Για ποιά εξωτερική πολιτική μιλάμε;

Η πολιτική του... στραβού χαμόγελου

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης

Νέα Υόρκη, Απρίλιος 2009

Θα πρέπει η Ελλάδα κάποτε να καταλάβει ότι δεν μπορεί να στηρίζει την εξωτερική της πολιτική σε ένα χαμόγελο και μάλιστα όταν συμβαίνει το χαμόγελο αυτό να είναι και....στραβό.
Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη απέδειξε περίτρανα ότι βρίσκεται πάρα πολύ μακρυά από το αντικείμενο που θα πρέπει να γνωρίζει και να διαπραγματεύεται αφού, τύχη αγαθή, συνέργησε ώστε να της ανατεθεί το Υπουργείο Εξωτερικών. Φτάσαμε έτσι στο σημείο, μέσα στη χώρα μας, να μας δίνει μαθήματα εξωτερικής πολιτικής ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, κ. Ντάνιελ Σεπκχαρντ. Και φυσικά μας δίνει μαθήματα που θα εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα και μόνο. Ενώ εδώ στην ξενιτιά μας, η κ. Κλίντον, όντας ανιστόρητη, αποφασίζει για μας, πριν από μας και χωρίς εμάς.

Ο Αμερικανός πρέσβης διαπίστωσε την ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφους επεσήμανε ότι θα πρέπει το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών να δραστηριοποιηθεί. Κι΄ ακόμη προχώρησε πιο πολύ φτάνοντας στο σημείο να πει ότι « αν η Ελλάδα έδινε πιο διεθνή προοπτική στην εξωτερική της πολιτική θα είχε περίοπτη θέση στις προτεραιότητες των ΗΠΑ» Δηλαδή ο κ. Σπέκχαρντ αποτολμά να χαράξει αυτός την εξωτερική μας πολιτική αφού έχει διαπιστώσει ότι το Υπουργείο Εξωτερικών της κ. Μπακογιάννη δεν ξέρει να κάμει τη δουλειά του. Μήπως έχει δίκιο;
Φυσικά είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά που δήλωσε ο Αμερικανός πρέσβης δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ελλάδα και γενικά στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων. Και χωρίς κανέναν ενδοιασμό δήλωσε:
«δεν υπάρχουν μόνο τα περιφερειακά ζητήματα (Πατριαρχείο, Σκοπιανό, Κυπριακό) αλλά και πολλά άλλα στα οποία θα πρέπει να εμπλακεί η Ελλάδα.»
Είναι κατανοητό ότι ο κ. Σπέκχαρντ δεν λέει τίποτα δικό του. Απλά, μ΄ έναν τρόπο ανεπίσημο αλλά κατηγορηματικό, μ΄ έναν τρόπο διπλωματικό δηλώνει το πως εννοεί την συμμαχία η αμερικανική κυβέρνηση. Να εμπλακεί η Ελλάδα σε όλα τα μέτωπα, που άνοιξε η απερισκεψία του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζ. Μπους. Βέβαια σε όλα αυτά κατά κάποιο μικρό τρόπο η Ελλάδα συμμετέχει. Όμως για τις ΗΠΑ αυτό μόνο δεν αρκεί.
Γεννάται και ένα ακόμη ερώτημα. Για όλα αυτά τι έχει κάμει η κ. Μπακογιάννη μέχρι σήμερα; Ποιά έμπρακτη απάντηση έχει δώσει; Δεν υποστηρίζω να στείλει τα παιδιά του κοσμάκη στα διάφορα μέτωπα, που άνοιξε η βλακεία του Μπους. Να είναι όμως σε θέση το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας να δείξει τη θέση της χώρας μας και να την υποστηρίξει με επιχειρήματα.
Στα ίδια βήματα και η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Χίλαρυ Κλίντον κι΄ ακόμη ένα βήμα πιο μπροστά από τον κ. Σπέκχαρντ. Σε συνάντηση που είχε στον Λευκό Οίκο με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο και τους κυρίους Μανάτο και Κατσιματίδη –με την ευκαιρία της επετείου της Εθνικής μας γιορτής - τους δήλωσε ότι για να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης θα πρέπει η Ελλάδα να προβεί σε προσφορά κάποιων ανταλλαγμάτων στη Θράκη για τους Τούρκους. Μάλιστα! Ανταλλάγματα στην Θράκη ορέγεται η κ. Κλίντον.
Βέβαια η κ. Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ δεν μας έχει δώσει την ευκαιρία να πιστεύουμε ότι κατέχει τις διαφορές μας με τους γείτονές μας. Απλά έχει αναλάβει να μεταφέρει αυτά που της υπαγόρευσαν οι Τούρκοι και τα οποία είναι μέσα στο πρόγραμμα, που θα διευκολύνει τις αμερικανικές απαιτήσεις από τους Τούρκους. Και οι Τούρκοι απέδειξαν ότι γνωρίζουν την εξωτερική πολιτική που τους συμφέρει και τους ενδιαφέρει. Το δικό μας ΥΠΕΞ βρίσκεται ακόμη στην εποχή του χαμόγελου. Όπως λέμε στην εποχή του χαλκού, στην εποχή του σιδήρου.
Μετά από όλα αυτά μας έχει απομείνει να αναρωτιόμαστε τι είδους εξωτερική πολιτική είναι αυτή, που προσπαθούν να κάμουν κάποιοι υποτιθέμενοι ηγέτες της Ομογένειας, εδώ στις ΗΠΑ, οι οποίοι περιστασιακά επισκέπτονται τον Λευκό Οίκο. Ρασοφόροι και λαϊκοί. Πιστεύουν πως με μια επίσκεψή τους στην έδρα εξουσίας των ΗΠΑ και η αναφορά τους στα εθνικά μας θέματα θα καταφέρουν να επηρεάσουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τουλάχιστον ας αναρωτηθούμε. Τις ενέργειές τους αυτές της γνωρίζει το ελληνικό ΥΠΕΞ; Κι΄ αν ναι, τις εγκρίνει; Κι΄ ακόμη πως βλέπουν τα γεράκια της Ουάσιγκτον αυτούς τους άσχετους να θέλουν να χαράξουν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας; Εκτός εάν όλα αυτά έχουν κάποια μορφή επαιτείας. Αν έτσι είναι, τότε είμαστε άξιοι όχι της τύχης αλλά του τρόπου που νομίζουμε ότι μπορούμε να διεκδικούμε τα δίκαιά μας.
Αν αυτή είναι η εξωτερική πολιτική που μπορεί να προσφέρει η κ. Μπακογιάννη, τότε ας μην έχουμε κανένα παράπονο γιά την δυσχερή θέση στην οποία η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση