γνώριμο και παράλογο μοτίβο…
Πηγή «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...