Η απογραφή του Γιώργου

Όταν το πολιτικό όφελος ενέχει τον κίνδυνο εθνικής απώλειας

Το αστειάκι με τις «τρεις επιστολές» θα το ξέρουν όσοι έχουν διοριστεί ή εκλεγεί σε κάποια θέση: Την ώρα που αναλαμβάνεις έρχεται ο προηγούμενος και σου δίνει τρείς σφραγισμένες επιστολές που θα ανοίγεις όσο δυσκολεύον τα πράγματα. Η πρώτη επιστολή λέει «φταίει ο προηγούμενος», η δεύτερη λέει «φταίει η κυβέρνηση», η τρίτη λέει «ετοίμασε τρεις επιστολές».
Η «απογραφή» του Αλογοσκούφη ήταν η απόλυτα θεμιτή πράξη αποτύπωσης του τι παρελάμβανε, αφού κάποιος θα του είχε σφυρίξει τα off balance sheet financings και τα swaps των προηγούμενων.
Η απογραφή ήταν η «πρώτη επιστολή», που ανοίχτηκε με το καλημέρα. Θα θυμάστε, λίγο αργότερα την ενόχληση ή την απόγνωση με την απραξία του ΚΚ. Αν και τα αίτια ήταν μάλλον βαθύτερα, στην πράξη, ήταν η δεύτερη επιστολή.
Ο ΓΑΠ και η παρέα του είναι πολύ πιο έξυπνοι από ότι τους πιστώναμε… Δεν απορήσαμε όλοι λιγάκι με την αδράνεια των πρώτων 100 (130) ημερών; Δεν αναρωτηθήκαμε «μα πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει κάτι;» Απλά, με λίγο παραπάνω κόστος στον δανεισμό, ο ΓΑΠ άφησε την αγορά να του κάνει την «απογραφή» του. Δεν χρειάζεται να πει ο ίδιο να πει «φταίει ο προηγούμενος», μας το λέει περίτρανα ο διεθνής τύπος.
Οι New York Times εξιλεώνουν όχι μόνο τον ΓΑΠ αλλά και τον Αλογοσκούφη. Αν το ψάξετε λίγο παραπάνω, θα δείτε ότι πολλοί δείχνουν την διακυβέρνηση Σημίτη για εξαπάτηση. Και η λέξη εξαπάτηση είναι ήπια, αν μου επιτρέπετε, γιατί η κυβέρνηση Σημίτη είναι τελικά αυτή που μας έβαλε στα δημοσιονομικά σκατά και μας πούλησε στους Γερμανούς. Βέβαια η κυβέρνηση Σημίτη απλά τυποποίησε την χυδαιότητα που μας έμαθε ο μπαμπάς του σημερινού ΓΑΠ, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.
Οι αγορές μας λένε φταίει ο Σημίτης, αλλά και οι επόμενοι έβαλαν το χεράκι τους, δεν ξέρω πότε έγιναν οι τιτλοποιήσεις των εσόδων από διόδια, και τυχερά παιχνίδια, ξέρω ότι η Μπιρμπίλη κάνει το ίδιο με μελλοντικές αυξήσεις ρεύματος.
Κάποτε, 1990 ήταν ή 1991… είχε πει ένας βιομήχανος, σχολιάζοντας το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του κου Μητσοτάκη, ότι «πουλάμε τα ασημικά για να πληρώσουμε την υπηρέτρια». Από τότε δανειστήκαμε για να καλύψουμε όσα δεν έφταναν από τα ασημικά, ξαναδανειστήκαμε για να καλύψουμε τα δανεικά, υποθηκεύσαμε το σπίτι, για να καλύψουμε τον ξαναδανεισμό, και εκχωρήσαμε όλα τα μελλοντικά έσοδα για να βάλουμε και τίποτα σε καμιά offshore και κανένα κότερο.
Το συμπέρασμα είναι ότι το κάψιμο της Βουλής και το Γουδή είναι η ελάχιστη αμοιβή για όλα τα λαμόγια, αλλά ο ΓΑΠ έχει έξωθεν καλή μαρτυρία ότι φταίει ο προηγούμενος. Στοίχησε κάτι παραπάνω, αλλά ο ίδιος είναι για την ώρα αθώος, και δεν θα μπορεί να κάνει και τίποτα ο καημένος… Η άκαρδη Μέρκελ και το σκληρό ΔΝΤ.
Αν οι λογιστικές απάτες είναι «απάτες», η εκχώρηση κυριαρχίας για ίδια πολιτικά οφέλη είναι προδοσία.
Πηγή