Τουρκία: ο λαός δεν θέλει κι η εξουσία δεν μπορεί;

Έρχεται η ώρα του προβληματισμού σχετικά με την κατάσταση στην Τουρκία. Μεθυσμένος με τις οικονομικές επιτυχίες και την απολυτοποίηση της προσωπικής εξουσίας του, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει λησμονήσει ότι η υποστήριξη των μισών ψηφοφόρων στις εκλογές δεν σημαίνει την αγάπη του λαού. Το δεύτερο ημίχρονο δεν ήταν τόσο φιλικό όσο θα ήθελε ο ίδιος.

Φυσικά, στις διαμαρτυρίες συμμετείχαν όχι εκατομμύρια, αλλά οπωσδήποτε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μιας δραστήριας μειοψηφίας που καθορίζει το πολιτικό κλίμα οποιασδήποτε χώρας. Με τη μία ή την άλλη μορφή διαδήλωσαν κάτοικοι των μεγαλύτερων πρακτικά πόλεων, και τα πλακάτ «Ερντογάν – παραιτήσου!» και «Ταξίμ αντιστάσου!» ο συντάκτης αυτών των σειρών τα είδε ακόμα και στα βράχια της απόκρημνης περιοχής του βουνών του Πόντου.

Έτσι, λοιπόν προκύπτει το πρώτο συμπέρασμα: η πολιτική ή ακόμη και τα προσωπικά προσόντα του επικεφαλής της κυβέρνησης δεν ικανοποιούν ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας.

Περαιτέρω: έκανε ηχηρή δήλωση της παρουσίας της η νέα μεσαία τάξη της Τουρκίας, της οποίας τα ιδανικά της ζωής δεν συμπίπτουν με την καθιερωμένη πολιτική γραμμή. Οι περισσότεροι από αυτούς που βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες δεκάδων πόλεων, εξέφρασαν την υποστήριξή τους στις διαμαρτυρίες μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα – πρόκειται, κατά κανόνα, για νέους ανθρώπους υψηλής μόρφωσης και επαρκώς ευκατάστατους, που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως ισλαμιστές ή τούρκους εθνικιστές, ούτε κούρδους αυτονομιστές, ούτε κεμαλιστές. Δεύτερο συμπέρασμα: η πλατεία Ταξίμ ήγειρε αίτημα πολιτικής μορφοποίησης των ιδεών ενός φιλελευθερισμού ευρωπαϊκού τύπου. Οι διαδηλώσεις δεν ανέδειξαν αρχηγούς, αλλά στη χώρα υπάρχουν ηγέτες απολύτως ικανοί να «καβαλήσουν το κύμα» .

Τέλος, υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων έγινε εμφανής η διάσπαση της κυρίαρχης ελίτ, τα συμπτώματα της οποίας συζητούνται στην κοινωνία εδώ και αρκετό καιρό. Οι αυταρχικές μέθοδοι, στις οποίες έχει εθιστεί ο πρωθυπουργός, η απροθυμία του να προβεί σε παραχωρήσεις αρχίζουν να προκαλουν μια αυξανόμενη ανησυχία στο περιβάλλον του. 'Οσο ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει μεγαλόφωνα τα παλιά συνθήματα και τους πολιτικούς του αφορισμούς, οι συνεργάτες του επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκδηλώσουν διαφωνίες με τη γραμμή του ηγέτη.

Ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο διαφωνεί με τις πρακτικές του εναντίον των διαδηλωτών, και ο Πρόεδρος καταγγέλει ότι καταρρέει η διεθνής εικόνα της χώρας. Ο Πρωθυπουργός επιμένει ότι η τρίτη γέφυρα πάνω από τον Βόσπορο είχε το όνομα ενός Σουλτάνου γνωστού ως σφαγέα δεκάδων χιλιάδων Αλεβιτών και ο Πρόεδρος προτείνει να ονομασθεί προς τιμήν ενός από τους ιδεολόγους του τουρκικού Αλεβισμού. Ο Πρωθυπουργός αρνείται να παραδεχθεί ως καταχρηστικά βίαιες τις ενέργειες της αστυνομίας και ο Πρόεδρος απολογείται ενώπιον της κοινωνίας για τις ενέργειες αυτές. Και η όλη υπόθεση δεν είναι μόνο λόγια.

Ο Ερντογάν ζητά να περιμένουν την απόφαση του δικαστηρίου για την τύχη του πάρκου Γκεζί, από το οποίο ξεκίνησαν όλα, δημοτικοί υπάλληλοι φυτεύουν 100 δέντρα στο πάρκο, 2000 τριανταφυλλιές και 202000 «εποχικά λουλούδια» - προφανώς κανείς δεν πρόκειται να το αποψιλώσει και,πολύ περισσότερο, αυτό γίνεται ανοιχτά σαφές στο κοινό .

Φυσικά, το να «θάψει» κανείς τον Ερντογάν ως πολιτικό είναι ακόμη πολύ νωρίς, αλλά ήδη δεν είναι σαφές ποιός θα οδηγήσει το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στις επόμενες εκλογές. Και, τέλος, τί είδους κόμμα θα είναι αυτό - είναι επίσης ασαφές.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση