Μπορεί η Ελλάδα "να γίνει Αίγυπτος";

Οι επικίνδυνες "ομάδες" που θέλουν να "ξαναγράψουν ιστορία"

Του Πάρι Καρβουνόπουλου

Πριν μερικά χρόνια ήταν η Γιουγκοσλαβία. Τώρα η Συρία και όπως όλα δείχνουν η Αίγυπτος που δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει έναν αιματηρό εμφύλιο. Κινδυνεύουμε “να γίνουμε Αίγυπτος”;

Ο “κοινωνικός αυτοματισμός” που συχνά βιώνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης είναι ένα είδος εμφύλιου τον οποίο ας μην κρυβόμαστε εμείς οι Έλληνες συχνά στην ιστορία μας επιλέξαμε -με το κατάλληλο... σπρώξιμο- ως “λύση”. Το πληρώναμε κάθε φορά και ακριβότερα, αλλά ποτέ δεν μάθαμε όπως έπρεπε το μάθημά μας.

Αυτή τη στιγμή παρά τα μεγάλα μας προβλήματα και την κοινωνική και πολιτική κρίση που βιώνουμε διαπιστώνουμε ότι από το εξωτερικό όλοι πιστεύουν πως η Ελλάδα αποτελεί μια “νησίδα ασφάλειας και σταθερότητας” σε μια αχανή περιοχή η οποία φλέγεται. Φάνηκε αυτό από τις ελληνοαμερικανικές επαφές Σαμαρά -Ομπάμα και Αβραμόπουλου-Χέϊγκελ. Και αυτή την άποψη θα πρέπει να την εκμεταλλευθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δυσυτυχώς το πρόβλημα και ο κίνδυνος “να γίνουμε Αίγυπτος” βρίσκεται εδώ στο εσωτερικό μας. Μικρές ομάδες ανθρώπων που όμως κινούνται στον στενό κύκλο των κέντρων εξουσίας μοιάζουν έτοιμες και πρόθυμες να “ξαναζήσουν” και να “ξαναγράψουν” την ιστορία. Η οποία επαναλαμβάνουμε τίποτα δεν τους δίδαξε, σε τίποτα δεν τους είναι χρήσιμη για να “διαβάσουν” το σήμερα και να σχεδιάσουν το αύριο. Φυσιολογικά μέσα σ΄ αυτή τη θύελλα η χώρα και όσοι αντιπροσωπεύουν την πολιτική της ηγεσία θα έπρεπε να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Αντιθέτως ζούμε την “θεωρία των δύο άκρων”, με ανταλλαγή τουλάχιστον... γραφικών ανακοινώσεων και δηλώσεων. Η μόνη που χαίρεται και τρίβει τα χέρια της απ΄ αυτή την επικίνδυνη πάντως γραφικότητα είναι η Χρυσή Αυγή που η βία είναι το οξιγόνο της. Χωρίς αυτή θα σβήσει σε 24 ώρες.

Όσοι στηρίζουν αυτόν τον παραλογισμό των “άκρων” είναι αυτοί που από τη μία πλευρά λένε “εμείς κερδίσαμε -τον εμφύλιο εννοούν- αλλά οι άλλοι έγραψαν την ιστορία” και από την άλλοι αυτοί που θεωρούν ότι ως ηττημένοι έχουν δικαίωμα να λένε ακρότητες. Και οι δύο παίζουν συνειδητά ή ασυνείδητα επικίνδυνο παιχνίδι στην πλάτη της πλειοψηφίας των πολιτών και της χώρας.

Μπορεί να είναι λίγοι αλλά είπαμε τριγυρνούν σε διαδρόμους, προθαλάμους γραφείων και αίθουσες συσκέψεων μέσα στις οποίες λαμβάνονται αποφάσεις και χαράσσονται πολιτικές. Οι οποίες βέβαια όπως αποδεικνύεται δεν έχουν σχέση με το μέλλον της χώρας αλλά με την “μάχη της επικράτησης στην επόμενη κάλπη”.

Στην Γιουγκοσλαβία είχαν βρει τα “εθνικιστικά τους άκρα” και είδαμε την τύχη τους.
Στη Συρία τα “θρησκευτικά” κυρίως αλλά όχι μόνο άκρα κάνουν τη δουλειά τους.
Και στην Αίγυπτο το “μικρόβιο” των άκρων έχει βρει την έκφρασή του σε ισλαμιστές και κοσμικούς.
Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν άκρα μέχρι πρόσφατα. Φροντίζουν όμως κάποιοι να τα δημιουργήσουν. Επειδή η πελιοψηφία των Ελλήνων όμως δεν είναι πια τόσο ευκολόπιστη και επειδή όταν χρειάστηκε ο Έλληνας πολίτης απέδειξε ότι έχει την ψυχραιμία να σκεφτεί και να τιθασεύσει την οργή του, θέλουμε να πιστεύουμε ότι όσοι αναζητούν... τον Σκόμπυ στο Σύνταγμα και το αντάρτικο στα βουνά θα καταληξουν πίσω στα σκοτεινά γραφεία τους να ξαναδιάβάσουν την ιστορία που ευτυχώς δεν θα κληθούν να ξαναγράψουν.

Ελπίζουμε τουλάχιστον...

Πηγή OnAlert

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση