Υπό τη σκιά του μνημονίου

Ενώ το καλοκαίρι προχωρά, εξακολουθεί δηλαδή να κυλά ο χρόνος, στη χώρα μας όλα εναποτίθενται στο μέλλον. Δυο χρόνια τώρα, θα κάνουμε, θα ράνουμε, θα διορθώσουμε, θα προβούμε στις αναγκαίες εκείνες μεταρρυθμίσεις που θα μας επιτρέψουν να βελτιώσουμε τη δραματική μας κατάσταση. Σε γενικές γραμμές βρισκόμαστε σε μια συνεχή πτώση, όπου, εκτός από τον πολλαπλώς πολύτιμο χρόνο μας, χάνουμε τα εισοδήματά μας, το κοινωνικό κράτος, την παραγωγική μας ικανότητα, την υπομονή μας, την ψυχική μας ισορροπία, το παρόν και το μέλλον μας. Το πιο απογοητευτικό, δε, είναι ότι μοιάζουμε σαν να προσαρμοζόμαστε στον ίλιγγο της πτώσης, όχι όμως και στο να δείχνουμε την παραμικρή θέληση να βελτιώσουμε τα κακώς κείμενα, τη βασική αιτία των δεινών μας. Από ό,τι φαίνεται, κανείς μας δεν θέλει να αντιληφθεί τι μας συμβαίνει, να μάθει την αλήθεια ή μέρος της, να επωμιστεί το βάρος της μικρής ή μεγάλης του ευθύνης. Ως συνήθως, για όλα φταίει το κράτος, από το οποίο, ωστόσο, αποκλείουμε τον εαυτό μας.

Στις εκλογικές αναμετρήσεις οι οποίες ήρθαν ως επακόλουθο των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, επικράτησε η οργή και το εκδικητικό πνεύμα. Στο τέλος εκλέχτηκε μια κυβέρνηση, της οποίας τα περισσότερα μέλη εκπροσωπούν το πιο απεχθές παρελθόν της χώρας. Σε καταστάσεις, ωστόσο, έκτακτης ανάγκης προσπερνάς αυτή τη «λεπτομέρεια» και επικεντρώνεσαι σε αυτό που όλοι μας ονομάζουμε σωτηρία της πατρίδας. Υπάρχει σωτηρία; Αυτό είναι το ερώτημα που εκκρεμεί στα χείλη των περισσότερων πολιτών. Πέρα πλέον από τις ελάχιστες ελπίδες για μια ευνοϊκή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, εντύπωση προκαλεί η επιμονή να σωθούν οι φατρίες, οι συντεχνίες, όλες εκείνες οι μικρές ή μεγάλες ομάδες συμφερόντων που απομυζούν την κοινωνία μέσω μιας γιγαντιαίας παρασιτικής γραφειοκρατίας.

Για τη Συριζαία Αριστερά - στις αγκάλες της οποίας βρήκε φιλόξενο καταφύγιο ό,τι εκπροσωπούσε την πλέον απεχθή πλευρά του κατακρημνισμένου ΠΑΣΟΚ - στην Ελλάδα, για όλα τα δεινά της, για όλες τις κακοδαιμονίες της, για όλη τη σαπίλα που κυριαρχούσε, για όλο αυτό το χυδαίο ξεσάλωμα σε κάθε πτυχή της κρατικής, ιδιωτικής και γκανγκστερικής πρωτοβουλίας, φταίει το μνημόνιο. Άρα, ανακαλύψαμε τι φταίει για να διατηρήσουμε τη γραφειοκρατία, ώστε για μια υπογραφή να είναι αναγκαίοι καμιά εκατοστή υπάλληλοι και υπηρεσίες, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, δήμαρχοι, εφορίες, παπάδες, έτσι ώστε να μην ξεθεμελιωθεί το ραγιάδικο πάρε - δώσε, το λάδωμα, η διαπλοκή, το εμετικό αλισβερίσι, ο παρασιτισμός, η απαράδεκτη διαστρέβλωση μέσα στην οποία ζούσαμε, και σήμερα όλοι αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε, μην και θιγούν τα κεκτημένα, των υπερβάσεων, των διαστρεβλώσεων, των παθογενειών που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Θυμάται κανείς να ενδιαφέρθηκε η Αριστερά για το Ασφαλιστικό όταν όλοι έλεγαν πως μικρές και ασήμαντες αλλαγές θα έσωζαν τις συντάξεις και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ενός ολόκληρου λαού; Η απάντηση ήταν η στερεότυπη: απεργίες, κινητοποιήσεις, ακραίος εμετικός λαϊκισμός, κομματικός συνδικαλισμός, και καμιά προσπάθεια επί της ουσίας για τη διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος. Με ποια λογική σήμερα υποστηρίζουν ότι αυτοί δεν κυβερνούσαν, ότι δεν συμμετείχαν στη διαμόρφωση της πολιτικής; Αφού δεν συμμετείχαν στη διαμόρφωση της πολιτικής, πώς τους εμπιστεύτηκε ο λαός αυτό το 27%;

Η χώρα δεν είχε μόνο διεφθαρμένες και ανίκανες κυβερνήσεις της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, είχε και ανάπηρη και αντιδραστική Αριστερά, με δυο λόγια είχε σαθρό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Ένα πολιτικό σύστημα αποτυχημένο, αντιδραστικό και παρωχημένο. Από αυτή την ποιοτική πολιτική πραγματικότητα δεν ξεχώρισε κανένας, όσο κι αν ωρύονται οι ακραίοι λαϊκιστές της Αριστεράς που μονοπωλούν την ακεραιότητα, την απόλυτη αλήθεια την ηθική καθαρότητα ως θρησκευτικές σέχτες.

Τα λέμε και τα ξαναλέμε, όχι γιατί μας αρέσει η επανάληψη, αλλά γιατί διαπιστώνεται μια απόλυτη άρνηση για αυτοσυνειδησία, για ανάληψη αναλογικών πάντα ευθυνών, για μια ένδειξη τέλος πάντων ότι έχει γίνει αντιληπτό πως οι τυφλοί Χίου ή Ζακύνθου δεν είναι έργο του μνημονίου, αλλά αποκλειστικό δικό μας, των κυβερνήσεών μας, της κοινωνίας μας , των γειτόνων μας, ημών των ιδίων. Η τρόικα και τα μνημόνια αποτελούν τη συνέπεια των δικών μας έργων, των «δικών μας παιδιών».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση