Ένα "ορφανό" non paper που "καίει"...

Άρθρο της Anaconda

Αρκετό καιρό μετά από τη γνωστή ιστορία με το περίφημο non-paper, αξίζει να μελετήσουμε τα συμπεράσματα για το ρόλο του πολιτικού, επιχειρηματικού και δημοσιογραφικού προσωπικού της χώρας. Άλλωστε, για να μπορέσει κανείς να μάθει, πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσει τα λάθη του.

Η συζήτηση βασίζεται στην υπόθεση ότι το non-paper ήταν και παραμένει ορφανό και όχι η επίσημη θέση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Οποιαδήποτε άλλη υπόθεση όχι μόνο δεν τροποποιεί αλλά ισχυροποιεί τα συμπεράσματα περαιτέρω.

Από το κείμενο που δημοσίευσε το enikos.gr παρατηρούμε τα εξής:

Α. Το κείμενο αποτελείται από 4 ανεξάρτητα τμήματα:

1. Ενημέρωση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών (ΣΠΑ)

2. Ελάχιστα σημεία πολιτικής συμφωνίας (εξαιρουμένων των εθνικών θεμάτων)

3. Ανάλυση σεναρίων.

4. Σημειώσεις,

Από την παρούσα ανάλυση αποκλείεται το 4ο διότι δε σχετίζεται με τα (1)-(3) και δεν επηρρεάζει τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης και το περιεχόμενό της,

Β. Η συνέχεια των (1)-(3) είναι λογική και αυτονόητη: πρώτα ολοκληρώνεται το (1), κατόπιν συζητείται το (2), κτλ.

Γ. Το σύνολο του non-paper δε θα είχε νόημα να αποτελέσει εσκεμμένα αντικείμενο διανομής προ της ολοκλήρωσης της διαδικασίας με συμφωνία ή διαφωνία διότι το σημείο (3) αναφέρει ενέργειες υπό περιορισμούς.

Εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση κάποιου ο οποίος θα είχε κίνητρο -ή θα ήταν τόσο ηλίθιος ούτως ώστε- να “κάψει” τη διαδικασία ή τη συμφωνία.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στο σημείο (1).

“Ζητούμε την έγγραφη σαφή και κατηγορηματική τοποθέτηση [των υπηρεσιακών παραγόντων] για το αν υπάρχει, ή θα υπάρξει εντός των επομένων μηνών, άμεση απειλή της εθνικής ασφάλειας της Χώρας”

Τί σημαίνει άραγε αυτό;

Προφανώς αποσκοπεί στη δημιουργία μιας ξεκάθαρης, κοινής γνωσιακής βάσης στο ΣΠΑ.

Μα, θα ρωτήσει κανείς, δεν είναι όλα λίγο-πολύ γνωστά;

Όχι.

Ακόμα και σήμερα δε γνωρίζουμε τις εκθέσεις της BlackRock, τα τελικά κείμενα των Δανειακών Συμβάσεων/Μνημονίων/Απορρήτων Συμφωνιών/ποιός άλλος ξέρει τί άλλου σκοτεινού ή ασαφούς κειμένου επιβαρύνει το μέλλον αυτού του τόπου.

Το σημαντικότερο όμως προέκυψε μεταξύ των δύο εκλογικών διαδικασιών: ο τότε Υπηρεσιακός Υπουργός Οικονομικών κ. Ζανιάς παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα εσόδων που παράγεται λόγω της συρρίκνωσης της οικονομίας από την εφαρμογή του Μνημονίου. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πτωχεύει εντός του Μνημονίου και εξ’αιτίας του Μνημονίου, δηλαδή ότι το Μνημόνιο παράγει άμεση απειλή της εθνικής ασφάλειας της Χώρας!

Μήπως λοιπόν αυτό ήταν εκ των προτέρων γνωστό μεν σε όλους όσους έχουν γνώση των εν λόγω θεμάτων αλλά κανείς δεν το παραδεχόταν;

Μήπως λοιπόν η πρόσφατη δήλωση Ρουμελιώτη αποτελεί ένα ακόμα αποδεικτικό επιστέγασμα αυτού του δεδομένου;

Μήπως λοιπόν η τοποθέτηση των υπηρεσιακών παραγόντων θα έδιδε το δικαίωμα στο ΣΠΑ το δικαίωμα να αποφασίσει σε μια ρεαλιστική βάση, χωρίς να υπάρχει ο φόβος του πολιτικού κόστους που κανένας δεν ήθελε να αναλάβει;

Μήπως λοιπόν αυτός ο προβλεπόμενος τρόπος ενημέρωσης και αντιμετώπισης της κατάστασης ήταν ο βέλτιστος και θεσμικά και λειτουργικά;

Αντίστοιχα ζητήματα μπορούν να τεθούν και για άλλα θέματα, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι όχι μόνο το κύριο αλλά και επαρκές για να προσφέρει το αναγκαίο έδαφος για την εξαγωγή των ικανών συμπερασμάτων.

Ας προχωρήσουμε στο σημείο (2).

Παρατηρούμε ότι είναι 6 από τα 7 σημεία “τικαρισμένα”, δηλαδή αποδεκτά!

Ποιό δεν ήταν αποδεκτό;

“4. Ανάληψη πολιτικής πρωτοβουλίας για την καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων επί τη βάση που καθορίζονται στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες.”

Τί μας αποδεικνύει αυτό;

Πως αυτός που δεν το αποδέχθηκε δεν είχε το επίπεδο να κατανοήσει το αποτέλεσμα της κατάθεσης των υπηρεσιακών παραγόντων.

Δεν είναι σαφές εάν αυτό προέρχεται από ανικανότητα ή μυωπικό πολιτικό εγωϊσμό, αλλά το δεδομένο παραμένει το ίδιο: ζυγίστηκε και αποδείχθηκε ανεπαρκής.

Κοινώς, εάν είχε ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία, όπως ορίζεται στο non-paper, αυτός που δεν το έκανε δεκτό θα είχε βρεθεί προ τετελεσμένων.

Ας προχωρήσουμε στο σημείο (3).

Είναι σαφές πως τα σενάρια αποτελούν απόδειξη σοβαρής, μελετημένης και ισορροπημένης δουλειάς.

Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να μπούμε σε συζήτηση ισορροπίας. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι καλύπτονται όλα τα ενδεχόμενα, αν και είναι προφανές πως, εάν είχε ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία, όπως ορίζεται στο non-paper, τα δεδομένα που θα είχαν γίνει γνωστά στο ΣΠΑ δεν θα επέτρεπαν ιδιαίτερη ευελιξία…

Τί συμπεράσματα βγάζουμε από τη συμπεριφορά των (εν δυνάμει) εμπλεκομένων;

Ο δημοσιογραφικός κόσμος χωρίστηκε σε δύο κατηγορίες:

(α) Σε αυτούς τους ελάχιστους που μπόρεσαν να κατανοήσουν το βασικό περιεχόμενο του non-paper: δύο από αυτούς (Χατζηνικολάου και Στάη) υποστήριξαν το εν λόγω κείμενο, παρά το γεγονός ότι κάθε άλλο παρά υπέρ του κόμματος που ακουγόταν ως υποστηρικτής του ήταν. Αξίζει ένα μπράβο και στους δύο.

(β) Στους χιλιάδες άλλους που όχι μόνο δε μπόρεσαν να κατανοήσουν το βασικό περιεχόμενο του non-paper αλλά και δεν είχαν τη ψυχραιμία, θέλω να πιστεύω, να σκεφτούν το εθνικό συμφέρον πάνω από οποιαδήποτε κομματική ισορροπία και στάθηκαν στο “πως”, “γιατί”, κτλ.

Ο πολιτικός κόσμος εμφάνισε ομοιογένεια: Κατώτερος των περιστάσεων.

Ο επιχειρηματικός κόσμος -αυτός που ceteris paribus φέρεται να κινεί τα νήματα- δεν κινητοποιήθηκε επαρκώς και έγκαιρα, συνεπώς δεν κατάφερε να αντισταθμίσει την πολιτική ανεπάρκεια.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα;

1. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήταν οι πιστωτές της Ελλάδος εις βάρος μας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος θα ήταν τόσο προδότης ή ηλίθιος που να προκαλέσει ένα τόσο μεγάλο πλήγμα στην πατρίδα του “καίγοντας” τη διαδικασία ή την κυβέρνηση, αν είχε ήδη σχηματιστεί.

2. Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε την απαιτούμενη επίγνωση της κατάστασης: δεν έχουμε τη γνωσιακή βάση δημιουργίας της απαιτούμενης εθνικής ομοψυχίας που θα μας καταστήσει αξιόπιστους συνομιλητές εκτός Ελλάδος και βιώσιμους εντός Ελλάδος.

Λειτουργούμε ακόμα με εθνικά επικίνδυνες ψευδαισθήσεις.

Είναι ανάγκη να δούμε αυτό το κείμενο από την αρχή, σα να το είδαμε για πρώτη φορά σήμερα.

Υπηρεσιακοί παράγοντες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και απλοί πολίτες πρέπει να σκεφτούμε, να ανασυνταχθούμε και να συνομολογήσουμε ότι αυτή η παθητική κατάσταση δεν πάει άλλο και ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε.

Έχουμε το χρέος να το κάνουμε. Η Ελλάδα δεν πρέπει να οδηγηθεί σε κατάσταση failed state.

Αυτό το ασυνήθιστα σοβαρό και εθνικά υπεύθυνο για τα Ελληνικά πολιτικά χρονικά κείμενο είναι ανήθικο να παραμένει ορφανό. Κατόπιν συσκέψεως μετά του εαυτού μου, αποφάσισα να το υιοθετήσω μέχρι να εμφανιστεί ο πραγματικός του πατέρας, αν και εφόσον γίνει ποτέ αυτό…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση