Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους;

Οι μεγάλες προκλήσεις για τον ηγέτη της κεντροδεξιάς, τα… παπαγαλάκια και η αντίστροφη μέτρηση για μια κυβέρνηση εθνικής υπερηφάνειας

• Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου

Ποτέ ίσως μέχρι σήμερα –στα πολιτικά πράγματα-δεν ήταν τόσο επίκαιρο το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη : «Περιμένοντας τους βαρβάρους», που κατέληγε στη διαπίστωση : «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μία κάποια λύσις». Αυτή είναι η αγωνία που κυριαρχεί στην κοινωνία μετά το τέλος της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Αναμφισβήτητα η κατάρρευση ενός πολιτικού και ενός καθεστώτος που ταύτισε το «σοσιαλισμό με τη βαρβαρότητα», και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ αποτελεί μια μεγάλη πολιτική νίκη του Αντώνη Σαμαρά αλλά και των πολιτών που πήγαν για μέρες …πλατεία.

Ο ηγέτης της κεντροδεξιάς πέτυχε αυτό που πριν δυο χρόνια όχι μόνο φάνταζε μακρινό αλλά ακατόρθωτο. «Απέλυσε» έναν πρωθυπουργό που είχε ένα ολόκληρο σύστημα ντόπιο και ξένο στο πλευρό του. Μια κλειστή ομάδα αποτελούμενη από συγγενείς και «κηπουρούς» που θεωρούσε την εξουσία κληρονομικό της δικαίωμα και την ασκούσε όπως οι φεουδάρχες. Με αλαζονικό και απόλυτο και τυχοδιωκτικό τρόπο, διασύροντας την Ελλάδα.

Οι «βάρβαροι» είναι ακόμη εδώ, παρά την πτώση του ηγεμόνα τους και αυτό δεν πρέπει να το λησμονήσει η κεντροδεξιά πέφτοντας στην παγίδα ότι « ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν».

Τα παπαγαλάκια του συστήματος έχουν ήδη πιάσει δουλειά. Επενδύουν στο να περάσουν το παραμύθι, όπως έκαναν όλο το τριήμερο ότι ο πρόεδρος της ΝΔ μπήκε στο…μαντρί. Οι πιέσεις δεν θα σταματήσουν εδώ. Η αποθράσυνση των δάνειων δυνάμεων που εκτράφηκε από το σύστημα Παπανδρέου θα μεγαλώσει από την βουλιμία τους.

Ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε τις μάχες γιατί συμμάχησε με τους πολίτες και όχι με τα συμφέροντα. Γιατί έπεισε την κοινωνία ότι μπορεί να φέρει ξανά την ελπίδα. Ότι μπορούμε να περπατάμε ως Έλληνες όρθιοι και όχι στα «τέσσερα» όπως μας θέλουν. Ότι δεν είναι «όλοι ίδιοι».

Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στις πρώτες «εκατό μέρες» μιας νέας κυβέρνησης. Τώρα έχουμε μπροστά μας «εκατό μέρες» για να εκλεγεί μια νέα κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα μπορεί να στήσει πάλι την Ελλάδα στα πόδια της. Να της ξαναδώσει την περηφάνια και την αξιοπρέπειά της. Μια Ελλάδα που θα μπορεί να κοιτά τους «Μερκοζί» στα μάτια και όχι στα παπούτσια.

Ο δρόμος για την πτώση του κ. Παπανδρέου, σίγουρα δεν ήταν στρωμένος με τα ροδοπέταλα. Ο δρόμος όμως προς τις εκλογές (μια ακόμη επιτυχία του κ. Σαμαρά) και την αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, σίγουρα είναι στρωμένος με αγκάθια. Για να μην ματώσει η κεντροδεξιά η λύση είναι μια. Να αποκαθηλώσει τους πάση λογής «βαρβάρους» εντός και εκτός τειχών και να χαράξει το δικό της δρόμο. Να δώσει απάντηση στο ερώτημα του Καβάφη: και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση