Η ανεύθυνη αλλοτρίωση

Του Ν. Καλογεροπούλου
2010! Πώς μας βρίσκει ο νέος χρόνος; Και ποιά είναι τα αίτια; Δύο ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολούν όπως η επιτήρηση της προσωπικής μας υγείας. Πριν πολλά χρόνια είχε ακουστεί το σύνθημα «Να χτυπήσουμε τον ατίθασο λαό στην γλώσσα του, στα πολιτιστικά και ιστορικά του αποθέματα κλπ».
Το σύνθημα απεδόθη στον διαβόητο Kissinger, χωρίς κανείς να έχει αποδείξει πότε, πού και από ποιόν ελέχθη. Έχω επιστολή του Kissinger που διαψεύδει ότι αυτός το είπε. Μήπως αυτό, ελέχθη από Τούρκο; Αλλά και εκεί, αφού έγραψα στην Πρεσβεία μας στην Άγκυρα, η απάντηση ήταν αρνητική. Απορούσα λοιπόν πώς αυτό ακούστηκε, όταν η απάντηση μου εδόθη από τους ίδιους τους Έλληνες. Δεν πρέπει λοιπόν να ψάχνουμε, κατά συνήθεια, στον «εξωτερικό παράγοντα». Έλληνες ανέλαβαν το έργο που απεδόθη στον Kissinger.
Ας παρακολουθήσουμε την γένεση του φαινομένου. Τα τελευταία 30 χρόνια (είναι μακρά η εκκόλαψη!), με αρχή εξουσίας το 1981 και την καταλυτική επίδραση ενός κυρίως πολιτικού, άρχισε το εκφυλιστικό φαινόμενο. Τα «δωράκια» νομιμοποιήθηκαν, ο συνεχής εξουθενωτικός δανεισμός χρησιμοποιήθηκε ως τρόπος εξαγοράς ψήφων, το δημόσιο χρέος αυξανόμενο με γεωμετρική πρόοδο, αντί να χρησιμοποιηθεί για παραγωγικές επενδύσεις μοίραζε στον «λαό μας» τα δανεικά όπως οι ιεραπόστολοι στην Αφρική τις χάντρες και τα καθρεφτάκια για να προσηλυτίσουν τους ιθαγενείς. Με το ίδιο θριαμβευτικό αποτέλεσμα. Παράλληλα, η εκστρατεία «ενάντια στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο», η δαιμονοποίηση του εφοπλιστή, του επιχειρηματία, του κεφαλαιούχου, η δίωξη του επενδυτή με το άρθρο 106 του Συντάγματος, η βαθμιαία και μεθοδική πλήρης αποβιομηχάνιση της Ελλάδος, η εγκληματική, παρά φύσιν, «σοσιαλιστική» ισοπέδωση, ο θαυμασμός για το «μοντέλο της Αλβανίας». Και φυσικά, σαν συνέπεια, η αύξηση της ανεργίας, η διόγκωση της δημοσιοΰπαλληλίας των κηφήνων και η εξασφάλιση αυτής της στείρας πολιτικής με τα φασιστικά «Τάγματα Εργασίας» του Συνδικαλισμού που μετεβάλλετο προοδευτικά σε «κράτος εν κράτει» για να διαβρώσει τελικά και τα Πανεπιστήμια με «νόμιμο πλαίσιο». Τελικώς, με γεωμετρική πρόοδο, μετά από αυτήν την κοσμογονική αφετηρία που έθεσε, με αποκλειστικό σκοπό την πολιτική εδραίωσή του, ο κύριος υπαίτιος της σημερινής εξαθλιώσεως, ο πολιτικός ορίζων που απεδόθη, εσφαλμένα, στον Kissinger άρχισε βαθμηδόν να ογκούται με γεωμετρική πρόοδο από τους ίδιους τους Έλληνες μιας συγκεκριμένης «προοδευτικής» κατηγορίας. Η Άννα Καραμάνου, Ευρωβουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, δηλώνει «δεν πρέπει να μιλάμε για ελληνισμό γιατί αυτό δείχνει επιθετικότητα». Ο κ. Μπεγλίτης, Ευρωβουλευτής, καταψηφίζει πρόταση στην Ευρωβουλή για αποχώρηση του τουρκικού στρατού από την Κύπρο με το επιδεικτικό της ευφυΐας του επιχείρημα «αυτά λέμε τώρα 30 χρόνια και δεν φεύγουν, όλο τα ίδια θα λέμε;». Η δοτή Επίτροπος στις Βρυξέλλες Άννα Διαμαντοπούλου, διαδηλώνει την φαεινή ιδέα της να καταστήσουμε την αγγλική επίσημη γλώσσα του κράτους (δεύτερη επίσημη αρχικώς μέχρι εξαφανίσεως της πρώτης!). Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται χωρίς ο ...Kissinger να χρειάζεται να επέμβει. Η Καθηγήτρια Ρεπούση με ένα βιβλίο, «εμβόλιο» αφελληνισμού, εκδίδει την δική της «επιστημονική» αντίληψη περί Ιστορίας. Η κ. Γιαννάκου την υποστηρίζει με το φαιδρό επιχείρημα «το λένε οι επιστήμονες»! Ο κ. Κώστας Καραμανλής (πρωθυπουργός ελέω ονόματος) με την συνήθη νωχέλεια και βραδύνοια που απεδείχθη κύριο χαρακτηριστικό του, χρειάστηκε μακρό χρόνο εκκολάψεως για να αποφασίσει τέλος την απόσυρση του βιβλίου και την αποτοξίνωση των ελληνόπουλων. Το ρεύμα αφελληνισμού έφτασε ογκούμενο με την εμφάνιση μιάς κ. Θάλειας Δραγώνα η οποία αμφισβητεί το δικαίωμα μας να λεγόμαστε «Έλληνες» αλλά δεν έχει ακόμα προτείνει νέα ονομασία erga omnes. Όλοι οι αναφερθέντες έλαβαν σημαντικές θέσεις στην νέα κυβέρνηση της οποίας ο αρχηγός εξόρκισε περιττά προσφύματα όπως «έθνος», «εθνικός» τα οποία δηλώνουν επάρατο ρατσισμό. Η ενδημική νόσος εξαπλούται σε ολοένα ευρύτερα στρώματα με ανάδειξη νέων μορφών δημοσιογραφικής ιδιοφυΐας και μερικών χρηματοδοτούμενων από την οργάνωση Σόρος. Όπως στο προφητικό βιβλίο του Orwell, ακολουθείται συστηματικά η μέθοδος αποδόσεως κοπρολογικής (ο Orwell λέγει προσφυέστερα scatological) σημασίας σε παλιομοδίτικες λέξεις όπως οικογένεια, πατρίδα, έθνος, εθνικός, γένος, ελληνισμός. Έννοιες που ήδη έχουν μεταβληθεί σε ύβρεις με Orwellικήν scatological σημασία. Και η τελευταία σύνοψη της όλης προσπάθειας με δύο φάσεις. 1ον, το βιβλίο της Δραγώνα όπου μαθαίνουμε ότι δεν είμαστε Έλληνες, 2ον τον διορισμό της Κυρίας αυτής ως Γενικού Γραμματέως του Υπουργείου (τ. Εθνικής) Παιδείας. Η συνταγή του αφελληνισμού, που άλλοτε απεδίδετο στον Kissinger, στα χέρια πολιτών Ελλάδος, στα ΜΜΕ, στα Πανεπιστήμια και, τέλος, με πάταγο στα όργανα της κυβερνήσεως των μέχρι πρό τινος θεωρουμένων Ελλήνων. Υφυπουργός (Εθνικής;) Αμύνης ο κ. Μπεγλίτης. Υπουργός της (τ. Εθνικής, αρθρο.16§2 Συντ.) Παιδείας η κ. Διαμαντοπούλου. ΓΓ του ιδίου Υπουργείου η κ. Δραγώνα!
Όλη αυτή η επιδεινούμενη αυτομαστίγωση (auto-flagellation) ενός λαού, επί 400 χρόνια υπόδουλου σε βάρβαρο επιδρομέα, η σφοδρότητα και το αιφνίδιο της εμφανίσεώς της πώς εξηγείται; Μήπως η άλλοτε αποδιδομένη στον Kissinger πολιτική εθνικής διαβρώσεως έχει λάβει επείγουσες διαστάσεις για την συντόμευση της απόπειρας διαμελισμού της Ελλάδος εις όφελος των Αμερικανικών συμφερόντων; Μήπως τούτο υποδαυλίζεται σήμερα από άνθρωπο που φέρει βαθιά στο υποσυνείδητο την λανθάνουσα γνώση ότι η γιαγιά του ήταν Πολωνίδα, η μητέρα του Αμερικάνα και ότι ο ίδιος δεν έχει παιδιόθεν βιώματα εθνικότητος; Μπορεί να είναι κάτι ή όλα από αυτά, αλλά θέλω να προτείνω μίαν άλλη εξήγηση που έχει, νομίζω, βαθύτερη ψυχολογική και κοινωνιολογική σημασία. Η προπαγάνδα (όσο έντεχνη και αν είναι, όσο και αν μερικοί δημοσιογράφοι χρηματοδοτούνται από τον Soros) δεν μπορεί ποτέ να «πιάσει» χωρίς ψυχολογικό υπόβαθρο. Τον προδότη δεν τον κάνει το χρήμα αν δεν υπάρχει υποσυνείδητη ψυχολογική αιτία. Υπάρχει λοιπόν κάποιο βαθύτερο αίτιο που διατρέφει την αυτομαστίγωση. Επανέρχομαι στην αρχή του άρθρου. Αρχίζοντας το 1962 περίπου, το 1981 εδραιώνεται μία κατάσταση που θα έχει σοβαρές συνέπειες όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην όλη σύνθεση και υφή της ελληνικής κοινωνίας. Για να δημιουργηθεί έντεχνα αυτό που ο Montesquieu ονομάζει allure principale. Ο αμοραλισμός, η αρχή της ήσσονος προσπάθειας, η διαφθορά, ο λαϊκισμός, το απάνθρωπο και αφύσικο «σοσιαλιστικό» ισοπέδωμα, η δαιμονοποίηση της άμιλλας στο σχολείο, ο παλαιοημερολογιτισμός της λεγομένης «αριστεράς», η παρουσία ενός ηγέτη τελείως inculte και με λαϊκίστικη κλίση, η κατάρρευση της οικονομίας από τον υπερβολικό δανεισμό, το φάσμα της χρεοκοπίας, έχουν αλλοιώσει την υφή της κοινωνίας και έχουν υποβιβάσει στη συνείδηση του πολίτη το κράτος, την οικονομία,, την κουλτούρα, την ηθική, την εθνική αξιοπρέπεια στο ΤΙΠΟΤΑ. Μπροστά στο εμφανές αυτό ΤΙΠΟΤΑ που συνδέεται με ό,τι εθωρείτο «ελληνικότητα», στο αγνό «η Ελλάδα παντού με πληγώνει» του Σεφέρη, στο ξέσπασμα «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας», έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα, η allure principale, του παθητικού μηδενισμού, που φέρνει στην άρνηση της ετικέτας «ελληνικότητα». Το «σύμπλεγμα κατωτερότητας» κατά την ψυχολογία του Adler, έχει διπλή αντίδραση – παθητική ή ενεργητική. Έτσι το δίδαγμα της ΓΓ του Υπουργείου Παιδείας, έτσι η έμπνευση της Υπουργού να γίνει η αγγλική «επίσημη» γλώσσα, έτσι η νοσταλγία στο μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας της Δραγώνα ή της Ρεπούση, βρίσκει ανταπόκριση στην κατηγορία εκείνων που ανήκουν στο παθητικό στοιχείο του Adlerικού κατωτερικού. Η αντίδραση φέρνει στην άρνηση ότι είναι «Έλληνες» - αυτοί τουλάχιστον «διαφέρουν», αυτο-αθωόνονται από την σαπίλα, αυτο-μαστιγώνονται για εξιλέωση. «Δεν είμαστε Έλληνες, μας έκαναν ψεύτικα» είναι το λυτρωτικό σύνθημα εξιλεώσεως από το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Χαίρουν με το σύνθημα στην αρνητική, παθητική, μορφή του. Δεν είμαστε – κανείς δεν λέγει τι είμαστε. Απλώς, ένα κράτος διαλυμένο, μια κοινωνία ανήθικη, μια οικονομία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας από τα δανεικά που σπαταλήσαμε, μια νοοτροπία Λουδοβίκου 15ου après moi le déluge. Ο Αριστοτέλης ορθά έχει ορίσει ότι το ανθρώπινο γένος διαιρείται σε «φύσει δεσπότες και φύσει δούλους». Θα πρέπει μια εταιρία δημοσκοπήσεων να ανεύρει τα πραγματικά στατιστικά ποσοστά σε κάθε μία Αριστοτελική κατηγορία. Ο φύσει δούλος αναπολεί με νοσταλγία πόσο ωραία πέρναγε στην εξουθένωσή του στο ΤΙΠΟΤΑ κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εκεί που άλλοι βρίσκουν βαρβαρότητα, αυτός βρίσκει μεγαλείο. Η Ρεπούση, η Δραγώνα, οι «επιστήμονες» της Γιαννάκου, η εξουσία των αντιεξουσιαστών βρίσκουν εύκολα οπαδούς μέσα στην σούπα του ΤΙΠΟΤΑ. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας, η συναίσθηση της αθλιότητας του ΤΙΠΟΤΑ, όταν ζητά διέξοδο καταλήγει σε διάφορες μορφές ψυχικών παθήσεων (mental cases). Μέχρι την ανακούφιση με την αυτομαστίγωση. Η Ιστορία δεν πρόκειται να σιωπήσει για τον Μεγάλο Υπεύθυνο αυτής της αθλιότητας. Ως ελπίδα για το Έθνος μένει η άλλη κατηγορία της Αριστοτελικής διακρίσεως. Έχω την αίσθηση και ανακούφιση ότι ίσως είναι οι περισσότεροι. Έτσι μας βρίσκει ο νέος χρόνος. Το 2010.
Άρθρο προς δημοσίευση στο Περιοδικό «Ηλιαία»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση