Συνειδητή πορεία προς την καταστροφή

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Τώρα που παίζεται η τελευταία πράξη του εθνικού δράματος πολλές αλήθειες θ' ακουστούν και πολλά στόματα θ' ανοίξουν...
Εδώ και δύο χρόνια σχεδόν, εκτιμήσαμε ότι η καταστροφική πορεία που ακολουθεί η πατρίδα μας είναι αποτέλεσμα ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΟΥΜΕΝΟΥ -ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ- ΣΧΕΔΙΟΥ.

Οι αποκαλύψεις του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις ότι τα Μνημόνια και οι Δανειακές Συμβάσεις υπηρέτησαν και υπηρετούν ένα σαφή στρατηγικό στόχο: την «αποθέρμανση» της οικονομικής μηχανής μέσω της βαθιάς, αναπαραγόμενης και παρατεταμένης ύφεσης, η οποία οδηγεί στην καταστροφή ενός σημαντικού τμήματος των παραγωγικών δυνάμεων και των οικονομικών δραστηριοτήτων. Ως άμεση συνέπεια υπήρξε η διάλυση του κοινωνικού ιστού και των κοινωνικών θεσμών και η στρατηγική υποβάθμιση της χώρας στο διεθνές οικονομικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον.

Ο στόχος αυτός, λοιπόν, επιτεύχθηκε. Όπως κατανοούν σήμερα και οι πλέον «ευήθεις», οι επαγγελίες των συστημικών συμφερόντων, ότι μέσω των Μνημονίων θα μειωθούν τα ελλείμματα και θα ελεγχθεί το χρέος, αποτελούσαν απλώς προσχηματικούς όρους: Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γνώριζε εξαρχής ότι οι στόχοι αυτοί δεν πρόκειται να επιτευχθούν, όπως αποκαλύπτει ο κ. Ρουμελιώτης, αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ...

Αυτό το γνώριζε επίσης ο τότε πρωθυπουργός, κ. Γιώργος Παπανδρέου, το γνώριζε η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και, φυσικά, τα συμφέροντα και οι φορείς της διαπλοκής που τους στήριζαν... Κι όμως, δεν επιχείρησαν καν να αμβλύνουν τις επιπτώσεις... Και υπήρχαν πράγματι τέτοιες δυνατότητες: η επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους πριν από την αποδοχή του Μνημονίου, η επίτευξη μεγαλύτερου χρόνου προσέγγισης των δημοσιονομικών στόχων, η διεκδίκηση χαμηλότερου επιτοκίου δανεισμού από την Ευρωζώνη...

Τίποτε απ' αυτά δεν έγινε. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πάρει την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Τα όσα ακολούθησαν (άρνηση λήψης μέτρων, «φούσκωμα» του ελλείμματος, απόρριψη δανεισμού με συμφέρον επιτόκιο μέχρι τον Ιανουάριο του 2010) αποτελούν συνειδητές επιλογές ενός προαποφασισθέντος «πολιτικού εγκλήματος».

Τώρα που το «παζλ» του πολιτικού αυτού εγκλήματος συμπληρώνεται, κανένας δεν έχει πλέον το δικαίωμα να εξαπατά τον ελληνικό λαό και να υπόσχεται «σωτηρία» διά του Μνημονίου, επιβάλλοντας νέα εξοντωτικά μέτρα. Από δω και πέρα, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΛΕΟΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Δεν υπάρχει κανένα άλλοθι να επικαλεστεί. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι από την άνοιξη του 2010 και μέχρι τις αρχές του 2011 ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου, της μεσαίας τάξης και των οικονομικών παραγόντων έτρεφε ελπίδες και ψευδαισθήσεις, σήμερα δεν ισχύει κανένα ελαφρυντικό - ούτε καν αυτό της άγνοιας.

Εάν οι πολιτικο-οικονομικές ελίτ της χώρας και οι φορείς του δικομματισμού δεν είχαν υποταγεί πλήρως, εάν δεν είχαν παραδώσει αμαχητί την πολιτική τους βούληση και υπόσταση, θα μπορούσε σήμερα η Ελλάδα να συμμετέχει στο μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου, να διεκδικήσει αλλαγή των επαχθών όρων του Μνημονίου, να αποκτήσει πολιτική αυτονομία στην άσκηση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής και όχι βέβαια να φτάσουμε στο κατάντημα οι αποτυχημένοι υπάλληλοι της τρόικας να επιβάλλουν στους υπουργούς ακόμα και τον αριθμό των δόσεων στο «χαράτσι» της ΔΕΗ και στην εξόφληση των φόρων...

Η Ευρωζώνη και το ευρώ μπορεί να παραπαίουν επί αρκετό χρόνο και η κατάρρευση τους να επιτελεστεί όταν ο νεοφιλελεύθερος πολιτικοοικονομικός πυρήνας που ηγεμονεύει σήμερα στην Ευρώπη έχει αποκρυσταλλώσει ένα εναλλακτικό σενάριο. Μέχρι τότε θα προωθούνται «εμβαλωματικές» παρεμβάσεις, post hoc και ad hoc χαρακτήρα (προγράμματα «διάσωσης», «κουρέματα» χρέους, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών) προκειμένου να αναπαραχθεί το νεοφιλελεύθερο πρότυπο της δημοσιονομικής λιτότητας. Βασική προϋπόθεση γι'αυτό αποτελεί η κατάργηση των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και η πλήρης υποταγή των εργαζομένων, των λαών, μέσω της εξαθλίωσης, της απόγνωσης, της τρομοκράτησης.

Το πρότυπο του ισοπεδωμένου ιδιώτη -εργαζόμενου ή ανέργου- και η μετατροπή του κράτους-έθνους σε κράτος-εταιρεία που χρεοκοπεί αποτελούν τα βάθρα επιβολής και αναπαραγωγής του συστήματος. Το νέο «ταξικό τείχος» στην Ευρώπη οικοδομείται ήδη με ταχείς ρυθμούς...

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση