Τα δάνεια των κομμάτων και τα δάνεια των πολιτών - Η απόδειξη της ανύπαρκτης δημοκρατίας

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από την παρουσία των επικεφαλής των ταμείων των δύο μεγάλων (;) κομμάτων στο Κοινοβούλιο σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν ότι δεν θα περικοπεί η τροφοδότησή τους από τον προϋπολογισμό, καθώς σε αυτό το ενδεχόμενο η χρεοκοπία θα ήταν η νομοτελειακή εξέλιξη.

Τι έχει γίνει όμως; Όπως έχει γίνει γνωστό, τα κόμματα λάμβαναν δάνεια από τις τράπεζες δεσμεύοντας – προεξοφλώντας επί της ουσίας τις «δεδομένες» επιχορηγήσεις τους από το Κοινοβούλιο. Δεν θα σταθούμε στο ότι αυτοί που αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν τα του οίκου τους προβάλλουν ως «σωτήρες» στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, το οποίο ουσιαστικά οι ίδιοι δημιούργησαν. Θα προβούμε σε έναν απλό παραλληλισμό με το τι συμβαίνει με τον απλό καθημερινό δανειολήπτη και θα καταλήξουμε σε κάποια λογικά – ελπίζουμε – συμπεράσματα.

Όταν ένας πολίτης πήγαινε στην τράπεζα και κατέθετε αίτηση για τη χορήγηση δανείου, οι τραπεζικοί υπάλληλοι και το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα λάμβαναν την θετική ή αρνητική τους απόφαση με βάση τα στοιχεία που προσκόμιζε ο ενδιαφερόμενος, τα οποία αποτελούσαν τεκμήριο της ικανότητάς του να αποπληρώσει το δάνειο.

Εάν κάτι συνέβαινε και ο δανειολήπτης αποδεικνυόταν αφερέγγυος, τότε η τράπεζα κινούσε τις διαδικασίες κατάσχεσης του αγαθού – περιουσιακού στοιχείου (αυτοκίνητο, σπίτι, κ.λπ.) που είχε αγοράσει με τα χρήματα που δανείστηκε ο πελάτης. Υπάρχουν βέβαια και κάποια περιθώρια ρύθμισης του χρέους με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής που συνεπάγεται μείωση της μηνιαίας δόσης και άλλα παρόμοια.

Όπως όμως στα κόμματα που διαπίστωσαν ότι η «δεδομένη» κρατική επιχορήγηση δεν ήταν και τόσο δεδομένη, έτσι και οι Έλληνες πολίτες διαπίστωσαν ότι οι μισθοί τους δεν ήταν τόσο δεδομένοι όσο οι ίδιοι πίστευαν ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ. Κατά συνέπεια, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υφίσταται ενός είδους συνυπευθυνότητα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η εξυπηρέτηση του χρέους. Για ποιο λόγο το «μάρμαρο» να το πληρώσει μόνο ο πελάτης και όχι και η τράπεζα; Αυτό ισχύει και στην περίπτωση των κομμάτων, αλλά και στην περίπτωση των πολιτών.

Για ποιο λόγο οι υποτιθέμενες «φιλολαϊκές» κυβερνήσεις αδυνατούν να κατανοήσουν ότι από τη στιγμή που «κουρεύτηκαν» κατά ένα συγκεκριμένο ποσοστό οι μισθοί – αποδοχές, θα πρέπει αντίστοιχο «κούρεμα» να επέλθει και στις δανειακές τους υποχρεώσεις; Όταν αποφάσιζαν οι τράπεζας να χορηγήσουν το δάνειο δεν το έπρατταν επί τη βάση της παραδοχής της εγκυρότητας των προσκομισθέντων στοιχείων; Άρα αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν τα «δεδομένα της εξίσωσης» και την αποδέχτηκαν, άρα υφίσταται συνυπευθυνότητα.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν είχαν την παραμικρή βεβαιότητα ούτε για τη μονιμότητα της θέσης εργασίας που καταλάμβαναν ούτε για τους μισθούς που εισέπρατταν. Θα απαντήσουμε ότι και οι τράπεζες το γνώριζα. Στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων όμως, όσο κι αν δεν έχουμε καμία δυσκολία να αποδεχτούμε ότι σε πλειάδα θέσεων το όργιο σπατάλης και των μισθών που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούσαν στο είδος και την αξία της παρεχόμενης εργασίας (δε χρειάζεται καν να αναφέρουμε παραδείγματα, είναι πλέον όλα γνωστά από τον Τύπο), υπήρχε η νομοθετημένη μονιμότητα η οποία αποτελούσε την καλύτερη εξασφάλιση για τις τράπεζες και για τον δανειολήπτη.

Μπορεί να έπαιρνε εντελώς παράλογα ένα υπάλληλος δύο, τρία πέντε, ή οχτώ χιλιάρικα ευρώ το μήνα, αυτό είναι όμως εντελώς αδιάφορο. Από τη στιγμή που «κουρεύτηκαν» αγρίως – ασχέτως του αν ήταν δίκαιο ή άδικο – οι αποδοχές τους είναι αυτονόητο ότι το κούρεμα θα πρέπει να αφορά και τα χρέη, αν θέλουν να μιλήσουμε για πραγματική ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ, αλλιώς πολίτες και νοικοκυριά θα οδεύσουν ολοταχώς προς τη χρεοκοπία.

Είναι όμως πάνω απ’ όλα ζήτημα στοιχειώδους δικαιοσύνης που θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρότατα από τους όποιους κυβερνώντες. Προς το παρόν συμβαίνει μια άλλη αθλιότητα: Μπορεί μεν να αναβάλλονται με κυβερνητικές διαταγές οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, ωστόσο, τα επιτόκια συνεχίζουν να αυξάνονται και να καθιστούν σταδιακά μη εξυπηρετήσιμο το δάνειο. Δηλαδή δεν θα χρεοκοπήσεις σήμερα, αλλά κάποια χρονική στιγμή στο κοντινό μέλλον, αφού και το χρέος σου στη τράπεζα θα έχει πολλαπλασιαστεί.

Όλα αυτά πρέπει να ρυθμιστούν με γνώμονα την κοινωνική ευαισθησία και Δικαιοσύνη, προτού προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις οι οποίες θα μπορούσαν αν καταστούν ακόμα και ανεξέλεγκτες.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση