Εθνικός κίνδυνος ο άξονας ΗΠΑ - Τουρκίας

Από που να αντλήσει το έθνος ελπίδα;

Του Ν.Α.Καλογεροπούλου

Πρόσφατες συναντήσεις κυβερνητικών παραγόντων αποκαλύπτουν ότι η Αμερική όχι μόνο αδιαφορεί για τα ελληνικά προβλήματα αλλά και δυσανασχετεί. Με το πνεύμα Πραγματισμού, κανών συμπεριφοράς της Αμερικανικής πολιτικής είναι «για να σου είμαι χρήσιμος, πες μου πρώτα σε τι είσαι εσύ χρήσιμος σε μένα». Είναι σαφές ότι η Ελλάς δεν έχει απάντηση.
H Αμερική έχει σήμερα τόσο επιδεινώσει την θέση της, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, ώστε βρίσκεται σε απόγνωση. Είναι περικυκλωμένη με κινδύνους από Δύση μέχρι Ανατολή, με εκκολαπτόμενους νέους γίγαντες που θα την αφανίσουν, χωρίς βοήθεια από παραδοσιακούς συμμάχους μέσα στο imbroglio που η αλαζονεία της έχει δημιουργήσει. Οι ΗΠΑ, βλέποντας την ΕΕ ως αντίπαλο, επιδιώκουν την διάλυσή της, με την σοφή μέθοδο του Δουρείου Ίππου. Δηλαδή, την εισδοχή μιας φτωχής και μη αφομοιώσιμης Τουρκίας των 73 μέχρι και 100 εκατομμυρίων κατοίκων που ετοιμάζουν μίαν νέα «μετανάστευση των λαών» (Völkerwanderung) για την άλωση της Ευρώπης.
Όμοια με εκείνη που σφράγισε την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με μόνη διαφορά ότι εκείνη απετελείτο από γερμανικούς λαούς με αξιοθαύμαστη ικανότητα προσαρμογής στον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό που βρήκαν. Το ταξίδι Obama στην Τουρκία, ως νέα Canossa προς τον Μουσουλμανικό κόσμο, ήταν απεγνωσμένη αναζήτηση σωτηρίας από χώρα που ξέρει να παζαρεύει, από αταβίστικη φύση, για ακραία ανταλλάγματα. Οι ΗΠΑ δεν έχουν λόγο να αρνηθούν, θυσιάζοντας μέσα στην απόγνωση, την πολυτέλεια του ηθικού νόμου και του Διεθνούς Δικαίου. Η διάλυση της Ευρώπης θα επιτευχθεί όταν η επιθετικότης και αλαζονεία μιας μη αφομοιώσιμης χώρας αποκτήσει και την δύναμη του βέτο. Συμπλήρωμα του μυστικού Αμερικανικού σχεδίου απογνώσεως είναι η συνέχιση διαμελισμού των Βαλκανίων με κύριο στόχο τώρα, μετά την Γιουγκοσλαβία, την ενοχλητική Ελλάδα για την οποίαν το βαθύ κράτος της Washington δεν κρύβει ότι επιφυλάσσει punishment, την τιμωρία και το μαστίγιο του Δυνάστη.
Το πρόβλημα εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ είναι κυρίως πρόβλημα Ευρώπης και ΗΠΑ. Ούτε το μυστικό Αμερικανικό σχέδιο διαμελισμού της Ελλάδος ενδιαφέρει την ΕΕ. Όπως το έδειξε η επίσκεψη του Obama, η ανάγκη της Τουρκίας συνδέεται με τα συμφέροντα της Αμερικής στην Μέση Ανατολή και την περιοχή Κασπίας. Όμως η Αμερική γνωρίζει ότι η ΕΕ, κυριαρχείται από Γαλλία και Γερμανία. Έχει εξελιχθεί από, αρχικά, πειθήνιο όργανο για εξυπηρέτηση των Αμερικανικών συμφερόντων, σε επικίνδυνο αντίπαλο. Οι αποδείξεις έχουν ξεπεράσει τις ενδείξεις. Η αντίσταση της Ευρώπης σε τρία πρόσφατα φλέγοντα για την Αμερικανική ιδιοτέλεια ζητήματα υπήρξε καταλυτική. Άρνηση Γαλλίας και Γερμανίας για τον ανόητο πόλεμο του Ιράκ. Ειλικρινής προσέγγιση προς την Ρωσία. Οικτρή αποτυχία της διασκέψεως του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Υπάρχει και ο τέταρτος μεγάλος παράγων. Η ισχύς του Ευρώ και η πιθανότατη αντικατάσταση του δολαρίου στο διεθνές εμπόριο είτε με το Ευρώ, είτε μάλλον με νέο ειδικό νόμισμα που θα έχει βάση το Ευρώ. Με όλα αυτά τα στοιχεία προβάλλεται ως αυτονόητο ότι μόνον η στρατηγική του Οδυσσέα μπορεί να εξυπηρετήσει τα Αμερικανικά συμφέροντα. Χρειάζεται Δούρειος Ίππος. Η Τουρκία με την αστείρευτη γεννητικότητα των 100 εκατομμυρίων της (έναντι της υπογεννητικότητος των 60 της Γαλλίας και 80 της Γερμανίας) καθίσταται σημαντικός παράγων για τις σχέσεις Αμερικής και Ευρώπης.
Η Ελλάς έχει ισχυρές θέσεις από άποψη Διεθνούς Δικαίου, αποφάσεων ΟΗΕ και Διεθνών Συνθηκών. Καμία από αυτές τις θέσεις δεν λαμβάνεται στα σοβαρά όταν ισχύει το δίκαιο του Iσχυροτέρου. Αυτός ο υπερατλαντικός «Ισχυρότερος» διαπιστώνει ότι η Ελλάς αποτελεί εμπόδιο και είναι πιθανό ότι μία μέρα μπορεί να αποκτήσει Ηγέτη που θα θέσει τέρμα στην μέχρι σήμερα κομπλεξική πολιτική του «καλού παιδιού» που «δεν διεκδικεί τίποτε», και κατανεύει δουλικά χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, με την γνωστή τακτική του χαριτόβρυτου χασκόγελου από επίσημα ολάνοιχτα χείλη.. Ο «Ισχυρότερος» λοιπόν, έχει αρχίσει εφαρμογή εκτεταμένης προπαρασκευαστικής προπαγάνδας με τις γνωστές, δοκιμασμένες μεθόδους, ώστε να εξουδετερωθούν τα θετικά ερείσματα κατά την περιγραφή που κάποτε είχε αποδοθεί, ορθώς ή κατά λάθος, στον Κίσσινγκερ. Εξουθένωση των βάσεων υποστάσεως του Έλληνισμού από ιστορική, πολιτική, πολιτιστική, στρατιωτική, οικονομική, εκπαιδευτική και ηθική άποψη. Δεν είναι μόνο η κατευθυνόμενη διεθνής προπαγάνδα των Σκοπίων και των άλλων γειτόνων αλλά και η εντατική διείσδυση ισχυράς εσωτερικής Πέμπτης Φάλαγγος, μιας κλίκας που, κατά την αφελή έκφραση μιας Υπουργού Παιδείας, αποκαλούνται «επιστήμονες». Έχει ακουστεί από Ελληνίδα Ευρωβουλευτή (Άννα Καραμάνου, ΠΑΣΟΚ) να λέγει «δεν πρέπει να μιλάμε για ελληνισμό γιατί δείχνει επιθετικότητα». Άλλος Ευρωβουλευτής (Μπεγλίτης, ΠΑΣΟΚ), καταψηφίζει(!) ψήφισμα που ζητά αποχώρηση του τουρκικού στρατού από την Κύπρο! Τα οικονομικά μέσα που διατίθενται από τον κύριο υπερατλαντικό Εχθρό, για εξουθένωση του Ελληνισμού, έχουν ήδη αποδώσει πλουσίους καρπούς εντός και εκτός Ελλάδος. Όλα αυτά τείνουν στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική διάλυση της «ατίθασης» αυτής χώρας. Απεδείχθησαν κατάλληλη προπαρασκευή, ήδη έτοιμη για την απόπειρα του τελικού χτυπήματος που αποβλέπει στον διαμελισμό της Ελλάδος και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Μόνον οι αφελείς επαναπαύονται στα «ερείσματα» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που είναι χάρτινα. Η στάση Clinton και ΝΑΤΟ με την δολοφονία της Σερβίας, του Bush με πρώτη πράξη την αναγνώριση «Μακεδονίας», η ιταμή και ανιστόρητη διαστρέβλωση της Ιστορίας από τον Obama, δεν είναι ενδείξεις αλλά αποδείξεις του μεθοδικά προετοιμασμένου πλαισίου. Η Ελλάς, με πενιχρού κύρους Ηγεσία, δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Σε αυτή την κατάσταση, προ της γενικής κρίσεως, η Βουλή των Ελλήνων έχει μοναδική απασχόληση τα πραγματικά ή φανταστικά σκάνδαλα στον ιδιοτελή αγώνα των κομμάτων για άλωση (του λουφέ) της εξουσίας. Η Ελλάς βρίσκεται μόνη, χωρίς φίλους και συμμάχους, μπροστά στα βδελυρά μυστικά σχέδια της παρηκμασμένης Αμερικής που έχει προδώσει τις ουμανιστικές αρχές των ιδρυτών της. Αλλά το άλλο μονοπάτι, το έχει δείξει ο Sarkozy. Προ ημερών, σε λόγο του στην Ν.Γαλλία, θέτει εικονοκλαστική βόμβα στις Βρυξέλλες. Προτείνει την αντικατάσταση των ατελέσφορων διαπραγματεύσεων με την Τουρκία έναντι ενός «οικονομικού χώρου κοινής ασφαλείας» ο οποίος περιλαμβάνει την Τουρκία αλλά και την Ρωσία. Απόηχος της παλαιάς σκέψεως του De Gaule για Ευρώπη από Ατλαντικού μέχρι Ουραλίων. Η Ρωσία λοιπόν, πολύ πλησίον πολιτιστικά και ιστορικά στον Ελληνισμό, με τεράστια ενεργειακά αποθέματα, όχι πλέον φόβος αλλά ελπίδα, είναι μια νέα κατεύθυνση. Με ισχυρά Ηγεσία, η Ελλάς μπορεί να εξασφαλίσει, εντός της Ευρώπης, άμυνα κατά των σκοτεινών μυστικών σχεδίων των «συμμάχων» εχθρών της.
Το 2005 άρχισε η διαδικασία εντάξεως της Τουρκίας στην ΕΕ. Ήταν απόφαση από όλα τα κράτη-μέλη σε μία από τις συνήθεις 24ωρες ταχυ-συνεδριάσεις Κορυφής μέχρι τα μεσάνυχτα όπου ο καθένας αδημονεί να γυρίσει στην βάση του. Απουσία πρωτοβουλίας από τον Πορτογάλο Barroso, αφελή παρατηρητή, για προ-Συνέδριο Αρχηγών προς ενδελεχή εξέταση, όλων των παραμέτρων για τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της αποφάσεως. Ότι το συμφέρον δεν είναι η πώληση βιομηχανικών προϊόντων που μπορεί να εξασφαλισθεί με απλή ένωση κοινού οικονομικού χώρου.. Ούτε το αν ανταποκρίνεται στην Ιστορική πραγματικότητα το αφελές επιχείρημα επιστολής του Φιλανδού Επιτρόπου Olli Rehn προς την European League της Γενεύης ότι «αν η Τουρκία εφαρμόσει τα κριτήρια δεν θα είναι η χώρα που είναι σήμερα». Οι Αρχηγοί κρατών προσέρχονται στις διεθνείς συνελεύσεις χωρίς να έχει προηγηθεί ενδελεχής μελέτη. Η Commission στις Βρυξέλλες απαρτίζεται από αριθμό Επιτρόπων που διορίζονται εκάστοτε από το κόμμα που έχει, καταλάβει την εξουσία. Δεν υπόκεινται σε δημοκρατική διαδικασία αξιοκρατίας και εκλογών. Ο Πρόεδρος ορίζεται από τα ισχυρότερα κράτη με αδιαφανή κριτήρια χωρίς δυνατότητα κατευθύνσεως και μελέτης πολιτικών επιλογών. Υπάρχει και ο ΟΗΕ, με υπηρεσίες που απαρτίζονται από κομματικούς εγκαθέτους χωρίς ανεξάρτητα αξιοκρατικά κριτήρια. Ο Γενικός Γραμματεύς επιλέγεται όταν παρέχει όλα τα εχέγγυα υποτελείας στην ισχυρότερη δύναμη. Ο πρώην Γ.Γ. Javier Perez de Cuellar, είπε σε συνέντευξη προς ελβετική εφημερίδα. «Ο Γ.Γ. αντιμετωπίζει την Αμερικανική Υπερδύναμη η οποία θεωρεί ουσιώδη τον ρόλο της στον ΟΗΕ. Το ίδιο συμβαίνει με τα πέντε Μόνιμα μέλη. Αυτό που καθορίζει τις αποφάσεις είναι το Σ.Α., πραγματική εκτελεστική εξουσία με το οποίο ο ΓΓ οφείλει να διατηρεί σχέση εμπιστοσύνης και κάθε φορά βρίσκεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες Δυνάμεις δίνοντας υπεροχή στις ΗΠΑ. Ένα από τα προβλήματα του διαδόχου μου Boutros-Ghali ήταν η μονομαχία του με την κυβέρνηση Clinton, η οποία κατέληξε στην απόλυσή του. Δεν νομίζω ότι ο ΓΓ μπορεί να σηκώσει κεφάλι σε έναν από τους 5 Μεγάλους! Για να παραμείνει στη θέση του οφείλει να διατηρεί την εμπιστοσύνη τους. Πιστεύω ότι ο Χάρτης του ΟΗΕ πρέπει να αλλάξει. Επειδή οι ΗΠΑ είναι τόσο βέβαιες για την δύναμή τους, έχουν προκαλέσει τόση ζημιά». Αυτά πρέπει να βλέπουν όσοι είχαν την αφέλεια να αναθέσουν την δίκαιη λύση του Κυπριακού στον ΟΗΕ περιμένοντας από τους εγκαθέτους Νίμιτς και Holbrook αμεροληψία, ή περιμένουν από την ΕΕ ή τον ΟΗΕ να παρασχεθεί σανίδα σωτηρίας.
Έτσι, οι αντιρρήσεις κρατών που διαθέτουν ιστορική πείρα (Αυστρία, Ελλάς) ή και άμεση εμπειρία κοινωνικών επιπτώσεων (Γαλλία, Γερμανία) δεν έγιναν αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης. Πορτογαλία και Φινλανδία δεν έχουν μετάσχει ιστορικά στη διαμόρφωση των αρχετύπων του συλλογικού υποσυνειδήτου των λαών του πυρήνος της Ευρώπης. Ο ίδιος ο Erdogan, σε παρατήρηση του Chirac, έχει δηλώσει με έμφαση «αν νοείτε αφομοίωση (assimilation) με την κοινωνία της Ευρώπης, αυτό δεν θα το έχετε από εμάς». Τελικώς, μόνον ο Γάλλος Πρόεδρος, o Nicolas Sarkozy, έχει την τόλμη να επιμένει για την δημιουργία «ευρέως οικονομικού χώρου κοινής ασφαλείας, πλέον των 800 εκατ. κατοίκων, με Τουρκία και Ρωσία». Η στροφή στην Ρωσία, πακτωλό ενεργείας, είναι η αναγκαία κατεύθυνση της Ευρώπης. Αλλά και κυρίως της Ελλάδος, που έγινε ελεύθερη χάρη στην Ρωσική Συνθήκη της Αδριανουπόλεως όταν, το 1828, η Αγγλία ετοίμαζε Ελλάδα «φόρου υποτελή» στον Τούρκο με τα ίδια φιλελληνικά αισθήματα που επέδειξε και με την υπαγόρευση του Σχεδίου Ανάν, με διάδοχο και συμπαραστάτη την Αμερική.
Οι Έλληνες των ΗΠΑ και Καναδά είναι αναστατωμένοι με την διαχρονική αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής και τις διπλωματικές μεθόδους του επίσημου κράτους. Όταν οι αντίπαλοί μας είναι από ετών συστηματικά οργανωμένοι και με άφθονα χρήματα ως μέσο διεισδύσεως στα επιρρεπή λόμπυ, οι ελληνικές κυβερνήσεις δείχνουν πλήρη ανικανότητα να αντιληφθούν την δύναμη και τις ψυχολογικές μεθόδους της προπαγάνδας. Οι κυβερνήσεις κινητοποιούν τους πολιτικούς παράγοντες στην Αμερική αποσπασματικά, ενώ η δημιουργία αποτελεσματικού λόμπυ απαιτεί συνεχή παρακολούθηση. Μου υπενθυμίζουν ότι ο Βενιζέλος, την εποχή των θριάμβων, είχε ζητήσει από την Πρεσβεία μας στο Παρίσι να μη φείδεται εξόδων για συνεχείς επαφές με παράγοντες. Άλλοι ανησυχούν διότι γνωρίζουν ότι στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ έχει εδραιωθεί πολιτική τιμωρίας, punishment, της Ελλάδος και επιτήδεια ενίσχυση το μυστικού σχεδίου διαμελισμού της Ελλάδος. Τονίζουν ότι ο κίνδυνος δεν αποτρέπεται με χαμόγελα. Εάν, μου γράφουν, οι παλαιοί σύμμαχοι έγιναν εχθροί, η Ελλάς, με το έρεισμα Ευρώπης, πρέπει να στραφεί προς παλιούς εχθρούς, την Ρωσία, που σήμερα μπορούν να γίνουν χρήσιμοί φίλοι.
Η Γενεύη είναι κέντρο πληροφοριών από το διεθνές προσκήνιο και παρασκήνιο. Είναι και κέντρο διαμαρτυρίας της διασποράς που, πάντοτε προσκολλημένη στο ενδιαφέρον της για την Ελλάδα, έχει το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθεί, μέσω δορυφόρου, τις ειδήσεις και συνεδριάσεις της Βουλής. Μας έρχονται φωνές αγανακτήσεως διότι οι πολιτικοί ρήτορες ομφαλοσκοπούν κατά συρροήν με τα σκάνδαλα και τις ατάκες εναντίον αλλήλων, Αλλά χωρίς συνείδηση ότι η Ελλάς σήμερα κρύβει την διεθνή της απομόνωση με χαριτόβρυτα χαμόγελα μαθητευόμενων μάγων της διπλωματίας. Την στιγμή που είναι περικυκλωμένη από εχθρούς, μέσα και έξω, που θέλουν να της κόψουν κομμάτια από το κρέας της και την ψυχή της. Και την στιγμή που αντιμετωπίζει από το ένα μέρος την αδιαφορία, ίσως και καταφρόνια, των Βρυξελλών και από το άλλο τον νεοσύστατο Άξωνα ΗΠΑ-Τουρκίας που περιλαμβάνει μεταξύ των σκοπών και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, με εγκληματική μεθόδευση που θα συνεπάγεται αίμα και καταστροφές. Η διασπορά βλέπει τους πολιτικούς να χάνονται σε αντιπαραθέσεις για την άλωση της εξουσίας, αντί να συσπειρωθούν και αντιμετωπίσουν ενωμένοι τον μεγάλο εθνικό κίνδυνο που έρχεται πολύ σύντομα. Η συζήτηση για τα σκάνδαλα με επέμβαση μιας Βουλής που έχει, η ίδια, ψηφίσει τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών, δείχνει ότι στην Ελλάδα η αρχή διακρίσεως των εξουσιών έχει εκφυλισθεί στο κακό χάλι που κατεδίκασε ο Μοντεσκιέ τον 18ο αιώνα. Τα σκάνδαλα είναι ασχολία μόνο της Δικαιοσύνης ανεξάρτητης, χωρίς παραγραφές, από οποιαδήποτε ανάμειξη της Βουλής ή της κυβερνήσεως, ελεύθερης να αθωώσει ή να στείλει τους υπεύθυνους στη φυλακή και όχι απλώς «στο σπίτι τους».
Τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδος κρύβονται με εκπληκτική υποκρισία κάτω από το χαλί. Ποια η θέση της Ελλάδος απέναντι στον νεοσύστατο Άξωνα ΗΠΑ-Τουρκίας; Πρόβλημα εθνικής υποστάσεως που θυμίζει τον αλήστου μνήμης Άξωνα Βερολίνου-Ρώμης, με το δόρυ εστραμμένο εναντίον της Ελλάδος και την φιλοδοξία του Μάρε Νόστρουμ που τότε ελέγετο Μεσόγειος, σήμερα Αιγαίο. Τότε υπήρχε ελπίδα ισχυρών συμμαχιών. Είναι όμως σήμερα σύμμαχος οι Βρυξέλλες του Barroso ή η Μόσχα του Πούτιν; Δυστυχώς η Ρωσία, φυσικός εθνικός φίλος που πρόσφερε στην Ελλάδα την πλήρη ανεξαρτησία της με την Συνθήκη της Αδριανουπόλεως όταν η Αγγλία, πρόδρομος των ΗΠΑ, μας προόριζε φόρου υποτελείς στον Τούρκο, δεν βρίσκεται ακόμη σε θέση να δράξει την ευκαιρία για πραγμάτωση του ονείρου της Αικατερίνης, διότι καμία κυβέρνηση δεν θα έχει το θάρρος να κάνει την κατάλληλη προσέγγιση.
Είναι σύμμαχος η ΕΕ; Δυστυχώς οι Βρυξέλλες, με άφρονη επέκταση που ο Πορτογάλος Barroso και ο Φιλλανδός Olli Rehn θέλουν να φτάσει σύντομα μέχρι Ανατολίας για πλήρη ειρηνική άλωση από τα 100 εκατομμύρια Τούρκων, δεν έχει αποκτήσει ακόμη την σύμπνοια και συσπείρωση των λαών της. Πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει τα σημεία. Σε ερώτηση αν θεωρούν την ένταξη της χώρας τους στην ΕΕ «ευτυχή ευκαιρία», ναι απήντησε μόνο το 23% των Άγγλων και μόνο το 55% κατά μέσον όρον τα υπόλοιπα μέλη, ενώ το 53% δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για τις Ευρωεκλογές.
Ποιος λοιπόν θα ενδιαφερθεί για τις συνέπειες του νεοσύστατου Άξoνος; Στην Ελλάδα, οι προικοθήρες της εξουσίας ασχολούνται με λαϊκίστικες υποσχέσεις παροχών από το τίποτε, μπροστά σε θάλασσα από σειόμενες πλαστικές σημαιούλες.
Από ποια μεριά θα αντλήσει το Έθνος ελπίδα;
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση