Το πείραμα του ευρώ
Οποιαδήποτε «μονομερής» ενέργεια της Ελλάδας θα ήταν μάλλον εσφαλμένη – ενώ η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει ότι, «όσο υποκύπτει κανείς στους εκβιασμούς και στους εκβιαστές, τόσο χειροτερεύει τη θέση του»
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το πείραμα του ευρώ βρίσκεται στο τέλος του. Υπάρχουν πλέον δύο μόνο ρεαλιστικοί δρόμοι:
(α) η δημοσιονομική (πολιτική) ένωση της Ευρωζώνης και
(β) η επιστροφή όλων μαζί στην προηγούμενη εποχή (ECU, 1979-1998) - όπου τα νομίσματα των χωρών ήταν κατά κάποιον τρόπο συνδεδεμένα με το «νομισματικό καλάθι» (ecu), με επιτρεπόμενες αποκλίσεις.
Η ελεγχόμενη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, με μία «ισοτιμία διευκόλυνσης» 1:1 με το σημερινό ευρώ, θα είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση/ανατίμηση κάποιων – οπότε τη μεσοπρόθεσμη καταπολέμηση του σημαντικότερου προβλήματος της Ευρωζώνης: της μη ισορροπημένης κατανομής ελλειμμάτων και πλεονασμάτων στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, μεταξύ άλλων λόγω της πολύ διαφορετικής ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών.
Στα πλαίσια αυτά, οποιαδήποτε «μονομερής» ενέργεια της Ελλάδας θα ήταν μάλλον εσφαλμένη – ενώ η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει επιτέλους ότι, «όσο υποκύπτει κανείς στους εκβιασμούς και στους εκβιαστές, τόσο χειροτερεύει τη θέση του». Η χώρα μας είχε ανέκαθεν τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα τα οποία, παρά το ότι έχουν ανόητα «σπαταληθεί» σε μεγάλο βαθμό, συνεχίζουν να υπάρχουν – ενώ το μοναδικό της πρόβλημα ήταν και είναι η Πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα, μη έχοντας το απαραίτητο «κρίσιμο μέγεθος ανεξάρτητης επιβίωσης» (γεωπολιτικά, οικονομικά), οφείλει να είναι «μέλος» μίας ένωσης ισότιμων μεταξύ τους κρατών – εάν δεν επιθυμεί τη μετάλλαξη της σε προτεκτοράτο των εκάστοτε ισχυρών. Εάν κάποια στιγμή η ένωση αυτή δεν είναι η Ευρωζώνη, αλλά τα Βαλκάνια ή κάποια άλλη, ίσως δεν θα ήταν τόσο επώδυνο, όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά.
ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
Στις 30 Απριλίου του 2010, στο κείμενο μας «Η προδοσία της Ευρώπης», είχαμε κάνει τις παρακάτω, δυστυχώς δυσοίωνες προβλέψεις:
(α) Ένα από τα ενδεχόμενα είναι χωρίς καμία αμφιβολία η απομάκρυνση της κυβέρνησης, αφού πιθανολογούμε ότι, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αιτιολογήσει στους Έλληνες Πολίτες τόσο τα σφάλματα, όσο και, κυρίως, τη συμπεριφορά της (συνθηκολόγηση).
Η «διάδοχος» όμως κατάσταση δεν είναι καθόλου εύκολο να προβλεφθεί, αφού αρκετές πολιτικές δυνάμεις της χώρας «συμμετείχαν» έμμεσα στη «παράδοση» (το ΔΝΤ ποτέ δεν αρκείται στην «εξαγορά» ενός μόνο πολιτικού ηγέτη). Επομένως, πιθανότατα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με συνθήκες «ακυβερνησίας», με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
(β) Ένα επόμενο είναι ο «αποπληθωρισμός» - μία τεράστια ασθένεια, την οποία οι ξένες δυνάμεις που διοικούν πλέον τη χώρα «απολυταρχικά», προσπαθούν να μας την παρουσιάσουν σαν «φάρμακο». Φυσικά, στις σημερινές συνθήκες που «προγραμματίζονται», ο αποπληθωρισμός θα προέλθει από τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, καθώς επίσης από την ανεργία (προβλέπεται να ξεπεράσει το 20%) – γεγονότα που θα συμβάλλουν στην τεράστια μείωση της ζήτησης, η οποία με τη σειρά της θα περιορίσει το ΑΕΠ, αυξάνοντας τη σχέση του δημοσίου χρέους προς αυτό, ενώ θα μηδενίσει τις νέες επενδύσεις, «υποτιμώντας» τις ήδη υπάρχουσες.
Σε τελική ανάλυση, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο χωρίς επιστροφή, από τον οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγει. Φυσικά η μείωση όλων των αξιών είναι δεδομένη, ειδικά αυτή των ακινήτων, η οποία θα εντείνει ακόμη περισσότερο την κρίση – με κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα τελικά στη πτώχευση, παρά τα όσα μέχρι τότε θα αναγκασθούν να υποστούν οι πολίτες της.
(γ) Ένα τρίτο ενδεχόμενο θα είναι η «μετάλλαξη» μας σε προτεκτοράτο, αφού ο δανεισμός μας όχι μόνο δεν θα αποπληρωθεί, αλλά θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σαν αποτέλεσμα της λεηλασίας του εθνικού πλούτου μας (δημόσιου και ιδιωτικού), από τους εισβολείς.
(δ) Επομένως, το τέταρτο ενδεχόμενο είναι η λεηλασία της χώρας με διάφορες μεθόδους αφού, όπως έχουμε ήδη αναφέρει,
“Το ΔΝΤ, ο μπράβος των τοκογλύφων δηλαδή, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από την υερφορολόγηση (δήμευση ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων), όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου.
Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση”.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...