Κοινωνία μεταλλαγμένων Ελλήνων

Θύμα των κακών πολιτικών και των αδίστακτων ξένων

Πρέπει να ήταν κοντά στα τελευταία του, καταβεβλημένος απ’ την αρρώστια που τον βασάνιζε και τον έστελνε κατευθείαν στον τάφο με συνοπτικές διαδικασίες. Ήταν ένα άδοξο τέλος για έναν ένδοξο Στρατηγό της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ένα άδοξο τέλος για έναν Επώνυμο Άρχοντα των Αθηνών του 5ου αιώνα που έφερε τέτοια ακμή στην πόλη-κράτος της, ώστε να χαρακτηρισθεί η εποχή του ”χρυσούς αιών του Περικλέους”!

Ωστόσο ”Θνητών όλβιος εις το τέλος ουδείς”, όπως έλεγε ο Ευριπίδης. Έτσι έφτασε η ώρα θανάτου και του θνητού Περικλή, που στάθηκε για την πατρίδα του πραγματικός ηγέτης όχι μόνο γιατί ήταν εξαιρετικός πολιτικός, αλλά και γιατί ήταν ανθρωπιστής, φιλάνθρωπος, κάτι που σπάνιζε στην πολιτική σκηνή και στην ιδεαλιστική εποχή του ακόμα.

Όμως ένας ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή είναι ξεχωριστός και στο θάνατό του. Και για τον Περικλή ακούστηκε ήδη το τραγούδι του αόρατου θιάσου που θα τον κατευόδωνε. Μόνο που – αντί για τις ”εξαίσιες μουσικές” που άκουγε ο Καβάφης αιώνες αργότερα για λογαριασμό του Ρωμαίου στρατηγού Αντώνιου (του ήρωά του στο ”Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον”) – ο Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός άκουγε θρήνους απ’ τους οικείους και τους φίλους του για το λαμπρό τέκνο που έχανε η πατρίδα.

Το τέκνο που συνδύαζε τη στρατηγική με την πολιτική ικανότητα και τη διάθεση για προσφορά με την αγάπη του για τα γράμματα και τις τέχνες. Το τέκνο που έφευγε φορτωμένο με δάφνες και τρόπαια, μα περισσότερο απ’ όλα αφήνοντας λαμπρή υστεροφημία για την τιμιότητά του, αφού δεν καταχράστηκε ούτε λεπτό απ’ το δημόσιο χρήμα και έφευγε άσπιλος και αμόλυντος απ’ την επάρατη απληστία.

Μέσα στο βύθος του αναταράχτηκε ακούγοντας να τον εξυμνούν για τόσα πολλά ο Περικλής κι ανακλαδίστηκε στην μελλοθάνατη κλίνη του ενοχλημένος. Άνοιξε με δυσκολία τα βλέφαρά του και τους έγνεψε να σωπάσουν, γιατί ήθελε να τους αφήσει παραγγελιά την μόνη αρετή που παραδεχόταν ο ίδιος πως είχε.

Έγινε απότομα σιωπή, που την έσπασε μόνο η τρεμάμενη φωνή εκείνου όταν ακούστηκε να λέει στην ομήγυρη που τον περιτριγύριζε:

– Αν έχω μια αρετή να θυμηθώ, πως ποτέ Αθηναίος δε φόρεσε μαύρα εξαιτίας μου.

Και έτσι ήταν. Κανείς συμπολίτης του δεν βγήκε χαμένος απ’ την πολιτική του. Κι αυτό γιατί ο Περικλής δεν έδινε σημασία μόνο στη διοίκηση και την υπεράσπιση της πατρίδας, αλλά και στην ανθρωπιστική διάσταση της εξουσίας του.

Αυτήν τη συμβουλή άφησε στους κατοπινούς κληρονόμους της πολιτικής στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος πολιτικός της ελληνικής Ιστορίας, με σκοπό να ασκούν οι εκάστοτε κυβερνώντες ανθρωπιστική πολιτική. Μια πολιτική ανθρωπιάς με περίσσευμα συναισθηματικής νοημοσύνης και σε πλήρη εναρμόνιση με την εθνική, ώστε να μην υπάρχει διάσταση του πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό σ’ αυτήν τη χώρα.

Αλλά φευ!.. Τίποτε απ’ τον ετοιμοθάνατο λόγο εκείνου του σπουδαίου άντρα δεν κράτησαν οι συνεχιστές του στην ενιαία πατρίδα, την Ελλάδα. Και το χειρότερο είναι ότι αυτοί επένδυσαν όχι τόσο στην ακεραιότητα της ίδιας και την ευζωία των πολιτών της, όσο στη δική τους ευζωία, ευδοκίμηση και πολιτική μακροημέρευση, τα οποία εξασφαλίζουν εις το διηνεκές με αθέμιτους συχνά τρόπους (”πελατειακό κράτος”) ξεχνώντας πως οι θεμελιώδεις αρχές σ’ έναν κράτος δικαίου στηρίζονται στη σύμπραξη του πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό, γιατί – αν δεν συμπορεύονται αυτά τα δύο – δυστυχούν η πατρίδα και οι πολίτες της.

Επένδυσαν στην αφέλεια των τελευταίων και τη δική τους πανουργία που δεν ταυτίζεται με την οδυσσειακή, αλλά με την δολιότητα. Μια δολιότητα που την παρουσιάζουν σαν εξυπνάδα και πολιτική ευφυΐα ξεχνώντας τα λόγια του David Goleman ότι ”δεν είναι τόσο η εξυπνάδα που μετράει, αλλά η συναισθηματική νοημοσύνη…” σ’ έναν άνθρωπο, πολύ περισσότερο όταν αυτός κυβερνάει μια χώρα.

– Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, αλλά των δυστυχούντων δεν υπάρχει φίλος ούτε πατέρας, συνήθιζε να λέει ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος του 4ου αιώνα πΧ, Αριστοτέλης.

Κι αυτήν την μεγάλη αλήθεια του φροντίζουν να την επιβεβαιώνουν ανελλιπώς οι εκάστοτε αριστεροδεξιοί κυβερνώντες, που έχουν μόνιμα την τάση να αποψιλώνουν την Ελλάδα εθνικά, πολιτιστικά, ανθρωπιστικά και δημογραφικά κονταίνοντας κάθε προοπτική της για ένα καλύτερο μέλλον.

Κοιτάζουν μόνιμα την ”καμπούρα” του άλλου, αντί να αρχίσουν με τη δικιά τους. Κόπτονται για την άτυχη μοίρα του Έλληνα, αλλά όταν ανεβαίνουν στην εξουσία επαναλαμβάνουν τα λάθη των προκατόχων τους που είναι η αιτία των μεγάλων δεινών του.

Υπερασπίζονται με πάθος – απ’ τα έδρανα της αντιπολίτευσης – τα εθνικά δίκαια της πατρίδας μας, αλλά όταν γίνονται κυβερνήτες της με τις ευλογίες των ψηφοφόρων, επιλέγουν τον δρόμο της ουδετεροπατρίας από εκείνον της φιλοπατρίας, που τους οδηγεί σε εκποιήσεις των ιερών και οσίων της και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας της για 99 χρόνια.

Κάνουν απανωτές κυβιστήσεις υποχωρητικότητας και δουλοπρέπειας στους ξένους ”προστάτες” μας και τους προστατευόμενους από αυτούς επιβουλείς μας, οι οποίοι εποφθαλμιούν τα κεκτημένα μας και δεν παύουν να θέτουν σε αμφισβήτηση τα κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Ομνύουν στην αξιοκρατία, αλλά – όταν γίνουν κυβέρνηση – την ξεχνούν εν μία νυκτί και κοιτάζουν πώς θα τακτοποιήσουν σε κρατικές θέσεις την νομενκλατούρα του κόμματός τους δείχνοντας προκλητική ασέβεια προς το ελληνικό κράτος, την απελευθέρωση του οποίου ετοιμάζονται να γιορτάσουν σε ένα μήνα επ’ ευκαιρία της εορτής της εθνικής μας παλιγγενεσίας και της συμπλήρωσης 200 χρόνων απ’ την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ξεπουλάνε τη χώρα, για το κεκτημένο της εξουσίας τους. Υπερασπίζονται λεκτικά τη δημοκρατία, αλλά κυβερνούν αυταρχικά και όχι ακριβοδίκαια για όλους, στην προσπάθειά τους να γίνουν δημοφιλείς στους κομματικούς ημετέρους και τους ”πρόθυμους” εκπροσώπους της αθηναϊκής ελίτ αδιαφορώντας για τους έτερους, άλλους, που στέλνονται στην… Μακρόνησο της ζωής για να σπάνε τις πέτρες της ατυχίας τους.

Υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα αναβαθμίζοντας βιαστές και διαφθορείς (που όλως τυχαίως είναι κομματικοί φίλοι) σε υψηλές θέσεις του δημοσίου, για να τους απομακρύνουν προσωρινά υπό το φως της ντροπής των προβολέων δημοσιότητας και να τους επαναφέρουν σε ανύποπτο χρόνο από το παράθυρο σε άλλο, πιθανόν, κρατικό πόστο.

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά τα καθόλα ανεπίτρεπτα στην ”μασκοφορεμένη” – λόγω του covid 19 – έρημη χώρα, κάπου – σε μια πόλη της επαρχίας που φωτίζεται σχετικά ή ελάχιστα απ’ τους όχι… αδέκαστους προβολείς της δημοσιότητας – επιβάλλεται πρόστιμο 300 ευρώ (για να διαγραφεί μετά την κατακραυγή του κόσμου) σε μια γιαγιά (ίδια με εκείνην της Θεσσαλονίκης που τιμωρήθηκε το ’19 για τα ”τερλίκια” της), γιατί ”πηγαινοερχόταν άσκοπα” στην Λαμία, για να πουλήσει στη λιγοστή πελατεία της τα ζαρζαβατικά της.

Ένα κράτος ψυχρό κι ανελέητο χωρίς ανθρωπιά και δικαιοσύνη, που τείνει να κάνει και την ελληνική κοινωνία πανομοιότυπη ενόψει και της υγειονομικής εξέλιξης της κορονεϊκής θρυαλλίδας. Μια κοινωνία με υπό κατάρρευση αξιακό σύστημα, που μπερδεύει την καλοσύνη με την αφέλεια και την γενναιοδωρία με την ανοησία.

Μια κοινωνία μεταλλαγμένων Ελλήνων, που έπεσαν θύμα των κακών πολιτικών και των αδίστακτων ξένων. Μια κοινωνία που προσαρμόζει τα θέλω της στο συνονθύλευμα των ετερόκλητων πολιτικών που ασκούνται σε εθνικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να θυσιάζει τον πατριωτισμό στον κομματισμό, να διαιωνίζει τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, να εγκολπώνεται την αθεΐα και την ουδετεροπατρία και να τείνει να γίνει απάνθρωπη, διχασμένη και ατομικιστική…

Κρινιώ Καλογερίδου
(Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση