Τα εξωπραγματικά επιχειρήματα της Αγκυρας και το χρέος της ΕΕ

Βαδίζοντας προς την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι «27» θα πρέπει να αποφανθούν για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, μένουν αναπάντητα και σχεδόν γίνονται αποδεκτά ως αυτονόητα τα εξωπραγματικά επιχειρήματα που μέσα στη νεο-οθωμανικη αλαζονεία της επιστρατεύει η τουρκική ηγεσία.
Ο κ. Μπαγίς δήλωσε και πάλι ότι η «Ε.Ε. πρέπει να διαλέξει μεταξύ των 600 χιλιάδων Ελληνοκυπρίων και των 70 εκατομμυρίων Τούρκων».
Αν γίνει δεκτός αυτός ο εκβιασμός, τότε αναγνωρίζεται ντε φάκτο στην Αγκυρα το δικαίωμα να θέτει ανάλογα διλήμματα, καλώντας την Ευρώπη να προτιμήσει τα 70 εκατομμυρίων Τούρκων παραβλέποντας άλλοτε τις μερικές χιλιάδες μέλη μειονοτήτων ή τις χιλιάδες γυναίκες που ζουν υπό το καθεστώς της οικογενειακής βίας και του κοινωνικού αποκλεισμού και άλλοτε τα χιλιάδες παιδιά που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες ή τις μερικές χιλιάδες πολιτών που συλλαμβάνονται και κρατούνται χωρίς κανένα δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.
Απειλεί η Τουρκία την Ευρώπη ότι θα χάσει τη «μεγάλη αγορά των 70 εκατομμυρίων καταναλωτών». Θα είχε ενδιαφέρον τότε να αναζητήσει τα προϊόντα που εισάγει από την Ευρώπη στο Σουδάν, στο Πακιστάν ή στο Ιράν ή όπου αλλού φθάνει η πολυμέτωπη διπλωματία της... Για να δούμε ποιος είναι εξαρτημένος εμπορικά από ποιον.
Οσο για τα 70 εκατομμύρια νέων ανθρώπων που θα «ανανεώσουν ηλικιακά τη γερασμένη Ευρώπη», αγνοούν προφανώς ότι οι ανάγκες της αγοράς εργασίας μπορούν να καλυφθούν με πολύ πιο ευέλικτο και οικονομικό τρόπο, με μεταναστευτικές συμφωνίες με χώρες της Ασίας, της Βόρειας Αφρικής και της Μ. Ανατολής.
Ο κ. Ερντογάν και ο κ. Νταβούτογλου προβάλλουν την προστιθέμενη αξία που υποτίθεται θα προσδώσει στον διεθνή ρόλο της Ε.Ε. η γεωστρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.
Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι η Αγκυρα ακόμη και έναντι του ισχυρού υποστηρικτή της, της Ουάσιγκτον, έπαιξε το δικό της παλιό παιγνίδι του «επιτήδειου ουδετέρου» παζαρεύοντας, μέχρις ότου η σύμπραξη με τους συμμάχους σε σχέση π.χ. με το Ιράκ ή ακόμη και με το Ιράν προσαρμοσθεί στα τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα.
Πολύ απλά, η Αγκυρα επιδιώκει να οικειοποιηθεί την ευρωπαϊκή ισχύ και επιρροή για να διευκολύνει τις δικές της εθνικές επιδιώξεις στη Μ. Ανατολή και στον Καύκασο.
Και τώρα, χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή, ο κ. Ερντογάν και σύσσωμη η τουρκική κυβέρνηση καταδικάζουν την απολύτως προβληματική έκβαση του δημοψηφίσματος στην Ελβετία για απαγόρευση ανέγερσης νέων μιναρέδων.
Πριν η Τουρκία εμφανιστεί ως προστάτης του δικαιώματος ανέγερσης νέων μιναρέδων στη Ζυρίχη, ας επιτρέψει τη λειτουργία των δεκάδων τόπων λατρείας που κρατά κλειστούς για τους μη μουσουλμάνους στο έδαφός της. Τους χριστιανούς, τους συροχαλδαίους τους εβραίους ακόμη και τα εκατομμύρια των αλεβιτών.
Ισως είναι η στιγμή να εξηγήσουν στην τουρκική ηγεσία ότι ούτε το μέγεθος ούτε η διαφορετικότητα είναι τα δύο κλειδιά που αρκούν για να ανοίξει η ευρωπαϊκή πόρτα.
Θα προσφέρουν υπηρεσία στην Ευρώπη που θέλουμε όλοι να ζήσουμε αλλά και σε μια Τουρκία όπως αυτή που η ηγεσία της ονειρεύεται.
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση