Οι μέρες που έρχονται θα σε πυρώσουν...

Δεν είναι ο εφιάλτης μας ο χρόνος που περνά, αλλά όλα όσα εμείς δεν κάναμε στο πέρασμά του.
Δεν είναι ο εχθρός μας εκείνοι που βάλανε σκοπό να μας σκλαβώσουν, αλλά εμείς οι ίδιοι που ίσαμε τώρα δεν τους πετάμε έξω από το σπίτι μας, έξω από την πατρίδα μας για το κακό που μας κάνουν.
Δεν είναι το κακό η αιτία που σκέπασε ετούτη την πατρίδα η νύχτα, παρά εγώ κι εσύ που δεν αντισταθήκαμε στο σκοτάδι της λησμονιάς και της γλυκιάς ανομίας που απλόχερα μας προσφέρανε σαν δώρο για να μας εξαγοράσουν.

Ετούτες τις ημέρες πολλοί θα βρεθούνε πρόθυμα να πουν πως ζούμε τον Γολγοθά μας ή και πως σταυρωθήκαμε για τα εγκλήματα που επιτρέψαμε να γίνουν. Μα, ετούτη είναι η μισή αλήθεια, αφού η μεγάλη αλήθεια είναι πως είμαστε ήδη νεκροί και μαζευτήκανε τα όρνεα και κομματιάζουν όλα όσα είναι δεν δικά μας, αλλά μας τα αφήσανε βαριά κληρονομιά.
Μας νέκρωσαν στο πνεύμα και στον τρόπο ζωής, αδελφέ, όλα εκείνα δηλαδή που μας κάμνανε διαφορετικούς, που μας ένωσαν και μας κρατήσαν ζωντανούς μέσα στους αιώνες.
Μας έδωσαν την αρρώστια για τροφή του νου κι αφού βάλανε τους εθελόδουλους μπιστικούς τους, τάχατες για να μας κυβερνήσουν, σκορπίσανε όλα εκείνα που μας έδεναν μεταξύ μας και κρατούσαν την ράτσα και της πατρίδας και ανέγγιχτα τα πληρωμένα με ποταμούς από αίμα χώματά της.
Κι έπειτα, αφού φροντίσανε και μας αλυσόδεσανε με τις ξενόφερτες συνήθειες τους, ήρθανε να μας εξευτελίσουν... Και περιχαρείς τώρα να δείχνουν όλους εμάς σαν το τρόπαιό τους, πατώντας επάνω στα κορμιά μας, μέσα στην δική τους σύγχρονη φριχτή αρένα.

Δεν είναι ο Γολγοθάς που ανεβαίνουμε για νά 'ρθει η σταύρωση κι έπειτα η ανάσταση να μας λυτρώσει. Στον τάφο είμαστε αδελφέ μου και το τωρινό σκοτάδι θα γίνει ακόμη πιό πηχτό και η απελπισία και η οδύνη θα γίνουνε ο βούρδουλας της ενοχής μας, επειδή παραδώσαμε τα άγια σε ξιπασμένους ολίγιστους για να τα ατιμάσουν κι εμάς να μας ξεπουλήσουνε στα παζάρια του αίσχους που είναι από πάντα στημένα κι εμπορεύονται ανθρώπους και ρίχνουν στο σκοτάδι ψυχές...

Οι μέρες που έρχονται μας δείχνουν την πορεία της λύτρωσής μας, θα γίνουν φάρος για να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την φρίκη. Κι αυτές οι μέρες θα είναι δύσκολες, επειδή εμείς δεν σταθήκαμε ικανοί όταν έπρεπε...
Καμία ανάσταση δεν θα γίνει αν εσύ κι εγώ, μαζί, δεν αποφασίσουμε να σηκώσουμε την πλάκα από τον ζωντανό μας τάφο, να δούμε το φως, να διώξουμε το μαύρο και να βάλουμε ξανά το χρώμα στη ζωή μας.
Μα, για να γίνουν όλα αυτά, εμείς πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας που χάσαμε στα χρόνια που περάσαν. Κι αυτό είναι κάτι που θα το κάνουμε ο καθένας ξέχωρα κι όλοι μαζί... Μετά, όλα θα είναι εύκολα...

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο σκοτάδι, κάναμε τετρακόσια χρόνια να αποφασίσουμε πως πρέπει να ζήσουμε σαν ζωντανοί κι όχι σαν πεθαμένοι, πως μας αξίζει η λευτεριά κι όχι οι αλυσίδες που μας είχανε βάλει.
Οι μέρες που έρχονται θα σε πυρώσουν, να το ξέρεις... Και θα σου δώσουνε την μορφή εκείνη που οι επιτήδειοι σου κλέψαν. Θα πονέσεις πολύ και θα δακρύσεις περισσότερο μέχρι να δεις την αλήθεια, μέχρι να δεις τον δρόμο που οδηγεί στο φως...

Σαν έρθει η φοβερή ώρα της ευθύνης κοίτα να συμφιλιωθείς πρώτα με τον εαυτό σου κι έπειτα με τον αδελφό σου για να είσαι έτοιμος. Κι αν ακόμη λυγίσεις, να ψάξεις για ένα χέρι να πιαστείς για να μην πέσεις... Και θα το βρεις, να είσαι σίγουρος πως θα είναι εκεί για εσένα.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσεις πως δεν έχει τιμή το χαμόγελο και η αξιοπρέπεια ενός αγέννητου παιδιού, πως δεν έχει τιμή ούτε μια χούφτα γης από ετούτη την πατρίδα.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσεις πως το πραγματικό και μοναδικό σου χρέος είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνους που σε πολεμούν...

Κωνσταντίνος

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση