Η κυβέρνηση να πει επιτέλους “ως εδώ”

Γράφει ο Κώστας Ροδινός

 

Παιχνίδι καθυστερήσεων… 

Είναι πλέον προφανές ό,τι παίζεται ένα επικίνδυνο «παιχνίδι καθυστερήσεων».

Η τρόϊκα θέλει να σπρώξει τα πράγματα όσο περισσότερο μπορεί. Για έναν βασικό λόγο, ανεξαρτήτως άλλων εξωγενών παραγόντων (αμερικανικές εκλογές, συνολική λύση που θα περιλαμβάνει Ισπανία και Κύπρο, επίλυση του ζητήματος βιωσιμότητας του χρέους κ.λ.π.), θεωρεί πως, αν η Ελληνική πλευρά κληθεί να αποφασίσει με την πλάτη στον τοίχο, δεν θα έχει καμιά  εναλλακτική, παρά να αποδεχτεί και τα σκληρότερα των μέτρων.

Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται και η δική μας πλευρά το κατέστησε «εκ των ων ούκ άνευ», πως «χωρίς τη δόση, δεν αντέχουμε άλλο».

Βέβαια όλα αυτά έρχονται σε μια περίοδο που η μέν τρόϊκα κάνει δήθεν την αυτοκριτική της για τα λάθη που διέπραξε στην Ελλάδα, επικεντρώνοντας την πολιτική της μόνο στις μειώσεις μισθών, ενώ από την άλλη ακούμε έναν ορυμαγδό δηλώσεων στήριξης (ακόμα και ο «σκληρός» Σόϊμπλε απέκλεισε την έξοδο μας από το ευρώ).

Μετακύλιση ευθυνών…

Όλα, όμως, αυτά καταλήγουν σ΄  ένα κοινό παρονομαστή που λέγεται  «έκθεση της τρόϊκα».

Γιατί στο περιεχόμενό της προσβλέπουν όλοι για αποφάσεις!

Εδώ, λοιπόν, αρχίζουν τα …ωραία!

Επειδή, γνωρίζουν, ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, επιζητούν μια πολιτική κάλυψη!

Θέλουν να προηγηθεί, στη Σύνοδο Κορυφής, μια θετική δήλωση στήριξης, η οποία ενδεχομένως θα αποτελέσει ένα χρήσιμο άλλοθι.

Η τρόϊκα θα «κάνει τα στραβά μάτια» και θα παραδεχτεί ό,τι είχε τη λύση, αλλά πρυτάνευσε η πολιτική. Οπότε, μετακυλεί από πάνω της  μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί.

Το Eurogroup, μπορεί να δηλώσει την ικανοποίησή του για την πρόοδο που σημειώνει η Ελλάδα, αλλά θα τονίσει ότι έχουν ακόμα πολλά να γίνουν. Και σ’ αυτό το «έχουν ακόμα πολλά να γίνουν», κρύβεται όλη η ουσία.

Ήδη Μέρκελ και Σόϊμπλε προετοιμάζουν το έδαφος για μια «πολιτική λύση».

Το ΔΝΤ, ίσως έχει την πιο ξεκάθαρη θέση επί του παρόντος δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη βιωσιμότητα του χρέους διότι χωρίς ένα νέο κούρεμα.

Η διεθνής αρθρογραφία…

Είναι ορατό ό,τι τα πράγματα αλλάζουν διεθνώς.

Όλο και περισσότερο τα διεθνή μέσα αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι αυτή η εμμονή με τη λιτότητα είναι αδιέξοδη.

Παραδέχονται, επίσης, ότι η πρόβλεψη της πορείας του  χρέους μας,(θέμα που υποτίθεται είχε αντιμετωπιστεί με το PSI) το προβάλει ως μη βιώσιμο.

Αρα, αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο ο,τι γίνεται φαίνεται να μην έχει αποτέλεσμα.

Πολλαπλασιάζονται, λοιπόν , οι φωνές για την ανάγκη ενός νέου κουρέματος.

Ενδεικτική είναι, επι του προκειμένου, η καταιγιστική αρθρογραφία των Financial Times.

«Και αν σβήσουν οι Κεντρικές τράπεζες το χρέος»

 «Ας σταματήσει πια η εμμονή με τη λιτότητα»

 «Μόνο μια μεγάλη αναδιάρθρωση χρεών θα σώσει το ευρώ»

Ορισμένοι είναι στον …κόσμο τους!

Ποιά είναι η θέση της Ελλάδος, σ’ αυτό το περιβάλλον;

Να αρχίσουμε από τα δυσάρεστα, μικροπολιτικά.

Μερικοί υπουργοί κάνουν πώς διαπραγματεύονται και επιχειρούν  να μεταθέσουν την ευθύνη των  αποφάσεων στους πολιτικούς αρχηγούς.

Κάποιοι άλλοι, αν και έχουν περάσει τόσοι μήνες, αναλώνονται σε ανέξοδες ρητορίες, χωρίς πρακτικά αποτελέσματα.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που έχουν πέσει στην παγίδα της λογιστικής αντιμετώπισης, ξεχνώντας πως πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι.

Φυσικά δεν λείπουν και μερικοί που ζούν στον κόσμο τους, απολαμβάνουν το «υπουργιλίκι» και μοιράζουν υπερωρίες στους συνεργάτες τους.

Το βάρος στον Πρωθυπουργό

Είναι προφανές ότι το βάρος της διαπραγμάτευσης θα το σηκώσει ο Πρωθυπουργός.

Ο κ. Βενιζέλος είναι εγκλωβισμένος στα λάθη του, χώρια που δεν αποτελεί πλέον αξιόπιστο συνομιλητή, όχι μόνο λόγων των τραγικών χειρισμών του στην υπόθεση με την περιβόητη πλέον «λίστα Λαγκάρντ», αλλά και γιατί αντιμετωπίζει μια γενικευμένη εσωκομματική αντιπολίτευση. Τα περιθώρια ελιγμών του είναι περιορισμένα. Αποτελεί βαρίδι για την κυβέρνηση γιατί ενδιαφέρεται πρωτίστως για την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε αποφάσεις  με εσωκομματικά κριτήρια.

Ο κ. Κουβέλης, από την άλλη, προσπαθεί να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί. Και στη ΔΗΜΑΡ το εσωκομματικό τοπίο είναι εκρηκτικό. Αναμφίβολα αποτελεί τον πλέον αξιόπιστο συνομιλητή του Πρωθυπουργού, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει ή να του φορτωθεί φορτίο το οποίο δεν μπορεί να φέρει.

Επομένως;

Όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, αυτή η εμμονή της τρόϊκα με τα εργασιακά, μπορεί και να εξυπηρετεί την Κυβέρνηση!

Τι θέλω να πώ;

Πρώτον, γιατί η Κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να χαράξει μια πραγματικά κόκκινη γραμμή και να πεί, επιτέλους, ένα «έως εδώ». Τέλος!

Η Ελλάδα δεν μπορεί να μεταβληθεί σε τριτοκοσμική μπανανία.

Δεύτερον, ίσως είναι η πρώτη φορά, από τότε που άρχισαν οι «διαπραγματεύσεις» με την τρόϊκα, που η Ελλάδα μπορεί να  θέσει έναν πραγματικά αδιαπραγμάτευτο στόχο. Γιατί μέχρι τώρα, όλοι οι …αδιαπραγμάτευτοι στόχοι, έπεφταν στον πρώτο εκβιασμό.

Μια τέτοια στρατηγική δεν θα ενισχύσει μόνο  τη συνοχή της κυβέρνησης και το εσωτερικό μέτωπο, αλλά θα στείλει και ένα ισχυρό μήνυμα ότι η κοινωνία έχει  προ πολλού υπερβεί τα όρια αντοχής της.

Aν η κυβέρνηση υποκύψει στις απαιτήσεις της τρόϊκα για τα εργασιακά τα πραγματικά οφέλη για την οικονομία θα είναι ελάχιστα. Αντιθέτως, η αγορά εργασίας θα απορρυθμιστεί πλήρως με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε μια «βαλκανοποίηση» μισθών. Αυτό θα έχει αρνητικές  επιπτώσεις στην ανεργία, τα ασφαλιστικά ταμεία, την πραγματική ζήτηση της οικονομίας και την κοινωνική συνοχή.

 Θα έχει, επομένως, ενδιαφέρον να δούμε, στη Σύνοδο Κορυφής, αν η «επίθεση φιλίας» που δέχεται η Ελλάδα τις τελευταίες μέρες είναι ειλικρινής ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση