Φταίει η Ελλάδα, αλλά φταίει εξίσου και η Ευρώπη
Μετά την τελευταία συνάντηση του Eurogroup, η κατάσταση παραμένει στην κόψη του ξυραφιού. Η 15η Φεβρουαρίου είναι το μαστίγιο, διότι μετά από αυτήν την καταληκτική ημερομηνία, μάλλον θα συμβεί μια άτακτη χρεοκοπία, με αρνητικές συνέπειες για ολόκληρη την ευρωζώνη.
Οι δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης θα είναι δύσκολες, όπως δύσκολα θα είναι και τα όποια περαιτέρω μέτρα λιτότητας, αλλά και το εθελοντικό κούρεμα του ελληνικού χρέους. Οι ευθύνες της Ελλάδας είναι εμφανείς. Αλλά θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι και ο τρόπος με τον οποίο η Ευρώπη χειρίστηκε την ελληνική κρίση, ήταν ελαττωματικός.
Μετά το 2009, ζητήθηκε από τους Έλληνες να προχωρήσουν σε προσαρμογές που ήταν τόσο βιαστικές, έτσι ώστε να μην είναι πολιτικά ή κοινωνικά αποδεκτές, και συγχρόνως να είναι μη εφαρμόσιμες. Μια καλύτερη μέθοδος θα ήταν η προετοιμασία κάποιων θεσμικών μεταρρυθμίσεων, με βάση ένα πιο ρεαλιστικό πρόγραμμα και χρονοδιάγραμμα.
Η χρηματοδότηση θα έπρεπε να εξασφαλιστεί, παράλληλα με σχέδια τόνωσης της ανάπτυξης, και χωρίς να επιτραπεί στα επιτόκια του νέου δανεισμού να φτάσουν στα σημεία εκείνα που τα είδαμε να φτάνουν.
Η Ευρώπη προτίμησε να συμπεριφερθεί αλαζονικά, με την δικαιολογία ότι οι Έλληνες παραποίησαν τα λογιστικά τους βιβλία. Αυτή όμως η αντιμετώπιση έδωσε την εντύπωση, πως η μόνη επίπτωση της Ελλάδας στην ΕΕ θα ήταν το ρίσκο της μεταδοτικότητας της κρίσης της στις οικονομίες κάποιων πιο «σημαντικών» χωρών μελών.
Η Ευρώπη θα έπρεπε να προσπαθήσει πιο σκληρά, ακόμη και στο επικοινωνιακό μέτωπο, ούτως ώστε να αυξηθεί η προοπτική ανάπτυξης της Ελλάδας, και να πειστεί ο λαός της για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων. Οι ευρωπαϊκές αρχές όμως επέτρεψαν τις παρεξηγήσεις, και έσπειραν την σύγχυση στα διάφορα επί μέρους ζητήματα της κρίσης.
Κατ αρχήν, θα έπρεπε να μειώσουν τον αριθμό των διαπραγματευτών, με τους οποίους θα έπρεπε να συνεννοούνται οι Έλληνες. Η Κομισιόν συμπεριφέρθηκε σαν συμβολαιογράφος. Ένα πολύπλοκο πακέτο διμερούς βοήθειας, αντικαταστάθηκε με τις λεπτομέρειες των διάφορων εθνικών κυβερνήσεων. Οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας, έπαιξαν από μόνοι τους, εναλλάσσοντας απειλές με απαιτήσεις, και παίζοντας κρυφτό με τις διαδικασίες και τις καταληκτικές ημερομηνίες.
Η ΕΚΤ χρειάστηκε να παίξει τον ρόλο των κυβερνήσεων, προκειμένου να διασφαλιστεί η μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση. Παράλληλα ζητήθηκε και η επέμβαση του ΔΝΤ, προκαλώντας δυσθυμία, αφού αποδείχτηκε ότι χωρίς τα χρήματα της Ουάσιγκτον, η Ευρώπη δεν μπορεί από μόνη της να λύσει το ζήτημα της ελληνικής κρίσης.
Η επίσημη βοήθεια που τελικά δόθηκε, αύξησε τα ρίσκα των ιδιωτών επενδυτών, και άφησε τις διαπραγματεύσεις επί του εθελοντικού κουρέματος σε κάποιους λομπίστες, που παρενέβησαν έτσι στην σχέση μεταξύ του ελληνικού κράτους και στης ΕΕ.
Επικράτησε μεγάλη σύγχυση γύρω από το ζήτημα μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Στην αρχή, δεν αναφέρθηκε καν, επιδεικνύοντας έτσι μια περιφρόνηση των αγορών, οι οποίες εμμένοντας στα υψηλά επιτόκια που ζητούσαν, έδειχναν από την αρχή, ότι μια χρεοκοπία είναι πολύ πιθανή. Ο σκοπός των αρχών ήταν να αποφευχθεί ο πανικός στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ευρωζώνης.
Ο αποκλεισμός όμως του σεναρίου της χρεοκοπίας, προϋποθέτει μια εγγύηση διάσωσης, η οποία ποτέ δεν υπήρξε. Για αυτό και δεν μπόρεσε τελικά να αποφευχθεί η μεταδοτικότητα.
Στη συνέχεια προκρίθηκαν διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες επενδυτές, μέσα στα πλαίσια μιας μερικής και εθελοντικής χρεοκοπίας, με διασφαλίσεις, βασιζόμενες άγνωστο που, ότι αυτό θα ήταν μια εξαιρετική και μόνο περίπτωση.
Εν τω μεταξύ, σημειώθηκαν σοβαρές γκάφες στους λογιστικούς κανόνες των τραπεζικών ισολογισμών, αναφορικά με τα δημόσια χρέη. Από τη μια είχαμε χαλαρά τεστ κόπωσης των τραπεζών, που έκριναν σχεδόν όλα τα κρατικά ομόλογα ως ασφαλή, και από την άλλη μια υποχρέωση να τα αξιολογήσουν σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές, όπως αυτές που ορίζουν οι αγορές.
Σήμερα δεν ξέρουμε αν το πραγματικό πρόβλημα είναι η φερεγγυότητα της ελληνικής κυβέρνησης, ή αυτή των τραπεζών. Η ιδέα της επιτάχυνσης μιας αξιόπιστης διαδικασίας επαναδιαπραγμάτευσης του δημοσίου χρέους, πριν αυτό αυξηθεί, με συντεταγμένο και δίκαιο τρόπο, ώστε να αποφευχθεί ο πανικός και η μεταδοτικότητα, δεν ελήφθη καν υπόψη. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε πιο κοντά την μεταδοτικότητα! Όμως, η έλλειψη μιας τέτοιας διαδικασίας δεν πρόκειται να αποτρέψει την επανάληψη του ελληνικού προβλήματος και σε κάποια άλλη χώρα, π.χ. τη Πορτογαλία.
Τέλος, υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση, που οφείλεται τόσο στους οικονομολόγους, όσο και στις ευρωπαϊκές αρχές, σε σχέση με την διαφορά χρεοκοπίας, και εξόδου από την ευρωζώνη. Μια καλά ελεγχόμενη χρεοκοπία μειώνει το χρεωστικό βάρος μιας χώρας, ενώ η αποχώρηση από την ευρωζώνη μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε απότομες μειώσεις του, που αμέσως όμως θα εξουδετερωθούν από τον πληθωρισμό, και την απομόνωση της χώρας από τις διεθνείς αγορές.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και υπάρχουν πλέον συνεχείς αναφορές ότι η ευρωζώνη είναι διασπασμένη, και πως η Ελλάδα δεν θα πρέπει να παραμείνει σ αυτήν.
Άραγε, πως θα είχε εξελιχτεί η κατάσταση αν η ΕΕ από την αρχή φρόντιζε να αποφύγει τόσο την σύγχυση, όσο και την αταξία;
Απόδοση: S.A.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...