Το φάντασμα του οικονομικού χάους...

Της Ζέζας Ζήκου

Η χώρα βρίσκεται σε «βρώμικη» ομηρία και η πολιτική φαίνεται να συνοψίζεται –και να εξαντλείται– στην αδυσώπητη ισχύ των Μνημονίων... Ομως, το θέατρο σκιών συνεχίζεται. Εντάξει. Υστερα από μια δραματική σύσκεψη διάρκειας δύο ωρών και μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης όχι μόνο του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά και της Ελλάδας, οι αρχηγοί των τριών κομμάτων κατέληξαν τελικά σε μια συμφωνία–πλαίσιο για τα μέτρα των 11,6 δισ. ευρώ, η οποία θα εξειδικευθεί στη συνέχεια, στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Και έζησαν αυτοί καλά και λαός χειρότερα...

Εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, ο Ευάγγελος Bενιζέλος, με μια θρασύτατα αιχμηρή δήλωση, είπε ότι «εμείς δεν ρίχνουμε την κυβέρνηση», εκχωρώντας την ευθύνη στον Σαμαρά για τη λήψη των επαχθών μέτρων. Και επανέλαβε την πρότασή του να τεθεί σε υψηλό επίπεδο το ζήτημα της παράτασης του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής. Και ο Φώτης Κουβέλης δήλωσε πως «κοινή μας επιλογή είναι να υπάρξει η ελάχιστη επιβάρυνση των αδύναμων στρωμάτων»! Οταν οι λαοί φοβούνται –και μεταξύ αυτών οι Ελληνες, που με τρόμο βλέπουν πως η κρατική χρεοκοπία διαλύει με ισχυρούς ρυθμούς την ελληνική οικονομία– τότε, για να περιγράψουμε την κατάσταση, πρέπει να παραφράσουμε τον Μαρξ: Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω στην περιφέρεια της Ευρωζώνης – το φάντασμα του οικονομικού χάους. Οντως, η κρίση χρεών «υποθηκεύει» στην κυριολεξία την οικονομική ανεξαρτησία των πάντων.

Η καταστροφή από μια επερχόμενη κρίση συχνά έρχεται πολύ αργά. Πρόκειται για αξίωμα, κάτι σαν «βρώμικο» μυστικό, της οικονομικής πολιτικής. Αυτοί που τη χαράζουν και είναι υπεύθυνοι για την πορεία της οικονομίας, αργούν να αντιληφθούν (;) τις συνέπειες που εκκολάπτει η διάλυση του ιστού της χώρας. Επειτα αργούν να αντιδράσουν. Το εξοργιστικό είναι ότι, ενώ οι κοινοί θνητοί έχουν πλήρη επίγνωση των προβλημάτων και των κινδύνων, πολύ προτού αυτά γίνουν αντιληπτά (;) στους φωστήρες των υπουργείων Οικονομικών και των τραπεζών, εν τούτοις αυτοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.

Στην εποχή που βιώνει η χώρα την πολιτική της χρεοκοπία, μάταια περιμένουμε διασαφήσεις στοιχειώδους πολιτικής ειλικρίνειας. H μνημονιακή ρητορεία εκκρεμεί σε πλήρη ασάφεια και ωκεανούς ψεύδους, παρά τη φαιδρή έπαρση περί σωτηρίας της χώρας. Δεν εμφανίστηκε κανένας που να συνειδητοποιεί ότι τίποτε καινούργιο δεν ξεμύτισε για τη λύτρωσή μας από το Μνημόνιο! Oι πολιτικά άσαρκες γενικολογίες και οι αφόρητες κοινοτοπίες συνιστούν την κοινή ιδεολογική ταυτότητα των δύο κομμάτων εξουσίας και την κοινή ταύτιση με το ψεύδος. Aντε να ξεχωρίσεις αν η ρητορική είναι της Nέας Δημοκρατίας, του ΠAΣOK ή της ΔΗΜΑΡ, να διακρίνεις πολιτικές ιδιαιτερότητες σε αυτήν την ευτελέστατη (μεθοδευμένη) αοριστολογία και ψευδολογία υπέρ του Μνημόνιου. Τώρα πια δεν διακρίνεις διαφορές στις ρητορικές ιδεολογικές τους επιφάσεις.

Πιστεύω ότι οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και γενικώς οι πάντες γνωρίζουν πλέον, αλλά δεν το ομολογούν, ότι μόνο ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μπορεί να συγκριθεί με το Μνημόνιο, από την άποψη των συνεπειών στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Η λιτότητα μείωσε την κατανάλωση, εκτόξευσε την ανεργία, βάθυνε την ύφεση και θρυμμάτισε την κοινωνική συναίνεση, που είναι προϋπόθεση για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Η μεγέθυνση της ύφεσης ανέστειλε τις επενδύσεις, ματαίωσε τις ιδιωτικοποιήσεις και σάπισε τις τράπεζες, οι οποίες, φορτωμένες με «κόκκινα» δάνεια και «κουρεμένα» κρατικά ομόλογα, περιόρισαν τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Οταν επικρατούν τέτοιες συνθήκες, καμία οικονομία δεν ανακάμπτει, ακόμη και αν πραγματοποιηθούν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές μέσα σε μία νύχτα.

H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ζούσαν και ζουν με τον δανεικό χρόνο του ευρώ, που μετέτρεψε την ελληνική οικονομία σε σωρό ερειπίων. Οντως, ο Αντώνης Σαμαράς λειτούργησε και λειτουργεί –εντός και εκτός– σχεδόν σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την αποτροπή της άμεσης χρεοκοπίας της χώρας. Η εκλογή του δεν παρουσιάστηκε απλώς ως τομή στο επίπεδο συμβολισμών και μόνο της πασοκικής παρακμής. Αλλά βιώνεται και ως λύτρωση από το ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον που έχουν επιβάλει οι εταίροι–δανειστές μας. Η άσκηση, όμως, σωτηρίας που προσπαθεί, είναι έωλη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση