Η μεγάλη τέχνη του Ερντογάν να δημιουργεί εχθρούς και να γίνεται αντιπαθής

Η Τουρκία πασχίζοντας να εμπεδώσει τον ρόλο της τοπικής υπερδύναμης που η ίδια αυτάρεσκα έχει προσδώσει στον εαυτό της, πραγματοποιεί άκομψες παρεμβάσεις στο εσωτερικό άλλων χωρών έχοντας τη στρεβλή εντύπωση ότι συνεισφέρει στην παγκόσμια ειρήνη.

Οι ωμές τουρκικές παρεμβάσεις όμως, ιδίως όταν υποδαυλίζουν αποσχιστικές τάσεις όπως στην περίπτωση της Ινδίας, είναι έντονα κατακριτέες και εύλογα επέσυραν την οργή του πρέσβη της χώρας αυτής στα Ηνωμένα Έθνη. Η άκρως καυστική δήλωσή του ότι “η Τουρκία θα πρέπει να μάθει να σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώματα των άλλων χωρών” ήρθε ως απάντηση στην τοποθέτηση του Τούρκου Προέδρου στην ολομέλεια του ΟΗΕ σχετικά με την αυτονομία των επαρχιών του Κασμίρ και του Τζαμού, σηματοδοτώντας μία ακόμη παταγώδη αποτυχία της τουρκικής διπλωματίας.

Αλλά και η επιδεικτική αποχώρηση του Ισραηλινού πρέσβη την ώρα που απεύθυνε το μήνυμά του ο Πρόεδρος Ερντογάν στην ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών, δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι τα τουρκικά αφηγήματα δε βρίσκουν πλέον απήχηση ούτε στο εσωτερικό της χώρας, πολλώ δε μάλλον στο εξωτερικό.
Βεβαίως η περίπτωση της Ινδίας δεν είναι η μόνη στην οποία η τουρκική εξωτερική πολιτική παίρνει κάτω από τη βάση. Η Τουρκία επανειλημμένα και άκομψα παρεμβαίνει για να προωθήσει και να υποστηρίξει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Οϊγούρων, μιας μουσουλμανικής μειονότητας που διαβιεί στα βορειοδυτικά της Κίνας, προκαλώντας την έντονη οργή της εκάστοτε Κινεζικής κυβέρνησης.

Στην περίπτωση του Λιβάνου δε, εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή που είχε υποστεί η χώρα ο Τούρκος ΥΠΕΞ και ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας “μοίραζαν” τουρκικές υπηκοότητες στους Τουρκομάνους κατοίκους του Λιβάνου επιτείνοντας περαιτέρω την πολιτική αστάθεια σε μία χώρα που προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τις θανατηφόρες εκρήξεις. Η ειρωνεία είναι βέβαια ότι, άκουσον άκουσον, η Τουρκία εμφανίζεται ως υπέρμαχος και προστάτης των πολιτικών και θρησκευτικών ελευθεριών των ανά τον κόσμο μειονοτήτων.

Ποια, εκείνη που έχει καταδικασθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις για την καταπάτηση των δικαιωμάτων, της ελευθερίας λόγου και έκφρασης της κουρδικής μειονότητας. Ξεχνάει βέβαια και τις ωμότητες που το τουρκικό κράτος έχει διαπράξει εναντίον της ελληνικής, ποντιακής και αρμενικής μειονότητας για τις οποίες έχει ήδη επικριθεί από την παγκόσμια κοινότητα.
Φαίνεται λοιπόν ότι η Τουρκία στο μόνο για το οποίο θα μπορούσε να καυχιέται είναι στη δημιουργία εχθρών, τους οποίους μάλιστα καταφέρνει να αυξάνει με εκθετικό ρυθμό.

Μετά τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου οι οποίες συλλήβδην στηλιτεύουν τις τουρκικές μονομερείς, προκλητικές και αντίθετες στο διεθνές δίκαιο ενέργειες, “οι συμμαχίες του κακού” όπως τις αποκαλούν οι γείτονες, αυξάνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της κόσμου. Τώρα, βέβαια, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ποιος είναι ο πραγματικός κακός όταν από τη μία συνασπίζονται ετερόκλητες χώρες με τόσο διαφορετικά στοιχεία, όπως η θρησκεία, υποστηρίζοντας τη διατήρηση της υπάρχουσας γεωπολιτικής ισορροπίας, της ειρήνης και της ασφάλειας και από την άλλη υπάρχει μία χώρα η οποία απειλεί ευθέως με τη χρήση ένοπλης βίας οποιονδήποτε σταθεί ενάντια στα αναθεωρητικά της σχέδια και εσχάτως εμπλέκεται χωρίς περιστροφές στις υποθέσεις άλλων κρατών.

Η ανυποληψία, η απομόνωση και ο διπλωματικός κατήφορος της Τουρκίας δεν έχει τελειωμό. H μη συμμετοχή της γείτονος στο forum εκμετάλλευσης φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου (East Med Gas Forum), το οποίο μάλιστα αναβαθμίστηκε σε διεθνή οργανισμό, αποτελεί άλλη μια απτή απόδειξη του “όποιος συμπεριφέρεται ως ταραξίας δεν υπολογίζει κανένα και δεν συνεργάζεται με κανένα”. Η ίδρυση του οργανισμού με σκοπό τη διαχείριση των εξαγωγών από τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή προσέλκυσε χώρες όπως η Γαλλία η οποία από απλός παρατηρητής έχει ήδη υποβάλλει αίτηση να μετατραπεί σε πλήρες μέλος, αλλά επίσης τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Οι έντονες διαμαρτυρίες του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών για τον αποκλεισμό αυτό έπεσαν στο κενό καταρρίπτοντας στην πράξη το “ευχολόγιο” του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Καλίν “ότι κανένα σχέδιο δεν πρόκειται να πετύχει στην Ανατολική Μεσόγειο εφόσον αποκλειστεί η Τουρκία”.
Η τουρκική ηγεσία με τα εθνικιστικά της παραληρήματα, τους παραλογισμούς και τα νταηλίκια της έχει εξοργίσει ακόμα και τις μέχρι πρότινος μετριοπαθείς φωνές στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.

Οι σχεδόν “αυτιστικές” εμμονές της ότι ο δυτικός κόσμος δήθεν συνασπίζεται εναντίον της, έχουν πλέον κουράσει. Όπως και οι γνωστές σε όλους εμπλοκές της στα εσωτερικά των σπαρασσόμενων από εμφυλίους χωρών με πρόσχημα τη δήθεν προώθηση της δικαιοσύνης, οι οποίες εκ του αποτελέσματος έχουν ολέθριες συνέπειες για τους λαούς και τις οικονομίες των χωρών αυτών.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική φαίνεται να ανοίγει ένα ακόμα μέτωπο. Οι άκομψες παρεμβάσεις στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών με σημαία τη δήθεν προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας των διαβιούντων σε αυτές τις χώρες αποτελεί άλλο ένα κεφάλαιο που ανοίγει η τουρκική διπλωματία, προσδοκώντας προφανώς την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού της ρόλου. Κι αυτό όμως το κεφάλαιο όπως και όλα τα προηγούμενα, κλείνουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο για τους Τούρκους, αν κρίνουμε από τις σκληρές δηλώσεις των Ινδών και τις αντιδράσεις των κρατών που πλήττονται από τη συμπεριφορά τους. Στην τέχνη του να δημιουργεί συνεχώς νέους εχθρούς και να γίνεται εξαιρετικά αντιπαθής, ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν είναι πραγματικά αξεπέραστος!

HellasJournal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση