Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να... μαζευόμαστε;

Η μη συμμετοχή του λαού στην εξουσία και στην πολιτική, εκτός του ότι τον καθιστά πολιτικά νήπιο και ανεύθυνο, διαμορφώνει έτσι την σκέψη του, τον λόγο του και την πολιτική του δράση, ώστε να αποβαίνει σε βάρος του

Η πολιτική ανωριμότητα των κοινωνιών μας είναι αποτέλεσμα της συνεχούς, επίμονης και μεθοδευμένης επιστημονικά προσπάθειας που καταβάλλει σταθερά και συνεχώς το πολιτικο σύστημα. Ο με κριτική σκέψη πολίτης, ο πολιτικά ενήλικος πολίτης, είναι για το πολιτικό σύστημα, ένας μεγάλος κίνδυνος. Για την ακρίβεια είναι ο μόνος κίνδυνος.

Διότι ο με κριτική σκέψη πολίτης θα αναζητήσει να συνάψει πολιτικούς δεσμούς και ενώσεις με τους συμπολίτες του, στην βάση του κοινού εχθρού, που είναι οι σημερινοί ολιγαρχικοί ιδιοκτήτες της εξουσίας. Διότι ο ενήλικος πολιτικά θα απαιτήσει το μερίδιό του στην εξουσία. Και όχι την υποταγή του στην παράταξη, στο κόμμα, ή στον φύρερ.

Διότι ο πολιτικά ενήλικος πολίτης δεν είναι εύκολο να υποκύψει ούτε στους πολιτικούς εκβιασμούς, ούτε στην τρομοκρατία και το πολιτικό μάρκετινγκ που εκπέμπουν καθημερινά τα ελεγχόμενα από την ολιγαρχία ΜΜΕ. Ούτε να πλανηθεί για χιλιοστή φορά από τις ίδιες ψευδείς υποσχέσεις των επιτήδειων της πολιτικής ολιγαρχίας.

Το καθεστώς των ολιγαρχών που έχει ιδιοποιηθεί την εξουσία γνωρίζει πως εκείνο που μορφώνει και ενηλικιώνει πολιτικά τον πολίτη είναι η πολιτική οργάνωση. Η θεσμισμένη και τακτική συνάντησή του με τους συμπολίτες του.

Γι’ αυτό και παρόλο που τα πολιτεύματά μας τυπικά είναι “δημοκρατίες”, δεν υπάρχει κανένας θεσμός, ούτε καν χαλαρός, ο οποίος να δίνει την δυνατότητα στον λαό, στην κοινωνία και στον πολίτη, να οργανωθούν πολιτικά, να βρεθούν μαζί, να συζητήσουν, να αλληλο-διαμορφωθούν, να μάθουν ο ένας από τον άλλον, να ψηθούν με την μεταξύ τους πολιτική διαπάλη, και εν τέλει, να πετύχουν την πολιτική τους ενηλικίωση.

Η πολιτική ολιγαρχία που κυβερνάει την κοινωνία μας, θεωρώντας τον εαυτό της ιδιοκτήτη της εξουσίας, δεν παίρνει το παραμικρό μέτρο, για την διδασκαλία, διάδοση, εμπέδωση και προστασία της δημοκρατίας σε ιδεολογικό επίπεδο. Μα ούτε και για την αγωγή των πολιτών.

Ενώ θεωρητικά το πολίτευμά μας είναι δημοκρατία, βλέπουμε την δημοκρατία αυτή να μην κάνει ιδεολογικά και πρακτικά απολύτως τίποτε για να διαδώσει, να ενισχύσει και να στερεώσει την ύπαρξή της, διαδίδοντας και διδάσκοντας την δημοκρατία στους ίδιους τους πολίτες της.

Ούτε μαθήματα περί δημοκρατίας στα δημόσια σχολεία, ούτε σεμινάρια για τους μεγαλύτερους στις γειτονιές, ούτε εκπομπές στα ΜΜΕ, ούτε επιδοτούμενες εκδόσεις σχετικά με την δημοκρατία.

Ούτε καν μια ακαδημία δημοκρατικών σπουδών, που σε μια χώρα εμβληματική για την δημοκρατία όπως η δική μας, θα μπορούσε να αποκτήσει διεθνές κύρος.

Ετσι ο πολίτης μένει να πιστεύει πως πολιτική πράξη, λόγος και διαδικασία, είναι αυτό που έχει γνωρίσει από τα ΜΜΕ, από τα κόμματα και τα σωματεία (όσοι συμμετείχαν σ’ αυτά), ως πολιτική συζήτηση και πρακτική.

Δηλαδή ένας ανούσιος και ξύλινος λόγος που εκτρέπεται σε εμπάθεια, οργή και οχλαγωγία, με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις, συζήτηση υπεκφυγών, χωρίς αρχή, μέση και τέλος και χωρίς ειρμό. Χωρίς ουσία και ενδιαφέρον.

Δηλαδή ένας αστρονομικά μεγάλος αριθμός από συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις, που φυσικά δεν οδηγούν σε κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, αφού απουσιάζει παρόλα αυτά, ο απαραίτητος όρος: η συγκρότηση της κοινωνίας σε πολιτικό σώμα. Θεσμικά. Και όχι η τυχαία κατά ομάδες συνεύρεση αγνώστων και μάλιστα περιστασιακά.

Μια αληθινή δημοκρατία, η οποία πράγματι ενδιαφέρεται να δυναμώσει και να στερεώσει τον εαυτό της θα είχε ήδη κάνει το ελάχιστο: να μετατρέψει την βάση του σώματος των πολιτών, τα εκλογικά της κέντρα, σε μόνιμα εντευκτήρια και στέκια δημοκρατίας. Σε σπίτια δημοκρατίας. Σε σχολεία πολιτικής και δημοκρατίας.

Οπου ο κάθε πολίτης θα ανήκε και θα έπαιρνε μέρος σε τακτικές συνάξεις (για να θυμηθούμε και τον ελληνικό κοινοτισμό). Οπου τις ημέρες που δεν θα προβλεπόταν συνέλευση θα μπορούσε να συζητήσει με τους συμπολίτες του, πίνοντας έναν καφέ, να τους γνωρίσει και να συστήσει πολιτική κοινωνία. Διότι δημοκρατία μεταξύ αγνώστων δεν μπορεί να υπάρξει. Δημοκρατία χωρίς κατάλογο μελών, με όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο και τώρα πια και email, δεν μπορεί να υπάρξει.

Αντ’ αυτού, έχουμε πολίτες, αρκετούς δυστυχώς, που είτε στις δια ζώσης συζητήσεις, είτε στις διαδικτυακές, ως καθρέφτης αυτού που διδάχθηκαν για πολιτική, ομιλούν διαρκώς οργισμένοι, προσβάλλουν και λοιδωρούν όταν δεν βρίζουν ασύστολα, αλλάζουν θέμα σαν το μυαλό τους να μην μπορεί να παρακολουθήσει τον ειρμό μιας συζήτησης ή διότι βρίσκονται σε μια μόνιμη εμμονική κατάσταση και σε συνεχή εμπάθεια. Καμιά συνεπαγωγή. Κανένας συμπερασματικός λόγος. Μια άβυσσος λογικών χασμάτων και παραλογισμού, στην χώρα εκείνων που δίδαξαν το ορθώς νοείν.

Αυτό είναι δυστυχώς το αποτέλεσμα, και δεν είναι πάντα οι πολίτες αυτοί υπεύθυνοι γι’ αυτό. Είναι υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα το οποίο για να επιτύχει αυτή την κατάσταση, οδηγεί τον λαό και την κοινωνία στην πολιτική μοναξιά, στο πολιτικό αδιέξοδο, στην πολιτική απομόνωση και εξατομίκευση και τελικά στην πολιτική εμπάθεια. Που σε μερικούς κοντεύει να γίνει και μόνιμη κατάσταση.

Και έτσι αντί να έχουμε μία γυμνασμένη φάλαγγα πολιτών, έχουμε ένα πλαδαρό ασκέρι ατάκτων.

Κι αυτό πρέπει να βρούμε τρόπους να το αλλάξουμε.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση