Σωτήρες και σκλαβωτές

Του Γιάννη Νικολή

Και με ελάχιστη παρατήρηση ο καθένας θα διαπιστώσει ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες "δέχτηκαν" (μάλλον υπέστησαν) σωρεία "σωτηριών". Όλο το πολιτικό φάσμα από τη Χρυσή Αυγή και τον Βελόπουλο έως το ΚΚΕ και πέρα απ’ αυτό διατείνονται ότι κατέχουν ένα πρόγραμμα σωτηρίας...

Η ιστορία όμως είναι παλιά και χιλιοπαιγμένη. Από τα πρώτα έτη ύπαρξη του νεοελληνικού κρατιδίου, υπήρξαν διάφοροι σωτήρες. Κωλέτηδες και Μαυροκορδάτοι, Δηληγιάννηδες και Μεταξάδες, Ζαχαριάδηδες και Παπανδρέου υπήρχαν πάντα. Είχαν πάντα "προγράμματα" δια των οποίων θα "προστάτευαν", θα "απελευθέρωναν", θα "Εξύψωναν" και θα "Εξασφάλιζαν" τους Έλληνες. Το μόνο όμως που "παρείχαν" τελικά ήταν θέσεις στο κράτος (το ονόμαζαν και το ονομάζουν Δημόσιο). Δηλαδή στην ουσία αργομισθίες που θα πλήρωναν άλλοι. Δηλαδή οι άνθρωποι της πραγματικής εργασίας και παραγωγής. Όπως γίνεται πάντα οι πολίτες της παραγωγής υποχρεώθηκαν από το κράτος να πληρώνουν τη δημιουργία των κομματικών στρατών των πολιτικών, από ιδρύσεως του Νεοελληνικού κράτους.

Μια περαιτέρω "εξέταση" όλων αυτών των σωτήρων μας οδηγεί σε δυο ενδιαφέροντα σχετικά ερωτήματα. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί-σωτήρες των Ελλήνων που διατεινόταν (και εξακολουθούν να διατείνονται) ότι είχαν τα προγράμματα σωτηρίας στην τσέπη τους και το μόνο που απέμενε ήταν να τους δοθεί η εξουσία να τα εφαρμόσουν πίστευαν πραγματικά στα ίδια τα λόγια τους; (1) Και τι πέτυχαν εν τέλει; (2)

Το αν πίστευαν στα ίδια τους τα λόγια και τα προγράμματα είναι μεγάλο θέμα. Κατά πάσα πιθανότητα πίστευαν κάποια από τα σχέδια και τα λόγια που έλεγαν. Πιθανόν και να "έμπαιναν" και οι ίδιοι στο παραμύθι της ευμάρειας που θα έφερναν δια των σχεδίων τους. Άλλωστε αν δεν μπει κάποιος στο παραμύθι που εκφέρει δεν μπορεί να γίνει πειστικός.

Στην περίπτωση που κάποιος λέει συνειδητά ψέματα και εξαπατά είναι ένας ανέντιμος και κυνικός που το παίζει σωτήρας. Υπάρχουν και τέτοιοι. Ξέρουν όμως να κρύβονται καλά και πάντα να παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως "προστάτη των αδυνάτων". Άλλωστε όταν κάποιος ορίζει τον εαυτό του ως υποστηρικτή των "αδικημένων και αδυνάτων" το επόμενο βήμα είναι να φανταστεί τον εαυτό του επικεφαλής ενός οργανισμού που θα τους φροντίζει…

Φυσικά θεωρεί δεδομένο ότι θα αμείβεται για τη Σωτηρία που παρέχει ως επικεφαλής του "κοινωφελούς" οργανισμού που θα διευθύνει… Εκείνο που δεν λένε ποτέ όμως οι σωτήρες είναι ποιος θα πληρώνει για τους "οργανισμούς" της Σωτηρίας που αυτοί θα φτιάξουν και θα διευθύνουν κατάλληλα. Και είναι γνωστό ποιοι πληρώνουν… Οι πραγματικά εργαζόμενοι που παράγουν εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες… όχι οι κομματικοί στρατοί…

Όμως ας πάμε και στο τι πέτυχαν διαχρονικά οι διάφοροι σωτήρες των Ελλήνων και της Ελλάδας.

Τα αποτελέσματα της εφαρμογής των πολιτικών τους, των σχεδίων τους είναι φανερά. Και είναι γνωστό ότι πάντα υπήρξαν πενιχρά. Σε πολλές περιπτώσεις και καταστροφικά. Στα διακόσια περίπου χρόνια της ύπαρξης του Ελληνικού κρατιδίου, που μετά το 1912 μεγάλωσε απρόσμενα πολύ, οι αποτυχίες, οι κρατικές πτωχεύσεις, η ευνοιοκρατία και ο νεποτισμός ήταν στην ημερήσια διάταξη. Δυστυχώς εξακολουθούν και τώρα να είναι τα κύρια στοιχεία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Για την ιστορία και μόνο ενδεικτικά να αναφέρουμε τη φαύλη διαχείριση των οικονομικών του κράτους από τον Δηληγιάννη. Την καταπίεση, τις φυλακίσεις, τα ρετσινόλαδα όσων δεν συμφωνούσαν με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Αλλά φυσικά και την τεράστια καταπίεση που επέβαλλε το ΕΑΜ-ΚΚΕ αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών και Βουλγάρων στα μέρη που κυριάρχησε. Φυσικά όλοι αυτοί παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως σωτήρα… και τις πολιτικές τους ως σωτηρίες...

Έπεται η χούντα των συνταγματαρχών η οποία επίσης ήρθε στο προσκήνιο και στην εξουσία για να "σώσει" τους Έλληνες και την Ελλάδα από τους κομμουνιστές…

Κατά την έννοια αυτή τι πραγματικά ήταν όλοι αυτοί οι σωτήρες της χώρας και των Ελλήνων; Η ονομασία τους "Σκλαβωτές των Ελλήνων" είναι μάλλον ένας δόκιμος χαρακτηρισμός. Διότι τι στ’ αλήθεια πρόσφεραν όλοι αυτοί οι Σωτήρες; Αλλά και που οδήγησαν τη χώρα και τους Έλληνες;

Η εφαρμογή των σχεδίων τους (των πολιτικών τους δηλαδή) οδήγησε στην δημιουργία ενός προβληματικού κράτους με σπάταλες και αναποτελεσματικές δομές. Σε πολλές πτωχεύσεις, σε αποτυχημένους πολέμους όπως αυτός του 1897, σε πολλαπλά "κινήματα" και δικτατορίες αλλά και στον καταστροφικό εμφύλιο του 1945-1949.

Πόσο όμως τα πράγματα άλλαξαν ως προς τους "Σκλαβωτές των Ελλήνων" στην μεταχουντική Ελλάδα; Κατά πάσα πιθανότητα (ή και βεβαιότητα) καθόλου.

Σ’ όλη τη μεταχουντική περίοδο οι Έλληνες πολίτες άκουσαν για "προγράμματα" ανάπτυξης, "Ευμάρειας", "Κοινωνικής Απελευθέρωσης", "ανασύνταξης", προόδου κλπ. Και τι είδαν;
Τα ίδια και τα ίδια.

Κατ’ αρχήν είδαν ένα τεράστιο μεγάλωμα του κράτους. Ένα κράτος σπάταλο και καταπιεστικό, δια της γραφειοκρατίας, προς τον κάθε πολίτη. Ένα κράτος που ταυτόχρονα ήταν και είναι απολύτως ληστρικό ως προς τη φορολογία.

Το ίδιο κράτος που διαφέντευαν οι πολιτικοί σωτήρες, με δικές τους αποφάσεις δανείσθηκε τεράστια ποσά. Επέβαλλε με νόμους τον υποχρεωτικό δανεισμό προς το κράτος από τη πλευρά των τραπεζών και μαζί με τον εξωτερικό δανεισμό πρόσφερε αργομισθίες. Οι πολιτικοί με τις αποφάσεις του αύξησαν και αυξάνουν το μέγεθος του κράτους "βάζοντας" όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούν υπό την κρατική προστασία. Την ονόμασαν και την ονομάζουν "κοινωνική πλειοψηφία".

Για να ζήσει αυτό το κρατικό τέρας έπρεπε να καταναλώνονται όλο και μεγαλύτερα ποσά. Για να συντηρούνται οι κομματικοί στρατοί και να θεριεύουν.

Δια της εφαρμογής του ίδιου μοτίβου επήλθε και η χρεοκοπία του 2010. Κάπου εδώ, στο ίδιο μοτίβο δηλαδή, είμαστε και τώρα. Οι θεριεμένοι κομματικοί στρατοί καταβροχθίζουν κάθε ικμάδα των παραγωγικών Ελλήνων επικαλούμενοι την κοινωνική πλειοψηφία…

Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση