Σόρος: Ένας μισάνθρωπος που κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσά μας - Η ιστορία του και τα όνειρά του

H εξωτερική πολιτική ενός ιδιώτη

Μία από τις εκστρατείες των οποίων ηγείται ο Τζωρτζ Σόρος είναι αυτή για την νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Ενδεικτική η παραπάνω αφίσα με τίτλο: «Τι θα κάπνιζε ο Τζωρτζ;»

Οι σκηνές ομοιάζουν υπερβολικά: Ξεσηκωμένες μάζες, μεταξύ των οποίων πολλοί φοιτητές απαιτούν την παραίτηση του κυβερνώντος ηγέτη, διαδηλώνουν για «περισσότερη δημοκρατία» και παραλύουν τις υποδομές του κράτους. Οι συντελεστές αυτών των διαδηλώσεων είναι εμφανώς καλά οργανωμένοι, διαθέτουν επαγγελματικά κατασκευασμένες σημαίες και πανό και προ πάντων βαθιά τσέπη. Το χρήμα και άλλα απαραίτητα μέσα είναι κάτι παραπάνω από επαρκή για τον ξεσηκωμένο «λαό». Στο τέλος η κυβέρνηση γονατίζει, ο ηγέτης συλλαμβάνεται, εξορίζεται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων συνταξιοδοτείται και αποσύρεται στην Ντάτσα του. Έτσι συνέβη στην Γιουγκοσλαβία, στην Γεωργία και την Ουκρανία. Κινητήριος δύναμη πίσω από τις «διαδικασίες εκδημοκρατισμού» όταν δεν είναι το επίσημο αμερικανικό κράτος είναι ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος, ουγγροεβραϊκής καταγωγής Gyorgy Schwartz, άλλως George Soros.
Η «Ανοικτή Κοινωνία» από την πλευρά της είναι η ναυαρχίδα των «Σοροσιανών». Το ίδρυμα διατηρεί γραφεία και ινστιτούτα σε πολυάριθμα κράτη, με σκοπό την επεξεργασία των τοπικών δεδομένων και - όταν αυτό κριθεί απαραίτητο και εφικτό - την στήριξη «διαδικασιών μετάλλαξης». Ο κίνδυνος ανατροπής των ισχυόντων σχέσεων γίνεται πάντοτε αντιληπτός με την εμφάνιση ενός ινστιτούτου του Σόρος σε ένα κράτος. Στην Μόσχα, βέβαια μία ομάδα καταδρομέων με κουκούλες κατέστρεψε εν μία νυκτί τα γραφεία της οργανώσεως, ενώ η Λευκορωσία πέταξε «κλοτσηδόν» την οργάνωση έξω απ’ τη χώρα. Το ίδιο απεπειράθησαν να κάνουν και στην Ουκρανία, ανεπιτυχώς όμως, όπως απεδείχθη. Ο ενεργός και υπονομευτικός ρόλος του Σόρος είναι ορατός και στην αποσύνθεση των Βαλκανίων με έντονη παρουσία στο Μαυροβούνιο, την Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο και τα Σκόπια.
Gyuri Schwartz
Από τι υλικό είναι όμως φτιαγμένος αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έχει βάλει σκοπό να ακολουθήσει μία απολύτως ιδιωτική εξωτερική πολιτική, αντί να ξοδεύει το χρήμα του σε πολυτελείς εγκαταστάσεις και δραστηριότητες; Ο Τζωρτζ Σόρος είδε το φως του κόσμου το 1930 ως γιός ενός αφομοιωμένου Εβραίου, του Tivadar Schwartz, στην Βουδαπέστη. Ο στενός κύκλος του "Gyuri" δεν ενδιαφερόταν πολύ για την πολιτική και ζούσε την ζωή κάθε αστικής οικογενείας στα ειρηνικά χρόνια του μεσοπολέμου. Ωστόσο, ο πατέρας, δικηγόρος το επάγγελμα, πρέπει να διαισθανόταν τους επερχομένους κινδύνους, αφού το 1936 «μαγιαροποίησε» το επώνυμό του σε Σόρος. Η κατάσταση υπό τον Miklos Horthy παρά τους ειδικούς νόμους για τους Εβραίους ήταν ακόμη ανεκτή, επιδεινώθηκε όμως το 1944, όταν η Wehrmacht κατέλαβε την χώρα χωρίς καμμία αντίσταση, με σκοπό την αποτροπή της προσπάθειας του Horthy να συνάψει αυτόνομα ειρήνη με την Σοβιετική Ένωση. Η αντιμετώπιση των Εβραίων χειροτέρευσε κι έτσι η οικογένεια Σόρος προμηθεύθηκε χαρτιά που την παρουσίαζαν ως χριστιανική.
Μετά το τέλος του πολέμου, ο πατέρας του Σόρος, έδειξε να διατηρεί την διαίσθησή του, όταν έστειλε στο εξωτερικό τους δύο γιούς του, προτού κλείσουν τα σύνορα. Μέσω μίας προσκλήσεως σε ένα Ελβετικό Συνέδριο για την Esperanto οδηγήθηκε ο Τζωρτζ Σόρος στο Λονδίνο. Για δέκα χρόνια έζησε στην βρετανική πρωτεύουσα, εξακολουθώντας να μην επιδεικνύει ιδιαίτερη έφεση στην επιχειρηματικότητα. Στο πανεπιστήμιο London School of Economics (LSE), όπου είχε εγγραφεί, έδειχνε να τον γοητεύει προ πάντων ο φιλόσοφος Karl Popper. Το κύριο έργο του Popper, «Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της» (1945) πρέπει να επηρέασε τον Σόρος ουσιαστικά. Ακόμη και όταν μετά από χρόνια βρισκόταν στις ΗΠΑ, έγραφε ο Σόρος στον δάσκαλό του πραγματείες για την ανάπτυξη της φιλοσοφίας του ως προς την ανοικτή κοινωνία. Ο ίδιος ο Popper δεν πρέπει να έδινε μεγάλη σημασία στον θαυμαστή του, αφού το 1980 ισχυριζόταν ότι δεν τον θυμόταν καθόλου.
Το 1956 ο Σόρος ταξίδευσε στην «χώρα των μεγάλων ευκαιριών» και βρήκε δουλειά σε διάφορες εταιρείες χρηματοοικονομικών. Ειδικότητά του ήταν η γνωμοδότηση σε εταιρίες διαιτησίας. Δουλειά του ήταν να προβλέπει την δυνατότητα κέρδους αξιοποιώντας τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις στις ισοτιμίες διαφορετικών νομισμάτων στις διάφορες αγορές. Εστεμμένος από αλλεπάλληλες επιτυχίες, άρχισε ο Σόρος να ασχολείται και επιστημονικά με το αντικείμενο αυτό. Ωστόσο, την δοκιμασία που θα τον καθιστούσε επισήμως οικονομικό αναλυτή δεν την είχε περάσει.
Αυτό το εμπόδιο δεν έδειχνε να κάμπτει την θέληση του Σόρος. Τουναντίον, τον έκανε να εντείνει τις χρηματοοικονομικές του δραστηριότητες. Το 1969 δημιουργεί στην εταιρεία των εργοδοτών του, Arnhold & S. Bleichroeder, τα πρώτα hedge fonds, μία οικονομική δομή, η οποία τότε ακουγόταν μάλλον εξωτική. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν σε τέτοιο βαθμό που μετά από μερικά χρόνια ίδρυσε την δική του εταιρεία, την Quantum Fonds, απορροφώντας μάλιστα σ’ αυτήν και την εταιρεία στην οποία μέχρι τότε εργαζόταν. Η με απόσταση πιο επιτυχημένη ενέργειά του, αυτή που τον έκανε παγκοσμίως διάσημο, ήταν η επιθετική κερδοσκοπία του εις βάρος της στερλίνας, όταν μέσα σε μια νύχτα κέρδισε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Επενδυτές, οι οποίοι το 1969 τον είχαν εμπιστευθεί με 100.000, βρέθηκαν το 1997 με με 353 εκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, η Quantum μετά το 1998 άρχισε να παρουσιάζει μεγάλες απώλειες, δεν ήταν όμως αρκετές για να επηρεάσουν την περί τα επτά δισεκατομμύρια δολάρια περιουσία του Σόρος.
Η «δημοσιότητα» σήμαινε για τον Σόρος, προ πάντων, ότι θα μπορούσε ενεργά πλέον να πραγματώσει την ιδέα του για μία «ανοικτή κοινωνία». Πρώτος γεωγραφικός στόχος το ήδη υπό κατάρρευση ανατολικό μπλοκ. Το ίδρυμα «Ανοικτή Κοινωνία» χρηματοδότησε πολυάριθμες δράσεις στην Πολωνία, μεταξύ των οποίων και το ανεξάρτητο συνδικάτο Αλληλεγγύη. Στην πατρίδα του, την Ουγγαρία έφτασε μέχρι και σε διαπραγματεύσεις με τον δικτάτορα Janos Kadar. Ως αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών, ιδρύθηκε ένα τροποντινά «πιο ανεξάρτητο» ίδρυμα του Σόρος, εντός της ουγγρικής ακαδημίας των επιστημών, το οποίο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα γέμισε τις βιβλιοθήκες με επικριτική για το σύστημα βιβλιογραφία. Ακόμη πιο σημαντικές ήταν οι εκατοντάδες φωτοαντιγραφικών συσκευών που δωρίθηκαν σε πολυάριθμα ινστιτούτα. Η λίστα των δραστηριοτήτων στο πρώην ανατολικό μπλόκο είναι αξιομνημόνευτη. Δωρεές εξοπλισμού, χρηματικές επιχορηγήσεις, εκπαίδευση, σπουδές - δεν υπάρχει τίποτε που ο Σόρος να μην προσέφερε μέσω του όλο και πιο επαγγελματικά δραστηριοποιούμενου ιδρύματός του. Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια έχουν ξοδευθεί με μοναδικό σκοπό την οικοδόμηση μίας κοινωνίας, όπως αυτός την αντιλαμβάνεται.
Στην υπηρεσία των αντιλήψεών του, ο Σόρος δεν δίστασε να κάνει κριτική ακόμη και στην πολιτική του Ισραήλ και των ΗΠΑ ως προς το μεσανατολικό. Τον Νοέμβριο του 2003, σε ένα Εβραϊκό συνέδριο, στην Νέα Υόρκη, ο Σόρος δήλωνε ότι οι Σαρόν και Μπους είναι η αιτία για την παγκόσμια ανάπτυξη του αντισημιτισμού. Εβραίοι παράγοντες αποδοκίμασαν τότε αυτή την «αντισημιτική τοποθέτηση» μέσα από τις ίδιες τους τις τάξεις. Ακόμη και οι απολύτως «ελεύθερες δυνάμεις της αγοράς» δέχθηκαν την κριτική του Σόρος, κάτι που χαρακτηρίστηκε ως «αντικαπιταλιστικός» θεατρινισμός. Τον Νοέμβριο του 2004 είχε να αντιμετωπίσει μία από τις μεγαλύτερες ήττες του. Αυτό που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει ως «ζήτημα ζωής και θανάτου», η πτώση του Τζωρτζ Μπους, δεν επετεύχθη. Είχε μάλιστα επενδύσει πολλά εκατομμύρια δολάρια σ’ αυτήν την «μετατροπή».
Όλοι πλην εμού είναι ναζί
Η παρεμβατική στάση του George Soros δεν ενοχλεί όμως μόνον τους κατά τόπους «λευκούς εθνικιστές». Σε ενημερωτική ιστοσελίδα των Ινδιάνων των Η.Π.Α. διαβάζουμε με έκπληξη: «Όλοι είναι ναζί εκτός από τον George Soros. Οποιονδήποτε θεωρεί ότι τον προκαλεί, τον χαρακτηρίζει ως ‘ναζί’. Μοιάζει να έχει προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, τόσο που πρέπει διαρκώς να αυταπατάται με το να σκέφτεται ότι δεν είναι ναζί, δεν είναι σαν ναζί και ότι το μόνο που έχει να κάνει είναι να κατηγορεί κάθε άλλον ως ναζί - ειδικά αυτούς που δεν μπορεί να ελέγξει. Χρησιμοποιεί την ζωή του ως Εβραίος που έζησε κατά την διάρκεια του ολοκαυτώματος για να προσάψει τέτοιες κατηγορίες. Εξαπολύει κατηγορίες ξανά και ξανά, κατά του Λευκού Οίκου και του George Bush. Ο Soros αποκαλεί τον Bush ναζί. Ίσως αυτός ξέρει καλύτερα, έτσι δεν είναι; Έχει εργασθεί για τους ναζί. Επέζησε του ολοκαυτώματος με το να παριστάνει τον Χριστιανό και με το να καρφώνει συμπατριώτες του στους ναζί. Ήξερε πώς να μείνει στην κορυφή».
Είναι γνωστό ότι Σόρος και Μπους δεν τρέφουν τα καλύτερα αισθήματα ο ένας για τον άλλο, παρ’ ότι η αποδόμηση των εθνικών κρατών και η αναμόχλευση παθών είναι συνταγή και των δύο. Ο Σόρος μισεί τον Bush, επειδή έχασε όλη του την πολιτική ισχύ, την οποία είχε συγκεντρώσει με τους Κλίντον στα τέλη της δεκαετίας του '90, όπως το να κατευθύνει τον παλιό συγκάτοικο του Bill Clinton στην Οξφόρδη, Strobe Talbott (Υπουργείο Εξωτερικών), τον Larwence Summers (Υπουργείο Οικονομικών) και τον Al Gore ως προς το πώς μπορούν να επωφεληθούν της προσφάτως αποσυντεθείσης Ρωσίας. Τότε ο Talbot είχε αποκαλέσει τον Soros ‘εθνικό θησαυρό’.
Ίδια δράση και στην Αμερική
Το να αποκαλείς τον Τζωρτζ Σόρος έναν σύγχρονο ναζί, ίσως ακούγεται παράλογο. Πώς θα μπορούσε όμως να χαρακτηρίσει κανείς τον ενθουσιασμό του George Soros να «εκφυλετίσει» όλους τους μη λευκούς του κόσμου; Στην Αμερική την δουλειά της «Ανοικτής Κοινωνίας» την κάνει το Ινστιτούτου Sundance του Robert Redford και της «Πρωτοβουλίας Αμερικανών Ιθαγενών» που αυτό διευθύνει. Το 2007 Αφρικανοί, Ασιάτες, ομοφυλόφιλοι και νησιώτες του Ειρηνικού στοιβάχθηκαν όλοι μαζί σε μία μεγάλη εκδήλωση και τιμήθηκαν με «Πρωτοβουλία» του Sundance. «Ένας λαός, μία γιορτή» έλεγε χαρακτηριστικά ο τηλεοπτικός σταθμός του Sundance. Σεμινόλε, Μάορι, Ναβάχο, Φιλιππινέζοι ή ομοφυλόφιλοι, ποια η διαφορά;
Όλοι είναι μη λευκοί. Ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι είναι ουσιαστικά περιθωριοποιημένοι από την ηθική της λευκής χριστιανικής κοινωνίας. Όλοι ένα γιγάντιο φυλετικό κίνημα. Ένα γιγάντιο φυλετικό χωνευτήρι του κόσμου. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κίνημα των αθλίων ή - αν θέλετε - των εξαθλιωμένων. Λευκοί αριστεριστές του κόσμου, όπως ο George Soros, αντιμετωπίζουν τις άλλες φυλές - τις καφετί φυλές όπως τις αποκαλούν οι ινδιάνοι - σαν τα σκουπίδια, σαν τιποτένιους και οι «απελευθερωμένες» καφετιές φυλές ούτε που το αντιλαμβάνονται.
Αντιναζισμός - Αντιρατσισμός: Ένας μεταλλαγμένος ναζισμός
Ίσως λοιπόν ο Σόρος να είναι όντως ένας αντικατοπτρισμός του Χίτλερ σε παραμορφωτικό κάτοπτρο. Συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία που ο Χίτλερ ήθελε να εξολοθρεύσει και συνθέτει έναν γίγαντα, ένα πλειοψηφικό κίνημα κατά των λευκών, κατά των Χριστιανών και όλων των παραδοσιακών τους δομών και αξιών. Αυτή είναι και η ουσία. Ο ρατσισμός του Σόρος είναι ανάστροφος. Δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε έναν Αφρικανό, έναν νησιώτη του Ειρηνικού, έναν Ινδιάνο ή έναν ομοφυλόφιλο. Όλοι πρέπει να ενωθούν. Όλοι πρέπει να δράσουν συλλογικά. «Uber alles!»
Όλα αυτά αποκτούν κύρος και νομιμοποίηση μέσω του ονόματος του ιερού τελετουργικού εξαγνισμού των Ινδιάνων της Αμερικής: του «χορού προς τον Ήλιο». Το ίδιο γίνεται και στην Ευρώπη με την «Ανοικτή Κοινωνία» και με όλους τους πομπώδεις τίτλους που περιλαμβάνουν ως συνθετικό την μεγάλη κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού που ακούει στον τίτλο «Ανθρώπινα Δικαιώματα».
Το ερώτημα είναι πόσο θ’ αντέξουν οι ηγέτες όλων αυτών των «κατατρεγμένων» της οικουμένης, όπως οι Ινδιάνοι, οι Τσιγγάνοι, οι μαύροι και οι ομοφυλόφιλοι να είναι «μέσα στο κόλπο». Για πόσο ακόμη θα είναι θύματα πλάνης από Αριστεριστές καθηγητές, φιλελευθέρους και κομμουνιστές διανοουμένους στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Για την ώρα νομίζουν ότι το να είσαι μη λευκός προϋποθέτει το να διαμαρτύρεσαι στους λευκούς, ακόμη και αν είναι λευκοί αυτοί που σε εκπαιδεύουν και σε βάζουν να κάνεις κάτι τέτοιο. Το ίδιο ισχύει και για μεγάλη μερίδα του ανατολικοευρωπαϊκού κόσμου, ο οποίος έχει συσπειρωθεί γύρω από το σύνθημα του αντιρωσισμού με την επιτήδεια συντήρηση ενός σοβιετικού φαντάσματος ως φόβητρο.
Στο μεταξύ, ο Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος υπερηφανεύεται για τον αμοραλισμό του, την δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως υπεράνω κάθε ηθικού κώδικος και επιφυλάξεως, θα συνεχίσει να αποκαλεί οποιονδήποτε του αντιτίθεται ως ναζί. Αυτό αποτελεί πλέον την προσωπική του ηθική, το να παρουσιάζεται ως κάποιος που αποκηρύσσει τον ναζισμό και να κατηγορεί άλλους ως ναζί.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 9 (Μάρτιος 2008) του μηνιαίου περιοδικού Patria

Vendeta

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση