Οι ισπανοί πολίτες, οι Έλληνες κοπρίτες και το αυγό του φιδιού

Μόνο η ιστορία είναι αυτή που θα καταδείξει αν πρόκειται για μεγάλη κουβέντα, όμως όλα δείχνουν πως η Ελληνική κοινωνία, πριν παραδοθεί στο έλεος της ξένης κατοχής, στέναζε ήδη κάτω από την κατοχική μπότα της κακοδαιμονίας της.

Tου Κ. Κυριακόπουλου

Μιλάμε στην ουσία για μια κοινωνία, που η συνείδησή της δείχνει να ασφυκτιά, συμπιεσμένη στη μέγγενη της επικίνδυνης ατολμίας από τη μια, αλλά και της δολοφονικής ηλιθιότητας από την άλλη.

Μιλάμε για μια κοινωνία που θυματοποιήθηκε εγκλωβισμένη στα περιττώματα του πολιτικού συστήματος, το οποίο χρόνια τώρα, πότε αθόρυβα και πότε με ενορχηστρωμένες τυμπανοκρουσίες, φρόντισε να οικοδομήσει ένα περιβάλλον – φυλακή, που στην πράξη λειτουργεί ως αποτελεσματικό αλεστήρι και της πολιτικής της χειραφέτησης αλλά και της εθνικής αξιοπρέπειάς της.

Το πρακτικό αποτέλεσμα αυτού του ελεεινού και τρισάθλιου σκηνικού…

Το βιώνουμε ήδη στην καθημερινότητά μας με έναν τρόπο απόλυτα οδυνηρό, κι ακόμη είμαστε μονάχα στην αρχή αυτής της επικίνδυνης πολιτικοκοινωνικής τερατογένεσης. Τρία πράγματα είναι αυτά που το συνθέτουν…

Η ανεμπόδιστη εφαρμογή μιας δολοφονικής πολιτικής από τα ανδρείκελα που προσκύνησαν στις προσταγές του Σουλτανάτου, και η οποία οδηγεί τον τόπο στην κοινωνική και εθνική αποσύνθεση…

Η παροπλισμένη κοινωνία που λες και βρίσκεται υπό την επήρεια ισχυρών παραισθησιογόνων, παρακολουθεί τον εαυτό της να δολοφονείται και την πατρίδα της να εξαργυρώνεται στο χρηματιστήριο της κορυφαίας εθνικής προδοσίας από τους αδίστακτους «ηγέτες» της.

Ο εθνικός διχασμός που αναβιώνει επικίνδυνα, και απειλεί να τη σκεπάσει με ένα πέπλο θανάτου οδηγώντας την στην αναβίωση ενός αδελφοκτόνου εμφύλιου, που θα σημάνει και τον ολοκληρωτικό της αφανισμό.

Τα ανδρείκελα είναι αναλώσιμα… Οι πολιτικές είναι διαχρονικές…

Αυτή την αυτονόητη αλήθεια, που στην Ελλάδα κανείς δε δείχνει να την αντιλαμβάνεται, στην όχι και τόσο μακρινή Ισπανία, η εκεί κοινωνία επιχειρεί να την ανατρέψει και να χειραφετηθεί γύρω από στόχους πολιτικής ανατροπής.

Το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του αγώνα της, είναι πρόωρο να το προβλέψει κανείς, μιας και εν πολλοίς θα εξαρτηθεί και από βαθμό ριζοσπαστικοποίησης των αιτημάτων της, αλλά και από την αποφασιστικότητα και τον προσανατολισμό των πολιτικών και κοινωνικών της ηγετών.

Αξίζει όμως έστω και μόνο να καταγράψουμε δυο τρία πολύ σημαντικά ζητήματα, πριν φασκελώσουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.

Οι ισπανοί πολίτες…

Αμφισβητούν εναντιώνονται στα ψεύδη και την πολιτική εξαπάτηση από τον δικό τους πολιτικό καλικάτζαρο, και κατά εκατοντάδες χιλιάδες βγαίνουν στους δρόμους καθημερινά αρνούμενοι να παραδοθούν στο «πεπρωμένο» που επιχειρούν να τους εξασφαλίσουν οι δικοί τους σωτήρες.

Οι Έλληνες πολίτες…

Παραμένουν στοιχημένοι στην αράδα των μελλοθάνατων, χαπακωμένοι από τον ανελέητο βομβαρδισμό ψευδαισθήσεων από τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ, που ξέρουν αν επενδύουν καλά και στη διάχυτη πολιτική ατολμία της φαφλατάδικης πολιτικής αντιπολίτευσης.

Οι Ισπανοί πολίτες…

Οργανώνουν την έφοδό τους στο Κογκρέσο και δεν απαιτούν μονάχα την άμεση διάλυση του δικού τους κοινοβουλίου της «δικής» τους ντροπής, αλλά επιχειρούν να θέσουν γενικότερα ζητήματα δημοκρατικού μετασχηματισμού και πολιτικών ανατροπών, που χτυπούν το πολιτικό σύστημα στην καρδιά της φαύλης λειτουργίας του.

Οι Έλληνες κοπρίτες…

Και με αυτό το χαρακτηρισμό υπονοούμε τους «επαναστατημένους» φαφλατάδες που αυτοχρήζονται «ηγέτες», έχουν φορτώσει τα πάντα «στον κόκορα»… δηλαδή στη γενική απεργία, και επιμένουν να βαυκαλίζονται με την πιθανολογούμενη επιτυχία της.

Αλλά ακόμη και αν αυτή η απεργία θα έχει καθολική συμμετοχή και στεφθεί με απόλυτη (κατά το απεργιακό πρωτόκολλο) επιτυχία, ποιο θα είναι το πρακτικό της αποτέλεσμα όταν, και πριν από αυτή, αλλά και μετά από αυτή, θα έχεις μια κοινωνία καθηλωμένη στον καναπέ βουτηγμένη στην επικοινωνιακή αποβλάκωση με ρεύμα απλήρωτο… με παιδιά πεινασμένα… και με ανύπαρκτη θέρμανση στον κατοχικό χειμώνα που οσονούπω πλησιάζει???

Σ αυτό το αμείλικτο ερώτημα κανείς δεν απαντά…

Γι αυτό και θα τολμήσουμε εμείς την απάντηση. Το αποτέλεσμα θα είναι:

Ένα ακόμη χαμένο μεροκάματο από την οικογένεια της δυστυχίας…

Κάποια εκατομμύρια ευρώ όφελος για τον δημόσιο κοτζαμπάση που θα εξοικονομηθούν από τα μη καταβληθέντα μεροκάματα των απεργών, για να κατατεθούν στα θησαυροφυλάκια των συμμοριών. Και το χειρότερο…

Μια ακόμη ισχυρή δόση πολιτικής απογοήτευσης για μια κοινωνία που άγεται και φέρεται στο πέλαγος των πολιτικών αδιεξόδων.

Συμπέρασμα…

Οι Ισπανοί τολμούν… Οι κοπρίτες βαυκαλίζονται.

Οι Ισπανοί τροφοδοτούν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους με αιτήματα που εμπνέουν… συσπειρώνουν… ανατροφοδοτούν την ελπίδα και τονώνουν την αγωνιστική παρουσία και συμμετοχή.

Στον αντίποδα οι «ηγετίσκοι» επιτρέπουν στους δοσίλογους να υλοποιούν ανεμπόδιστοι το κατοχικό συμβόλαιο που υπέγραψαν και παραπέμπουν τα πάντα στη λαϊκή εξουσία, όταν αυτή θα προκύψει σαν μάνα εξ ουρανού.

Την ίδια στιγμή, το αυγό του φιδιού…

Έσπασε. Και ο εφιάλτης που ξέρασε – με την ανοχή όλων – κυκλοφορεί στους δρόμους ανεμπόδιστος χύνοντας το δηλητήριο του εθνικού διχασμού.

Το εξέθρεψε η ατολμία και η πολιτική υποκρισία των υποτιθέμενα «προοδευτικών» ανεγκέφαλων, που παράτησαν φοβισμένοι και δειλοί τις πολύτιμες αξίες μας στα χέρια του για να τις βιάσει, γιατί αυτοί προτίμησαν να ασχολούνται με τον επιδοτούμενο «ανθρωπισμό» και με την υψηλή πολιτική ανάλυση (τρομάρα να τους έρθει)…

Σε μια εποχή που θα έπρεπε η πραγματικά προοδευτική αντεπίθεση να είναι πρωτίστως πολιτική και να συμπυκνώνει μια πρωτοφανή μαεστρία ικανή να εμπνεύσει… να εξεγείρει την κοινωνία… να την μετατρέψει σε εκδικητή των δοσίλογων και των τυράννων της… και σε πολιορκητικό κριό που θα γκρεμίσει τους σαπισμένους θεσμούς, και με πολιτικό ακτιβισμό να επιβάλει την άμεση αντικατάστασή τους… Αυτή εξαντλείται σε μια αδιέξοδη επαναστατική απεραντολογία που δεν οδηγεί πουθενά.

Το θλιβερό και επικίνδυνο αποτέλεσμα…

Είναι οι μέχρι πρότινος γραφικοί και περιθωριοποιημένοι απόγονοι των Γερμανοτσολιάδων, να τολμούν να πραγματοποιούν γιορτές μίσους στο Μελιγαλά. Οι μέχρι πρότινος γραφικοί νεοναζί του περιθωρίου, μετατρέπονται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους σε πραγματική απειλή για ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία.

Στην πολύ κοντινή λοιπόν σε μας Ισπανία…

Στην Ισπανία του Φράνκο και του αιματηρού εμφύλιου… Το κίνημα βρίσκει τον τρόπο και τα πολιτικά αιτήματα που συσπειρώνουν την Ισπανική κοινωνία, που κινητοποιείται μαζικά, καθημερινά, αποφασιστικά, με πολιτικό ακτιβισμό και στοχευμένη πολιτική δράση.

Μια δράση που μπορεί βεβαίως να μη φέρνει λαϊκή εξουσία τη επαύριον, αλλά τόσο την εξουσία όσο και τους θεσμούς των δικών της ανδρεικέλων την απειλεί άμεσα, και αυτό σήκωσε την Ισπανική κοινωνία από τον καναπέ.

Στη θλιβερή Ελλάδα της πολιτικής απεραντολογίας…

Στην Ελλάδα των Μπουραντάδων, των Σκόμπυ, των πολιτικών δολοφονιών, του αιματοβαμμένου εμφύλιου και των δικτατόρων…

Η κοινωνία μένει στα σπίτια της… και οι νεοναζί βγαίνουν στους δρόμους.

Η κοινωνία περιμένει έλεος από τους «σωτήρες» της ή το Μεσσία της «λαϊκής εξουσίας» που θα της λύσει όλα τα προβλήματα… και οι νεοναζί τολμούν να φωνάξουν «Ζήτω οι Χίτες και οι ταγματασφαλίτες»

Τολμούν δηλαδή να αποδώσουν μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας εμβρόντητης, τιμές στο κατοχικό έκτρωμα της κυβέρνησης – μαριονέτα του Ι. Ράλλη, που φτιάχτηκε με μοναδική επιδίωξη και αποστολή να συνεργαστεί με τον κατακτητή για να κάμψει την εθνική αντίσταση του λαού μας.

Τολμούν δηλαδή να γιορτάσουν το μίσος τους ενάντια στον εξεγερμένο Ελληνισμό και την προσχώρησή τους στις εντολές του κατοχικού δυνάστη του.

Αν αυτό δεν αποτελεί ντροπή και όνειδος, όχι για τους ίδιους τους νεοναζί, αλλά για τις επιλογές των ηγεσιών της «δημοκρατικής και προοδευτικής» αρλούμπας που τους εξέθρεψε… Τότε τι άλλο πρέπει να γίνει για να αποφασίσουν κάποιοι πως επιτέλους πρέπει να ντραπούν για την κατάντια στην οποία οδήγησαν τον τόπο???

Αυτή λοιπόν είναι η Ισπανία που μέσα από δυσκολίες επιχειρεί μια μεθοδική και στοχευμένη εξέγερση, που ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το αποτέλεσμά της, οφείλουμε να υποκλιθούμε στο ουσιαστικό της προσπάθειας…

Αυτή είναι στον αντίποδα η Ελλάδα, που σύντομα η κοινωνία της θα κληθεί να πληρώσει όχι μόνο το βαρύτατο τίμημα των πολιτικών του αντεθνικού δοσιλογισμού, αλλά κι έναν βαρύτατο φόρο αίματος που τροφοδοτείται από τους ανεγκέφαλους ηγέτες της.

Διότι αν στην Ελλάδα οι απόγονοι των Χιτών και των ταγματασφαλιτών τολμούν να καμαρώνουν για την «καταγωγή» τους, τότε η ντροπή ανήκει σ όλους εμάς που το ανεχόμαστε και όχι σε κείνους που η ανάγκη τους να καμαρώσουν για κάτι, δε τους δίνει το μεγαλείο ψυχής προκειμένου να μπορούν να ντρέπονται για όλα εκείνα που μόνο να ντρέπεται αξίζει κανείς.

Διότι δεν είναι τιμή να καταδίδεις το αίμα σου… τον συμπολίτη σου… τον συμπατριώτη σου… στον κατακτητή. Όσο και αν διαφωνείς μαζί του, αυτός είναι αίμα σου και ο κατακτητής είναι δυνάστης του λαού σου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση