Μέχρι την επόμενη (περί)πτωση...

• Η Ευρώπη δείχνει αλληλεγγύη με την Ελλάδα. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα της ειδικής συνεδρίασης της Ευρωπαικής Ένωσης (ΕΕ) που έγινε την Πέμπτη στις Βρυξέλλες. Τι συμβαίνει όμως στο παρασκήνιο; Μήπως η αναταραχή που δημιουργήθηκε στην Ευρωζώνη οφείλεται στούς φόβους αλώσεως της οικονομίας των κεντρικών μελών της από τους υπερατλαντικούς σπεκουλαδόρους;

Ας πάει και το παλιάμπελο
Geoffrey Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλαδος. Ποιό είναι όμως το άτομο αυτο και τι ρόλο παίζει τελικά; Ας ξεκινήσουμε με γεγονότα. Πρώτα λοιπό ο Geoffrey Παπανδρέου σαμποτάρισε κάθε προσπάθεια του Καραμανλη για τις όποιες μεταρρυθμίσεις ήθελε να κάνει, κάνοντας τον να απαυδήσει και να κηρύξει πρόωρες εκλογές, με την ελπίδα, ότι έτσι θα ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο απο την μπόχα που ξεσήκωνε το ΠΑΣΟΚ.
Μετα εξαπάτησε τούς Έλληνες με τα λεφτα πού δήθεν είχε και με τον παράδεισο που τούς υποσχόταν αν εκλεγεί. Και όταν με την βοήθεια των υπερατλαντικών υποστηρικτών του και των συνοδοιπόρων του απο τα βασικά ΜΜΕ και τις περίφημες εταιρίες σφυγμομετρησεως της κοινής γνώμης έγινε Πρωθυπουργός, μάζεψε γύρω του ένα τσούρμο χαζοχαρούμενων και ανήδεων για να παίξουν μαζί σπιτάκια, κυβερνώντας την Ελλάδα.
Η εκλογή του Geoffrey δεν οφείλεται στους λαγους με πετραχήλια που εταξε, τα λεφτά που δήθεν υπήρχαν και την πράσινη ανάπτυξη που διατυμπάνιζε. Λεφτα δεν υπήρχαν και οι πρασινάδες του μούχλιασαν προτού ακόμη φυτρώσουν. Οι λόγοι είναι άλλοι. Όπως αυτοί που πραγματικά κυβερνάναι τις ΗΠΑ προώθησαν με τα μέσα που διαθέτουν (λεφτα, ΜΜΕ, θέσεις κλειδια σε πανεπιστήμια και Δημόσιο) τον γοητευτικό φαφλατά Barack Obama στην Προεδρεία, έτσι βοήθησαν και τον Geoffrey, μελετώντας την βιογραφία του, να γίνει Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Ναί, ο Geoffrey διαθέτει την προσωπικότητα που χρειάζονται για να κυριεύσουν μετα τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Πρώτον, γιατί ποσώς τον ενδιαφέρει η Ελλάδα, αλλά, όπως και τον γεννήτορα του, το παρκέττο της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Και δεύτερον, σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διθνούς που τον κάνανε, έχει όσα προσόντα χρειάζονται, για να παίξει για τούς σπεκουλαδόρους υποστηρικτές του τον ρόλο του Δουρειου Ίππου, αλώνοντας το ευρώ απο μέσα. Φέρνοντας τελικά την Ευρωπαική Ένωση και ιδιαίτερα τίς κεντρικές χωρες της Ευρωζώνης πιό κοντα στα νερά τους.
Οι σχέσεις των σπεκουλαδόρων του USRAEL με το Παπανδρέικο δεν ειναι καινούργιες. Το περασμένο φθινόπωρο είχαμε τον ανθρωπο της αυτοκρατορίας των Rothschilds, τον καλό Σαμαρείτη και υποκινητή των παρδαλών επαναστάσεων και κοινωνικών αναταραχων, George Soros, που ήρθε στην Αθήνα για να διαβεβαιώσει τον Geoffrey, ότι υπάρχουν λεφτα. Μετά, όταν ο Geoffrey εκλεγείς σχημάτισε κυβέρνηση, ήταν ο Gary Cohn, Chief Operating Officer του σπεκουλαδόρικου καζίνου Goldman Sachs, που ήρθε τον Νοέμβριο στην Αθήνα για να βάλει πιό ενεργητικά το νερό στ' αυλάκι. Να σημειώσω εδώ, ότι η Goldman Sachs είχε ακόμη απο το 2002 στενές σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο "βοηθούσε" σε θέματα δημιουργικής λογιστικής, χρησιμοποιώντας το κόλπο των παραγώγων, δηλαδή ωραιοποιοώντας τα ελληνικά ομόλογα με τα λεγόμενα Cross-Currency-Swaps: Τα ομόλογα εκδίδονταν σε δολάρια και γιεν, μετατρέπονταν στη συνέχεια σε ευρώ και αποπληρώνονταν αργότερα, μετά τα σχετικά αλισβερίσια, στο αρχικό νόμισμα. Κατα τίς διαδικασίες αυτές η Goldman Sachs χρησιμοποιούσε πλασματικές τιμές για να επιτύχει την μεγαλύτερη δυνατή πίστωση απο τις αγορές. Oπως δε έγραφαν οι New York Times της 14.02.2010, η Goldman Sachs είχε παραχωρήσει στην Ελλάδα, λίγο μετά την προσχώρησή της στην ευρωζώνη, ένα δάνειο πολλών δισεκατομμυρίων, το οποίο παρουσιάσθηκε σαν επιχειρηματικό συνάλλαγμα, συμβάλοντας έτσι στο να φαίνεται η Ελλάδα ότι πληρεί τις απαιτήσεις περι ελλειμμάτων της ζώνης του ευρώ.
Πού να καταλάβει ο Geoffrey απ' αυτα τα κόλπα, αυτός ήθελε να γίνει πρωθυπουργός και νάχει γύρω του τους μωρφονιούς φίλους του για να παίζουν. Έτσι φθασαμε εκεί που φθασαμε. Τώρα οι ηγέτες της ΕΕ ύστερα απο πολλά συμβούλια και διαβούλια συμφώνησαν να ρίξουν ενα σωσίβιο στην πνιγόμενη Ελλάδα. H εφημερίδα του Βερολίνου "Der Tagesspiegel" έθεσε στους τέσσερις ειδικούς C. Brönstrup, A. Meier, H. Mortsiefer und C. Ziedler μια σειρά απο ερωτήσεις, τις οποίες αντιγραφω παρακάτω. Το πρόβλημα για την Γερμανία, γράφει η εφημερίδα, είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των χρηματοπιστωτικών αγορών στη ζώνη του ευρώ. Και γι' αυτό τα κράτη της ΕΕ δηλώνουν, ότι εν ανάγκη και υπό προυποθέσεις, θα βοηθήσουν την καταχρεωμένη Ελλάδα – βασικά για να αποφύγουν μια επέκταση της κρίσης εν είδει ντόμινο και στα άλλα αδύναμα μέλη της ευρωζώνης. Οι λεπτομέρειες της Aktion "σωτηρίας" θα καθορισθουν σε μια συναντηση των υπουργών οικονομικών της ΕΕ την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη.
Ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω το θέμα αυτό με όσα δεν γράφει η εφημερίδα. Τα κεντρικά κράτη της ΕΕ, στην ουσία η Γερμανία και η Γαλλια, προθυμοποιούνται να βοηθήσουν την Ελλάδα με κάποια χρηματικά ποσα, που θα τα πάρουν από που; Από τον κουμπαρά τους; Όχι, θα τα δανεισθούν απο τις διεθνείς τράπεζες. Τις αμερικανικές τράπεζες των σπεκουλαδόρων. Οι οποίες θα αποκτήσουν έτσι μεγαλύτερο έλεγχο στις ευρωπαικές οικονομίες. Η Ευρώπη θα αναλάβει απλώς τον ρόλο του αστυνόμου στην Ελλάδα.
Εμμανουήλ Σαρίδης

Και τώρα οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις απο το "Der Tagesspiegel":
Είναι δυνατές άμεσες ενισχύσεις της ΕΕ προς την Ελλάδα;
Όχι. Η ρήτρα No-bail-out του άρθρου 125 της Συνθήκης της Λισαβόνας απαγορεύει σε κράτος μέλος της ευρωζώνης να αναλάβει τα χρέη ενός άλλου. Όποιος έκανε χρέη, πρέπει να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των πράξεων του. Η ρήτρα αυτή όμως δεν αποκλείει την περίπτωση, ισχυρότερα κράτη να δείξουν αλληλεγγύη σ’ ενα δεινοπαθούντα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος.. Κατά την άποψη του σοφού οικονομολόγου Peter Bofinger, δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για βοήθεια απο αυτές που θα συζητηθουν κατά την επικείμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. "Οτιδήποτε άλλο θα ήταν ένα παιχνίδι με τη φωτιά“, είπε ο Bofinger στην εφημερίδα „Tagesspiegel“. Ο Bofinger, μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων συμβούλεψε τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ, ότι λόγω της „Υπερνευρικότητας“ που επικρατεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές, να δείξουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Οι αγορές και οι οργανισμοί αξιολόγησης, οι οποίοι έχουν συμβάλει σημαντικά στην οικονομική κρίση, πρέπει „να καταλάβουν, ότι δεν θα τούς επιτρέψουμε να καταστρέψουν την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση“.
Τι είδους βοήθειες είναι υπό συζήτηση;
Για χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Το ΔΝΤ υποστήριξε το 2009 και την Ουγγαρία πού αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Στην περίπτωση της Ελλάδα, που είναι μέλος της Ευρωζώνης, τα δάνεια του ΔΝΤ θεωρούνται ανεπιθύμητα. Το Ταμείο συνδέει πάντα τα δάνεια με αυστηρές προϋποθέσεις και ως εκ τούτου θα μπορούσε να ασκήσει έμμεσα επιρροή στην ανεξάρτητη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η συνδρομή όμως του ΔΝΤ σαν σύμβουλος είναι απαραίτητη. Επίσης και τα δάνεια που θα παρείχε και είναι ακόμη διαπραγματεύσιμα, δεδομένου ότι τέτοια δάνεια είναι κατά πάσα πιθανότητα συμβατά με τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Υπό σκέψιν είναι και ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Πόσο ρεαλιστικό είναι κάτι τέτοιο;
Ο οικονομικός εμπειρογνώμων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Udo Bullmann, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), πρότειναι την δημιουργία ενός τέτοιου οργάνου: „Ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο θα μπορούσε να βάλει στο μέλλον φρένο στους κερδοσκόπους". Η χορήγηση τέτοιων δανείων θα έπρεπε όμως να εξαρτάται απο σαφείς οικονομικές συνθήκες και συνθήκες απασχόλησης. Το ύψος των τόκων δεν θα έπρεπε να βασίζεται στις διεθνείς αγορές, αλλά σε μια ευρωπαϊκή αξιολόγηση. Κατα την γνώμη εμπειρογνωμόνων οι βασικές ευρωπαϊκές συμβάσεις δεν θα ήταν αναγκαίο να αλλάξουν. Η δημιουργία όμως ενός τέτοιου οργανισμού θα μπορούσε να γίνει μόνο μεσοπρόθεσμα.
Πώς θα μπορούσε η βοήθεια να γίνει πιο γρήγορα;
Η γρηγορώτερη βοήθεια θα ήταν τα ευρω-ομόλογα ή όπως λέγονται τα ευρω-Bonds. Τα κρατη εκδίδουν συχνά κρατικά ομόλογα για να χρηματοδοτηθούν τα χρέη τους. Τέτοια ομόλογα είναι στην Γερμανία οι ομοσπονδιακές μετοχές, που αποδίδουν σήμερα ένα επιτόκιο του τρία τοις εκατό. Τα γερμανικά ομόλογα θεωρείται ως τα πιο αξιόπιστα χαρτιά. Για αγοραστές ελληνικών ομολόγων, η Αθήνα πρέπει να καταβάλει ένα ασφάλιστρο κινδύνου που ανέρχεται σήμερα στις 350 μονάδες βάσης, δηλαδή ένα επιτόκιο του 6,5 τοις εκατό. Για να βοηθήσει κανείς την Ελλάδα, όταν τον Απρίλιο και Μάιο θα πρέπει να αποπληρώσει τις οφειλες της, θα έπρεπε να εκδοθεί ένα ευρω-ομόλογο που θα εξεδίδετο μαζί με αξιόπιστους πληρωτές όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Τα χρήματα θα μεταφερόντουσαν στην Αθήνα. Για τη Γερμανία σημαίνει αυτό πιθανόν ένα κόστος δισεκατομμυρίων ευρω, επειδή το κόστος των τόκων δανεισμού αυτών των ομολόγων θα ήταν ελαφρώς υψηλότερο από την τιμή των ομοσπονδιακών τίτλων. Επιπλέον το συνολικό γερμανικό χρέος θα ακρίβαινε, διότι το Βερολίνο θα αναλάμβανε ένα μέρος του ελληνικού ρίσκου.
Ποιες εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;
Οι Έλληνες θα μπορούσαν να βοηθηθούν και με εγγυήσεις. Σε αντίθεση με τα άμεσα δάνεια, δεν θα έρεε το χρήμα αμέσως, η Ελλάδα θα είχε μόνο εγγυητές. Παρόλα αυτά θα έπρεπε να δημιουργηθούν για την ελληνική αφερεγγυότητα ρεζέρβες στον ομοσπονδιακό προυπολογισμό. Το μοντέλλο αυτό συνιστάται απο την Commerzbank. Σε κύκλους της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης ωστόσο η τεχνική διεκπεραίωση μιας ενδεχόμενης οικονομικής βοήθειας θεωρείται δευτεροβάθμια“. Σημαντικότερο είναι το σινιάλο που θα λάβουν για το ευρώ οι κερδοσκοπικές αγορές.
Το ίδιο ισχύει και για διμερείς βοήθειες. Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών προετοιμάζεται για ένα τέτοιο σενάριο. Αυτό μπορεί να σημαίνει την παροχή δανείων απο την ημικρατική Τραπεζα Αναπτύξεως Kreditanstalt für den Wideraufbau (KfW). Οι περισσότερες χώρες της ΕΕ έχουν διαφορετικά κριτήρια που ισχύουν για μια τέτοια βοήθεια. Το Βερολίνο θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση να επιβάλλει στην Αθήνα αυστηρά μέτρα λιτότητας. Ένα μέρος της συζήτησης περιστρέφεται στο αν αυτό το δυσάρεστο καθήκον θα έπρεπε καλύτερα να αναληφθεί απο την ΕΕ ή το ανώνυμο ΔΝΤ. Την ίδια στιγμή, η απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το Μάαστριχτ έχει θέσει πριν από αρκετά χρόνια πολύ υψηλά εμπόδια για μια τέτοια βοήθεια.
Γιατί διστάζει η Γερμανία να υποστηρίξει την Ελλάδα;
Σαν η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, η Γερμανία θα πρέπει να επωμισθεί ένα μεγάλο μέρος ενός πακέτου διάσωσης της Ελλάδος. Δεδομένης δε της λιτότητας στο ομοσπονδιακό κράτος και τις τοπικές κυβερνήσεις, είναι επίσης δύσκολο να εξηγήσει κανείς στον γερμανο φορολογούμενο, γιατί θα έπρεπε να επιβαρυνθούν επιπρόσθετα με ενισχύσεις για την Αθήνα. Επιπλέον, η Γερμανία δεν θα ήταν εις θέσιν να βοηθήσει σημαντικά την Ελλάδα, απλώς και μόνο λόγω του φρένου στα χρέη, πού προβλέπει το γερμανικό σύνταγμα. Εκτος αυτού υπάρχουν και ιστορικοί λόγοι, γιατι κατα την άποψη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης οι ίδιοι οι Έλληνες θα έπρεπε να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Ο φόβος, ότι το ευρώ θα μπορούσε να γίνει ένα μαλακό νόμισμα, πολύ διαδεδομένος σε αυτή τη χώρα, λόγω του υπερπληθωρισμού στον περασμένο αιώνα. Αν η Ελλάδα και τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης που υποφέρουν απο την κρίση δεν κατορθώσουν μέχρι το 2012 να εξισορροπήσουν τούς προυπολογισμούς τους με τις ίδιες δυνάμεις, θα δικαιωθουν εκ των υστέρων όσοι είχαν προειδοποιήσει πριν από μία δεκαετία να μην εκαταληφθεί το σταθερο γερμανικό μάρκο.
Τι θα κάνει η ίδια η Ελλάδα;
Σύμφωνα με ένα φιλόδοξο σχέδιο του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, το ελληνικό έλλειμμα, το οποίο είχε εκτοξευθεί το 2009 στα 12,7 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, θα μειωθεί το 2012 στο 2,8 τοις εκατό. Για τον σκοπό αυτό ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσε την παύση διορισμών και περικοπές μισθών στη δημόσια διοίκηση. Επιπλέον, η κυβέρνηση θέλει με μια φορολογική μεταρρύθμιση να επιβάλει έναν υψηλότερο φόρο εισοδήματος για μεγαλοεισοδηματίες και ιδιοκτήτες ακινήτων και να κηρύξει τον πόλεμο κατα της φοροδιαφυγής.
Η Επιτροπή της ΕΕ και η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αμφιβάλουν, ότι τα μέτρα αυτά είναι αρκετά και ζητούν επιπρόσθετες προσπάθειες εξοικονόμησης. Από τότε που η Κομισσιόν/Επιτροπή έθεσε την περασμένη εβδομάδα τον προϋπολογισμό της Αθήνας υπό τον έλεγχό της, θα πρέπει η κυβέρνηση Παπανδρέου να υποβάλει τουλάχιστον κάθε τρεις μήνες στις Βρυξέλλες μια έκθεση σχετικά με την πρόοδο στο θέμα της εξοικονόμησης. Σε περίπτωση που η Ελλάδα θα λάβει οικονομική ενίσχυση, οι έλεγχοι αυτοί θα εκτραχυνθούν ακόμη περισσότερο, ενώ ένας Ειδικός Εκπρόσωπος της ΕΕ θα παρακολουθεί την πρόοδο της Αθήνας. Ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών κ. Wolfgang Schäuble (CDU) πρότεινε κατα την εφημερίδα "Rheinische Post“ τον αντιπρόεδρο της ΕΚΤ Λουκά Παπαδήμος.
Πόσο επικίνδυνη είναι η κρίση για την Ευρώπη;
Η χειρότερη περίπτωση, η αποβολή της Ελλάδος απο την ζώνη του ευρώ, θεωρείται απίθανη – κι’ αυτό, διότι οι κερδοσκόποι θα βάζανε μετά στο στόχαστρό τους και άλλα κράτη μέλη της. Παρά ταύτα, η κρίση ενέχει υψηλούς κινδύνους. Οι Έλληνες οφείλουν συνολικά, σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς πιστωτές – σε χώρες, τράπεζες, ιδιώτες και θεσμικούς επενδυτές - περίπου 290 δισεκατομμύρια δολάρια. Στην αμερικανική επενδυτική τράπεζα Lehman Brothers, η πτώχευση της οποίας βύθισε τον κόσμο σε οικονομικό χάος, είναι μόνο 140 δισεκατομμύρια, όπως υπολόγισε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank Joerg Kraemer. Οι γερμανικές τράπεζες ανήκουν στους μεγαλύτερους χρηματοδότες, τα ιδρύματα αυτά έχουν δανείσει στην μεσογειακή αυτή χώρα περισσότερα από 43 δισεκατομμύρια δολάρια, όπως προκύπτει από μια στατιστική της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Bank für Internationalen Zahlungsausgleich). Εάν η Αθήνα διέκοπτε την αποπληρωμή των οφειλών της, οι συνέπειες θα ήταν αισθητές ακόμη και στην Γερμανία - οι τράπεζες πρέπει να αποσβήνουν τουλάχιστον ένα μέρος των αξιώσεών τους και θα ειχαν έτσι λιγότερα χρήματα για δάνεια. Η Αθήνα όμως χρειάζεται πολλή φρέσκο χρήμα εφέτος για αποπληρωμή παλαιών δανείων – οι αναλυτές εκτιμούν μέχρι και 70 δισεκατομμύρια δολάρια.
Τι ρόλο παίζουν οι κερδοσκόποι;
Τα Αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου και χρηματοοικονομικοί επενδυτές πέσαν (σαν κοράκια, ΕΣ) τις τελευταίες εβδομάδες πάνω στο ευρώ και επιτάχυναν την υποτίμηση του ενιαίου αυτού νομίσματος (κυρίως σε σχέση με το δολάριο). "Οι επενδυτές δεν προέρχονται από την πραγματική οικονομία», δήλωσε ο Christian Apelt, στρατηγικός νομισμάτων της Landesbank Hessen-Thüringen. Τα κερδοσκοπικά τους οχήματα είναι "συνθετικά" χρηματοοικονομικά προϊόντα (Derivate/Παράγωγα), τα οποία χρησιμοποιήθηκαν και κατά την τραπεζική κρίση: Swaps, Forwards, Options και Futures. Το πλεονέκτημα τους: Με ελάχιστα ποσα – και με τεράστιο κίνδυνο – μπορεί κανείς να κερδίσει πολλά χρήματα. Μέσα σ’ ένα ανεξέλεγκτο εμπόριο μεταξύ των τραπεζών και σε οργανωμένες αγορές συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης, οι οικονομικοί αυτοί ζογκλέρ κερδοσκοπούσαν πρόσφατα με σκοπό την περαιτέρω πτώση του ευρώ. Επειδή η πλειοψηφία των πράξεων αυτών γίνονταν στην διατραπεζική αγορά, είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο όγκος τους. Στατιστικά στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών ή της αμερικανικής ρυθμιστικής αρχής μελλοντικών εκπληρώσεων (Commodity Futures Trading Commission - CFTC) δείχνουν ωστόσο, ότι οι αρνητικές θέσεις, οι Short Positions (δηλαδή η κερδοσκοπία πάνω σε πτωτικές τιμές) έχουν αυξηθεί σημαντικά. "Αυτό είναι το παιχνίδι των αγορών", λέει ο Apelt. "Πέρυσι ήταν εναντίον του δολαρίου, φέτος είναι κακοί οι Ευρωπαίοι". Στην πραγματικότητα δεν μετρούν μόνο τα πραγματικά οικονομικά γεγονότα. "Συχνά είναι το αισθητήριο των αγορών σημαντικότερη - και εδώ μπορεί να περιμένουμε ακόμη να μας έρθουν κάποια κύματα".
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση