Στην πολιτική προτάσσονται τα συμφέροντα και έπονται οι συμφωνίες

Γράφει ο Κίμων Γεωργακάκης, πολιτικός επιστήμων

Η γεωπολιτική, αν και επιστήμη του παρόντος και του μέλλοντος, έχει περίπλοκο χαρακτήρα, αφού εκτός από τον συνδυασμό γνωστικών δεδομένων από διάφορους τομείς, επιβάλλει η προσοχή να είναι στραμμένη σε πολλά σημεία ταυτοχρόνως. 

Την συγκεκριμένη πραγματικότητα οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη της η Αθήνα, ειδικά τώρα που η κατάσταση στη Συρία έχει φτάσει σε οριακό σημείο, αφού πάνω στα εδάφη της διεξάγεται ουσιαστικά γεωστρατηγική μονομαχία μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Όλοι μπορούμε να αναλογιστούμε το βάρος των συνεπειών που θα έχει τυχόν κατάληξη της συγκεκριμένης κόντρας σε παγκόσμια σύρραξη, αφού η Συρία δεν είναι Ιράκ ή Αφγανιστάν.

Πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν από το On Αlert και έχουν περιέλθει στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας αναφέρουν ότι «σε συνδιάσκεψη που έγινε στην Σαγκάη με τη συμμετοχή ειδικών όλων των χωρών που έχουν λόγο στη κρίση, έγινε η πρόβλεψη ότι η Συρία θα διασπασθεί σε 5 ομόσπονδα κρατίδια και θα εξουσιοδοτηθεί η Τουρκία να επέμβει στρατιωτικά, εφόσον κριθεί απαραίτητο, για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας εντός του συριακού εδάφους».

Όπως αντιλαμβάνεστε, εάν μετουσιωθεί σε πράξη η ανωτέρω πρόβλεψη-εκτίμηση, θα πρέπει οι ιθύνοντες να αξιολογήσουν με σοβαρότητα τις επιπτώσεις που θα πυροδοτηθούν, σε περίπτωση που, παρ' όλη την συνεννόηση μεταξύ των χωρών, θιγούν τα ρωσικά και τα κινεζικά συμφέροντα στην περιοχή. Οι δύο χώρες έχουν αποκλείσει ασυζητητί το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης. Οι Ρώσοι θέλουν να προστατεύσουν την ναυτική τους βάση της Ταρτούς, ενώ «Αρκούδα» και «Δράκος» προγραμματίζουν την πραγματοποίηση επενδύσεων στη Συρία μέσω του Ιράν. Συμπερασματικά αμφότερες οι δύο χώρες στέκονται «κέρβεροι» σε πιθανή «κατάληψη» της Συρίας αλλά και του Ιράν από την Δύση. Επομένως προκρίνουν μια συμβιβαστική λύση, προκειμένου να κριθούν όλα σε διπλωματικό επίπεδο.

Το Ιράν πέραν της έντονης κόντρας του με το Ισραήλ συναγωνίζεται την Τουρκία για τον πρώτο ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο, διαμάχη που αφορά άμεσα την Ελλάδα. Οι Τούρκοι, πρωταγωνιστές στην κρίση της Συρίας, έχουν συνάμα να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα: από το Κουρδικό που φουντώνει μέρα με την μέρα μέχρι την διαφαινόμενη αποτυχία της νέο-οθωμανικής, επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας. Οι τουρκικές βλέψεις στο Αιγαίο δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν και ενδεχόμενο στρίμωγμα ίσως οδηγήσει την Τουρκία σε απεγνωσμένη προσπάθεια δημιουργίας de facto καταστάσεων στο ελληνικό πέλαγος. Απέναντί τους βρίσκεται γεωπολιτικά η Ρωσία, λόγω Αιγαίου, αλλά και Συρίας.

Η Κύπρος, εκμεταλλευόμενη την γεωγραφική της θέση, ισορροπεί ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις, εκνευρίζοντας τους Ερντογάν και Νταβούτογλου που είχαν ποντάρει πολλά σε γρήγορη και ευνοϊκή για τα συμφέροντά της Τουρκίας επίλυση του Κυπριακού.

Το Ισραήλ, με τη σειρά του, προσπαθεί να ενισχύσει το ρόλο του στην Ανατολική Μεσόγειο έναντι κυρίως των Τούρκων, αλλά προβληματίζεται από την πολιτική του ΟΗΕ στο Παλαιστινιακό καθώς και από την περικύκλωση του από φανατικά μουσουλμανικά «δημοκρατικά» καθεστώτα. Πέραν τούτου το Τελ Αβίβ είναι εκνευρισμένο με την μέχρι στιγμής παθητική στάση του ρεαλιστή Ομπάμα στο θέμα του Ιράν.

Με λίγα λόγια, το Ανατολικό ζήτημα, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έχει αποκτήσει πολλούς «παίκτες» και η Ελλάδα οφείλει να έχει το βλέμμα της στραμμένο ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα.

Κλειδί, προκειμένου η χώρα μας να μην εμπλακεί σε επικίνδυνες γι’ αυτήν καταστάσεις, είναι μια πολιτική ίσων αποστάσεων απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις και ταυτόχρονα η ορθή εκμετάλλευση των γεωστρατηγικών, γεωοικονομικών και γεωπολιτισμικών μας ατού με στόχο την ανάδειξη της ελληνικής διπλωματίας σε παράγοντα σταθερότητας. Αυτό ίσως να το πήραν μυρωδιά στην κυβέρνηση και προσανατολίζονται, σύμφωνα με πληροφορίες, στην τήρηση «ενεργούς ουδετερότητας», διατηρώντας επαφές με όλες τις πλευρές και όλους τους παράγοντες της περιοχής, εθνικούς και θρησκευτικούς.

Εφόσον η Ελλάδα αποδείξει σε γεωπολιτικό επίπεδο ότι είναι κράτος που γνωρίζει τις νέες πραγματικότητες του πολυκεντρικού κόσμου, προωθώντας την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της, θα προβιβασθεί αυτόματα σε χώρα βαρόμετρο, την οποία θα μπορούν να εμπιστεύονται οι Μεγάλες Δυνάμεις αρχικά σε ό,τι αφορά την γειτονιά μας, μιας και η Τουρκία δείχνει να «τα χάνει» λόγω της αλαζονικής της στάσης σε πολλά και διάφορα θέματα.

Ωστόσο είναι πιθανό κάποιοι εντός συνόρων να προτάξουν το επιχείρημα της οικονομικής κρίσης και τις συμφωνίες της Ελλάδας με το ΔΝΤ, ως τροχοπέδη στην όποια προσπάθεια άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. 

Αυτό αποτελεί όμως λάθος σκέψη, διότι στην πολιτική προτάσσονται τα συμφέροντα και έπονται οι συμφωνίες.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση