Μετά την οικονομία έρχεται η κρίση σε Άμυνα και εξωτερική πολιτική

Του Στάθη Νελλόπουλου

Ενώ οι «Κασσάνδρες» συνεχίζουν να μιλούν, κουραστικά μονότονα, για την επερχόμενη κατάρρευση της ΕΕ, στη βάση των κερδοσκοπικών στοχεύσεων αυτών που «αντιπροσωπεύουν», η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση βρίσκεται στη πιο κρίσιμη μεταπολεμική της καμπή,.στη μέση, θα λέγαμε, ενός «αφρισμένου», από αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, «ποταμού»!

«Πίσω», αυτονόητα σημαίνει καταστροφική επιστροφή στα «τερατώδη» δεδομένα του αγγλοκελτικού, ημιθανούς, μετά το 2008, Παγκόσμιου «Μινώταυρου»(αμερικανοβρετανικής «επινόησης» τερατώδης μηχανισμός ανακύκλωσης πλεονασμάτων), στη καθηλωτική «βολή» της κατανάλωσης, της στρεβλής «παραγωγικότητας», του χρέους και των ελλειμμάτων! Κοντολογίς, επιστροφή στο αμαρτωλό εθνοκρατικό παρελθόν μας!

«Εμπρός» σημαίνει μεγάλη δοκιμασία, «εν μέσω θυέλλης», δημοσιονομικής «ανασύνταξης» και «ομοιογενοποίησης» των μελών της ΕΕ, στις γενικές απαιτήσεις του Μάαστριχ και των Συνθηκών που το στηρίζουν, με μια νέα αντίληψη ποιοτικής αναβάθμισης των οικονομιών τους, με ανάλογη εξυγίανση των τραπεζών τους και του ευρωπαϊκού «συστήματος» που τις διέπει.και ταυτόχρονη αποδόμηση των αντιπαραγωγικών και «κοστοβόρων» υπερδομών του δημόσιου τομέα τους, στη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης!

Και αυτό, είναι κάτι που το ζητάει επειγόντως η εξέλιξη της ζωής των ευρωπαϊκών κοινωνιών και εκφράζεται με ποικίλους τρόπους, μέσα απ' τη κρίση, με τα φοβερά προβλήματα που έφερε στην επιφάνεια, προβλήματα που ζητούν επειγόντως λύση, για να προχωρήσουν αυτές, στους «απαιτητικούς» δρόμους της μεταβιομηχανικής εποχής, της εποχής της πληροφορίας!

Το εμφανές ζητούμενο αφορά στην άμεση αντιμετώπιση των πρακτικών προβλημάτων της καθημερινότητας (ανεργία, εξευτελιστικοί μισθοί-συντάξεις, σκληρή οριζόντια φορολογία κτλ).

Το μη εμφανές, αφορά στην ανάγκη αναπροσδιορισμού του περιεχομένου και της μορφής της δημοκρατίας, για την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών, στον άμεσο έλεγχο και ποιοτική βελτίωση του δημόσιου τομέα, αφενός για τη δραστική περιστολή κάθε σπατάλης, αφετέρου, για την ανάπτυξη της νέας παραγωγικότητας, στις «επαναστατικές» συνθήκες και στα νέα δεδομένα της εποχής της πληροφορίας, που μπήκαμε!

Αυτό σημαίνει, ότι η παραγωγικότητα, ως βασικός μοχλός ανάπτυξης της κάθε οικονομίας, θα πρέπει να αποσυνδεθεί, στον αναγκαίο βαθμό, απ' τη βιομηχανικής αντίληψης, μαζικότητα και αποτελεσματικότητα, που συνεπάγεται τον άνθρωπο-μηχανή, όπως τον ανάδειξε η βιομηχανική εποχή και να συνδεθεί με τη δημιουργικότητα, τη ποιότητα και την αποδοτικότητα και σε συνθήκες εργασίας και ζωής, που να ενθαρρύνουν αυτά, για την ανάδειξη του νέου ανθρώπου-δημιουργού, σε κάθε επίπεδο και τομέα παραγωγής και συνακόλουθα του νέου πολίτη!

Όλα αυτά διαμορφώνουν το «κοινό παρανομαστή», για να ξεκινήσει η νέα περίοδος ανάπτυξης της ΕΕ και γενικότερα της παγκόσμιας οικονομίας, με ουσιαστικό έλεγχο της ροής των πιστώσεων και των σχετικών επενδύσεων και με προϋπόθεση, τη λειτουργία ενός δημοκρατικά ελεγχόμενου «μηχανισμού» ανακύκλωσης των πλεονασμάτων της ΕΕ, για τη ισότιμη και ισόρροπη ανάπτυξη της παραγωγικότητας, για κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ, που θα αποτελέσει και τη βάση της ζητούμενης δημοκρατίας περιεχομένου!

Συνακόλουθα, το όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης επιβάλλει στο Έθνος-κράτος, μέλος της ΕΕ,. να περιορίσει τα στοιχεία αυτονομίας του, που προκάλεσαν σοβαρούς κινδύνους εκτροπώ,. στη μέχρι τώρα κίνηση του «ευρωπαϊκού συρμού» και να προσαρμοστεί στην ιδέα της ενιαίας δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, ως θεμελιώδη «πυλώνα» της ζητούμενης ολοκλήρωσής της!

Ο άλλος βασικός «πυλώνας» της, είναι αυτός της Εξωτερικής πολιτικής και Άμυνας! Πρόκειται για «πυλώνα» μείζονος Στρατηγικής σημασίας, που θα επιτρέψει την αυτόνομη παρουσία και δράση της ΕΕ στη διεθνή σκηνή, ως ισότιμου εταίρου των ΗΠΑ, στη «πορεία» παγκοσμιοποίησης!

Εδώ, τα κράτη - μέλη της ΕΕ, οφείλουν να «ομογενοποιήσουν» την εξωτερική και αμυντική τους πολιτική τους, «απεμπολώντας» το παρελθόν τους, επικυριαρχίας ή υποτέλειας,.όπως «υφάνθηκε» από ποικίλες αναγκαιότητες και ιστορικές συγκυρίες!

Κοινή εξωτερική πολιτική όμως, σημαίνει απλά, ότι ΟΛΑ τα μέλη της ΕΕ, θα πρέπει να «βλέπουν» ομότροπα «φίλους» και «εχθρούς» και να δραστηριοποιούνται ανάλογα, στη κοινή κατεύθυνση των συμφερόντων της ΕΕ! Και αυτή βεβαίως οφείλει να συντίθεται με ακραιφνείς δημοκρατικούς όρους, στα πλαίσια εκλεγμένων δημοκρατικά οργάνων της, για να μπορεί να είναι σεβαστή, πραγματοποιήσιμη, σταθερή και με ευρύ ορίζοντα!

Έτσι και μόνο μπορεί να «στηθεί» αυτός ο καίριας σημασίας «πυλώνας», για να στηριχτεί με φερεγγυότητα και αξιοπιστία η πορεία της ΕΕ, ως ολοκληρωμένου διεθνούς οργανισμού, στον 21ο αιώνα!

Οποιαδήποτε απόπειρα «παρέλκυσης» στα δεδομένα του νεοαποικιακού προγράμματος παγκοσμιοποίησης των ΗΠΑ, ως ηγεμονεύουσας μεταπολεμικά δύναμης, σημαίνει απλά, καταστροφική οπισθοδρόμηση του κόσμου μας και ουσιαστικό τέλος μιας μακρόχρονης ιστορικής προσπάθειας θεσμικής ένωσης των λαών της Ευρώπης! Η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να αποβάλλει τώρα, το χαρακτήρα της επιβολής, έμμεσης ή άμεσης, για τη δραστική «ομογενοποίηση» στα αμερικανικά «πρότυπα» και δεδομένα, των εντασσομένων λαών στο «πρόγραμμά» της!

Ο κόσμος περιμένει την αποφασιστική συμβολή της ΕΕ, για να προχωρήσει δημιουργικά, στη βάση των αναγκών, των ικανοτήτων, αλλά και ιδιαιτεροτήτων του, στα δημοκρατικά πλαίσια μιας ανεκτικής και ανθρώπινης παγκοσμίωσης, με σκοπό την ανάδειξη της καλής(αγαπητικής) φύσης και του «λόγου» του ανθρώπου, ως πολίτη του κόσμου!

Το δεύτερο «στοιχείο» ισχύος του «πυλώνα» αυτού, έχει να κάνει με τη κοινή αμυντική πολιτική της ΕΕ! Εδώ όμως τα πράγματα εμφανίζονται εξαιρετικά περίπλοκα και τα ανακύπτοντα προβλήματα ιδιαζόντως δυσεπίλυτα!

Κοινή αμυντική πολιτική σημαίνει απλά, ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ, θα πρέπει να «βλέπουν» με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευαισθησία τα κοινά σύνορα της ΕΕ, τις πραγματικές αμυντικές της ανάγκες, τις προτεραιότητες ικανοποίησής τους και παράλληλα τις σχέσεις της με τους Ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ)!

Από κει και πέρα προκύπτει ζήτημα ενός «μοντέλου» οργάνωσης και λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Στρατού, όχι βέβαια ως συμπλήρωμα ή «παρέκταμα» του αμερικανικού, με την ανάλογη προς τούτο συμβολή(οικονομική και τεχνοκρατική) των μελών της ΕΕ!

Η Ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, που θα τον εκφράζει, θα πρέπει να είναι όντως αμυντική, για τη προάσπιση της ελευθερίας των Ευρωπαϊκών λαών, που επιθυμούν να ζουν στα δημοκρατικά πλαίσια της ΕΕ. και συναφώς άλλης «λογικής» απ' αυτή των ΗΠΑ, στο διεθνή χαρακτήρα της!

Αυτό όμως σημαίνει «σπάσιμο» πολλών «αυγών», που ζητάει αυτή η ευρωπαϊκή «ομελέτα», που απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, κανένα μέλος της ΕΕ δεν έχει, επί του (ειρηνικού μας) παρόντος, διάθεση να «σπάσει»!

Στο σύνολό τους, τα μέλη της ΕΕ αρκούνται «εθιστικά» στις «εθνικές» τους ΕΔ, ανομοιογενείς, ως ευρωπαϊκού συνόλου.και στο ΝΑΤΟ, που μπορεί να τις «ομογενοποιεί» στα πλαίσια της πολιτικής του!

Κοντολογίς κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει για κάτι καινούργιο, αφού υπάρχει το παλιό και δοκιμασμένο ΝΑΤΟικό «μοντέλο», που τους «καλύπτει», με μικρότερη επιβάρυνση των εθνικών τους Π/Υ και κυρίως, με τη μέχρι τώρα, δυνατότητα εκμετάλλευσης της αμυντικής βιομηχανικής παραγωγής του πλεονασματικού Ευρωπαϊκού βορά, σε βάρος του «καταδικασμένου», ούτως πως, ελλειμματικού-καταναλωτικού νότου, στα διασφαλισμένα παγκόσμια εμπορικά δίκτυα αμυντικού υλικού , απ' το υφιστάμενο εμποροβιομηχανικό «στάτους» των ΗΠΑ, ως ηγεμονεύουσας μεταπολεμικά δύναμης!

Μια τέτοια «παρέλκυση» όμως, ακυρώνει ουσιαστικά την ολοκλήρωση της ΕΕ, ως αυτόνομου οργανισμού, παγκόσμιας εμβέλειας ισχύος, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη πορεία των πραγμάτων του κόσμου μας στον 21ο αιώνα!

Επομένως, μετά το πρώτο μέρος της κρίσης στο πεδίο της οικονομίας, θα πρέπει λογικά να περιμένουμε, στο άμεσο μέλλον, το δεύτερο, το πιο επώδυνο και επικίνδυνο, στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας!

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες, ως μέρος της Φύσης, προχωρούν και εξελίσσονται, μέσα από κρίσεις και μόνο! Η ίδια η λέξη «κρίση» εξάλλου, σημαίνει τη δοκιμασία του ανθρώπου να κρίνει, αν θα προχωρήσει πέραν της «γραμμής», που του εμφανίζεται ως ανυπέρβλητο «κώλυμα», ή θα γυρίσει πίσω, στη «βολή» του!

Κρίση στο πεδίο εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της ΕΕ, σε πρώτο επίπεδο, μπορεί να σημαίνει σοβαρή διατάραξη του «στάτους» κάποιου κράτους - μέλους της, στη βάση των συνομολογημένων Διεθνών Συμφωνιών του,. με «πρωτοβουλία» κάποιων διεθνών παραγόντων, σε κάποιο «ευπαθές» σημείο της περιφέρειας της!

Αποτελούν κοινό «μυστικό» πλέον, η ουσία του Ελληνοτουρκικού, του Κυπριακού και του Μακεδονικού προβλήματος, ο ενεργειακός πλούτος και όχι μόνο, που κρύβουν οι θάλασσες και το έδαφος της Ελλάδος, η «πρεμούρα» των πολυεθνικών Ενέργειας, για το πρόγραμμα κατασκευής των σχεδιασμένων ήδη αγωγών τους και η αντίστοιχη των μειζόνων καταναλωτριών ενέργειας χωρών στην Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία) και στην Ασία (Κίνα), για την επανεκκίνηση της ανάπτυξης τους, οι συνέπειες της «Αραβικής άνοιξης» στο μεταπολεμικό γεωπολιτικό και γεωοικονομικό «στάτους» στη Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή και άλλα συναφή διεθνή ζητήματα (Κουρδικό, Αφγανιστάν, Ιράν), που συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τη χώρα μας!

Όλοι νοιώθουμε ότι ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας, μαζί με τη συντελούμενη, βήμα-βήμα, ολοκλήρωση της ΕΕ, σε συνθήκες κρίσης! Προς τα πού και πώς, συναρτάται απ' την απάντησή της στη πρόκληση της επόμενης φάσης της κρίσης, εάν και όταν προκύψει!

Στην όποια σχετική απάντηση της ΕΕ, η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι, στο «μάτι του κυκλώνα»,. ως «κομβικό» και «δόκιμο» πεδίο δοκιμασίας του Ευρωπαϊκού «γίγνεσθαι»,. εφόσον «κρατηθεί» στο «πυρήνα» της ΕΕ!
Στη παρούσα περίοδο σοβαρής δοκιμασίας των αντοχών του Ελληνικού κράτους και πρωτευόντως του Ελληνικού λαού, καλείται αυτό να διαχειριστεί μία μείζονα κρίση της οικονομίας του, σε ακραίες συνθήκες ύφεσης, υπό την εποπτεία της ΕΕ, στα πλαίσια της «τρόικα»(ΔΝΤ). Κύριο ζητούμενο, η αποδόμηση των άχρηστων και ιδιαίτερα κοστοβόρων δομών του και η δημιουργία σύγχρονων, λειτουργικών και οικονομικών, που να εγγυώνται ανάπτυξη στη βάση των νέων τεχνολογιών και συνακόλουθα μιας νέας ποιότητας παραγωγικότητας, που η «επανάσταση» της πληροφορίας επιβάλλει! Εξαιρετικά δύσκολα, μέχρι ανέφικτα, πράγματα δηλαδή, για τα δεδομένα και τις δυνατότητες μας!

Κατά φυσική προέκταση, οι ΕΔ της χώρας, οφείλουν να κινηθούν στην ίδια λογική ! Να προχωρήσουν δηλαδή αποφασιστικά, με τόλμη και ρεαλισμό στην υπηρεσία της φαντασίας, στη δραστική αποδόμηση των εκτός τόπου και χρόνου κοστοβόρων δομών τους! Πρόκειται για τα θλιβερά κατάλοιπα, οιονεί «απολιθώματα», της μεταπολεμικής περιόδου, που διαμορφώθηκαν, υπό το ισχύον τότε, «δόγμα» της μαζικής χρήσης των στρατιωτικών δυνάμεων, όπως απέρρευσε απ' τα διδάγματα του Β'ΠΠ!

Ταυτόχρονα θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν ανάλογα, στη δημιουργία σύγχρονων δομών δυνάμεων, «αποκαθετοποιημένων» απ' τη «πυραμιδική» οργανωτική λογική των μαζικών στρατών του παρελθόντος, διακλαδικής και «οριζοντιοποιημένης» επιχειρησιακής λειτουργίας, στη βάση συγκεκριμένων επιχειρησιακών αναγκών, με ενιαίο σύστημα λογιστικής υποστήριξης (ΔΜ), για το σύνολο των ΕΔ και προσαρμοσμένων στην Ελληνική πραγματικότητα, αλλά και στην ευρωπαϊκή προοπτική ολοκλήρωσης!

Οι ενδείξεις, μέχρι στιγμής, στο επίπεδο τουλάχιστον «παραγωγής» επιχειρησιακού έργου(Μονάδες, Σχηματισμοί) δεν είναι ενθαρρυντικές!
Η δρομολόγηση μιας τέτοιας ποιότητας και εμβέλειας πρωτοβουλιών, προϋποθέτουν καταρχήν πολιτική βούληση, μετά από ενδελεχή και σε βάθος μελέτη του κομβικής σημασίας μείζονος αυτού θέματος, πέραν του ότι βεβαίως, απαιτούνται σοβαρά κονδύλια για την υποστήριξή τους, στα δεδομένα των νέων, υψηλού κόστους, τεχνολογιών,. με την οικονομία μας σε κατάσταση χρεοκοπίας!

...Συνεπακόλουθα, το «έδαφος» αυτό, «προσφέρεται» τώρα, για να «πατήσει» και να εξελιχτεί η επόμενη φάση της κρίσης,. «έδαφος» καθημερινά δοκιμασμένο (παραβάσεις-παραβιάσεις εναέριας κυκλοφορίας, προκλητικές διελεύσεις πολεμικών πλοίων κτλ) και περιοδικά(1987, 1996), στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ό,τι η νέα φάση της κρίσης (εάν προκύψει), μπορεί να συνεπάγεται για την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τη Τουρκία και την ολοκλήρωση της ΕΕ!

Αντιφατικά πράγματα, όπου το χθες και το αύριο, το καλό και το κακό, η ελευθερία και η ανάγκη, συγκρούονται άγρια, συνθέτοντας, με το αίμα, τις αγωνίες και τον ιδρώτα των λαών, τη νέα «εικόνα» του κόσμου, στο ματωμένο «καμβά» της ιστορίας του!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση