Το προδομένο κίνημα της 29ης Νοεμβρίου 2009

Πασχίζω να βρω κάπου στα αρχεία μου μια εξαιρετική γελοιογραφία του Δ. Χαντζόπουλου των “Νέων”, κάπου από τέλη 1999 – αρχές 2000: Ο Καραμανλής να επιτίθεται στον Σημίτη και να του λέει “Σημίτη, εσένα στηρίζει η διαπλοκή” και ο Σημίτης να του απαντά “Ζήλεια-ζήλεια!”. Νομίζω ότι δεν υπήρξε παραστατικότερη αποτύπωση του “συμπληρωματικού” καθεστωτικού χαρακτήρα της ΝΔ ως κόμματος εξουσίας: Η εγχώρια και διεθνής διαπλοκή στηρίζει με νύχια και με δόντια το κύριο καθεστωτικό της έρεισμα στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ, έχοντας όμως επαρκή έλεγχο και του άλλου κόμματος εξουσίας, για να υπάρχει η ψευδαίσθηση δημοκρατίας μέσω της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Και βέβαια, το “συμπληρωματικό” κόμμα του ελλαδικού καθεστωτισμού έχει όλα τα συνακόλουθα συμπλέγματα μειονεξίας έναντι του βασικού καθεστωτικού κόμματος. Hélas, που θα έλεγαν και οι εταίροι μας οι Γάλλοι…

Αν οι μάσκες του Καραμανλή έπεσαν το αργότερο με την απόσυρση του “βασικού μετόχου”, οι μάσκες του Σαμαρά κράτησαν χρονικά μεν λιγότερο, σε επίπεδο δε εξελίξεων κάπως περισσότερο. Το πρώτο αρνητικό δείγμα ήταν η αποτυχία του να εκδιώξει τους καθεστωτικούς εγκαθέτους από τη ΝΔ. Μπορούμε να γνωρίζουμε ότι η πραγματική πρόθεση του Σαμαρά ήταν (και ίσως είναι ακόμη) να διοικήσει τη ΝΔ και τη χώρα (ΑΝ ποτέ γινόταν πρωθυπουργός) όχι με τους καθεστωτικούς εγκαθέτους που του επέβαλε η ελληνική και ξένη διαπλοκή, προκειμένου να “ανεχτεί” την παρουσία του στην αρχηγία της ΝΔ, αλλά με ανθρώπους αγνούς, που προέρχονται από την κοινωνία. Η πρώτη όμως αποτυχία του Σαμαρά, να διοικήσει το κόμμα του με ανθρώπους από την κοινωνία, ήταν και η μοιραία. Ο Σαμαράς εγκλωβίστηκε όχι μόνον στη καθεστωτική δολιότητα του νεοδημοκρατικού μηχανισμού (μη εξαιρουμένων από την καθεστωτική δολιότητα ακόμη και των περισσοτέρων στενών συνεργατών του), αλλά και στην κραυγαλέα ανεπάρκεια του μηχανισμού αυτού (επίσης, χωρίς να εξαιρούνται ούτε και οι στενοί συνεργάτες του – ειδικά στον οικονομικό τομέα). Πώς λοιπόν να αρθρώσει συγκεκριμένο αντίλογο, όταν οι περισσότεροι συνεργάτες του, έμπλεοι αγωνίας που το πρώτο αντιμνημονιακό “όχι” του Μαϊου 2010 τους ανάγκασε να πάνε κόντρα στα συμφέροντα ορισμένων ισχυρών, και να ήθελαν (που δεν ήθελαν), δεν ήταν σε θέση να αρθρώσουν τον παραμικρό συγκροτημένο αντίλογο;

Το δεύτερο και κυριότερο αρνητικό δείγμα ήρθε από την έλλειψη αντιπολιτευτικής πολεμικής έναντι συγκεκριμένων επιλογών του “οικονομικού” και όχι μόνον “δολοφόνου” ΓΑΠ. Η χλιαρή αντίδραση Σαμαρά στο νομοσχέδιο που έδιδε ελληνική ιθαγένεια στους λαθρομετανάστες απέδειξε για πρώτη φορά, ότι οι αντιπολιτευτικές αντιστάσεις του ήταν τέτοιες, που θα επέτρεπαν στον ΓΑΠ να περάσει οποιοδήποτε αντεθνικό και αντιλαϊκό νόμο ήθελε, χωρίς ουσιαστική αντίδραση από τη ΝΔ. Τα όσα ακολούθησαν (διαρκής συκοφάντηση διακυβέρνησης Καραμανλή, πρώτη νόθευση στατιστικών στοιχείων, υπονόμευση πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, πρώτο Μνημόνιο) απέδειξαν, για όποιον ήθελε να το δει, ότι η αντιπολίτευση της ΝΔ μόνον τυχαία δεν γινόταν με αυτόν τον τρόπο. Το “όχι” στο Μνημόνιο έριξε βέβαια αρκετή στάχτη στα μάτια και έπεισε, τουλάχιστον τον υποφαινόμενο, ότι ο Σαμαράς επέλεξε να πατάει σε δύο βάρκες. Ωστόσο, πολλές υποψίες (αν όχι βεβαιότητες) ότι υπήρχε καθεστωτικό deal του Σαμαρά να “επιτρέψει” την Μνημονιοποίηση της Ελλάδας από τον ΓΑΠ, ήγειρε η παντελής έλλειψη νεοδημοκρατικής αντίδρασης απέναντι στο σκάνδαλο T+10, ένα σκάνδαλο που σήκωσε (για τους δικούς της εσωκομματικούς λόγους) μόνον η Βάσω Παπανδρέου και πού, όσοι παροικούν την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν ότι είναι απόλυτα υπαρκτό και στοιχειοθετημένο.

Η μεγάλη αποκάλυψη για εμένα προσωπικά ήρθε με το προεκλογικό πρόγραμμα του “Ζάππειο 2″. Όσο και αν η πλειονότητα των νεοδημοκρατών φαίνεται πεπεισμένη ότι το “Ζάππειο 2″ αποτελούσε ένα “καλό” πρόγραμμα, ωστόσο, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι εκεί έδωσε ο Σαμαράς τα πρώτα σοβαρά κυβερνητικά διαπιστευτήρια στην ελληνική και ξένη διαπλοκή. Λόγος κοινότοπος, καθεστωτικός, τηλεοπτικός, στον οποίο δύσκολα μπορούσε κανείς να βρει διαφορές με τις διακηρυμένες εξαγγελίες της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τις διαχρονικές επιδιώξεις παλαιάς και νέας διαπλοκής (κλασικό παράδειγμα η θεσμοθέτηση του λεγόμενου “φορολογικού πιστοποιητικού”, που αποτελούσε ρουσφέτι στις μεγάλες πολυεθνικές ελεγκτικολογιστικές εταιρίες PricewaterhouseCoopers, KPMG, Ernst & Young κλπ., στις οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ παραδίδεται de facto η φορολογική εξουσία του ελληνικού κράτους). Από τότε προσπάθησα να πάρω τις πρώτες αποστάσεις από την υποστήριξη Σαμαρά (όσο μου ήταν αυτό δυνατό μέσα από το antinews). Το τελευταίο φύλλο συκής έπεσε με την κυβέρνηση Παπαδήμου, για να ολοκληρωθεί η κατρακύλα με την “δυναμική” υπερψήφιση του Νέου Μνημονίου, που συνοδεύτηκε από τη διαγραφή του 1/4 της Κ.Ο. του κόμματός του, που διαφώνησε…

Πέρα όμως από την καθεστωτική δολιότητα, ο Σαμαράς χρεώνεται και με κραυγαλέα ανεπάρκεια (επιτεινόμενη από αλαζονική ερμηνεία της πραγματικότητας για δεύτερη φορά στην πολιτική του καριέρα) να διαγνώσει τις ιδιότητες και τα συστατικά στοιχεία του κινήματος της 29ης Νοεμβρίου 2009, που τον έφερε στην εξουσία. Αναμφίβολα, στη διαδρομή προς την 29η Νοεμβρίου έγιναν πολλά και διάφορα καθεστωτικά deals, τα οποία χρειαζόταν για να αντιμετωπίσει τον συγκροτημένο καθεστωτισμό του Μητσοτάκη. Ωστόσο, ο Σαμαράς παρέβλεψε ότι ο κρίσιμος παράγοντας που του έδωσε τη δυνατότητα να συνάψει αυτά τα καθεστωτικά deals δεν ήταν άλλος από τη λαϊκή υποστήριξη, που του πρόσφερε η πατριωτική του στάση στο Μακεδονικό το 1992-93 και η υπαρξιακή διαμάχη του με τον εχθρό του λαού και του έθνους, Μητσοτάκη. Γιατί να διαλέξει να υποστηρίξει αυτόν το κομμάτι της ελληνικής και ξένης διαπλοκής που δεν γούσταρε τους Μητσοτάκηδες (περιλαμβανομένου του Καραμανλή) και όχι π.χ. τον Αβραμόπουλο; Ήταν προφανές ότι η επιλογή αυτή έγινε, επί τη βάσει του ποιος είχε επαρκή ερείσματα στην κοινωνία.

Η φρεσκάδα από τα παλιά που έφερνε ο Σαμαράς, διατηρημένη από την “κατάψυξη” στην οποία είχε βιώσει την περίοδο 1996-2007, ενθουσίασε τον κόσμο όχι μόνον της κεντροδεξιάς, αλλά και άλλων πολιτικών χώρων, που έβλεπαν για πρώτη φορά μια ρεαλιστική αστική ελπίδα αποτίναξης του καθεστωτικού ζυγού που είχε τσιμεντώσει το ΠΑΣΟΚ και “συμπληρωματικά” η ΝΔ επί της Ελλάδας. Όσοι πιστέψαμε σε αυτή την ελπίδα, πολεμήσαμε με πάθος και ένταση για την επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά στις 29 Νοεμβρίου 2009. Και ήμασταν τελικά εμείς, οι “εθελοντές κομμάντος του διαδικτύου” (έκφραση Φαήλου Κρανιδιώτη) – και όχι μόνον του διαδικτύου - που νικήσαμε τους μισθοφόρους της διαπλοκής και πετύχαμε τον άθλο της εκδίωξης των Μητσοτάκηδων.

Αυτό ο Σαμαράς φαίνεται ότι το λησμόνησε ή ότι ποτέ δεν του έδωσε την πρέπουσα σημασία. Η πορεία του προς τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου και την υπερψήφιση της δανειακής απέδειξε ότι θεώρησε ότι “χρωστάει” σε άλλους και όχι σε αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία. Σε όλους αυτούς που τον ανάγκαζαν κάθε φορά με διάφορους εκβιασμούς να κάνει τις “κόκκινες γραμμές” του “κόκκινες κορδέλες”, κατά την επιτυχημένη έκφραση του Β. Κορκίδη. Σήμερα λοιπόν, το κίνημα εκείνο της 29ης Νοεμβρίου 2009 έχει κάθε λόγο να αισθάνεται όχι απλά εγκαταλελειμμένο, αλλά και προδομένο.

Τι μέλλει γενέθσαι από εδώ και πέρα; Είναι άραγε οι 21 διαγραφέντες κάποια ελπίδα για την αναγέννηση του συντηρητικού χώρου; Πολύ φοβούμαι πως όχι. Ακόμη και αν αναγνωρίσουμε εντιμότητα στο σύνολο των ανθρώπων αυτών (πράγμα όχι απολύτως σίγουρο), είναι φανερή η έλλειψη ηγεητικής φυσιογνωμίας ανάμεσα στους 21. Δύσκολα θα μπορέσουν να συγκροτηθούν σε αυτόνομο πόλο διεκδίκησης ενός σημαντικού κομματιού του εκλογικού σώματος, τέτοιου που να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ στην κεντροδεξιά.

Αυτό που θα μπορούσαν βέβαια να κάνουν, ελλείψει αδιαμφισβήτητου ηγέτη, είναι η συγκρότηση ενός διακριτού “κόμματος αρχών”, το οποίο θα μπορούσε να σηκώσει ψηλά τη σημαία του κινήματος της 29ης Νοεμβρίου. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, προϋποθέτει αφενός παραμερισμό των προσωπικών στρατηγικών, εγωισμών και ανεπαρκειών (πράγμα σχεδόν αδύνατο για τα ελληνικά δεδομένα) και, αφετέρου, τους ανθρώπους εκείνους που θα μπορέσουν να αρθρώσουν συγκροτημένο αντιμνημονιακό λόγο και εναλλακτική πρόταση. Ούτε το τελευταίο υφίσταται, με αποτέλεσμα το κίνημα της 29ης Νοεμβρίου να μένει ουσιαστικά ακέφαλο και χωρίς άλλη δομική συγκρότηση, πέρα από τις λίγο-πολύ κοινές απόψεις και θέσεις για το μέλλον της Ελλάδας.

Ας δεχθούμε λοιπόν, σε πρώτη φάση, τους 21 διαγραφέντες ως Νέμεση κατά του Αντώνη Σαμαρά για την Ύβρι που διέπραξε απέναντι στο λαϊκό κίνημα που τον έφερε στην αρχηγία της ΝΔ και ας ελπίσουμε η πραγματικότητα να διαψεύσει την απαισιόδοξη, πρώτη εκτίμηση αυτού εδώ του μπλογκ.

Επώνυμος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση