Πού το πάει ο "άνθρωπός" μας;

• Γιώργος Παπανδρέου: Το Αίνιγμα της Σφίγγας ή το Κουτί της Πανδώρας;

Για την προεκλογική εξαπάτηση των Ελλήνων πολιτών από τον ΓΑΠ γράφτηκαν πολλά. Το ίδιο και για το κοινοβουλευτικό πραξικοπηματάκι του μνημονίου. Ακόμη περισσότερα για τη νεοφιλελεύθερη στροφή του, που θα τρόμαζε μέχρι και τους επιγόνους της Θάτσερ. Ουκ ολίγα ειπώθηκαν και για το «ελληνικό πειραματόζωο». Πριν λίγα εικοσιτετράωρα ήρθε η αναφορά του πρωθυπουργού στον «τέταρτο δρόμο προς την παγκοσμιοποίηση», η οποία μοιάζει με το πολυπόθητο κομμάτι που κλείνει ένα παζλ. Να όμως που η εικόνα του παζλ, δηλαδή ο Γιώργος Παπανδρέου, μοιάζει θολή και κάπως παράταιρη. Ο «ιδανικός Γερμανός» (κατά τη Financial Times), που δίνει μονίμως την εντύπωση ότι δεν έχει την πλήρη αντίληψη των όσων λέει, ή του πού ακριβώς βρίσκεται, ή σε ποιον απευθύνεται, ή και όλα τα παραπάνω, συνεχίζει να διχάζει: είναι τελικά οραματιστής ή απλώς… φεύγα;

“Θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες”

Γιώργος Παπανδρέου (σε διπλή κρίση ειλικρίνειας), Φεβρουάριος 2008 – Ιούνος 2010

Ένα "δια" η διαφορά

Σιγουρα θα έχετε προσέξει ότι ο ΓΑΠ αρέσκεται στη χρήση της έκφρασης διακυβέρνηση, ακόμη κι όταν αναφέρεται στην ίδια την κυβέρνηση. Σχετικά με το τι σημαίνει αυτή η μικρή, -πλην στην πράξη τεράστια- διαφορά, μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος και αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την Παρέμβαση, Περικλής Βασιλόπουλος, μέσα από την επίσημη σελίδα «Ανοικτή Μάθηση» του ΠΑΣΟΚ:

«Η Διακυβέρνηση έχει καθιερωθεί την τελευταία δεκαετία ως μία ευρύτερη έννοια που προϋποθέτει δύο επιπλέον εννοιολογικούς καθορισμούς: α) μια νέα οπτική ενός μικρότερου, λιγότερο ιεραρχικού, φιλικού προς τον πολίτη κράτους που συνδιαλέγεται συνεχώς – και μερικές φορές συναποφασίζει – κυρίως με την κοινωνία πολιτών αλλά και τον ιδιωτικό τομέα στα πλαίσια καθορισμένων, διαφανών ρυθμίσεων και αρχών, β) μια σαφή εδραίωση του κράτους ως του πιο βασικού αλλά όχι αποκλειστικά αποφασιστικού στα πλαίσια μιας πλουραλιστικής, τριπολικής κοινωνίας με τρεις διακριτούς χώρους. Κράτος, Αγορά, Κοινωνία Πολιτών. Η νέα σχέση του Κράτους με την κοινωνία πολιτών αποτελεί το ειδοποιό χαρακτηριστικό της Διακυβέρνησης (Governance)».

Ο κ. Βασιλόπουλος επισημαίνει ότι «τα κόμματα της κεντροδεξιάς υποστηρίζουν παραδοσιακά την λογική της κυβέρνησης και η κεντροαριστερά την Διακυβέρνηση». Θεωρητικά η διακυβέρνηση αποτελεί μία εξελιγμένη μορφή αποκεντρωμένης εξουσίας, στην οποία συμμετέχει μεν η κυβέρνηση αλλά δεν… κυβερνά (τουλάχιστον όχι σε αποκλειστικότητα). Και πάλι θεωρητικά, το μοντέλο αυτό είναι πιο δημοκρατικό, αν και με εμφανώς αστικό πρόσημο. Όμως, ως γνωστόν, ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις. Πρώτα από όλα, πουθενά δεν εμφανίζεται το θεμέλιο της δημοκρατίας, δηλαδή η λαϊκή κυριαρχία. Αντιθέτως έχουμε να κάνουμε ενδιάμεσες διαστρωματώσεις (ΜΚΟ, αγορές, «κοινωνία των πολιτών»), σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγχτες από τη λαϊκή βάση, χωρίς καν να διασφαλίζεται ότι το άθροισμα των υποσυνόλων αντιπροσωπεύει ισάξια ή καν περιλαμβάνει όλους τους πολίτες της χώρας. Όταν μάλιστα στο διάγραμμα της διακυβέρνησης μπαίνουν οι αγορές τόσο απροκάλυπτα και ως ισότιμες της κυβέρνησης, τότε το «ιδεολόγημα» αρχίζει να μπάζει από παντού και να βρωμάει νεοσυντηρητισμό.

To διάγραμμα της "διακυβέρνησης". Η κυβέρνηση ως "βοηθητικός μηχανισμός" ενός πλέγματος επιχειρήσεων, ΜΚΟ και διοικητικών αρχών.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την «οικονομική διακυβέρνηση» στην ΕΕ, όπως μας ενημερώνει ο Γιώργος Παππάς από την Deutsche Welle: «Η χρήση του όρου “οικονομική διακυβέρνηση” ήταν σχεδόν απαγορευμένη στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από τη Γαλλία. Τώρα πλέον το συζητούν οι πάντες στην ΕΕ».

Στην πράξη, έχουμε να κάνουμε με μία «νέα γραφειοκρατία» ακόμη πιο ανεξέλεγχτη και λιγότερο αντιπροσωπευτική (και σίγουρα ανισότιμη) σε σχέση με το παραδοσιακό μοντέλο κυβερνητικής εξουσίας των αστικών δημοκρατιών της Δύσης. Οι γνωστές πομφόλυγες Παπανδρέου περί «πράσινης ανάπτυξης», «συμμετοχικής δημοκρατίας», «εξουσίας αρίστων και όχι αρεστών», «λογοδοσίας», «διαφάνειας» κ.λπ. έχουν πάντα ως συνοδευτικό τη διακυβέρνηση. Είναι φανερό, ότι ακόμη κι αν ο πρωθυπουργός δεν έχει και πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το πού θέλει να οδηγήσει τη χώρα, σίγουρα είναι ξεκάθαρες οι σκέψεις του σε ό,τι αφορά την μετάπτωση στην «κατάσταση διακυβέρνησης».

«Πρέπει να βρούμε μια παγκόσμια διακυβέρνηση και πρέπει να στηρίζεται πάνω σε κοινές αξίες, στις οποίες να συμφωνούμε – δημοκρατικές αξίες. Και αυτή, πιστεύω, ότι θα είναι μια μεγάλη πρόκληση»
(Περιοδικό «Foreign Policy»)

Πλανητάρχης ή κομματάρχης;

Ο Παπανδρέου έχει αρχίσει από πολύ νωρίς να δείχνει τάσεις αυτοκρατορισμού και μάλιστα εκείνο το φαιδρό τύπο αυτοκρατορισμού που γνωρίσαμε (και πληρώνουμε ακριβά) στην πρωθυπουργία Καραμανλή. Ο πρωθυπουργός δείχνει να έχει τη δική του ατζέντα, με την άσκηση κεντρικής εξουσίας να καταλαμβάνει κάποια διαλείμματα στο καθημερινό του πρόγραμμα. Ταυτόχρονα «προστατεύεται» (επικοινωνιακά) από την υπόλοιπη κυβέρνηση, με την τελευταία να πετυχαίνει μόνο χάρη στη διορατικότητα Παπανδρέου, ή να αποτυγχάνει μόνο εξαιτίας της ανικανότητας των υπουργών της. Η μόνη διαφορά από τον Καραμανλή σε ό,τι αφορά το ηγετικό του προφίλ, έχει να κάνει με το πόσο δραστήριος είναι, ακόμη και στο θέμα των χόμπι όπου το κανό έχει διαδεχτεί με επιτυχία το Playstation του τέως πρωθυπουργού.

Οι πρόσφατες διακοπές του στην Πάρο προκάλεσαν πλήθος δικαιολογημένων σχολίων, στα οποία μάλιστα φάνηκε για μία ακόμη φορά το χάσμα που χωρίζει τα ΜΜΕ από το κοινό τους, με τα πρώτα να εκδηλώνουν θαυμασμό για τις κολυμβητικές του ικανότητες και το δεύτερο την ενόχλησή του για την απουσία του σε μία κρίσιμη περίοδο ελέγχων από την τρόικα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η δεύτερη δόση του δανείου. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν πήγε (δικαιωματικά) ο πρωθυπουργός διακοπές, αλλά το παραπολιτικό παρασκήνιο, σύμφωνα με το οποίο εκδηλώθηκαν ανησυχητικά φαινόμενα «βοναπαρτισμού». Ξεκινώντας από τα κουτσομπολίστικου τύπου δημοσιεύματα της χασαποταβέρνας με τον ΓΑΠ να περιτριγυρίζεται από μία κουστωδία κυβερνητικών στελεχών, οι οποίοι όλως τυχαίως (;) επέλεξαν την Πάρο ως παραθεριστικό προορισμό τις ίδιες ακριβώς ημέρες με τον πρωθυπουργό και φτάνοντας στο παραπολιτικό (άρα όχι πλήρως επιβεβαιωμένο) παρασκήνιο περί εσπευσμένου ανασχηματισμού που ανάγκασε τον κλειστό κύκλο του Παπανδρέου να μεταβεί στο νησί λίγο πριν το δεκαπενταύγουστο αλλά ακόμη και την έκφραση πρωθυπουργικής ενόχλησης για τους «παπαράτσι» η οποία ανάγκασε το διευθυντή του Γραφείου Τύπου του Μαξίμου να διακόψει τις διακοπές του στο Ναύπλιο και να πάρει το πρώτο «βαπόρι της γραμμής» για Πάρο. Όση δόση αλήθειας κι αν διαθέτουν τα δημοσιεύματα αυτά, η πραγματικότητα είναι μία: ο Γιώργος Παπανδρέου προωθεί (στο εσωτερικό) ένα ηγετικό/ηγεμονικό προφίλ πολυάσχολου «εξέκιουτιβ» με ένα σωρό «δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου», του οποίου το άστατο πρόγραμμα θα πρέπει να παρακολουθεί στενά μία ομάδα αυλικών που βρίσκεται μονίμως διαθέσιμη για κάθε νέα ιδέα κατέβει στο κεφάλι του ηγεμόνα. Ένας χονδροειδέστατος αρχοντοχωριατισμός που δεν ταιριάζει διόλου στο προοδευτικό κοσμοπολίτικο προφίλ που έχτιζε τόσα χρόνια ο ΓΑΠ.

Από την άλλη, έξω πάμε καλά. Τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου που μας ήθελαν τεμπελόσκυλα, κλέφτες, λωποδύτες, ψεύτες, απατεώνες και καθυστερημένους ανήκουν, μετά την ψήφιση του μνημονίου, στο παρελθόν. Οι διαδοχικές τραγικές δηλώσεις από φόρουμ σε συνάντηση και από συνέντευξη σε εξομολόγηση Παπανδρέου, κάτι «πιστόλια στο τραπέζι» (που εκπυρσοκρότησαν στον κρόταφο του ελληνικού λαού) έχουν ξεθωριάσει στην παγκόσμια λήθη, χάρη και στα αποτελεσματικά υπνωτικά των media. Πλέον, έχοντας τηρήσει μέχρι τελείας -και χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα- το μνημόνιο, στο εξωτερικό θυμήθηκαν πάλι τον αξιοπρεπή αυτό οραματιστή με τη διεθνή εμβέλεια που θα σώσει τη χώρα από τις κακές συνήθειες του… λαού της.

Η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου δεν εγκατέλειψε σε καμία στιγμή το «εναλλακτικό προφίλ» που χτίζει όσο βρίσκεται εκτός συνόρων. Η επιστροφή στην αγιογράφησή του, ξεκίνησε δειλά από το περιοδικό Time λίγες ημέρες πριν προσφύγουμε στην κηδεμονία της τρόικας, όπου σημειώνεται ότι «Διπλωμάτης από τη φύση του εξέπληξε πολλούς με την επιδεξιότητά του (!!!) στη διαχείριση της κρίσης. Η προηγούμενη εμπειρία του σαν Υπουργού τωνΕξωτερικών, σίγουρα τον βοήθησε στην προσπάθειά του να πείσει την υπόλοιπη Ευρώπη πως η Ελλάδα σοβαρολογεί όταν λέει πως “θα καθαρίσει τα οικονομικά της”» . Τον τελευταία καιρό το πρωθυπουργικό λιβανιστήρι (ειδικά από τους Γερμανούς, οι οποίοι πλέον απολαμβάνουν τα κέρδη της υποτίμησης του ευρώ που προκάλεσε η ελληνική κρίση) έχει πάρει διαστάσεις κωμικοτραγωδίας. Τι «ιστορικό μεταρρυθμιστή» τον έχουν αποκαλέσει (Frankfurter Allgemeine Zeitung) , τι «oλυμπιονίκη αντοχής» (Guardian), έως και «μυθικό ήρωα» έφτασε να τον χαρακτηρίζει η… ερωτευμένη με τον ΓΑΠ, Ines Zöttl, των Financial Times! Ανεξάρτητα από το πόσο γέλιο μπορεί να προκαλούν τα ξένα δημοσιεύματα όταν αναφέρονται στην ημέτερη πραγματικότητα (σ.σ. μην έχετε καμία αυταπάτη ότι οι δημοσιογράφοι του εξωτερικού έχουν καμία ιδιαιτέρως ανώτερη ευφυία σε σχέση με τον Μανώλη Καψή), αποδίδουν γλαφυρά αυτό το «διεθνές προφίλ» Παπανδρέου. Προκειμένου να διατηρήσει αυτό το προφίλ του οραματιστή σοσιαλδημοκράτη, ο πρωθυπουργός κατέληξε σε διχασμό προσωπικότητας. Η στροφή των 180 μοιρών που έκανε στην εφαρμοσμένη πολιτική του, οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου παραδοξότητα: να εκφράζει στο εξωτερικό ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που εφαρμόζει στο εσωτερικό. Μία συλλογή πρόσφατων δηλώσεών του είναι αποκαλυπτική:

«Το πρόβλημα δεν ήταν οι συντάξεις (…) Αλλά ότι δίναμε φορολογικά οφέλη στους πιο πλούσιους»
(BBC News Night, 24 Iουν 2010)

«Μόνο με αναδιανομή εισοδήματος σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο θα πραγματοποιηθεί η έξοδος από την κρίση»
(Επιτροπή Στίγκλιτς Σοσιαλιστικής Διεθνούς, 11 Ιουλ 2010)

«Στην Ευρώπη δεν χρειαζόμαστε λιτότητα»
(Foreign Policy, 20 Ιουλ 2010)

«Δεν εγκαταλείψαμε την κοινωνική πολιτική μας»
(CSM, 11 Αυγ 2010)

Βέβαια ωφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι οι περισσότερες από τις αντιφατικές απόψεις του τις ανάγει σε διεθνές επίπεδο, έτσι π.χ., ναι μεν εμείς επιβάλαμε το πιο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας όλων των εποχών, αλλά καλό θα ήταν να μην το κάνει η Ευρώπη. Αν και φαινομενικά οι αντιφάσεις αυτές ανήκουν στη σφαίρα της ψυχιατρικής, στην πράξη ο αναγνώστης θα προσέξει ότι ο Παπανδρέου αποκαλύπτει ένα είδος εντονότατης πολιτικής δειλίας. Δείχνει να γνωρίζει ποιο είναι το σωστό (με βάση τις αστικές αντιλήψεις του), αλλά δε διανοείται να το διεκδικήσει για τη χώρα του, ούτε καν να αμφισβητήσει στο ελάχιστο τις επιταγές του ΔΝΤ και της Κομισιόν. Το κατά πόσο τα πιστεύει αυτά που λέει (άρα είναι πολιτικά δειλός) ή τα χρησιμοποιεί μόνο για να τονώσει το προφίλ του (άρα είναι πολιτικά απατεώνας) είναι κάτι που θα το αποκαλύψει το σύντομο μέλλον…

Ο «τέταρτος δρόμος» του νεολαϊκισμού

Είδαμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου τηρεί με ευλάβεια ιησουίτη δύο γλώσσες, προκειμένου να ισορροπεί ανάμεσα στο προφίλ του διεθνούς οραματιστή και του αποφασιστικού εθνικού ηγέτη. Στην πράξη όμως δεν ξεφεύγει από το υπ’ αριθμόν ένα χαρακτηριστικό του Έλληνα πολιτευτή: τον άκρατο λαϊκισμό, στον οποίο ο Παπανδρέου τσαλαβούτηξε πολύ γρήγορα και πολύ άτσαλα στη θητεία του, ταυτίζοντας τον πατριωτισμό με τις επιλογές της κυβέρνησής του. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, η μαυρογιαλούρειος πολιτική ορολογία, δεν έλειψε ποτέ από τις δηλώσεις του ΓΑΠ:

«Μπροστά στη βαρβαρότητα εμείς επιλέγουμε την ανθρωπιά» … «Να παλέψουμε ενάντια στην κηδεμονία»
(ΚΟ ΠΑΣΟΚ, 27 Απρ 2010)

«Ο πόθος για να φύγουμε από την επιτήρηση, που είναι πόθος όλων μας και αυτών που διαμαρτύρονται, θα εξυπηρετηθεί γρηγορότερα αν αλλάξουμε τη χώρα»
(ΟΚΕ Λαμίας, 13 Μαϊ 2010)

«Αφήνουμε όσους μας οδήγησαν εδώ να σφιχταγκαλιάζονται με το καταδικασμένο παρελθόν τους. Ό,τι και να λένε, το Μνημόνιο είναι η ταφόπλακα της διακυβέρνησής τους» … «Η κυβέρνηση θα εργαστεί ώστε να αποκαταστήσει μέχρι το τέλος της τετραετίας όσους θεωρεί ότι αδικήθηκαν»
(Υπουργικό συμβούλιο, 23 Ιουλ 2010)

«Η κυβέρνηση καλείται να κάνει την επανάσταση του αυτονόητου και την κάνει»
(Παγκόσμιο Συνέδριο Κρητών, 30 Ιουλ 2010)

Σε σχέση με την προεκλογική του λαϊκίστικη υποσχεσιολογία («λεφτά υπάρχουν»), οι τωρινές υποσχέσεις του έχουν γίνει πιο γενικόλογες και ανάγονται στο (άγνωστο) βάθος της κυβερνητικής του θητείας. Τραγικά άδειος από νοήματα και πλήρης νεολογισμών περί «χρηστής διακυβέρνησης», «αρίστων και όχι αρεστών», «εξισορρόπησης των βαρών» κ.λπ. ο πολιτικός λόγος του Παπανδρέου θεμελιώνει ένα είδος ήπιου νεολαϊκισμού, ο οποίος στην πράξη ξεγυμνώνει ακόμη περισσότερο την απουσία πολιτικής στρατηγικής (πέρα από τον τυφλοσούρτη του μνημονίου).

Η αερολογία άλλωστε ποτέ δεν απουσίαζε από την πολιτική έκφραση του πρωθυπουργού, με αποκλειστικό στόχο τη δημιουργία εύπεπτων μηνυμάτων μαρκετινίστικου τύπου, όπως «πράσινη ανάπτυξη», «συμμετοχική δημοκρατία» και η πιο πρόσφατη μανιέρα του «τέταρτου δρόμου προς την παγκοσμιοποίηση». Μόνο που με αυτήν, ο Γιώργος μας επαναφέρει στην ψυχρή πραγματικότητα του «πολιτικού οικοσυστήματος Παπανδρέου»…

«Πιστεύω ότι τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης είναι σαφώς περισσότερα από τους κινδύνους, αλλά αυτούς τους κινδύνους πρέπει να τους χειριστούμε προσεκτικά. Το σημαντικό είναι να μην προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση έναν αγώνα προς τα κάτω, αλλά ένα συντονισμένο τρόπο για γενική άνοδο του επιπέδου ζωής και προώθησης της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Θα έλεγα ότι αντί για «τρίτο δρόμο» χρειαζόμαστε «τέταρτο δρόμο». Τη δεκαετία του 90, όταν αναζητούσαμε έναν «τρίτο δρόμο» στηριχτήκαμε υπερβολικά στις αγορές ως μέτρο ανάπτυξης και η υπόθεση ότι οι αγορές έχουν πάντα δίκιο αποδείχτηκε ότι δεν ήταν καθόλου σωστή. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ένας «τέταρτος δρόμος» που θα εξασφαλίζει στις αγορές την ελευθερία να καινοτομούν και να αναπτύσσονται, αλλά που κυρίως θα εξασφαλίσει ότι οι αγορές δεν θα κυριαρχήσουν ποτέ επί της δημοκρατίας»

(Christian Science Monitor, 11 Αυγ 2010)

Τελικά πού (το) πάει ο ΓΑΠ;

Πρώτα από όλα θα πρέπει να δεχτούμε ως δεδομένο ότι πράγματι «κάπου το πάει» και ότι τέλος πάντων είναι αδύνατο ένας διανοητικά ανεπαρκής με προβλήματα έκφρασης και κατανόησης να παρασύρει τρία εκατομμύρια ψηφοφόρους τόσο άνετα. Νομίζω ότι η συνέντευξη στην Christian Science Monitor διαλύει κάθε αμφιβολία για την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα του Παπανδρέου, η οποία και σαφής είναι και συνεπέστατη. Ο «τέταρτος δρόμος προς την παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία νεοσυντηρητική παραφυάδα (χωρίς τη χρήση στρατιωτικής ισχύος) και μάλιστα εκπεφρασμένη από ηγέτη χώρας-δορυφόρου. Και αυτό ακριβώς είναι το παράδοξο. Βέβαια θα ήταν εύκολο να του κολλήσουμε την ταμπέλα του νεοφιλελεύθερου και να ξεμπερδέψουμε, όμως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Ο ΓΑΠ συνδύασε τον «τέταρτο δρόμο» με την «παγκόσμια διακυβέρνηση» (και μάλιστα ως προαπατούμενο), τουτέστιν μεθερμηνευόμενον «τον ΟΗΕ και τους G20», σύμφωνα με τις διευκρινίσεις του ίδιου του πρωθυπουργού. Το μόνο που ζήτησε από αυτούς τους οργανισμούς είναι γενικά και αόριστα «περισσότερη δημοκρατία», δημιουργώντας προφανή απορία για το τι εννοεί, ειδικά όταν αναφέρεται στους G20, έναν ημιαυθαίρετο διεθνή οργανισμό που καθιστά εξωφρενική -στα λόγια ενός προοδευτικού σοσιαλδημοκράτη- την ιδέα της συμμετοχής του ως ξεχωριστού πόλου της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (αν και ταιριάζει άψογα στον παράγοντα «αγορές» της τριάδας της διακυβέρνησης).

Το ζήτημα είναι: ως τι τα ζητά όλα αυτά; Ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Γνωρίζοντας τους τυπικούς «σοσιαλδημοκράτες» που συμμετέχουν σε αυτόν τον «όμιλο ευφημισμών», πολύ πιθανόν. Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας; Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Εδώ θολώνει η εικόνα, όπως ανέφερα στην εισαγωγή. Παρόλο που ο Παπανδρέου συνδέει -ακόμη και σε πείσμα του δημοσιογράφου που προσπαθεί να τον επαναφέρει- το «ελληνικό πρόβλημα» με το παγκόσμιο σύστημα των αγορών, για το εσωτερικό αναλώνεται σε διαπιστώσεις περί κακής διακυβέρνησης. Έτσι παρατηρείται το εξής παράδοξο: ο πρωθυπουργός της χώρας να δηλώνει ότι έχει πάρει πάνω του το θέμα και ταυτόχρονα να παραπέμπει τη λύση σε μία άλλη μορφή «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (ακυρώνοντας την ίδια του την ύπαρξη). Πρόκειται απλώς για το «σύνδρομο της καυτής πατάτας»; Είναι άραγε ένας ερασιτεχνικός επικοινωνιακός χειρισμός; Υπάρχει πράγματι πολύ συγκεκριμένη ατζέντα Παπανδρέου στην οποία σκόπιμα ο ίδιος εμφανίζεται απλώς ως «παράγοντας»; Αν δεν ήταν τόσο χιλιοειπωμένα τα λόγια του, από διάφορους περιφερόμενους «εκσυγχρονιστές» της τελευταίας δεκαετίας, θα ήμουν έτοιμος να δεχτώ ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας οραματιστής (άσχετα αν το όραμά του μου προκαλεί τρόμο). Όμως, η πραγματικότητα που ωμά εξέθεσαν οι Financial Times στο γερμανικό αναγνωστικό κοινό δεν αφήνει πλέον και πολλές αμφιβολίες: «την Ευρώπη δεν την έσωσε το πακέτο οικονομικής στήριξης που ενέκρινε για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση της Αθήνας να το πάρει και να μην κηρύξει πτώχευση. Διότι η πτώχευση θα ήταν πιο βολικός δρόμος από τις σημερινές δραστικές περικοπές». Παράλληλα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ομολογεί απερίφραστα σε πρόσφατη συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο PBS: «Θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει τη στάση πληρωμών, αλλά επιλέξαμε να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και να προβούμε σε αυτές τις πολύ οδυνηρές αλλαγές στην Ελλάδα, προκειμένου να τηρήσουμε τις συμβάσεις με τους πιστωτές μας».

Επειδή δε θέλω να υπεισέλθω στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας, αφήνω τον προβληματισμό να αιωρείται…

(ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΑΘΩΑ) “ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ”

“Τα νησιά δεν πωλούνται σε καμία περίπτωση. Τα νησιά μας είναι μια πηγή εσόδων που θέλουμε να αξιοποιήσουμε”. (RAI, 6 Ιουν 2010)
“(Ο Έλληνας) σίγουρα δεν θα πρέπει να στοχεύει μόνον σε μια θέση δημοσίου υπαλλήλου, αλλά να είναι δημιουργικός και κοσμοπολίτης”. (RAI, 6 Ιουν 2010)
«Εμείς οι σοσιαλιστές πάντα παλεύαμε για τη δημοκρατία και εναντίον των κομμουνιστών και εναντίον των συνταγματαρχών». (CSM, 11 Αυγ 2010)
«Είναι ένας δύσκολος μαραθώνιος και Γολγοθάς, τον οποίο ακολουθούμε» (Βουλή, 22 Μαρ 2010)

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση