Άλλο στρατιωτική θητεία και άλλο φρου φρου κι αρώματα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Γνωστό το ανέκδοτο με τον Καραμήτρο φαντάρο και πως ο λοχίας του ανακοίνωσε ότι πέθανε η μάνα του. Ο Καραμήτρος σήμερα κάνει 9 μήνες θητεία. Ίσα που προλαβαίνει να μάθει να δένει τ’ άρβυλα του, από πού κρατάνε το όπλο και να βαράει ατελείωτες υπηρεσίες χάσκοντας. Ενίοτε μαθαίνει περισσότερα, όταν κάποια στελέχη – ιεραπόστολοι βγάζουν από τη μύγα ξύγκι αλλά συνήθως αυτό είναι αδύνατο με μισοάδεια στρατόπεδα.

Δεν θα τολμούσα να γράψω αυτές τις γραμμές αν δεν είχα αφιερώσει εθελοντικά 23 μήνες από την ζωή μου στις Ειδικές Δυνάμεις, όπως και άλλοι συνάδελφοι. Δικαιούμαι λοιπόν «δια να ομιλώ» όπως έλεγε με τις ελληνικούρες του ο συχωρεμένος ο Κουτσόγιωργας.

Οι εισηγήσεις των Επιτελείων αλλά κι η γνώμη όποιου έχει σχέση με το «άθλημα» και δεν έχει υπηρετήσει στην Γκομενοφυλακή, εκεί ανάμεσα στα υψώματα του Γκολάν, του «Μπαλτάζαρ», του «Ντα Κάπο» και την εξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ, είναι πως οι μονάδες έχουν βαρέσει μπιέλα από την κωμωδία της εννιάμηνης θητείας. Η επάνδρωση είναι στο ναδίρ, αξιοπρεπής εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνει κι όλο αυτό υπονομεύει την αποτρεπτική δύναμη της Άμυνας μας.

Η κυβέρνηση πάγωσε την αύξηση της θητείας στους 12 μήνες, που θα αποκαθιστούσε κάπως τα πράγματα, παρά τις εισηγήσεις των αρμοδίων Επιτελών και την κοινή λογική. Αντέδρασαν φυσικά οι κομματικές νεολαίες. Άλλο να ιδρώνεις στον Ρέμο από το συνωστισμό και στην Ψαρρού κι άλλο σε πορεία μετά φόρτου. Καλά τα ντεσιμπέλ όταν η καρδιά του Σάκη «χτυπάει μόνο για σένα» κι άλλο να κάνεις βολή και δη βαρέων όπλων, που οι στρατεύσιμοι μόνο σε ταινίες βλέπουν κι ακούνε πλέον.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας ατυχώς είπε πως δεν μπορούμε να «φορτώσουμε με επιπλέον τρεις μήνες θητεία» την νεολαία μας που έχει υποφέρει τόσα και τόσα. Ποιος άραγε θα φέρει το καθήκον της Άμυνας της χώρας; Κάποιοι άλλοι και από ποια χώρα;

Ξεκάθαρα πράγματα: η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας πρέπει να καθορίζεται μόνο από τις αμυντικές ανάγκες της χώρας και να είναι όσο πιο «πυκνή» γίνεται σε ποσότητα και ποιότητα στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στις μονάδες είναι απαράδεκτη και δεν χωρεί λαϊκισμός. Ο Ελληνικός Στρατός, κυρίως αυτός, δεν έχει ανάγκη από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, φρου φρου κι αρώματα. Χρειάζεται καταρχήν επαρκή επάνδρωση ώστε να εκτελέσει την αποστολή του, η οποία δεν μπορεί να συναρτάται από τα κέφια και την διάθεση πολιτικών οργανώσεων, που στην ουσία δεν εκφράζουν παρά ελάχιστο μέρος της νεολαίας. Και τι νόημα έχει το ερώτημα «θέλετε ν’ αυξηθεί η θητεία»; Τι θα απαντήσουν; Είναι σαν να ρωτάς «θέλετε να πληρώνετε φόρους»; Όχι θα απαντήσουν όλοι αλλά πρέπει να πληρώνουν.

Δεν είμαστε το Βέλγιο. Δυστυχώς δεν συνορεύουμε με την Γαλλία ή το Λουξεμβούργο. Δεν είμαστε η Νορβηγία. Δυστυχώς το πρόβλημα μας δεν είναι οι συνθήκες αλιείας του μπακαλιάρου. Έχουμε εχθρούς. Δεν τους διαλέγεις τους εχθρούς. Σε διαλέγουν, γιατί έχουν αντίθετα συμφέροντα από τα δικά σου. Κι όταν είσαι αδύναμος μυρίζουν την αδυναμία σου και τανύζουν τα νύχια τους. Κι εμείς έχουμε εχθρό επεκτατιστή, αδίστακτο και γενοκτόνο.

Ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουμε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, επιβάλλεται μεγαλύτερη επαγρύπνηση κι αποτρεπτική ικανότητα. Κι αυτό θέλει επαρκώς επανδρωμένες μονάδες. Ας ακούσουμε λοιπόν τα στελέχη. Ξέρουν.

Η προϋπόθεση της ανάπτυξης, της υγείας, της παιδείας, των πάντων, είναι η Ασφάλεια, εσωτερική αλλά και εξωτερική. Εξωτερική ασφάλεια με εννιάμηνη θητεία δεν έχεις.

Χρήματα για πενταετείς δεν υπάρχουν κι ούτως ή άλλως ο θεσμός, πλην εξαιρέσεων και συγκεκριμένων ειδικοτήτων, απέτυχε. Ή λοιπόν θα αυξήσουμε την θητεία ή θα βλέπουμε την αμυντική μας ικανότητα να παρακμάζει κι άλλο. Αλλιώς κινδυνεύουμε ν’ ακούσουμε μια μέρα το «που πας ρε Καραμήτρο» στα τούρκικα…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση