Τα κοινοβούλια εκδίδουν διαταγές και όχι νόμους

Το πιο σημαντικό κοινό στοιχείο των εννοιών του νόμου και της διαταγής είναι το ότι και οι δύο αφορούν σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.

Πού βρίσκεται όμως η διαφορά τους;

Η αστική τάξη, για λόγους συμφέροντος, μη θέλοντας να διαφοροποιήσει την ουσία αυτών των δύο εννοιών, προσφεύγει όπως πάντα στα ψεύδη και τις παραποιήσεις. Και σε επίπεδο γενικής προπαγάνδας και σε επίπεδο νομικών σπουδών, ορίζει το νόμο σαν εκείνο τον κανόνα που έχει καθολική ισχύ. Θέτει λοιπόν τον όρο της καθολικής ισχύος - της ισχύος για όλους - σαν το στοιχείο που διαχωρίζει το νόμο από άλλους κοινωνικούς κανόνες.

Αυτό όμως είναι μεγάλη αναλήθεια. Πχ στο θέμα της φορολόγησης των καυσίμων, οι εφοπ-ληστές δεν πληρώνουν καθόλου φόρο ενώ ο λαός πληρώνει δυσβάστακτους. Και τέτοια παραδείγματα σαν αυτό είναι χιλιάδες.

Έτσι λοιπόν το στοιχείο της καθολικής ισχύος του νόμου εκπίπτει και από μόνο του αλλά και σε σχέση με την έννοια της διαταγής γιατί μπορούν να υπάρξουν και διαταγές με καθολικό χαρακτήρα. Πχ Ο αρχηγός της ολιγαρχικής στρατιωτικής δικτατορίας Παπαδόπουλος έβγαινε στο γυαλί και μας έλεγε: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν … στρατιωτικό νόμο καθ΄ άπασαν την επικράτειαν».

Επομένως στον ολιγαρχικό ορισμό του νόμου το στοιχείο της καθολικής ισχύος είναι μια ακόμα σκέτη παραπλάνηση. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν μας αποκρύπτουν ότι η διαφορά μεταξύ διαταγής και νόμου βρίσκεται στο αν το υποκείμενο που προορίζεται να τον εφαρμόσει, θα το κάνει με την ελεύθερη θέλησή του ή καταναγκαστικά και στο ποιο υποκείμενο εκδίδει τον κανόνα .

Έτσι διαταγή είναι ο κανόνας ενός εντολέα προς ένα εντολοδόχο με αποκλεισμένο το στοιχείο της θέλησης του εντολοδόχου για την εφαρμογή της εντολής. Ο εντολοδόχος δηλαδή θα πρέπει να την εφαρμόσει θέλει δεν θέλει.

Νόμος αντίθετα είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας όπου τα μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας εκδίδουν με κοινή θέλησή τους (κατά συμφωνημένη πλειοψηφία ή ομοφωνία) και απευθύνεται στους ίδιους να τον εφαρμόσουν. (είναι με τη θέλησή τους εντολείς και εντολοδόχοι).

Η Πρωταρχική σημασία της λέξης νόμος αποδιδόταν στην έννοια του εθίμου.

Το δε έθιμο εκφραζόταν με διάφορους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς καθολικά ηθελημένα αποδεκτούς από το κοινωνικό σύνολο.

Στη συνέχεια, ιστορικά, η έννοια του νόμου διαστρεβλώνεται από τους ολιγαρχικούς όλων των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων για ευνόητους λόγους.

Όμως ο Ρήγας Φεραίος στο έργο του «Νέα πολιτική διοίκησις» και στο άρθρο 4 του κεφαλαίου για τα δίκαια του ανθρώπου, εκφράζει την πραγματική ουσία της έννοιας του νόμου γράφοντας: «Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν… Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας τον δεχόμεθα και τον θέλομεν.»

Σήμερα σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα όπως είναι και αυτά του κοινοβουλευτισμού, όλοι σχεδόν οι κανόνες που εκδίδονται από τα κοινοβούλια είναι διαταγές και όχι νόμοι. Τα κοινοβούλια καταναγκάζουν τους λαούς να υπακούσουν στις διαταγές που εκδίδουν.

Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Παρά την τεράστια προπαγάνδα του συστήματος δια μέσου των ΜΜΕ που ελέγχει σχεδόν πλήρως, παρά την τεράστια ανισηγορία και παρά τον έλεγχο που ασκούν επί των δημοσκοπικών εταιριών, βλέπουμε ότι στις διάφορες δημοσκοπήσεις σχετικά με την αποδοχή ή όχι των περισσότερων «νόμων» του κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν τους αποδέχεται. Πχ χαράτσια, φορολογία πετρελαίου, άμεση φορολογία, ιδιωτικοποίηση υγείας κοκ. Επομένως δεν πρόκειται περί νόμων αλλά περί διαταγών αφού δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού.

Σε τούτο το σημείο όμως οι αστικές προπαγανδιστικές παγίδες, μέσα στις οποίες έχουν πέσει πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές τον τελευταίο αιώνα, εκφράζουν τη δικαιολογία-«επιχείρημα» ότι η πλειοψηφία του λαού ψήφισε-εξέλεξε με δημοκρατικές εκλογές αυτούς που θα του φτιάχνουν τους «νόμους».

Αυτό όμως είναι ψεύδος εξ ορισμού, ψεύδος εκ θεμελίων.

ΟΛΕΣ οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι εκ θεμελίων ανελεύθερες ολιγαρχικού τύπου και όχι δημοκρατικές.

Για να γίνει κατανοητότερη ετούτη η άποψη θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα.

Ένας συλλαμβάνει κάποιον απρόκλητα και αναίτια και τον φυλακίζει ισόβια σε ένα δωμάτιο-κλουβί και του λέει ότι έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να μπορεί να εκλέξει ελεύθερα – κάθε τέσσερα χρόνια - σε ποια από τις τέσσερις γωνιές επιθυμεί να κοιμάται. Εδώ φυσικά δεν πρόκειται για ελεύθερη εκλογή αφού εκ θεμελίων του έχει στερηθεί η δυνατότητα να επιλέξει και τη δυνατότητα για μια ζωή έξω από τα πλαίσια του δωματίου.

Το ίδιο ισχύει και στις κοινοβουλευτικές εκλογές του ιδιωτικού ή του κρατικού καπιταλισμού. Θέτουν το λαό στο «δωμάτιο»- πλαίσιο και τον βάζουν να εκλέξει καταναγκαστικά ποιος ολιγάρχης, ποιος νταβατζής θα του φτιάχνει τους κανόνες της ζωής του.

Του έχουν λοιπόν αποκλείσει εξ ορισμού και δια της βίας τις δημοκρατικού τύπου εκλογές δηλαδή τις εκλογές των εκτελεστικών οργάνων του, των υπαλλήλων του οι οποίοι θα πρέπει να εκτελούν-υλοποιούν τις δικές του αποφάσεις.

Δηλαδή του έχουν αφαιρέσει εξαρχής τη νομοθετική εξουσία ήτοι τη δυνατότητα να επιλέγει ο ίδιος τους κανόνες στη ζωή και προσπαθούν ταυτόχρονα να τον πείσουν ότι «αν κάποιος άλλος τρώει φαγητό, θα χορταίνει ο ίδιος».

Εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το παράδειγμα με το «να τρώει ένας και να χορταίνει άλλος» δεν είναι το ίδιο με το να ανήκει η νομοθετική στα χέρια των λίγων. Όμως ΟΣΟ οι λαοί δεν μπορούν να δουν ότι το παράδειγμα αυτό είναι απόλυτα ίδιο με το να ανήκει νομοθετική εξουσία στους λίγους ΤΟΣΟ θα καθυστερεί η κοινωνική απελευθέρωση.

Χωρίς τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ολιγαρχία όπου οι λίγοι θα τρώνε και μόνο αυτοί θα χορταίνουν.

[Ο κοινοβουλευτισμός είναι μια μορφή ολιγαρχικής διακυβέρνησης, και πολύ κακώς, κάποιοι καλοπροαίρετοι επαναστάτες την αποκαλούν αστική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο κοινοβουλευτισμός είναι Ρεπούμπλικα δηλαδή δημόσια διοίκηση (έτσι την αποκαλεί ο Μαρξ στα έργα του και αλλιώς τον μεταφράζουν οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί) και όχι δημοκρατία. Έτσι μόνο οι έχοντες μεγάλη άγνοια ή οι ολιγαρχικές δεξιές ή «αριστερές» μπλανκιστικές - και άρα αντι-κοινοτιστικές- συνειδήσεις συγχέουν αυτές τις έννοιες και φυσικά το υλικό περιεχόμενό τους.]

Στα όποια πολιτικά συστήματα του ιδιωτικού καπιταλισμού ή του κρατικού-κομματικού καπιταλισμού (πρώην ανατολικών Χωρών) μπορούν να υπάρχουν μόνο ολιγαρχικού τύπου εκλογές.

Ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές (εκλογές εκτελεστικών και όχι αποφασιστικών – νταβατζηλίδικων οργάνων) και επομένως νόμοι αντί διαταγών μπορούν να υπάρξουν μόνο σε μια κοινοτιστική-κομμουνιστική κοινωνία όπως προτείνεται από τον Μαρξ στο έργο του για την κομμούνα του Παρισιού του 1871 κατά την οποία η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία θα ανήκει στο λαό και τούτο μπορεί να γίνει μόνο με εργατική επανάσταση.

Ν. Χ

Από bezedakos, μοντάζ Γρέκι

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση