Ο Αλέξης δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός και ο ίδιος ξέρει το γιατί…

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ 

Οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας και οι θύελλες που έχουν ξεσπάσει τόσο στην οικονομία όσο και στην κοινωνία και λειτουργούν αποδομητικά εμπερικλείοντας τεραστίων διαστάσεων κινδύνους για το σύνολο της χώρας, θα έπρεπε φυσιολογικά να έχουν -προ πολλού καιρού- κατορθώσει να κινήσουν τις διαδικασίες εκείνες που θα διέλυαν οποιαδήποτε κυβέρνηση θα στήριζε τα μνημόνια και τις πολιτικές εξαθλίωσης των πολιτών και έκθεσης κινδύνου της χώρας σε καταστάσεις που απειλούν την γεωγραφική της συνοχή.

Φευ! Τίποτε δεν συνέβη και όπως όλα δείχνουν, τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί, επειδή οι αντιπολιτευτικές πολιτικές υπάρχουσες δυνάμεις δεν γίνονται πιστευτές ως προς τις πολιτικές τους προθέσεις και τους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς (και φυσικά λόγω της απίστευτου μεγέθους κυβερνητικής προπαγάνδας και κατασυκοφάντησης μέσω των γνωστών διόδων των ΜΜΕ), με συνέπεια να μην συγκεντρώνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών που νιώθουν από την πλευρά τους εγκλωβισμένοι σε ένα πολιτικό αδιέξοδο.

Την ευθύνη, λοιπόν, για την έξοδο από το αδιέξοδο την έχει εκείνος ο πολιτικός χώρος που δεν κατορθώνει να γίνει πιστευτός απέναντι σε μία κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν υφίσταται, αφού έχει γίνει πολλάκις αποδεκτό πως λειτουργεί κατόπιν υποδείξεων και έξωθεν εντολών.

Αυτή την κυβέρνηση μία οποιαδήποτε υγιής αντιπολίτευση θα την είχε κονιορτοποιήσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αλλά, για να συμβεί αυτό θα πρέπει να συνεγείρει τους πολίτες, να τους δώσει όραμα και να τους επαναφέρει το αίσθημα ασφάλειας μέσα από ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο. Και αυτό το ολοκληρωμένο εθνικό στρατηγικό σχέδιο, δυστυχώς δεν υφίσταται στο πολιτικό κόμμα που σήμερα φαίνεται να αξιώνει την ανάληψη της επόμενης διακυβέρνησης. Και δεν υφίσταται –κυρίως- στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μία σειρά από ιδεοληπτικές προσεγγίσεις –απείρου αστειότητας και μέγιστης επικινδυνότητας- κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η αποδόμηση οποιουδήποτε χαρακτηριστικού ή έννοιας περικλείει την λέξη «έθνος» (με τα παράγωγά της).

Εάν το ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που θα προέτασσε την αναγκαιότητα της εθνικής ύπαρξης και συνέχειας της Ελλάδας, της επιβολής αυστηρότατης εθνικής πολιτικής στα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος, της αδιαπραγμάτευτης ελληνικής κυριαρχίας σε Αιγαίο, Θράκη, Κεντρική Μακεδονία, Ήπειρο και –φυσικά- στην ΑΟΖ, τότε το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα στηριζόταν από το 80% του πληθυσμού και θα μπορούσε με απλές – τυπικές διαδικασίες να ανακοινώσει στα κυβερνώντα φληναφήματα μία διορία ελάχιστων ωρών για την άμεση απομάκρυνσή τους από τις θέσεις εξουσίας που σήμερα κατέχουν.

Όμως, το ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τον διεθνιστικό του ρόλο ως κυρίαρχο ζήτημα της πολιτικής του ύπαρξης και υπόστασης. Ουσιαστικά αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα, δεν εναντιώνεται στο μείζον θέμα της λαθρομετανάστευσης που έχει γίνει πηγή ανασφάλειας των πολιτών, ενώ μετεξελίσσεται σε μείζον εθνικό πρόβλημα για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας και γενικά δεν κινείται προς την κατεύθυνση δημιουργίας και εφαρμογής μίας πολιτικής που θα λειτουργήσει υπέρ του Έλληνα πολίτη. Οι ατιμώρητες δηλώσεις στελεχών του για τα ελληνοτουρκικά, όπως και η περίφημη (προ ενός έτους) δήλωση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα ότι είναι διατεθειμένος να φέρει και τις οικογένειες των ήδη υπαρχόντων στην Ελλάδα λαθρομεταναστών, είναι ένα παράδειγμα της οπτικής γωνίας μέσω της οποίας παρακολουθεί και εν γένει αντιλαμβάνεται το ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα του σήμερα, αγνοώντας πεισματικά πως μία οικονομία μπορεί να διορθωθεί μέσα από κατάλληλες κινήσεις, αλλά μία εθνικά λαβωμένη χώρα μόνο πληρώνοντας με αίμα μπορεί να ανακτήσει χερσαίο ή θαλάσσιο χώρο που έχει απωλέσει…

Γι αυτό το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει κυβερνών κόμμα. Έχει ως στρατηγική του επιλογή την εξυπηρέτηση θεμάτων που δεν εξασφαλίζουν σειρά απαιτητών για την ύπαρξη μίας χώρας. Και ως εκ τούτου, μπορεί να συνεχίσει να παίζει ως «συμπρωταγωνιστής» στο πολιτικό θέατρο σκιών που εξελίσσεται σε μία παραπαίουσα Ελλάδα, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να αποσπάσει το «χειροκρότημα» και τον έπαινο των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι διαπιστώνουν πως έχουν εγκαταλειφθεί από όλους και από όλα.

Δυστυχώς, το ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί επιλογή εγγύησης για κάτι καλύτερο, αλλά επιλογή συνέχισης με άλλο προσωπείο της ήδη υφιστάμενης κατάστασης. Οι πολιτικές του «στροφές», εξάλλου, έχουν αποδείξει πως αρέσκεται να προσαρμόζεται και όχι να συγκρούεται με εκείνους που –υποτίθεται- ότι καταγγέλλει. Εξάλλου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που –δικαίως- ισχυρίζονται ότι το ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ως αντιπολιτευτικός πυλώνας για να δοθεί μία εκ του ασφαλούς «πολιτική μάχη» μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το δυστυχέστερο όλων είναι πως οι ισχυρισμοί αυτοί δικαιώνονται ολοένα και περισσότερο, με έναν ΣΥΡΙΖΑ που αρκείται να τους αντιμετωπίζει άλλες φορές με φωνασκίες και άλλοτε με ψιθύρους, ελλείψει ουσιαστικών και ισχυρών πολιτικών επιχειρημάτων.

Στο σημείο που σήμερα βρισκόμαστε ως χώρα, μία στροφή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των εθνικών θεμάτων, δυστυχώς δεν θα γινόταν πιστευτή. Κι αυτό, επειδή η πολιτική του ιστορία, λειτουργεί ανάδρομα και απομακρύνει την αλήθεια του πολιτικού του λόγου από την πολιτική του σκοπιμότητα. Κοινώς, το ΣΥΡΙΖΑ βιώνει την μη εμπιστοσύνη του λαού, ο οποίος επιμένει να τον τοποθετεί (μέσα από τις δημοσκοπήσεις τα αποτελέσματα των οποίων προβληματίζουν πολύ σοβαρά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) σε ποσοστά απίστευτα χαμηλά απέναντι σε μία άθλια κυβέρνηση…

Τις πταίει λοιπόν πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ; Ίσως οι πρόσφατες επαφές του Αλέξη Τσίπρα στην Γερμανία και στις ΗΠΑ να λειτούργησαν «όπως έπρεπε» για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ενός νέου – επόμενου πρωθυπουργού, αλλά τη στιγμή που οι «σύμμαχοι και εταίροι» θα θελήσουν…

Το καλοκαίρι ήρθε και η πολιτική θερμοκρασία φαίνεται πως θα αυξηθεί κατακόρυφα και θα κάψει πολλούς περισσότερους από την σημερινή κυβέρνηση διαρχίας. Η πολιτική του «ώριμου φρούτου» δεν υποδηλώνει σοφία, αλλά παράξενη αναμονή, μη συμβατή με τις ανάγκες του συνόλου της χώρας. Και αυτή την αναμονή την έχει αντιληφθεί ο πολίτης και γνωρίζει πως ο mr Alexis αναμένει το «σήμα» για να κινηθεί. Μόνο που δεν κοιτάζει προς τον λαό για να πάρει το «σήμα»… Δυστυχώς για τον ίδιο, δυστυχώς για το κόμμα του (όποτε γίνει κι αυτό), δυστυχέστερα όμως για την χώρα, αφού δεν της επιτρέπεται να αναδείξει εκείνον ή εκείνους που θα λειτουργήσουν «υπέρ βωμών και εστιών»… και οδηγείται σε ένα μοναδικού μεγέθους σοκ, τα αποτελέσματα του οποίου θα είναι τραγικά για όλους…

Πηγή GrCitizen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση