Στον αγύριστο όσοι ταπείνωσαν την πατρίδα μου!

Με ανάμεικτα και συχνά αντιφατικά συναισθήματα, οι Ελληνες της Νέας Υόρκης υποδέχθηκαν, λίγες ώρες μετά το άνοιγμα της κάλπης, το αποτέλεσμα των εκλογών της 6η Μαΐου. «Νιώθω δικαιωμένος. Πήραν ένα μάθημα όσοι επί χρόνια κορόιδευαν. Και από τα δυο μεγάλα κόμματα. Υπήρξαν αλαζόνες. Ειδικά οι Σαμαράς και Βενιζέλος…. Τι τις ήθελαν τις εκλογές; Αυτά τα λεφτά που δόθηκαν δεν θα μπορούσαν να δοθούν σε ανέργους. Σε άστεγους. Σε συνταξιούχους που τους έβγαλαν στο δρόμο και την ζητιανιά; Σε πεινασμένους;» λέει ο κυρ Γιώργης αλλά δεν θέλει κάμερα και φωτογραφίες.

«Τι να τα κάνω εγώ υιέ μου αυτά; Να με δουν τα παιδιά μου και οι συγγενείς που κατάντησα; Ηρθα εδώ να δουλέψω σε συγγενείς για να ξεχρεώσω το σπίτι να μη μου το πάρουν οι τράπεζες. Να μη μείνει στο δρόμο το παιδί μου. Τα εγγόνια μου. Εγώ που όλα τα χρόνια δούλευα και κάνανε κρατήσεις και σήμερα μου λένε, μιας και έπαιρνα τα πολλά λεφτά, οι κόποι μιας ζωής, ήταν δεν ήταν 720 ευρώ και έφτασα να παίρνω σχεδόν 280 ευρώ! Πώς να ζήσω; Με τι ;» σταματώ τον βλέπω να δακρύζει… ξεσπά σε λυγμούς.

«Παιδί μου άσε με σε παρακαλώ στην φτώχεια την πείνα και την δυστυχία μου…άσε με βάλε τα όπως τα λέω και αυτό μου αρκεί… δεν θέλω ούτε κάμερες ούτε φωτογραφίες. Δεν καταλαβαίνεις να δουν τον παππού τους τα εγγόνια μου σε αυτή την κατάσταση εγώ τους είπα άλλα για να μη καταλάβουνε… τους είπα ότι πάω να ετοιμάσω τα χαρτιά για να έρθουν και εκείνα εδώ… τι άλλο να πω…να πάνε στον αγύριστο όσοι υπέγραψαν και ταπείνωσαν την πατρίδα μου. Καλά εμένα την κυρά μου και χιλιάδες συνταξιούχους. Θα κάνουμε υπομονή. Θα το καταπιούμε. Θα πονέσουμε. Θα φάμε όσπρια. Πέτρες εν ανάγκη. Αλλά τι τους έφταιγαν τα παιδιά μας; Τα εγγόνια μας που τους υποθήκευσαν το μέλλον με όλα όσα υπέγραψαν; Τι τους έφταιγαν; Τσίπα δεν έχουνε μέσα τους. Μπέσα δεν υπάρχουν; Που είναι ο πατριωτισμός τους; Δώσαμε και τα βρακιά μας στους γερμανούς εμείς μωρέ που τους πολεμήσαμε; Εμείς που τους εξευτελίσαμε δώσαμε …άντε να μη πω... άσε με παιδάκι μου. Γράψτα εσύ όπως τα λέω και τούτο μου αρκεί…».

Τον αφήνω. Του υπόσχομαι ότι θα ξανά μιλήσουμε. Σκουπίζει τα δάκρυα του, κάνω να φύγω και ξαναπιάνω συζήτηση μαζί του. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα και από όσα είπαμε και από την υπόλοιπη παρέα που κάθονταν σε ένα από τα γνωστά στέκια της Αστόριας στο Athens Café κατάλαβα ότι σαν τον Κυρ Γιώργη είναι και άλλοι δεκάδες Ελληνες συνταξιούχοι όντας, που ήρθαν στην Αμερική (στην Νέα Υόρκη στο Σικάγο στην Φλόριδα και στην Βοστόνη) για να δουλέψουν! Ήρθαν για να ξεχρεώσουν σπίτια και υποχρεώσεις για να μη τους τα πάρει η τράπεζα. «Να έχω κάτι να αφήσω στο παιδί μου», όπως χαρακτηριστικά μας είπε ένας άλλος. Ή το ακόμα χειρότερο είναι περιπτώσεις που ήταν παλιά εδώ τις δεκαετίες του ‘50 του ‘60 και του ‘70 δούλεψαν γύρισαν Ελλάδα και σήμερα με την κρίση αναγκάζονται να επιστρέψουνε τώρα στα γεράματα…

Για άλλο βγήκα να κάνω ρεπορτάζ και άλλο βγήκε στην επιφάνεια. Άλλο ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο γιατί αφορά μια αδύναμη κοινωνική τάξη απόμαχων της ζωής που ενώ δούλεψαν και θα έπρεπε να απολαμβάνουν τα αγαθά των κόπων και των στερήσεων τους σήμερα δυστυχώς πεινάνε, ή φεύγουν στην ξενιτιά για να ορθοποδήσουν ή να μη τους πάρουν οι τράπεζες το σπίτι… Δυστυχώς. Παρακάτω συναντώ μια παρέα νέων ανθρώπων. Όλο ζωή. Νεοφερμένοι και αυτοί. Σχεδόν οι περισσότεροι.

«Τι να σου πω φίλε μου. Καλά να πάθουν τα δυο μεγάλα κόμματα. Εξαπατούσαν. Λεηλατούσαν. Έκλεβαν. Μάθαιναν τον κόσμο στο ρουσφέτι και στην ψευδαίσθηση της εύκολης ζωής με τις κάρτες τα δάνεια και σήμερα ο κόσμος δυστυχεί. Πονάει. Πεινά! Το αποτέλεσμα ήταν ένα σαφέστατο μήνυμα. Λες και ο λαός ήταν συνεννοημένος. Τιμώρησε αυτούς που έπρεπε και τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση και έδωσε δύναμη σε εκείνον που τα έσπαγε, έβγαζε τον κόσμο στα πεζοδρόμια , τον Τσίπρα λέω, για να δει τι θα κάνει; Έλα να δούμε λοιπόν κύριε Τσίπρα πόσα φίδια βάζει ο σάκος; Να σε δούμε τώρα θα κυβερνήσεις ή θα λιποτακτήσεις; Γιατί προσωπικά δε νομίζω το παιδί να θέλει να κυβερνήσει. Παίζει. Και τώρα που ο λαός του είπε έλα να σε δούμε και εσένα. Τώρα θα δούμε τι θα κάνει», μου λέει ένας αρκετά νέος στην ηλικία-είναι δεν είναι 40αρης- με μεστωμένη πολιτική άποψη.

Νέα Υόρκη: Αλεξ Στεφανόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση