Το τούνελ του μνημονίου

Πολλοί σοβαροί άνθρωποι από όλες τις Ελληνικές πολιτικές παρατάξεις (πλην Κ.Κ.Ε. ίσως...), αντιμετώπισαν θετικά -τουλάχιστον στην αρχή - το περίφημο Μνημόνιο. Ισως γιατί πίστεψαν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση για να μη χρεωκοπήσουμε, ενώ οι πιο "αισιόδοξοι" πήγαν και ένα βήμα παρακάτω, θεωρώντας ότι η εφαρμογή από τη χώρα μας των κανόνων του Μνημονίου, θα μπορούσε να καταργήσει "αγκυλώσεις" δεκαετιών, εκσυγχρονίζοντας έτσι σημαντικά τη λειτουργία της Ελληνικής Οικονομίας.
Το Μνημόνιο, με άλλα λόγια, έδινε φαινομενικά την ευκαιρία μίας πραγματικής επανίδρυσης του κράτους, αλλά και της οικονομίας γενικότερα.
Ηταν βέβαια ένα δύσκολο εγχείρημα με πολλούς κινδύνους. Είναι σα να κάνεις ένα βαρύ by-pass σε έναν πολύ άρρωστο άνθρωπο. Μπορεί να πετύχει, μπορεί όμως και να σου μείνει ο ασθενής στα χέρια.
Εδώ που τα λέμε, ήταν απολύτως λογικό ότι ένα τμήμα της Οικονομίας που αφορούσε στην υπερκατανάλωση των Ελλήνων και στο γιγάντιο Δημόσιο Τομέα, έπρεπε να ξεφουσκώσει. Οι χιλιάδες επιχειρήσεις που πουλούσαν "πολυτελή" προιόντα και υπηρεσίες δεν δικαιολογούνταν σε μία χώρα που δεν παράγει επί της ουσίας τίποτα "χειροπιαστό".
Ωστόσο, κρίνοντας από τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα, αντιλαμβανόμαστε ότι η εφαρμογή του Μνημονίου δεν έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε σημαντικά κομμάτια της Ελληνικής Οικονομίας.
Η κακή λειτουργία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, οι υπερβολικοί άμεσοι και έμμεσοι φόροι και η μεγάλη καθυστέρηση στη μείωση δαπανών σε κρίσιμους τομείς όπως η Υγεία, δείχνουν ότι το project "μπάζει νερά", ενώ μέσα σε όλα, μας προέκυψαν μία ιδιαιτέρως σημαντική Υφεση και μία τεράστια (για τα δεδομένα μας...) Ανεργία.
Η κυρίαρχη εικόνα σήμερα στη χώρα μας, είναι υγιείς επιχειρήσεις να καλούνται να πληρώσουν υψηλότερους φόρους, τη στιγμή που δε μπορούν να δανειστούν από τις Τράπεζες, περιμένοντας ακόμη να εισπράξουν όσα τους οφείλει το κράτος. Και από την άλλη, ένα κράτος που παλεύει με τους κακοπληρωμένους λειτουργούς του (δικαστές, εφοριακούς κλπ.) να συλλάβει τη φοροδιαφυγή των ευρηματικότατων "λαμογιών", με μοναδικά "εργαλεία" (εν έτει 2010...) το μολύβι και το καρμπόν!
Τώρα μοιάζουμε όλοι σαν τους συγγενείς που περιμένουμε έξω από το χειρουργείο, για να δούμε εάν ο άνθρωπός μας (σ.σ. η Ελληνική Οικονομία) θα τα καταφέρει τελικά ή όχι.
Πόσους ανθρώπους από το συγγενικό, φιλικό, επαγγελματικό και κοινωνικό σας περιβάλλον, δεν ακούτε καθημερινά να αναρωτιούνται: "πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτή η κρίση...; πότε θα βγούμε από το τούνελ...; ". Απάντηση βέβαια δε δίνεται από κανέναν. Ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από την Αντιπολίτευση, ούτε από τους Τραπεζίτες που υποτίθεται ότι γνωρίζουν καλά που πάμε, ούτε καν από τον κ. Πόουλ Τόμσεν και τους άλλους δύο κυρίους της Τρόικας, ο οποίος θα πρέπει να έχει αλλάξει ήδη όλες τις παραδοχές και τους στόχους του Πρόγραμματός του, άφου έχουν ήδη πέσει έξω.
Ο περιορισμός του Δημοσιονομικού Ελλείματος από 45,4% το εξάμηνο Ιανουαρίου-Ιουνίου 2010, σε 39,7% το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2010 (έναντι στόχου 39,5%, ήτοι: 12 δις ευρώ έναντι 20,05 δις ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2009), καταδεικνύει ότι ο ρυθμός μείωσής του, μήνα με το μήνα, "φθίνει", άρα σύντομα μπορεί να είμαστε "εκτός στόχου" και να τον κυνηγάμε "λαχανιασμένοι".
Το Δημόσιο Χρέος έφτασε στα 317 δις ευρώ το επτάμηνο 2010, ο Πληθωρισμός "τρέχει" ήδη με 5,4% (το Μάιο φέτος... είναι ο 8ος μεγαλύτερος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος σε ολόκληρη την Ευρώπη!). Ολα αυτά συμβαίνουν όταν η (ανεξάρτητη πλέον...) Στατιστική Υπηρεσία μετρά την Υφεση το δεύτερο τρίμηνο του 2010 στο -3,5% (σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2009).
Φανταστείτε τι θα συμβεί εάν η Οικονομία συρρικνωθεί στο 4%, όσο προβλέπει δηλαδή ο κ. Π. Τόμσεν.
Προσπαθώντας να δώσουμε την απάντηση στην ερώτηση: "πότε θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια...;", θα λέγαμε ότι "μόλις η Ελλάδα, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο, κατορθώσει να πληρώνει τους τόκους των 317 δις ευρώ του σημερινού χρέους της (η του ποσού στο οποίο αυτό θα διαμορφωθεί τελικά...), με δικά της χρήματα...!".
Δηλαδή, όπως θα συνέβαινε και σε μία οικογένεια, η οποία θα λέγαμε ότι εξέρχεται από την κρίση, τη στιγμή που τα μηνιαία έσοδά της είναι περισσότερα από τα αντίστοιχα έξοδά της και τα χρήματα που της περισσεύουν είναι κατ' ελάχιστο ίσα με το συνολικό ποσό των μηνιαίων δόσεων των πιστωτικών καρτών, των στεγαστικών και των καταναλωτικών δανείων που μπορεί να έχει λάβει.
Αυτήν την απλή εξίσωση της Πολιτικής (Οικιακής...) Οικονομίας καλείται να λύσει η κυβέρνηση, η οποία μάλιστα θα πρέπει να το έχει καταφέρει μέχρι το 2013, όπως λέει το πρόγραμμα.
Να εξασφαλίζει δηλαδή από δικούς της πόρους τα περίπου 13 δις ετησίως που απαιτούνται για την πληρωμή των τόκων της, χωρίς να επιβαρύνει περαιτέρω το Δημόσιο Χρέος.
Και επειδή είναι ιδιαίτερα δύσκολο - για να μην πω ακατόρθωτο - σε τρία χρόνια να σβήσει το έλλειμα των περίπου 34 δις ευρώ που παρέλαβε και να έχει και "περίσσευμα" άλλα 13 δις ευρώ για πληρωμή των τόκων, αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι όλοι σας ότι το τούνελ θα είναι σκοτεινό και κυρίως ιδιαίτερα μακρύ, δαιδαλώδες, με πολλές αδιέξοδες διασταυρώσεις, αλλά κυρίως άκρως επικίνδυνο για όσους έχουνε μπει μέσα σε αυτό και καλούνται να δώσουν βιώσιμες λύσεις, κόντρα σε αδιαφανείς ηγετίσκους, κόντρα σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές (παρελθόντος και παρόντος χρόνου). Εάν κάποτε αυτή η χώρα βγει από το τούνελ, είναι βέβαιο πως δεν θα είναι η ίδια. Θα έχει αλλάξει ριζικά και πιθανότατα θα αποτελείται από πολίτες ιδιαίτερα σκληρούς (όχι μόνο πολιτικά), ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως το Ελληνικό έθνος θα μεταμορφωθεί σε ένα πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό, ευάλωτο σε νέες μεγαλύτερες και επικινδυνότερες περιπέτειες...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση