Υπέρ εστιών και… ανεστίων

• Του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

Το ενδεχόμενο να αφήνονται σε πτώχευση όποιες Πολιτείες των ΗΠΑ παραπαίουν, έθεσαν ορισμένοι ρεπουμπλικανοί προκαλώντας φρίκη στους υπόλοιπους ρεπουμπλικανούς…
Φρίκη κατ’ αρχήν…
Η «Οικονομία» όμως «της Φρίκης» διαβαίνει στην εποχή μας με μεγάλες δρασκελιές την απόσταση ανάμεσα στο απίθανο (σήμερα) και το γεγονός (αύριο)…
Έτσι όπως πάμε, οι «αναπτυγμένες» κοινωνίες των δύο τρίτων, οι οποίες έχουν στείλει ακριβώς αυτά τα δύο τρία τους πίσω στην εποχή του Ντίκενς, θα τα διακτινίσουν ακόμα πιο πίσω στην εποχή των δουλοπάροικων…
Απλώνεται η φτώχεια στον τόπο. Η φτώχεια είναι σαν αρρώστια, ή μάλλον η φτώχεια είναι αρρώστια. Χτυπάει την ψυχή, χτυπάει και το σώμα…
«… στο ψυγείο έχω μισή πορτοκαλάδα – τι να κάνω;»…
Οικογένειες με έναν και δύο ανέργους. Όταν σταματήσει να δουλεύει, όταν απολυθεί κι ο τελευταίος; Γυναίκες που έχουν χάσει τη δουλειά τους στα πενήντα τους.
Άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, που είχαν στρώσει μια δουλίτσα και τώρα βλέπουν τη σκόνη της…
Πώς θα πάω φαγητό στο σπίτι; τι θα κάνω; Σκέφτεσαι γνωστούς, παίρνεις τηλέφωνο φίλους. Εχουν κι αυτοί τα δικά τους. Απελπισία. Αμηχανία. Σιγά που πενία τέχνας κατεργάζεται. Το ξανασκέφτεσαι, δεν βρίσκεις άκρη… και το μισό μπουκάλι πορτοκαλάδας στο ψυγείο, μόνο του, πολύ μόνο του…
Αν η Ελλάδα (των διαπλεκομένων) είναι για τα παιδιά της μητριά και τα λέει «κοπρίτες» αν τους δέρνει την ψυχή κρατώντας τους νέους άεργους, ατιμάζοντας τους βετεράνους της δουλειάς, μεταλλάσσοντας σε απασχολήσιμους και άνεργους τους εργάτες για τους μετανάστες, εργάτες κι αυτοί, είναι μέγαιρα.
Το πρόβλημα για τους μετανάστες είναι ταξικό (είναι εργάτες ή άνεργοι) και κοινωνικό (ζουν στην περιφέρεια της κοινωνίας ή σχεδόν σαν νομάδες μέσα της). Παρ’ ότι όσοι απ’ αυτούς εργάζονται έχουν παράξει σημαντικό μέρος του εθνικού πλούτου, λίγους έχει αποδεχθεί η κοινωνία -κι ύστερα από πολύ καιρό- λίγους έχει ενσωματώσει κι αυτούς σαν ένα υποπρολεταριάτο δίπλα ή παραδίπλα στο ελληνικό προλεταριάτο.
Κι αν για εμάς, μέσα στην κρίση η ίδια μας η χώρα είναι μια χώρα υπό κατοχήν, για τους ξένους είναι μια χώρα άξενη και μια χώρα παγίδα. Με τον αριθμό των παγιδευόμενων να αυξάνεται διαρκώς.
Μπροστά σε αυτό το πρόβλημα η ανθρωπιά, κυρίως των απλών και λαϊκών ανθρώπων, σηκώνει τα χέρια ψηλά – η ανθρωπιά δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των μεταναστών, όπως η φιλανθρωπία δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των φτωχών.
Η ανθρωπιά μπορεί να δροσίσει, να δροσίζει κάποιες στιγμές την ψυχή του μετανάστη, αλλά αν μείνουμε μόνον σε αυτήν (δροσίζοντας έτσι και τη δική μας ψυχή), λίγο το όφελος• μια σχεδόν αριστοκρατική παρηγοριά για μας, ότι κάνουμε το καθήκον μας και μια κάποια εκτόνωση στην οργή και τον θυμό των μεταναστών, στην πραγματικότητα των «καταραμένων», έτσι καθώς η ζωή τους είναι αφημένη στα χέρια των πονηρών – από τους δουλεμπόρους έως τους πιο διεφθαρμένους εξ ημών που τους απομυζούν (με κορυφαίο σε αυτό το σπορ το κράτος μας) πολλαπλώς.
Τι γίνεται λοιπόν;
Το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται ούτε με ευχές ούτε με κατάρες. Ούτε με αοριστολογίες. Ούτε περιμένοντας πότε θα συμμορφωθεί ο ιμπεριαλισμός και θα πάψει να ληστεύει, να βομβαρδίζει και να διαλύει λαούς, έθνη και χώρες.
Η απαίτηση πολλών πολιτών να παρουσιάσει η Αριστερά στην κοινωνία την πιο ανθρωπιστική και εφαρμόσιμη πρόταση για αυτό το πρωτεύον πλέον πρόβλημα είναι εύλογη. Οχι μόνον διότι η Αριστερά έχει ιστορικά αποδείξει την κοινωνική της ευαισθησία, αλλά διότι έτσι θα απαλλαγεί η χώρα απ’ την ποπουλιστική δημαγωγία της άκρας δεξιάς, σε όποιον πολιτικό σχηματισμό κι αν φωλιάζει η μισάνθρωπη και μιαρή ιδεολογία της.
Με 1.000.000 ανέργους και 1.000.000 μετανάστες, οι καιροί ου μενετοί. Προτάσεις και πολιτική…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση