Η Πολιτεία να ασχοληθεί με τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα

Του Νίκου Χιδίρογλου


Είναι όντως εξωφρενικό. Ένας τεράστιος επικοινωνιακός μηχανισμός έχει στηθεί, προκειμένου να προστατεύσει τις συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων. Στο μόνο θέμα που η τρόικα έφαγε τα μούτρα της στην Ελλάδα, ήταν στο θέμα της μείωσης του δημόσιου τομέα.


Η αντίσταση εδώ, ήταν σθεναρή. Και οι λόγοι, προφανείς: τα κόμματα στην Ελλάδα, χωρίς τους μηχανισμούς τους στο Δημόσιο (θυμηθείτε τη γνωστή ρήση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου), δεν υφίστανται.


Παιδιά ενός κατώτερου Θεού


Στη χώρα μας, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα ή για την ακρίβεια, όσοι έχουν απομείνει εκεί, καθώς χάθηκαν τα τελευταία χρόνια κοντά, περίπου, στις 800.000 θέσεις εργασίας, είναι φαίνεται παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Στον ιδιωτικό τομέα, όπου η λέξη «μονιμότητα» μόνο μειδιάματα προκαλεί, όλοι απολύονται για ψύλλου πήδημα και δεν υπάρχει, κακώς, δίκτυ προστασίας για κανέναν.


Στο Δημόσιο, παραπάνω από 300 άτομα των οποίων οι ποινικές υποθέσεις για αδικήματα που σχετίζονται με την υπηρεσία, τελεσιδίκησαν, παραμένουν εκεί, σαν να μην τρέχει τίποτα. Και ο ελληνικός λαός, χρεώνεται μέσω μνημονίων προκειμένου να εξακολουθήσουν να μισθοδοτούνται επίορκοι. Έτσι απλά.


Να σημειώσουμε κάτι: μια μεγάλη μάζα εκ των δημοσίων υπαλλήλων, διορίστηκε αναξιοκρατικά, ειδικά μετά το 1981, με μόνο κριτήριο το «μέσο» και την ταύτιση με έναν κομματικό μηχανισμό. Πολλοί εξ αυτών, δεν πληρούν ούτε κατά διάνοια τα κριτήρια για να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.


Είναι αντιπαραγωγικοί και στις περισσότερες των περιπτώσεων, κρύβονται πίσω από τα διάφορα «προβλέπεται», χωρίς να κάνουν το κάτι παραπάνω για τους συμπολίτες τους. Όσο για τη συμπεριφορά τους προς εκείνους, αφήστε το καλύτερα, καθώς όλοι έχουμε αμέτρητες θλιβερές ιστορίες που μπορούμε να διηγηθούμε. Και γι’ αυτό, ακούγεται ως τουλάχιστον ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ η απαίτηση της ΟΛΜΕ να μην αξιολογούνται οι καθηγητές. Ας μας πει η ΟΛΜΕ σε ποιο πολιτισμένο κράτος του κόσμου δεν αξιολογούνται οι κρατικοί λειτουργοί και σε τακτική μάλιστα βάση. Περιμένουμε με ανυπομονησία την απάντησή της.


Όμηροι οι πολίτες


Τι έκαναν όλοι αυτοί της γραφειοκρατίας: για να επιβάλλουν την παρουσία τους, διεύρυναν συνεχώς με διάφορα τερτίπια τις αρμοδιότητές τους, καθιστώντας όμηρους τους πολίτες και εγκλωβίζοντάς τους σε φαύλους κύκλους, καταρρακώνοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής του κοσμάκη. Με λίγα λόγια, μας κατέστησαν όλους όμηρους μιας αρρωστημένης κατάστασης, που βόλευε μόνο τους δημόσιους υπάλληλους και δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους υπόλοιπους πολίτες.


Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε πόσες υπογραφές και από πόσες υπηρεσίες απαιτούνται, για να περάσει ένα πλοίο από ξένη σημαία σε ελληνική, την ώρα μάλιστα που η οικονομία μας καίγεται για ρευστό, για να καταλάβετε τι εννοούμε. Και το εξωφρενικό: ερχόταν, σαν να μην έφταναν αυτά η Πολιτεία και καταργούσε, έστω και για λίγο, υπηρεσίες που πραγματικά είχαν, μέσα σε αυτό το διοικητικό χάος, λόγο ύπαρξης. Όπως έγινε με τα υπουργεία Εμπορικής Ναυτιλίας και Τουρισμού, μεταξύ άλλων...


Και ποιος πληρώνει τους δημόσιους υπάλληλους; Εμείς. Για να μας ταλαιπωρούν κάποιοι εξ αυτών, για να μας επιβάλλουν την παρουσία τους ετσιθελικά, με τη βία, ή να πρωταγωνιστούν σε καταστάσεις που δεν συνάδουν με την ιδιότητά τους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις απανωτές απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στην πάλαι ποτέ κρατική Ολυμπιακή, που ταλαιπώρησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, στη διάρκεια των δεκαετιών του ’80 και του ’90, στις στάσεις και στα αεροδρόμια; Ποιος ξεχνά τα «ξεβρακώματα»;


Ξεκαθαρίζω: δεν ισχύουν τα παραπάνω για όλους. Στη διαδρομή μας, όλοι έχουμε γνωρίσει και δη πολλούς ενσυνείδητους κρατικούς λειτουργούς, οι οποίοι επιτελούν το καθήκον τους με το παραπάνω. Στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στις Ένοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας, όπου πολλοί είναι και οι πεσόντες στο βωμό του καθήκοντος, αλλά και γενικότερα στη δημόσια διοίκηση. Και είναι αλήθεια, ότι οι παροχές πολλών υπηρεσιών έχουν βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια (βλ. ΚΕΠ). Πλέον, οι περισσότεροι συμπεριφέρονται καλύτερα στους πολίτες. Όμως, υπάρχουν ακόμα απαράδεκτες συμπεριφορές.


Γίνεται;


Γίνεται χωρίς δημόσιους υπάλληλους; Όχι. Γίνεται με δημοσίους υπαλλήλους, με άλλα κριτήρια; Ναι. Κατ’ αρχήν, πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην μονιμότητα, η οποία εκ των πραγμάτων ισχύει, αν και ο νόμος προβλέπει την απομάκρυνση των επίορκων, αλλά δεν εφαρμόζεται, καθώς οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές, καλύπτουν τους παραβάτες, ενώ τα πειθαρχικά συμβούλια επιβάλλουν ποινές-χάδια.


Πρέπει, επίσης, να υπάρξει αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα. Χώρος στο Δημόσιο, όπου όσοι εργάζονται υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο, υπάρχει ΜΟΝΟ για τους άξιους, τους συνεπείς, τους καταρτισμένους, τους τίμιους και τους ηθικούς, που είναι ταγμένοι στο καθήκον. Χώρος για τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει. Οι δε φορολογούμενοι, δεν έχουν καμία υποχρέωση να πληρώνουν για άτομα που δεν σέβονται τους νόμους και την υποχρέωση που έχουν αναλάβει έναντι ημών.


Μια σημείωση: το συμβάν με τον Γερμανό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη, με εμπλεκόμενους τρεις δημόσιους υπαλλήλους, ένας εξ αυτών μάλιστα εκπαιδευτικός, λέει πολλά για την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ όσο και ΝΟΣΗΡΗ νοοτροπία που επικρατεί στους κόλπους του Δημοσίου, στη χώρα μας.


Ένας εκ των εμπλεκόμενων, μαθαίνουμε ότι προσέγγισε τον Γερμανό διπλωμάτη και του ζήτησε συγνώμη. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι κάπως ενθαρρυντικό. Αποθαρρυντική ήταν όμως η κάλυψη των εμπλεκόμενων στον προπηλακισμό του ξένου διπλωμάτη, από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα.


Να ασχοληθούν με τους ανέργους


Είναι καιρός κάποιοι, να σταματήσουν να ασχολούνται με το απίστευτο πλέγμα προστασίας που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους δημόσιους υπάλληλους και να ασχοληθεί και με το 1.500.000 ανέργων, που βρέθηκαν εκτός Δημοσίου (μιας και δεν είχαν, φαίνεται, μπάρμπα στην Κορώνη).


Οι περισσότεροι εξ αυτών, είναι είτε άτομα που έχασαν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα λόγω της κρίσης και μάλιστα πολλοί λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους, είτε νέοι που δεν έχουν βρει δουλειά. Τεράστια κοινωνική αδικία... Με τους άνεργους, μένει κάποιος με την εντύπωση ότι ουδείς ασχολείται. Και αυτό, αποτελεί μια απαράδεκτη και βαθύτατα ανήθικη ΔΙΑΚΡΙΣΗ εις βάρος τους.


Πάντως, είναι απορίας άξιο ποιος σε αυτή τη χώρα θα δημιουργήσει πλούτο, είτε μέσω ελεύθερων επαγγελμάτων ή επιχειρήσεων ή μέσω της καλλιέργειας της γης, που θα φορολογηθεί, για να πληρώνουμε εσαεί εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους.


Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κάποιοι στο τέλος θα πληρώνονται (ή θα νομίζουν ότι πληρώνονται) με πληθωριστικά χαρτονομίσματα, με πολύ μικρή αγοραστική αξία. Και τότε, αν αυτό συμβεί, θα έχουμε γίνει ΕΣΣΔ, θα είμαστε ΟΛΟΙ φτωχοί και έχουμε ως χώρα, περιθωριοποιηθεί. Και αυτό δεν πρέπει να συμβεί.


Τελικά, όντως απαιτείται ένα σύμφωνο κοινωνικών επενδύσεων ως αντίδραση στην Κρίση, όπως αυτό που προβλέπει η «Στρατηγική ‘Ευρώπη 2020’ για την απασχόληση, την κοινωνική και εκπαιδευτική πολιτική» της ΕΕ.


Πηγή: Ελεύθερη Ώρα  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση