Η ΕΕ και οι κακές λύσεις

Γράφει ο Θάνος Τριανταφύλλου

Ας ξεκινήσουμε με μία απλή παραδοχή: το πρώτο άρθρο, το οποίο βρίσκεται στο προοίμιο της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και προσδιορίζει την κοινοτική αλληλεγγύη ως συστατικό στοιχείο της σχέσης του θεσμικού εγχειρήματος με τα κράτη-μέλη, έχει πάει περίπατο. Η πρόταση για τη φορολόγηση των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες με μια οριζόντια λογική (η πρόταση για φορολόγηση από 0 έως 100.000 ευρώ φαίνεται να μην έχει περάσει από καμία επεξεργασία) αποτυπώνει και στον πλέον φανατικό εκπρόσωπο των Βρυξελλών, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Η απόρριψη του συγκεκριμένου σχεδίου από την κυπριακή Βουλή είναι μία ιστορία με ευρύτερες οικονομικές και κυρίως γεωπολιτικές παραμέτρους που θα χρειαστεί να περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα μέχρι να αξιολογηθεί πλήρως. Αυτό, όμως, που αξιολογείται μέρα με τη μέρα είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει πράξη την περίφημη φράση του Ντε Γκωλ «να κυβερνάς σημαίνει να διαλέγεις συνέχεια μεταξύ των κακών λύσεων». Πώς νοηματοδοτούνται αυτές οι κακές λύσεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο;

Η απουσία αλληλεγγύης επιτείνει αφενός το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της ΕΕ,  αφετέρου δημιουργεί έντονα φοβικά σύνδρομα ανάμεσα σε αυτήν και τους λαούς της Ευρώπης. Κάτι που αναμένεται να αποτυπωθεί στις επερχόμενες ευρωεκλογές είτε με την αύξηση της αποχής (που θα οξύνει το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης) είτε με την υπερψήφιση ακραίων και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.

Σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος του «τιμωρού» που έχει επιλέξει να διαδραματίσει η ΕΕ, επιβάλλοντας ποινές στα κράτη-μέλη, μετατρέπει το όραμα για «περισσότερη Ευρώπη» σε όνειρο θερινής νυκτός, ενώ  δεν είναι, όσο και αν πασχίζει να φανεί, άμοιρη ευθυνών για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα μέλη της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να χαράξει μια νέα πορεία, αφού, όμως, θα έχει πρώτα αναγνωρίσει τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα λάθη της. Για να διορθώσει ό,τι την έφερε έως εδώ. Ό,τι την έσπρωξε στη σημερινή, εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουν πολλοί λαοί της, αλλά και αυτή η ίδια ως ένωση δημοκρατιών και κοινότητα αρχών και αξιών.

Μόνο έτσι θα ξεκινήσει τη διαδικασία για την ανάκτηση της αξιοπιστίας της προς τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης μεταξύ των ίδιων των κρατών-μελών. Απομένει να διαπιστώσουμε εάν θα κάνουν εκεί στις Βρυξέλλες πράξη την περίφημη ρήση του πρωτεργάτη  της Ένωσης, Jean Monnet: «Δεν είμαι αισιόδοξος. Αποφασισμένος είμαι…»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση