Αμήχανη Αυτοκρατορία

“Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα. Για αυτό ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα”
 Τζων Λοκ

Είναι συζητήσιμο το εάν ο υπόλοιπος πλην ΗΠΑ κόσμος συμμερίζεται τον συγκινητικό ουμανισμό του Λοκ, όσον αφορά την προχθεσινή τραγωδία στη Βοστώνη.

Και το κατά πόσον το Δυτικό Θεαματικό, τηλεοράσεις, διαδίκτυο, σχολιασμός, εικόνα, καταφέρνει να εκμαιεύσει ειλικρινή συμπάθεια από ανθρώπους οι οποίοι έχουν οι ίδιοι υποστεί τα πάνδεινα – όχι σπάνια από υπαιτιότητα των σημερινών στοχοποιηθέντων.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα ανάγκασαν τον Γιασσερ Αραφάτ να δώσει ο ίδιος την επομένη αίμα για τα θύματα της Νέας Υόρκης.
Σε μια συμβολική, αν και όχι τόσο επιτυχημένη, προσπάθεια να ανασκευάσει την εντύπωση που αποκόμισε η παγκόσμια κοινότητα για τη διάθεση των Παλαιστινίων απέναντι στο πλήγμα που είχαν δεχθεί οι Αμερικανοί.

Σήμερα, ο μουσουλμανικός κόσμος είναι λιγότερο εκδηλωτικός, ίσως επειδή έγινε πιο προσεκτικός. Όταν η παγκοσμιοποίηση έχει διαδώσει τις δυτικές αξίες σε κάθε γωνιά του πλανήτη έμαθαν ότι με το να εκδηλώνεις ανοιχτά την χαρά σου για τη δυστυχία του αντιπάλου σου, όπως συνηθίζεται στην αυθόρμητη Ανατολή, δεν κερδίζεις τίποτα.
Έμαθαν από τον Μαξ Νορντάου τη βάση του Δυτικού Πολιτισμού : τα κατά συνθήκην ψεύδη. Τη διαστρέβλωση της αλήθειας ως θεμέλιο της (συν)ύπαρξης. Έτσι, συμπάσχουν.

Οι αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις στη Βοστώνη υπόρρητα θέτουν ξανά στην παγκόσμια κοινή γνώμη, κατά τον θρυλικό τίτλο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», το σε πρώτη προσέγγιση «ανήθικο» ερώτημα:
Ποιος λυπάται τους Αμερικανούς;

Ω, μα φυσικά όλοι. Καθένας συμπάσχει με τα θύματα, σε ατομικό επίπεδο. Με πρώτο το ΚΚΕ , που παλαιά φώναζε στις διαδηλώσεις «Φονιάδες των λαών – Αμερικάνοι». Και αμέσως μετά το Ιράν , που για την περίπτωση εγκατέλειψε τη ρητορική του « Μεγάλου Σατανά ».

Αλλά σε επίπεδο κρατικής υπόστασης; Ίσως, με σκοπό να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, να επαναδιατυπώναμε το ερώτημα :

Ποιος πραγματικά λυπάται την Αμερική;
Και ακριβέστερα : Ποιος αγαπά ειλικρινά την Αμερική – ώστε να τη λυπάται όταν δοκιμάζεται;

Εδώ οι απαντήσεις δεν χρειάζεται να αναζητηθούν από αλλότριους, στη Σερβία, στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Απαντούν οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Ο George Friedman, ιδρυτής της Stratfor, είναι κρυστάλλινος : «οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπνέουν βαθύ μίσος και φόβο». [1]

Γιατί; «Είναι ένας γίγαντας που δεν συγχωρεί» [2], εξηγεί ο ίδιος.

Γίγαντας που καθημερινά διεξάγει μυστικούς πολέμους σε 120 (!) χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων όλες όσες έχουν ονομασία με κατάληξη «–σταν», με δύναμη 60.000 υπό τη διοίκηση των «Ειδικών Επιχειρήσεων» (Special Operations Command – SOCOM).
Τι ακριβώς κάνουν σε εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Αυτοκρατορίας είναι απόρρητο, αλλά οι αποστολές περιλαμβάνουν από την «επιχείρηση Οσάμα μπιν Λάντεν» μέχρι τους μηδέποτε αναγνωριζόμενους ως γενόμενους βομβαρδισμούς από μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά (drones).

Ωστόσο εάν στην αναζήτηση βάλετε τις λέξεις drone+kills+children το Google «φέρνει» 105.000.000 αποτελέσματα.

Είναι η τελευταία εξέλιξη στην διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων που, με βάση τις μέχρι χθες ηθικές σταθερές, κρίνεται ότι έχει ανήθικο υπόστρωμα. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος η πολεμική επιχείρηση απαιτούσε την προσωπική εμπλοκή και διακινδύνευση.

Αλλά σήμερα η ακίνδυνη εκ του μακρόθεν εξόντωση δικαίων και αδίκων αντιπάλων διαθέτει το «ακαταμάχητο» από την τεχνολογία επιχείρημα–απάντηση στο «γιατί έτσι;»: «επειδή μπορώ» (because I can).

Οι βομβαρδισμοί από μη επανδρωμένα αεροσκάφη επισήμως αποκαλούνται από τους Αμερικανούς “unattributed explosions”.
Εκρήξεις μη αποδιδόμενες σε κάποιους, ανεξήγητες εκρήξεις.

Η ειρωνεία για τους Αμερικανούς είναι πως οι εκρήξεις της Βοστώνης, μέχρι την ώρα που γράφουμε, παραμένουν και αυτές ανεξήγητες.

Από τη μεθόδευση δύσκολα μπορεί να είναι έργο κάποιου μονήρους δολοφόνου, από αυτούς που παράγει κατ’ αποκλειστικότητα η αμερικανική κοινωνία, οι οποίοι συνηθίζουν να αρπάζουν ένα νόμιμα πωλούμενο πολυβόλο και να «καθαρίζουν» όποιον βρίσκουν μπροστά τους.

Παρότι τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί όταν υπάρχει το προηγούμενο του Timothy McVeigh , ο οποίος πυροδότησε μια ισχυρότατη βόμβα σε δημόσιο κτίριο στην Οκλαχόμα Σίτυ στις 19 Απριλίου του 1995, σκοτώνοντας 168 άτομα.

Τα χτυπήματα στη Βοστώνη όμως μάλλον τεκμαίρουν την δραστηριοποίηση μιας οργάνωσης, ακόμα κι αν υπήρξε μονάχα ένας δράστης . Το αν είναι ισλαμιστές σε συνέχεια της τζιχάντ ή συντηρητικοί που επιδιώκουν τον περιορισμό της νομιμοποίησης λαθρομετανάστων ή άλλοι μένει να ευρεθεί.

Για τον μέσο άνθρωπο πρόκειται για θέμα δικαιοσύνης. Για την Αυτοκρατορία πρόκειται για θέμα ισχύος. Δεν μπορεί να χτυπά κάποιος στην καρδιά της ατιμώρητα, διαφεύγοντας.
Έτσι ο ειδικός πράκτορας του FBI Ρικ Ντελόριε ανέφερε σε δημοσιογράφους ότι «θα είναι μία διεθνής έρευνα. Θα φτάσουμε στο τέλος της Γης για να εντοπίσουμε τους υπεύθυνους αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος. Θα κάνουμε τα πάντα για να τους βρούμε».

Και πολύ σωστά. Ονειρεύομαι τη στιγμή που ένας αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας θα δήλωνε πως θα κάνει τα πάντα για να συλλάβει με την κατηγορία της κατασκοπείας αυτούς που διενεργούσαν υποκλοπές σε βάρος του εκλεγμένου από τους Έλληνες πρωθυπουργού.

Αν και στην περίπτωση δεν θα χρειαζόταν διόλου να φτάσει  στο «τέλος της γης». Αρκεί να τον άφηναν να πεταχτεί μέχρι την Πλατεία Μαβίλη.

Προφήτης
[1], [2] George Friedman, «Τα επόμενα 100 χρόνια», Εκδόσεις Ενάλιος, σελ. 83

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση