Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα…

Και ο Ελληνικός Λαός, συγκεντρωμένος όλος καθώς ήταν στην πλατεία, και αποφάσιζε για τη στάση που θα κρατούσε από εδώ και πέρα, διέταξε τον πιο μικρό, τον πιο άσημο πολίτη του να πει τις αλήθειες του. Αλήθειες που βγήκαν από το στόμα ενός και από τις ψυχές όλων.

«Ως Έλληνες μιλάμε, ως Έλληνες που αφού αφήσαμε καλά να ωριμάσει η Ιδέα μέσα μας ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσουμε και να λογαριαστούμε. Και θα πούμε πολλά, πάρα πολλά.

Θα πούμε αλήθειες έτσι όπως μας τις έμαθε η μακραίωνη φιλοσοφική μας παράδοση και η ιστορία μας που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Θα μιλήσουμε ως άτομα πολιτισμένα που γνωρίζουνε πως στα έσχατα της ύπαρξης τους βρίσκεται το πνεύμα τους, και βέβαια ως πνευματικοί άνθρωποι που προσπαθούν να καλλιεργούν το πνευματικό εγώ και να μην τρέφουν το σωματικό.

Θα μιλήσουμε ως άτομα που αγαπάνε την παράδοσή τους και στέκονται ταπεινά μπροστά στη συσσωρευμένη γνώση των αιώνων ακόμη και όταν δεν το ομολογούν.

Εμείς λοιπόν που έχουμε στα βάθη των αιώνων δημιουργήσει έναν πολιτισμό πλατύ όσο ένας ωκεανός που το ύδωρ του είναι τέτοιο που και μια σταγόνα αν αγγίξεις δίνεις εύρος στον πνευματικό σου ορίζοντα, εμείς απαντάμε στους σύγχρονους «πολιτισμένους δυνάστες» του αιώνος μας, στους υπέρμαχους της παγκοσμιοποιήσεως, στους δούλους και δυνάστες της βαρείας ύλης, στον ολοκληρωτισμό των αγορών και λέμε:

Κυρίες και κύριοι των διεθνών οργανισμών και των τραπεζών μόνο περιφρόνηση μας κάνετε να νιώθουμε για τα πρόσωπά σας. Γιατί κατασπαταλάτε τον περιορισμένο χρονικά βίο σας στην απόκτηση δύναμης και χρημάτων και μένετε καθυστερημένοι πνευματικά. Και να ξέρετε ότι κάθε φορά που κάποιος από εσάς κάνει μία ακόμη βαρύγδουπη δήλωση για την πορεία της πατρίδος μας, που ούτε στο στόμα του είναι άξιος να την πιάνει, αυτή τον ρίχνει ακόμη περισσότερο στη συνείδησή μας. Και αν κάποτε φοβηθήκαμε, τώρα όχι φόβο, αλλά μάλλον γέλια μας προκαλούν τα λόγια σας. Η υποκρισία σας δεν έχει τέλος, εν αντιθέσει με την υποκριτική σας ικανότητα κυρίες και κύριοι…

Με δόλιο τρόπο συσσωρεύσατε χρέος στις πλάτες μας, με δόλιο τρόπο. Εσείς και οι Γραικύλοι συνεργάτες σας. Χρέος που εμείς δεν δημιουργήσαμε, δεν θρέψαμε, δεν διογκώσαμε. Για το λόγο αυτό ουδεμία υποχρέωση έχουμε να λογοδοτήσουμε για αυτό ή να το επιβαρυνθούμε. Αρκετά χρηματοδοτήσαμε τα θησαυροφυλάκια σας. Στα σχέδιά σας βέβαια, οι λαοί έτσι υποδουλώνονται. Έτσι καθίστανται υποχείρια. Είναι βλέπετε και αυτός ο κοπιώδης αγώνας σας για την εγκατάσταση της φρίκης. Επιθυμείτε να εξοντώσετε έναν λαό για το κέρδος της γης του και προσπαθείτε να το επιτύχετε σκοτώνοντας τον πνευματικά και εξαθλιώνοντας τον. Και γι’ αυτό προσπαθείτε να ρίξετε πρώτα- πρώτα ένα ένα όλα τα ερείσματά του. Την πίστη του, την εθνική του συνείδηση, τον πολιτισμό του. Και έχετε το θράσος να ονομάζετε πολιτισμό κάθε ανοησία και να προωθείτε έναν παγκόσμιο πολιτισμό- έκτρωμα, αυτόν της Κόκα κόλα και των Μακ Ντόναλντς διαλαλώντας πως το παραδοσιακό των λαών είναι πλέον μπανάλ….

Πλανάσθε πλάνην οικτρά κύριες και κύριοι. Άδικος ο κόπος σας, χαμένα τα ξενύχτια σας, τα σχέδιά σας, η φαιά ουσία, τα καμμένα εγκεφαλικά σας κύτταρα! Κυρίες και κύριοι των διεθνών οργανισμών και των τραπεζών από λάθος λαό ξεκινήσατε τα πειράματά σας! Γιατί είμαστε ο αστάθμητος παράγοντας στα σχέδιά σας!

Ανόητοι και αφελείς που δεν γνωρίζετε την ψυχή του Έλληνα. Πόσο μακριά είσαστε από εμάς… Εμείς βλέπουμε το χώμα και θυμόμαστε ότι είναι αιματοβαμμένο από μάρτυρες και ήρωες. Κοιτάμε τον ορίζοντα και βλέπουμε στους λόφους και στη θάλασσα την ελληνική γραμμή και το ελληνικό χρώμα, που τόσο εύστοχα περιέγραψε ο Περικλής Γιαννόπουλος. Και καταλαβαίνουμε ότι είχε δίκαιο όταν έλεγε «Όλα φως. Όλα ευμορφία. Όλα γλυκύτης. Όλα ηδονή. Όλα ηδυπάθεια». Εμείς στρέφουμε το βλέμμα στον ουρανό και σκεφτόμαστε πως εκεί κατοικεί ο Πατέρας μας ο ουράνιος, και πως προς τα άνω πρέπει να στρέφουμε την καρδιά μας. Πως αν Εκείνος δεν συναινέσει ούτε μία τρίχα από την κεφαλή μας θα πειραχθεί. Τι νόημα νομίζετε εσείς οι απόγονοι των βαρβαρικών λαών μπορεί να έχουν τα λόγια σας αυτά μπρος στην καθαρότητα του ελληνικού τοπίου; Λέτε να μας υποδουλώνουν ψυχολογικά όπως νομίζετε; Και αναφέρομαι στο πιο μικρό, στο ελληνικό τοπίο γιατί για τα άλλα δεν γίνεται ούτε λόγος.

Εξάλλου εμείς «είμαστε αλάνια διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα. Κάθε μας μεράκι το κάνουμε τραγούδι και το λέμε και μες στα στραπάτσα μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε…»(Τσιτσάνης). Συγγνώμη αυτό δεν μεταφράζεται. Για αυτό λοιπόν, εμείς που έχουμε ζήσει πρόσφυγες σας λέμε να βρείτε άλλη απειλή από αυτήν της χρεοκοπίας γιατί από μικροί μεγαλώσαμε τραγουδώντας «Οι Μακεδόνες δεν μπορούν να ζήσουν σκλαβωμένοι όλα και αν τα χάσουνε η λευτεριά τους μένει», οπότε είναι πλέον δεδομένο και στο συνειδητό και στο ασυνείδητό μας και σε κάθε κύτταρό μας και σε κάθε μόριο του σώματος μας ότι η ελευθερία μας είναι πάνω από όλα και δεν σκοπεύουμε να την χάσουμε για πέντε ψωροδεκάρες, γιατί όπως έλεγε ο Γιωργάκης Ολύμπιος «Ο αγωνιστής την ελευθερία του ή την κερδίζει μαχόμενος ή την καθαγιάζει πεθαίνοντας» και γιατί «τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν και πως την πατρίδα να τιμούν» (Μ. Καραολή).

Τέλος, σας αναφέρω έτσι για την ιστορία πως οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι της χώρας αυτής, αλλά και κάθε άλλης χώρας εδώ που τα λέμε, στον καιρό του υλικού ευδαιμονισμού, της χαράς και της προόδου των προηγούμενων δεκαετιών αγωνιούσαν ψιθυρίζοντας τους στίχους του Σολωμού «Ήταν με σένα τρεις χαρές στην πίκρα φυτρωμένες, όμως για μένα στη χαρά τρεις πίκρες ριζωμένες» και πως πλέον «εσκλήρυνεν η καρδιά μας και μπαίνει ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μέσα στο αίμα σου να πλάσει τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο σου αγώνα, Ελλάδα.

ΟΜΠΡΟΣ ΒΟΗΘΑΤΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.» (Α. Σικελιανός).

Καταλάβατε τώρα κυρίες και κύριοι των διεθνών οργανισμών και των τραπεζών γιατί είπαμε πιο πριν ότι και μία σταγόνα να πάρεις από τον ωκεανό του πολιτισμού μας διευρύνεις τον πνευματικό σου ορίζοντα; Ή ακόμη δεν εννοήσατε;

Αχ, φίλοι μας, είναι παράδοξη η χώρα της πνευματικότητας. Έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους. Και για το λόγο αυτό θα ήθελα να σας ευχαριστήσω στο σημείο αυτό. Γιατί ο λάκκος που μας σκάβετε γίνεται το χέρι που μας σπρώχνει περισσότερο στην όμορφη και παράξενη αυτή πατρίδα».

Μαρία Β.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση