Πως παγίδευσαν την Ελλάδα...

Γράφει ο Κώστας Στούπας 

Είναι θλιβερό να μην καταλαβαίνεις τι συμβαίνει στη ζωή σου και να θεωρείς εαυτόν θύμα συνωμοσίας ή έρμαιο της τύχης χωρίς την ελάχιστη δυνατότητα άσκησης επιρροής στα του βίου σου...

Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια όχι ανειδίκευτους βιοπαλαιστές αλλά γιατρούς, καθηγητές, δημοσιογράφους και άλλους οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα τρόπο ζωής υψηλότερου επιπέδου σε σχέση με αυτό που μπορεί να στηρίξει η ελληνική οικονομία, να διεκδικούν το ανέφικτο της διατήρησης, συγκεκαλυμμένο πίσω από την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος ή του συμφέροντος των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας...

Σύνηθες στους ανθρώπους να καμουφλάρουν τις ατομικές επιδιώξεις πίσω από αοριστολογίες και αντιφάσεις περί γενικού συμφέροντος, ως εκ τούτου και ο σοσιαλισμός παραμένει δημοφιλής.

Στην Ελλάδα έχουμε περί τις 62.000 γιατρούς με μια αναλογία 1 γιατρός ανά 185 κατοίκους. Στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι 1 γιατρός ανά 350 κατοίκους.

Στην Ισπανία π.χ. η αναλογία γιατρών προς κατοίκους είναι 1/296 και στην Ιταλία 1/266. Αντίθετα, στην Βρετανία και την Γαλλία η αναλογία είναι 1/562 και 1/336 αντιστοίχως.

Η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή απ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έκτος των πρώην κομμουνιστικών προς το παρόν... Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιστήμονας για να καταλάβει πως στην Ελλάδα οι περισσότεροι γιατροί θα πρέπει να είναι άνεργοι ή να αμείβονται με μισθούς πείνας.
Ανάλογες είναι οι αναλογίες και με τους καθηγητές και με τους φαρμακοποιούς, τους πολιτικούς μηχανικούς κ.λπ.

Πως όμως συνέβη αυτή η στρέβλωση χωρίς ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης να την διορθώσει έγκαιρα; Καίριο ρόλο έπαιξε η ανάμειξη του κράτους, το οποίο επί δεκαετίες δανειζόταν προκειμένου να δημιουργεί «ευπαρουσίαστα» εισοδήματα.

Θα περιγράψω με ένα μοντέλο ιστορίας που είναι εύκολα αντιληπτό απ’ όλους, ιδιαίτερα τους μη ειδικούς, τον τρόπο που το κράτος δημιουργεί στρεβλώσεις και τις διατηρεί για δεκαετίες.

Ιστορίες θερμοκηπίου

Αν φέτος επειδή τα μαρούλια ακρίβυναν ή επειδή οι τηλεμάγειροι μιμούμενοι ο ένας τον άλλον έδειξαν περισσότερες σαλάτες με ντομάτα, αυξηθεί η κατανάλωση ντομάτας, αυτό θα έχει μερικές ενδιαφέρουσες συνέπειες.

Οι τιμές της ντομάτας στην αγορά καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση. Όταν η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά οι τιμές ανεβαίνουν, μαζί ανεβαίνουν τα περιθώρια κερδοφορίας και το εισόδημα των ντοματοπαραγωγών.

Η ζήτηση περισσότερων ειδικευμένων εργαζομένων ανεβάζει τους μισθούς στον κλάδο και αυτό την ροή εργαζομένων προς αυτόν. Ο ίδιος μετά από 2 δεκαετίες ως χρηματιστηριακός συντάκτης (δηλαδή της μικροοικονομίας, των επιχειρηματικών ειδήσεων και αναλύσεων) την περίοδο της χρεοκοπίας στράφηκα προς την εκλαΐκευση μακροοικονομικών στοιχείων.

Οι υψηλότερες τιμές ντομάτας οδηγούν λοιπόν στα μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας και αυτά στα μεγαλύτερα κέρδη –εισοδήματα. Τα μεγαλύτερα εισοδήματα οδηγούν στην αύξηση των στρεμμάτων που καλλιεργούνται με ντομάτα.

Επειδή δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός πρόβλεψης της μελλοντικής ζήτησης αλλά ούτε των στρεμμάτων που θα καλλιεργηθούν, ενδέχεται τα υψηλά κέρδη να οδηγήσουν σε υπερβολική προσφορά ντομάτας μελλοντικά.

Οι τιμές τότε θα πέσουν και κάποιοι καλλιεργητές, πρώτοι μεταξύ αυτών όσοι παράγουν με υψηλότερο κόστος ή χαμηλότερης ποιότητας προϊόντα ή έχουν δανειστεί περισσότερα απ΄ όσα αντέχουν, θα χρεοκοπήσουν και θα φύγουν από την αγορά... Κάποιοι περισσότερο συνετοί και ανταγωνιστικοί θα επιβιώσουν. Αυτό λέγεται δημιουργική καταστροφή και συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο.

Άρα, του χρόνου η προσφορά θα μειωθεί... οι τιμές θα ισορροπήσουν και η αγορά θα καθαρίσει. Αν η μόδα επιβάλλει ξανά τα μαρούλια αντί των ντοματών ένας νέος κύκλος θα ξεκινήσει με ανάλογες συνέπειες.

Αυτός είναι ο αέναος κύκλος που συμβάλλει τα μέγιστα στην εξέλιξη της οικονομίας. Άλλοι κερδίζουν άλλοι χρεοκοπούν, άλλοτε με υψηλούς μισθούς άλλοτε με χαμηλούς, άλλοτε στην ίδια εργασία άλλοτε σε νέα με καλύτερες συνθήκες ο κόσμος προχωράει...

Τι θα συμβεί τώρα αν την χρονιά που έχει αυξηθεί πολύ η καλλιέργεια ντομάτας και η προσφορά της έχει ρίξει τις τιμές αντί να χρεοκοπήσουν οι αδύναμοι και μη ανταγωνιστικοί σε κόστος και ποιότητα, το κράτος παρέμβει να σώσει τα θερμοκήπια που κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο για να μην απολύσουν κόσμο.

Η μεγάλη προσφορά θα συνεχιστεί και έτσι την επόμενη χρονιά, έκτος των αδύναμων και προβληματικών θερμοκηπίων θα κινδυνεύσουν και τα υγιή ανταγωνιστικά που παράγουν καλύτερη ποιότητα σε φθηνότερες τιμές.

Η ανταγωνιστικότητα (σχέση ποιότητας τιμής) δεν θα είναι κριτήριο επιβίωσης και κερδοφορίας, αλλά η γνωριμία με την τράπεζα ή τον πολιτικό που θα εξασφαλίσει τα δάνεια της επιβίωσης.

Μετά από μερικά χρόνια, η ποιότητα της ντομάτας θα είναι άθλια, οι τιμές υψηλές γιατί όλοι ασχολούνται πως θα πάρουν τα δάνεια και όχι πως θα παράγουν προϊόν που μπορεί να πουλήσει και τα συσσωρευμένα χρέη που δεν εξυπηρετούνται θα απειλούν τις τράπεζες με χρεοκοπία.

Τότε θα μιλάμε για ένα μοντέλο που έχει χρεοκοπήσει και διάφοροι δημαγωγοί θα υπόσχονται κρατικοποίηση των τραπεζών, «κούρεμα» των δανείων, εξασφάλιση της επιβίωσης των θερμοκηπίων, των θέσεων εργασίας σ΄ αυτά και της παρουσίας φθηνής ντομάτας σε καλή ποιότητα στο τραπέζι του λαού... Τα παραμύθια δηλαδή που θέλουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.

Μην σας ξεγελά το παράδειγμα της ντομάτας και ας είναι απλοϊκό.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί με τους γιατρούς αν το κράτος παρέμβει σε κάποια στιγμή και στρεβλώσει τη σχέση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης ιατρικών υπηρεσιών.

Το κράτος στρέβλωνε την σχέση προσφοράς και ζήτησης που οδηγεί σε αυτόματες κινήσεις εξισορρόπησης και βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η ανοχή στην υπερσυνταγογράφηση και το «φακελάκι» την περίοδο της ευημερίας με δανεικά στήριζε το εισόδημα των γιατρών με αποτέλεσμα την εμπέδωση της στρεβλής κατάστασης.

Με αποτέλεσμα σήμερα μετά τη χρεοκοπία οι γιατροί να είναι περισσότεροι απ΄ όσους χρειάζεται η χώρα και αντέχει η οικονομία...

Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και στην εκπαίδευση όπου διαθέτουμε τους λιγότερους μαθητές ανά διδάσκοντα στις χώρες του ΟΟΣΑ.

Τα ίδια συμβαίνουν και σε πολλούς άλλους κλάδους και κατηγορίες και αυτό αποτελεί ένα από μεγάλα προβλήματα της μετεξέλιξης του ελληνικού μοντέλου μετά τη χρεοκοπία: ο «ανταρτοπόλεμος» των κατηγοριών και των συντεχνιών για τα κεκτημένα μιας εποχής που έχει παρέλθει.

Οι δημαγωγοί της πολιτικής με τις υποσχέσεις των πάντων προς όλους επιτείνουν αυτή τη σύγχυση. Η αλήθεια είναι πως αυτοί που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση προσπαθούν να κρύψουν τις ευθύνες τους αναζητώντας ενόχους στα μνημόνια και τους κακούς ξένους.

Άγνοια, ιδιοτέλεια και ανικανότητα μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Η άγνοια του τρόπου που λειτουργεί η πραγματικότητα της οικονομίας δεν σώζει κάποιον από την προσαρμογή. Στο τέλος η πραγματικότητα θα επιβάλει τα δεδομένα της. Όσο πιο αργά γίνει αυτό τόσο χειρότερος θα είναι ο τρόπος που θα γίνει.

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση