Η ημέρα φεύγει και σκέφτομαι… κάποιο παλιό χρέος

Έκλεισα τα μάτια για λίγο και ήταν σαν χιλιάδες εικόνες να πέρασαν από μπροστά μου. Εικόνες που με έκαναν να βουρκώσω και να θυμηθώ…
Περνούν οι ώρες και σκέφτομαι πριν από 35 ολόκληρα χρόνια…
Τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ που έτρεχαν και κυνηγούσαν τους Τούρκους σε κάθε τους αντεπίθεση…
Τους θορύβους των αεροπλάνων που βομβάρδιζαν πόλεις και σκότωναν άμαχους πολίτες…
Τις γυναίκες που είχαν πέσει στα χέρια των πολεμιστών του Αττίλα και που βιάζονταν συνεχώς…
Τα παιδιά που έκλαιγαν ζητώντας τους γονείς τους σε χαλάσματα και σε δρόμους…
Τα καμένα κορμιά ανθρώπων, από τις βόμβες Ναπάλμ, που γεύτηκαν τη «νομιμότητα» της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο…
Τις εκκλησιές που βανδαλίζονταν και τους στρατιώτες του Αττίλα που ουρούσαν τις εικόνες των Αγίων και τον Εσταυρωμένο…
Άνοιξα τα μάτια μου έντρομος, σε μία προσπάθεια να γλιτώσω, να ξεφύγω από τις μνήμες, μα είδα το σήμερα…
Και σήμερα εκεί είναι ο κατακτητής, ο βιαστής, ο δολοφόνος, ο καταπατητής, ο υβριστής του Θεού…
Τον βλέπω και σήμερα, να παρελαύνει, να χαίρεται και να τολμά να μιλά για ισότητα και ισοπολιτεία… για δύο κράτη…
Και επαναλαμβάνει αυτά που πριν 35 χρόνια έκανε, ξαναφέρνοντας τις εικόνες και θυμίζοντάς μου το χρέος μου…
Ένα αεράκι να έρθει, μία ματιά να αλλάξουμε και να τον στείλουμε στην θάλασσα να φύγει, να σωθεί…Λίγη θέληση χρειάζεται και όλα γίνονται…
Γιατί όσο καθόμαστε, όσο τους βλέπουμε, όσο δεν τους τιμωρούμε, καινούργιοι καταπατητές εμφανίζονται, νέοι «βιαστές» και «κλέφτες»…
Γράφω ετούτες τις γραμμές και νιώθω πως πρέπει να βγω έξω… γιατί πνίγομαι από το δίκιο και την αδικία ταυτόχρονα…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση