Αδιέξοδος ο ευρω-μονόδρομος!

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Δανείζομαι μια δήλωση του γνωστού αντισυμβατικού δημοσιογράφου Chris Hedges που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και με σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ. Όποιος όμως την διαβάσει αντιλαμβάνεται ότι αφορά και τη δική του χώρα και το κοινωνικό σύνολο. Γράφει ο Hedges: «Ζούμε πλέον σε μια χώρα όπου οι γιατροί καταστρέφουν την υγεία, οι δικηγόροι την δικαιοσύνη, τα πανεπιστήμια τη γνώση, ο τύπος την πληροφόρηση, η θρησκεία την ηθική και, οι τράπεζες μας, καταστρέφουν την οικονομία». Εγώ θα προσέθετα και σε μια χώρα όπου οι λίγοι επιτήδειοι είναι υπεράνω των θεσμών και των νόμων και πλουτίζουν ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των αξιοπρεπών και νομοταγών πολιτών λειτουργούν ως κορόιδα αλλά πιο ουσιαστικά και ως το «μαξιλάρι» του συστήματος. Το μαξιλάρι – λαός, απορροφά τους κραδασμούς αυτών που χοροπηδούν πάνω στο σώμα του και πληρώνει τους λογαριασμούς τους.

Πέραν των παραπάνω, ο κυπριακός λαός έχει χτυπηθεί ύπουλα και βάρβαρα. Αν αφαιρέσουμε τις ζωές που χάθηκαν, που σφαγιάσθηκαν από το Νατοϊκό – τουρκικό στρατό το 1974, αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο είναι πολύ χειρότερα. Τότε η σμιλευμένη για αιώνες πιστή, εργατικότητα, πείσμα και περηφάνια του λαού αντικατέστησε τον χαμένο πλούτο και επανόρθωσε την οικονομία σε μια περίπου πενταετία. Με την κρατική της υπόσταση ακέραια και με μια εύρωστη οικονομία, η Κύπρος και ο λαός της μπόρεσαν να έχουν τον πρώτο λόγο απέναντι όλων όσων επιβουλεύοντο τις ζωές, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία τους. Και το απέδειξαν το 2004.

Τούτη τη φορά το χτύπημα δεν είναι μετωπικό. Είναι πρωτίστως διπλά ύπουλο, διότι προέρχεται από την «οικογένεια» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με εργαλείο το Ευρώ. Τούτη τη φορά έχουν εισαγάγει έναν καρκινογενή ιό σε κάθε κυπριακό σπίτι. Ο καρκίνος μπορεί να καταπολεμηθεί. Αλλά σκοτώνει επίσης.

Έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στην Κύπρο ως προς το μέλλον του τόπου και του λαού. Και συνοπτικά υποδεικνύονται δυο δρόμοι. Ένας μέσα στο ευρώ και ένας εκτός - εκτός ευρωζώνης.

Με ένα καρκινογόνο ιό στο σύστημα η κυπριακή οικονομία πρέπει να υποστεί τη χημειοθεραπεία πολεμώντας για να μην πεθάνει. Αλλά σε όλη τη διάρκεια δεν θα πρέπει να ξεχνά (α) πως ο ιός εισέβαλλε στα κύτταρά της (β) ν’ αναζητά συνεχώς τρόπους εναλλακτικούς θεραπείας και (γ) να ορκίσει τον εαυτό της ότι εάν επιζήσει δεν θα επιτρέψει ποτέ ξανά σε τρίτους να την ξαναμολύνουν.

Εάν δεχθούμε την παραπάνω θέση, τότε μια επιλογή υπάρχει. Έξοδος από την Ευρωζώνη. Αυτό δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου, να γίνει αύριο ή μεθαύριο. Αλλά πρέπει να γίνει διότι ο δρόμος της ευρωζώνης αποδεικνύεται καθημερινά και εκ των πραγμάτων αδιέξοδος. Η Κύπρος είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα του αδιέξοδου. Η Ευρωζώνη είναι και επιστημονικά αδιέξοδη και επ’ αυτού υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία. Το θεωρητικό επιχείρημα κατά της ευρωζώνης μπορεί να λεχθεί πολύ απλά. Οι κατασκευαστές της έβαλαν το αμάξι μπροστά από το άλογο. Έπρεπε να προηγηθεί πραγματική πολιτική ένωση (μέσω της ομοσπονδιοποίησης) και μετά να ακολουθήσει η Ευρωζώνη. Για τους καθαρόαιμους ευρωσκεπτικιστές ούτε αυτό δεν ήταν εφικτό και ότι το όλο πείραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είχε τα όριά του και τα οποία είχαν προ πολλού ξεπερασθεί. Εξ’ ού και τα συνεχή αδιέξοδα που συνοδεύουν με ύπουλα κτυπήματα. Ως μη ισχυρή χώρα η Κύπρος συνθλίφθηκε.

Όσοι προασπίζονται την παραμονή στην Ευρωζώνη επικαλούνται δυο επιχειρήματα. Αρχίζω με το ασθενέστερο. Ότι έξοδος από την ευρωζώνη θα σημαίνει έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ότι αυτό θα ακυρώσει το ευρωπαϊκό πρόσωπο και πολιτισμό της Κύπρου και τους πρόσφατους αγώνες για ένταξη στην «ευρωπαϊκή οικογένεια».

Από την Ευρωζώνη μπορούν να μας διώξουν ντε φάκτο, όπως συμβαίνει τώρα, και έτσι να μας αναγκάσουν να φύγουμε, για τα καλά, «εθελοντικά». Από την Ευρωπαϊκή Ένωση όμως δεν μπορεί να μας κουνήσει κανείς. Είναι βέβαια καταγέλαστο και υποδηλώνει ένα βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας να υποστηρίζεται ότι μη συμμετοχή στην Ευρωζώνη ακυρώνει τον «ευρωπαϊσμό» της Κύπρου –μιας κοιτίδας του ευρωπαϊκού πολιτισμού και όχι μόνο. Δεν είναι τα ράσα που κάνουν τον παπά.

Το οικονομικό επιχείρημα είναι πιο σημαντικό και ουσιώδες. Μέσα στην Ευρωζώνη, λένε οι υποστηρικτές της παραμονής θα ματώσουμε περισσότερο, αλλά θα χτυπήσουμε πάτο και θα ξεπεταχθούμε. Εδώ ο πειρασμός είναι μεγάλος ώστε να μην αναφερθώ σε μια αμερικανική ρήση αναφορικά με το «ξεπέταγμα της ψόφιας γάτας» (“the dead cat’s bounce”). Όπως και να πετάξεις μια γάτα θα πέσει στα πόδια της, θα ξεπεταχθεί και θα φύγει. Εκτός εάν πέφτοντας, η γάτα είναι ήδη νεκρή.

Υπάρχουν σήμερα 19 εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρωζώνη. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δημιουργήθηκαν για να υψώσουν το βιοτικό επίπεδο των ευρωπαίων και όχι να τους βάζουν σε μια διαδικασία πτώχευσης, αρπάζοντας ακόμη και τις αποζημιώσεις τους με το σκεπτικό ότι θα ακολουθήσουν «άσπρες μέρες». Μέχρι τότε όμως, και όπως επιγραμματικά δήλωσε ο μεγάλος οικονομολόγος Keynes, θα είμαστε όλοι νεκροί. Το Ευρώ δεν μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο ώστε κάποιοι να περνούν καλά και να επιβάλλονται φασιστικά και άλλοι να υποφέρουν, ακόμη και πεθαίνουν. Η εμπειρία του ευρωπαϊκού Νότου, της Ελλάδας κυρίως, που οι Έλληνες της Κύπρου γνώρισαν πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, δείχνει ότι ο δρόμος της πτωχοποίησης είναι μακρύς και ατέρμονος.

Το πρώτο μνημόνιο για την Κύπρο είναι γεγονός. Δεν πρέπει να υπάρξει δεύτερο. Και για να μην υπάρξει δεύτερο πρέπει να ακολουθηθεί μια έστω και πολιτικά ανομολόγητη στρατηγική εκ μέρους της κυβέρνηση για μελλοντική αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Ας διακηρύττει η κυβέρνηση δημόσια απόλυτη αφοσίωση παραμονής στην Ευρωζώνη. Αλλά να πράττει και τα αναγκαία, έστω και μικρά αλλά σημαντικά βήματα, που θα της επιτρέψουν να σπάσει τα δεσμά πρωτού αυτά τσιμεντωθούν. Αλλιώς η κυπριακή γάτα θα χτυπήσει πάτο ψόφια, όπως ακριβώς έχει ήδη γίνει με την ελληνική.

Εδώ βρίσκεται κατά τη γνώμη μου και η μεγαλύτερη πρόκληση για την κυπριακή κοινωνία, για την κάθε οικογένεια και για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Δεν πρέπει να κάνουν το χατίρι σε αυτούς που θέλουν να τους πάνε μισό αιώνα πίσω και να τους επιβάλλουν ένα ειδεχθές βορειο-ευρωπαϊκό φασισμό.

Πάνω δε σε αυτούς τους επιστήμονες και επαγγελματίες της Κύπρου πέφτει η μεγαλύτερη πρόκληση. Θα αναμετρηθούν ομάδα με ομάδα και ένας προς ένας με τους φαινομενικά Γολιάθες της Βορείου Ευρώπης. Τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς τους, Φιλανδούς και τους Αυστριακούς. Οι δικοί μας δεν έχουν την επιλογή παρά να τους αποδείξουν ότι ούτε μικροί είναι, αλλά ούτε μικρή είναι η χώρα τους. Στεκόμενοι πάνω στους ώμους του κυπριακού λαού θ’ αντλήσουν εκείνη τη ψυχική δύναμη που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τον πόλεμο και να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα του λαού για ελεύθερη επιλογή, μα επιλογή που δεν νοείται μέσα στη νέο-αποικιακή γερμανική ευρωζώνη.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση