Η «Γαλάζια Πατρίδα» αποκαλύπτει τη συμμαχία Ισλαμιστών και εθνικιστών

 

H ενημερωτική ιστοσελίδα Slate δημοσιεύει εκτενές άρθρο της Ariane Bonzon, με τίτλο: «Στην Τουρκία, η «Γαλάζια Πατρίδα» αποκαλύπτει τη συμμαχία Ισλαμιστών και εθνικιστών » και υπότιτλο: Οι υπερασπιστές αυτού του δόγματος ισχυρίζονται ότι προστατεύει τα συμφέροντα του τουρκικού κράτους και αντικρούουν τις κατηγορίες για επεκτατισμό.

Κατ΄αρχήν, η αρθρογράφος σημειώνει ότι η άποψη πως « Αυτό που συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο είναι το αποτέλεσμα των επεκτατικών νεο-οθωμανικών και ισλαμιστικών στόχων του Recep Tayyip Erdoğan » και η οποία είναι ευρέως διαδεδομένη, είναι ψευδής ή τουλάχιστον πολύ αποσπασματική.

Σίγουρα ο Τούρκος Πρόεδρος, αναφέρει η Ariane Bonzon, εμφανίζεται μερικές φορές ως χαλίφης, είναι ο επικεφαλής του στρατού και, επομένως, φέρει συνταγματική και πολιτική ευθύνη για αυτήν την επίθεση.

Ωστόσο, ο Recep Tayyip Erdoğan, όσο αυταρχικός, και να είναι, δεν είναι μόνος σε αυτή την υπόθεση. Στο πλευρό του βρίσκονται πρώην εχθροί του, Κεμαλιστές, πολίτες ή στρατιωτικοί, κοσμικοί, για τους οποίους ο έλεγχος του Σουνιτικού Ισλάμ είναι προτεραιότητα. Όλοι είναι πολύ εθνικιστές, ορισμένοι εκπροσωπούν μια κυρίαρχη αριστερά, ευρασιατικής και φιλο-ρωσικής τάσης, όχι πολύ ευνοϊκής – αν όχι ειλικρινά εχθρικής – προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στη συνέχεια παραθέτει δηλώσεις Τούρκου διπλωμάτη (χωρίς να τον κατονομάζει) που ανήκει στο κεμαλικό/ευρασιατικό ρεύμα, ο οποίος τονίζει ότι οι Αμερικανοί ενοχλήθηκαν το 2003 επειδή η Τουρκία τους αρνήθηκε τη διάβαση για να εισβάλουν στο Ιράκ. Ο Τούρκος διπλωμάτης αναφέρει ακόμη, σύμφωνα πάντοτε με τη δημοσιογράφο, ότι:

«Το έχουμε δει με την αμερικανική – και τη γαλλική – υποστήριξη στους τρομοκράτες του ΡΚΚ στη Συρία, και το 2016 με την απόπειρα πραξικοπήματος από τους Γκιουλενιστές. Το κράτος μας βρίσκεται σε κίνδυνο, και το AKP το κατάλαβε τελικά!»

Η συντάκτρια σημειώνει σχετικά με αυτή τη δήλωση: « Ένα “Κράτος που βρίσκεται σε κίνδυνο” στη ξηρά και … στη θάλασσα. Εξ ου, το ναυτικό δόγμα γνωστό ως «Γαλάζια Πατρίδα» (Mavi Vatan), που δημιουργήθηκε το 2006 και υποστηρίχθηκε εδώ και μερικά χρόνια από μια συμμαχία μεταξύ των ισλαμιστών και των εθνικιστών, ευρασιατών. Αποτελεί την ιδεολογική βάση των τουρκικών ελιγμών που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Μεσόγειο».

Στη συνέχεια, η δ/μος παραθέτει δήλωση του ερευνητή στη Διπλωματική Ακαδημία του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, Ευάγγελου Αρεταίου, ο οποίος αναφέρει ότι :

«Παρά τις βαθιές διαφορές τους, αυτά τα δύο ρεύματα είναι παθιασμένα με την επιβίωση του κράτους, είναι πεπεισμένα ότι απειλείται το τουρκικό κράτος. Στη βάση της συμμαχίας τους είναι η αντίληψη ότι διακυβεύονται τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας, γι ‘αυτό αμφισβητούν κάθε κατηγορία επεκτατισμού και εξηγούν ότι το δόγμα Mavi Vatan είναι πρώτα και κύρια αμυντική πολιτική».

Ακολούθως, η δημοσιογράφος εξηγεί τη θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας και παραθέτει ανάλυση του Yörük Işık, ο οποίος σημειώνει ότι :

«Στην Άγκυρα, αυτοί που αποφασίζουν την πολιτική μας πείστηκαν ότι οι Έλληνες είχαν γίνει όλο και πιο έμπειροι στη χρήση ευρωπαϊκών μηχανισμών για τα δικά τους συμφέροντα και ότι στο τέλος η Τουρκία θα χάσει τα πάντα στην Κύπρο και στη Μεσόγειο εξ ου και η επείγουσα ανάγκη να προχωρήσουμε στην επιθετική άμυνα [που έχει μετατραπεί σε δόγμα – την Γαλάζια Πατρίδα]».

Ωστόσο, δεν είναι το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982), που δεν της επιτρέπει να προχωρεί σε έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές που διεκδικεί η Ελλάδα ή η Κύπρος.

Είναι υποχρεωμένη να σέβεται το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας – ακόμη περισσότερο αφού υπέγραψε τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) – και τα εκτελεστικά κείμενα που ορίζουν τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δύο χωρών, τα οποία επιθυμεί τώρα να επανασχεδιάσει. 

Από τη σκοπιά της Ευρώπης, η στάση της Τουρκίας μπορεί επομένως να χαρακτηριστεί ως τυχοδιωκτική ή ακόμη και ρεβιζιονιστική. Από τη σκοπιά της Τουρκίας, αυτές οι θαλάσσιες διεκδικήσεις έχουν μεγάλο συναισθηματικό φόρτο, είναι γενικά αποδεκτές, στο όνομα μιας πιο δίκαιης κατανομής της Μεσογείου.

Η αρθρογράφος παρουσιάζει στη συνέχεια την κλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο με την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης και της Τουρκίας και την υπογραφή για τη δημιουργία του αγωγού EastMed, τον περασμένο Ιανουάριο, από το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο που στόχευε, να απαντήσει στην τουρκική ενέργεια. Στο σημείο αυτό παρατίθενται δηλώσεις του Ναυάρχου Cem Gürdeniz, ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Χάρτης της Σεβίλλης δεν ισχύει.

Τέλος, γίνεται αναφορά στη γαλλική αντίδραση. Η αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Emmanuel Macron , ανέπτυξε το γαλλικό στόλο και την αεροπορία, για να δείξει αλληλεγγύη με την Κύπρο και την Ελλάδα και για να συνειδητοποιήσουν οι χώρες της ΕΕ την κατάσταση.

«Τίποτα το καινούργιο, παρατηρεί ο Τούρκος ιστορικός Özgür Türesay, η συμμαχία του κοσμικού εθνικισμού και του μουσουλμανικού εθνικισμού είναι ένα βασικό κίνημα στην τουρκική ιστορία, που ολοκληρώθηκε στο πλαίσιο της καταπολέμησης του κομμουνισμού στη δεκαετία του 1960, εδραιώθηκε κατά τη στιγμή του πραξικοπήματος του 1980 με την «τουρκική-ισλαμική σύνθεση» που ήθελε ο στρατηγός Evren (αρχηγός της στρατιωτικής χούντας και μετά Πρόεδρος της Δημοκρατίας)».

Με την Γαλάζια Πατρίδα, η μεσογειακή επίθεση του τουρκικού ναυτικού αποκάλυψε ότι ο Πρόεδρος Erdoğan προσχώρησε πλέον σε αυτή τη γραμμή.

Ιστοσελίδα Slate

HellasJournal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση