Το «Μεγάλο Παιγνίδι» στην Ανατολική Μεσόγειο

Η αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας είναι στρατηγικά ορθή

Η στάση της Αθήνας κρίνει το μέλλον του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο των ανταγωνιζόμενων μεγάλων συμφερόντων. Αυτό το «μεγάλο παιγνίδι» καθορίζει τις εξελίξεις σήμερα, όπως και το 1974.

Τότε, το «μεγάλο παιγνίδι» ήταν ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Για τις ΗΠΑ, ένας Ελλαδο-τουρκικός πόλεμος θα ήταν σοβαρό πλήγμα για το ΝΑΤΟ και έπρεπε να αποφευχθεί. Έτσι, εφάρμοσαν το σχέδιο τους (πραξικόπημα κατά Μακαρίου και τουρκική εισβολή) φροντίζοντας επιμελώς όπως τα όργανά τους, η χούντα στην Αθήνα και το κεμαλικό καθεστώς στην Άγκυρα, αποφύγουν την σύγκρουση.

Αυτές ήταν οι αυστηρές οδηγίες Κίσινγκερ. Πώς θα ενεργούσαν οι ΗΠΑ αν τα ελληνικά υποβρύχια βύθιζαν τον τουρκικό αποβατικό στόλο εν πλω προς την Κύπρο ή τα ελληνικά αεροσκάφη έπλητταν τα τουρκικά στρατεύματα καθώς ήταν καθηλωμένα για μέρες στη λωρίδα της ακτής στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας;


Σήμερα, η Τουρκία εμφανίζεται αποφασισμένη για σύγκρουση για να επιβάλει την επικυριαρχία της στην Αν. Μεσόγειο. Μπλόφα ή προαγγελία σύρραξης; Απαντάμε με ορθολογισμό.

Πρώτον, η Τουρκία μπορεί να δημιουργήσει αφορμή για σύρραξη όποτε το επιλέξει. Όταν της δόθηκε αφορμή με την πρόσκρουση ελληνικής σε τουρκική φρεγάτα, δεν υπήρξε θερμό επεισόδιο αλλά το αποσιώπησε.
Δεύτερον, η Τουρκία βρίσκεται ήδη σε «ακήρυχτο πόλεμο» κατά του Ελληνισμού. Μέσω επιθετικών ενεργειών υποχρεώνει την Ελλάδα σε υποχωρήσεις στην άσκηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το τουρκικό καθεστώς κινείται στα άκρα με τον «ακήρυχτο πόλεμο» για να προκύψει «διάλογος», όπου η Τουρκία θα διεκδικεί και η Αθήνα θα … πρέπει να παραχωρήσει.

Η συγκυρία εξωτερικών παραγόντων είναι ευνοϊκή για την Αθήνα. Μια Ελλαδο-τουρκική σύγκρουση εξυπακούει το τέλος του ΝΑΤΟ ως έχει, για να προχωρήσουμε σε αυτό που επιδιώκει ο Γάλλος Πρόεδρος: μια δομημένη άμυνα για προάσπιση της «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» με πρώτο θεμέλιο την συμμαχία Γαλλίας-Ελλάδας-Κύπρου.

Αυτό το στρατηγικό άλμα στην Αν. Μεσόγειο αντιστρατεύονται η Γερμανία και προπάντων Βρετανία και ΝΑΤΟ. Ορθολογιστικά, η σύγκρουση θα αποφεύγεται ενόσω το κόστος στην Τουρκία (όσο και να διαθέτει αναλώσιμους στρατιώτες) είναι συντριπτικά ανεξέλεγκτο.

Με την οικονομία της να βυθίζεται, με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς να παραμονεύουν, η έκβαση μιας σύγκρουσης είναι λογικά απαγορευτική για την Τουρκία, αλλά πάντα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας. Παρεμπιπτόντως, για τα χάλια της τουρκικής οικονομίας έγραψε πρόσφατα η «New York Times».

Για την ισλαμο-εθνικιστική τουρκική επεκτατικότητα αναφέρεται ο Μακρόν. Όταν τα λέγαμε εμείς, ήμασταν … «απορριπτικοί».

Στο εκάστοτε «μεγάλο παιγνίδι», τα ανταγωνιζόμενα συμφέροντα ανατρέπονται με υπέρτερα συμφέροντα, ούτε με ευχολόγια για «λύση στο Κυπριακό», ούτε με εκκλήσεις για ευρωπαϊκές αρχές. Στο σημερινό «μεγάλο παιγνίδι» η αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας είναι στρατηγικά ορθή.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση